Για τα Πανηγύρια

Σήμερα μου τηλεφωνεί η ξαδέλφη μου..¨Το βραδάκι θα περάσω από την περιοχή σου, που έχετε το πανηγύρι, να σου αφήσω και την πρόσκληση της Άννας ¨ (παρένθεση Άννα=φίλη μας από το χωριό που παντρεύεται τον 7 χρόνων έρωτά της)
"Οχ ναι αύριο του Αγ.Παντελεήμωνα.. ωραία θα κάνω κι εγώ καμιά βόλτα μπας και ξεσκάσω"
20.45 Βαδίζω ανάμεσα στις παράγκες και προσπαθώ να επικοινωνήσω μαζί της να συναντηθούμε
20.47 Μήνυμα "Δεν έχω μπαταρία σε λίγο περνάω από το σπίτι σου θα σου χτυπήσω να κατέβεις"
Οχ όχι από το σπίτι! αμέσως τηλέφωνο -που δε το σηκώνει-πάλι!!!ΓΜΤ με τα μηνύματα σας- ανάγκαζομαι να στείλω με ταχύτητα φωτός ειδοποίηση ότι είμαι ΗΔΗ στο πανηγύρι και να συναντηθούμε γωνία Ταδε με τάδε σε 2μινιουτς..
Στήνομαι στη γωνία..Κεντρικός δρόμος με φοβερή κυκλοφορία - είπαμε είχε πανηγύρι όπου μαζεύεται και η κουτσή Μαρία ..λογικό να μου πεις αφού κουτσοί/στραβοί δε λένε στον αγιο (μεγάλη η χάρη του mixesw) Παντελεήμωνα? ? Με το απλανές βλέμμα της πάπιας και του χάνου -συνδυασμός τρελός- ψάχνω απεγνωσμένα τα μαλλιά της ξαδέλφης (φουντωτά/θαμνωειδή ξεχωρίζουν από μακρυά-κατάλληλα γι αυτές τις περιπτώσεις- χάνει η μάνα το παιδί..) ..Κόσμος περνάει από διπλά μου εγώ παραμένω χαμένη με ένα κεφάλι καζάνι από τη δουλειά- μια τρελή υπνηλία να με διακατέχει - τα μάτια κρεμασμένα- τα μαλλιά ανακατωμένα κι ένα γαμοτηλέφωνο στο χέρι να μου λέει "Ο γαμω-χρήστης που γαμω-καλείτε το χει πιθανώς γαμω-απενεργοποιημένο..αλλά συνεχίστε τη γαμω-προσπάθεια σας"..Μια μηχανή ανέβηκε στο πεζοδρόμιο, παραλίγο να με πατήσει- τουλάχιστον μου ζήτησε συγγνώμη ..Περνάει κι ένας τύπος- Πακιστανός μάλλον - και με ακουμπάει..
Χμμ γυρνάω να δω είχε απομακρυνθεί..Καταλάθος σκέφτομαι..τόσος πανικός εκεί θα κολλήσουμε. Εξάλλου οι Πακιστανοί-άκακα παιδιά-την πραμάτεια τους έχουν φέρει- κοτζάμ πανηγύρι- για μας νομίζεις ότι γίνεται?Γι αυτούς..να βγάλουν καμιά δεκάρα οι καημένοι..
Η απόγνωση και η αναμονή έχει αρχίσει να σχηματίζεται στο πρόσωπο μου και διακρίνω τον Πακιστανό να κάνει κάτι νοήματα- σε μένα τα κάνει?(με κεφάλι πάπιας-χανου να διαγράφει 360 μοίρες γύρω από τον κεντρικό μου άξονα)εμένα κοιτάει ή μου φαίνεται? Συνεχίζω το ρόλο της πάπιας παύλα κινέζου αυτή τη φορά-άλλος τρελός συνδυασμός..
Ο τύπος μετακομίζει δίπλα μου σε χρόνο dt, λες και έβγαλα ταμπέλα "Ευκαιρούμε..Ανοιχτό,κτλ" κάτι σε σπαστά ελληνικά έλεγε..δε δίνω σημασία αλλά σα να πήρε το αυτί μου "ευρώ"..
Λες ο καημένος να θέλει τίποτα να μου πουλήσει τίποτα κλεμμένο και τον παρεξήγησα-αγαθή σκέψη-, αλλά από την άλλη δε μ αρέσει ο τρόπος που κοιτάει-πολύ ξελιγωμένα βρε παιδ μ ! Αρπάζει τ αυτί "100 ευρώ" ή κάτι τέτοιο.. Τι υπονοεί ο ποιητής?? Εγώ, είπαμε, στο ρόλο της κινέζας- του στυλ δεν αγοράζω σου λέω- και ξαφνικά με ξανα-ακουμπάει...ΑΑΑΑ!! Αυτο ήταν.. Με βλέμμα που βγάζει φωτιες κι έτοιμη να του επιτεθώ "ΠΑΡΑΤΑ ΜΑΣ"- θα μπορούσα να χρησιμοποιήσω βαριά διάλεκτο - αλλα 1ον είμαι ευγενικό κορίτσι -λέμε τώρα 2ον με κοιτούσαν οι γύρω μου παράξενα 3ον δε μ αρέσει να βρίζω άγνωστο κόσμο (γνωστό όμως μια χαρά:P)
Μετακομίζω πεζοδρόμιο, από πίσω ο τύπος, πηγαίνω προς το σπίτι απο δίπλα ο τύπος να συνεχίζει το χαβά του, να κάνω ελιγμούς και απότομες μεταβολές δως του τρέξιμο απο πίσω ο τυπάκος..Ακόμα ψύχραιμη εγώ..Να καταλάβαινα και τι έλεγε καλά θα ήταν..κάτι για καφέδες άκουσα, κάτι για 50 ευρώ και 2 φορές(δηλαδή την μία την είχαμε σίγουρη και πάμε για τη 2η??) , με το πιο απότομο ύφος που έχω πάρει στη ζωή μου "Δε θέλω ρε φίλε! παράτα με, δεν καταλαβαίνεις?" - προφανώς όχι ..
Τελίκα κατάφερα να γλυτώσω από το στενό κορσέ μπαίνοντας στο ψιλικατζίδικο της γειτονιάς, όπου ο ψιλικατζής+γείτονας βγήκε έξω και ο θρασύδειλος Πακιστανός τελικά την έκανε Λούις.. Και νευριάσα γιατί
1.Δε μου αρέσει να βάζω άλλους να ξελασπώνουν αντι για μένα και είναι ίσως η πρώτη φορά που χρειάστηκε..ίσως ήμουν κι αρκετά κουρασμένη να ασχοληθώ παραπάνω
2. Δεν έβρισα τελικά & ω τι κρίμα χρειαζόμουν ένα σάκο του μποξ..
3. Δεν πήγα τελικά στο πανηγύρι εξαιτίας του, να χαζέψω τα χαζό-φτηνό-γυαλιστερό-μπιχλιμπίδια
4. 100 ευρώ μόνο??!!Και μετά γιατί τα έριξε στα 50?Νόμιζα ότι άξιζα παραπάνω:P Εκτός αν υπονοούσε εγώ να τον πληρώσω, αλλά αυτή η εκδοχή διαγράφεται πάραυτα- μοιάζω εγώ απελπισμένη?!
Ο φίλος μου με ρώτησε γιατί δε του ριξα μία τσαντιά..(πολύ σα καρτούν ακούστηκε αυτό)
"Και να ακουμπήσει η τσάντα πάνω του?Τι λες τώρα χρυσέ μου.."

Πόρτες

Ένα σκυλί ετοιμοθάνατο κι ένας γεράκος που ζητούσε ελεημοσύνη, κατά τα άλλα μέσα καλοκαιριού..

Μου έλειψε η θάλασσα και έχω σκύψει το κεφάλι πάνω από ένα σωρό απο υποχρεώσεις..-τι αηδιαστική λέξη αλήθεια..Περιμένω την απελευθέρωση από τα δεσμά μου, όπως περιμένει ο διψασμένος στην έρημο το νερό, κάθε μέρα που περνάει γίνεται και πιο βασανιστική μιας και το άγχος συσσωρεύεται γύρω από την παράδοση της δουλειάς μου στην εκπνοή του χρόνου..Κάνω αγώνα δρόμου και τρέχω εγώ με αντίπαλο τον εαυτό μου.. Και όσο πιέζομαι τόσο δε μπορώ να λειτουργήσω, είναι το ριμάδι το αντιδραστικό σύστημα, που βλέπει ήλιο και ερωτευμενάκια και του σβουρίζει. Θέλω να βροντήξω πόρτες..η ειδικότητά μου εξάλλου..Κάθε φορά που θύμωνα με κάποιον πολύ, προκειμένου να μην τον/την ακούω άλλο και να κλείσει εκεί το θέμα, κλεινόμουν σε ένα δωμάτιο βροντώντας με όλη μου τη δύναμη την πόρτα πίσω μου, σα να θελα να απομακρύνω από μένα όλα αυτά που συνέβαιναν, να τα εξοστρακίσω..Μερικές φορές όταν φοβόμουν κλεινόμουν και στη ντούλαπα,-ωραία αίσθηση- η απόλυτη απομόνωση, το απόλυτο σκοτάδι. Βέβαια όταν δεν έβρισκα πόρτα ξεσπούσα σε άλλα αντικείμενα, για κακή τύχη των γονέων . Η αλήθεια είναι ότι με λυτρώνει, μεταθέτω όλη την κακή ενέργεια σε ένα υλικό και μετά σχεδόν στιγμιαία ηρεμώ είτε ξεσπώντας σε κλάμματα είτε συνειδητοποιώντας ότι δεν άξιζε όλη αυτή η φασαρία.. Βέβαια μεγαλώνοντας, κατάλαβα ότι πρώτον δεν είναι όλοι άνθρωποι συνηθισμένοι σε τέτοιες αντιδράσεις-θεωρώντας τις ακραίες και δεύτερον η δύναμη μου ως ενήλικας αυξήθηκε με αποτέλεσμα να έχουμε απώλειες 2 τζάμια κι ένα κινητό (δικό μου πάντα). Κι επίσης διπίστωσα ότι το αντικείμενο πρεπει να βρίσκεται σε σταθερή,ακλώνητη θέση ή να εκτοξεύεται πάντα προς τοίχο -προς θέου, που λέει ο λόγος πάντα, όχι προς άνθρωπο-μη θρηνούμε και θύματα..Και δε λέει πλέον να κρύβομαι σε ντουλάπες-δε με χωράνε πια..Όπως και να χει αυτή τη φορά δε θέλω να βροντήξω από θυμό, αλλά απο αγανάκτηση κι από ανάγκη για αλλαγή..Αλλά όταν κλείνεις μια πόρτα πρέπει να ανοίγει και μια άλλη, αλλιώς περιμένεις στο διάδρομο και δε λέει, έχει και χαμηλό φωτισμό. Εκτός αν βγεις εντελώς εκτός σπιτιού, επομένως εκεί αν δεν έχεις προορισμό χάνεσαι και πρέπει να ζητάς οδηγίες, χάρτες κι όσο να ναι ρισκάρεις, η ασφάλεια του σπιτιού έχει άλλη χάρη αλλά και το άγνωστο?

Μου λείπει η θάλασσα, κι αυτό ίσως λειτουργήσει θετικά..Θα φύγω και θα έχω μεγαλύτερη αίσθηση ότι ξεφεύγω, θα χαλαρώσω όταν θα το έχω περισσότερο ανάγκη, θα πάω διακοπές και θα το εκτιμήσω.. Επομένως ας δούμε και τη θετική πλευρά, είναι ακριβώς δίπλα βέβαια με την αρνητική αλλά δεν παίζει ρόλο. Πάντως κάποιος πρέπει να με μάτιαξε δε μπορεί, εκεί που έλεγαν όλοι τι χαρούμενο κορίτσι.. :P Η πλακά είναι ότι περιμένεις να σε στηρίξουν/ακούσουν άτομα που έχεις περάσει ώρες μαζί τους αναλύοντας διεξοδικά τα μοναδικά τους προβλήματα κι όταν έρθει η δικη σου ώρα σου δίνουν λακωνικές απαντήσεις. Ε όχι θέλω κι εγώ την (ψυχ-)ανάλυσή μου..

Και είναι κι άλλα, αλλά δεν έχω χρόνο, πλέον κοιμάμαι και με χρονομετρητή για να έχω clearmind-mixesw.. Ο χρόνος είναι ο πολύτιμος εχθρός μας και δεν καταλαβαίνω πώε περνάει ο ..

Θέλω να κάνω κάτι!

Γιατί σήμερα πήγα στο κομμωτήριο, γιατί ξύπνησα στις 13.00, γιατί χθες πήγα για ποτάκι με τη φίλη μου, γιατί δούλεψα, τσαντίστηκα,στεναχωρήθηκα για τη δουλειά, χαλάρωσα με τα ψώνια κι ένιωσα καλύτερα..γιατί πάντα υπάρχει το καλύτερα, γιατί πάντα μπορώ να νιώσω καλά αν θέλω, αλλά γιατί προπάντων είμαι εδώ! Όχι στο Λίβανο ή στο Ιράκ ή οπουδήποτε άλλου δέχθηκαν εισβολή..

Γιατί χθες ήταν μια χώρα, κάπου στη Μέση Ανατολή..Σήμερα είναι μια χώρα που έχω ακούσει για αυτή, έχω δει φωτογραφίες, έχω γνωρίσει ανθρώπους, και είναι ζεστοί, ευγενικοί, καλόκαρδοι, όμορφοι άνθρωποι με αξιοπρέπεια..Παρόλο που έχουν περάσει πάρα πολλά, κάποιοι κατάφεραν κι ήρθαν στη χώρα μας κι έχουν απωθήσει το παρελθόν από τη μνήμη τους, γιατί ο πόλεμος πονάει, χαράζει τη ψυχή σου ανεξίτηλα, για πάντα.. Από μικρά παιδιά μαθαίνανε στο σχολείο για όπλα και τον πόλεμο, όταν εμείς παίζαμε με μπάλα και σχοινάκια αυτοί είχαν όπλα..γιατί ο εμφύλιος ήταν πραγματικότητα και τα στρατόπεδα διαφορετικά, εχθρικά κι έπρεπε να ξέρουν να προστατεύουν τον εαυτό τους.. Κι ήμουν χαρούμενη που τα πράγματα είναι καλύτερα στη χώρα τους, γιατί οι μανάδες του και τα αδέλφια τους ζούσαν ακόμα..

Πλέον είναι ξαδελφός μου, δε τον ξέρω καλά, γιατί δε μιλάει για τη χώρα του, για το παρελθόν του, φοβάται μην το δούμε σαν ξένο, αλλά εγώ ποτέ δεν τον είδα έτσι..γιατί στα μάτια του υπάρχει μια σκιά. Είναι ξανθός με άσπρο δέρμα, και τα μάτια του δυο μάυρα κουμπιά που γυαλίζουν τόσο πολύ, που νομίζεις ότι όλο του το είναι έχει συγκεντρωθεί σε αυτά και προσπαθεί να βγει έξω..Μου έκανε εντύπωση και μου κάνει ακόμα, ένα τόσο ευγενικό άτομο..δε μπορεί να έχει σκοτώσει κάποτε στα 19 του.. Αλλά ο θάνατος που έχει δει έχει η γίνει η σκιά του, έχει γίνει το απόμακρο βλέμμα του..

Σήμερα άκουσα , ότι έκαναν εισβολή, ότι πέθανε ένα ζευγάρι και τραυματίστηκαν τα 4 παιδιά τους την ώρα που ήταν στο αυτοκίνητό τους και προσπαθούσαν να διαφύγουν..ότι η Αμερική στέλνει όπλα στο Ισραήλ να συνεχίσει την κτηνωδία, ότι κατέστρεψαν 55 γέφυρες, όλα τα αεροδρόμια, το σταθμό παραγωγής ηλεκτρικού ρεύματος, διοχέτευσης νερού, κεραιές τηλεπικοινωνίων ακόμα και τα νοσοκομεία τους..Έλεος!Έλεος!Δεν υπάρχει έλεος?!Γιατί τα έχουν βάλει με τους άμαχους..πού θα σταματήσει?Όταν δε θα χουν να φάνε,να πιουν,να μαγειρέψουν και παραδώσουν τη χώρα τους? Αυτό δεν ήθελαν πάντα οι Εβραίοι, να επεκταθούν? Και δε μιλάω για το σύνολό τους, γιατί έχω γνωρίσει και Ισραηλινούς και είναι άνθρωποι σαν κι εμάς..Απλά στα μάτια τους δεν υπάρχει η γυαλάδα, αλλά συναντάς πιο συχνά τη ψυχρή λογική του συμφέροντος..

Δεν τα βάζω με τους Ισραηλινούς, τα βάζω με όλον τον κόσμο-και με μένα- που μένουν αμέτοχοι στη μέγιστη κτηνωδία των εποχών, αυτό που περίμεναν τόσες δεκαετίες οι Ισραηλινοί να συμβεί, συνέβει, η αφορμή.. και όλες οι χώρες παίρνουν μέτρα κατά την "τρομοκρατία" -λέξη καραμέλα που γλυκαίνει τις πράξεις μας- ή μένουν αμέτοχες?Γιατί?Γιατί κοιτούν την πάρτυ τους, γιατί όλοι κοιτάμε την πάρτυ μας..Και κάποιοι στέλνουν ένα απελπισμένο μήνυμα από το διαδίκτυο, ένα τεράστιο ΓΙΑΤΙ σε όλες τις χώρες.. Νιώθω τόσο ψυχρή είναι η παγωμάρα που επικρατεί, που κανείς δε το συζητάει, που όλοι κάνουμε τις πάπιες...Σκατά στον ΟΗΕ!Τι σκατά κάνει? Δεν υπάρχει λόγος ύπαρξης καμίας οργάνωσης αν δε μπορούν να σταματήσουν τις κτηνωδίες των ανθρώπων..

Άκουσα τώρα στο ραδιόφωνο ότι η Εκκλησία στέλνει ανθρωπιστική βοήθεια στο Λίβανο..διαφημιστικό σποτάκι του στυλ "Κοιτάξτε τι καλοί που είμαστε..αμέσως τους σκεφτήκαμε".. Σκατά και στην Αλληλεγγύη γιατί δεν υπάρχει τρόπος να το σταματήσουν κι αμφιβάλλω αν υπάρχει τρόπος να φτάσει η βοήθεια στα σωστά χέρια στο σωστό χρόνο..Όλοι προσπαθούμε να δειχθούμε ακόμα και στη βοήθεια που δίνουμε!

Λοιπόν για όλα αυτά θέλω να γίνει κάτι..ας αρχίσει απλά με πορείες, με διαδηλώσεις, να επεκταθεί παντού σε όλες τις χώρες στενός κορσές να πάρουν άλλη θέση..Ας γίνει ακραίο, ας μαζευτούμε 10.000- 100.000-1.000.000 άνθρωποι να πάμε στο Λίβανο και να μπουμε μπροστά στα τανκς, γίνεται? Όλα γίνονται αν υπάρχει διάθεση για βοήθεια..αλλά πόσοι διαθέτουν?
Θέλω να δράσω κάπως..αλλά πώς?Γιατί αύριο μπορεί να είναι η χώρα μας, γιατί αύριο ίσως να μη μπορώ να χαμογελάω..
Βρέθηκαν 600.000.000 να πουν ότι θα πηδήξουν μια συγκεκριμένη ημερομηνία μια συγκεκριμένη ώρα, για να κουνηθεί και καλά απειροελάχιστα ο πλανήτης.. Δε μπορεί να βρεθεί το 1/6000 από αυτούς να συμφωνήσει να κάνει κάτι υπερβολικά δραστικό αλλά για έναν αληθινό σκοπό, για να σώσει ανθρώπους, για να σταματήσει το μίσος, η μισαλλαδοξία, για να δείξει σε όλους τους "μεγάλους" τι σημαίνει ανθρωπιά?Ανθρωπιά, ειρήνη που έχει ξεχαστεί η αξία της, που εγώ τη θεωρώ δεδόμενη, γιατί δεν έζησα καμιά αντιπαλότητα, καμιά διαμάχη

Αλλιώς δωστε μου ιδέες..Πώς μπορεί να σταματήσει..μυαλά έχουμε, διάθεση έχουμε, ας τα βάλουμε κάτω..

Φαντάσματα

Τα φαντάσματα κοιμούνται?Και πότε ξυπνούν? Όταν τα καλέσεις ή όποτε αποφασίσουν να σε φοβίσουν?
Τα φαντάσματα υπάρχουν..είναι διάφανη, αέρινα, σκιερά και μερικές φορές ζωντανά. Σε πνίγουν στον ύπνο σου και ξυπνάς λαχανιασμένος.. Κι όταν τα κοιμήσεις με νανουρίσματα, σαν τα μωρά κι αυτά, δε διαρκεί ο ύπνος τους.. και σε κυνηγούν παντού. Ειδικά τα βράδυα που σε βρίσκουν πιο ευάλωτο, χτυπούν σε βάθος και ριμάζουν ένα ένα από τα κομμάτια σου, που τόσο καιρό έχτιζες.. Και είναι φορές, που διαρκούν πολύ, και δεν πιστεύεις πια σε φαντάσματα και γελάς με τον παλιό σου εαυτό. Έχεις μεγαλώσει για παιδικά παραμύθια, για ιστορίες φόβου και αγάπης, όλα είναι τώρα σωστά!Όχι πριν..Τα έδιωξες ή έφυγαν, δεν έχει σημασία, κι όταν σε επισκεφτούν και πάλι θα γελάσεις ανόητα!"Τα φαντάσματα δεν υπάρχουν!Δεν είμαι πια παιδί!"
Και ποιος δε θέλει να ξαναγίνει παιδί? Αλλά αυτή τη φορά χωρίς το φόβο τη νύχτα, και όταν θα ξαπλώνει να παίζει με τα φαντάσματα κυνηγητό/κρυφτό/τυφλόμυγα.. να τα αγαπάει και να τον αγαπούν. Έτσι μόνο τα διώχνεις από τους εφιάλτες σου ...ή μηπως απλά τα ξυπνάς?

Πρώτο Άκουσμα

Μαύρο σύννεφο σε μια σουρεάλ ημέρα..Κάποιος μου κλεψε το χαμόγελο..Κυνηγήστε τον.Φερτε το πίσω. Μια σκια νομίζω ότι ήταν.Σκιά του παρελθόντος.Σκιά που σκιάζει μέσα μου..
Σήμερα άκουσα τραγούδια ξεχασμένα-γράφω για να θυμάμαι. Τραγούδι που άκουγα στο δημοτικό και με είχε μαγέψει η μελωδία και πάντα νόμιζα ότι ήταν ρομαντικό , σήμερα άκουσα τα λόγια του μετά από τόσα χρόνια..και απέκτησε ακόμα μεγαλύτερο νόημα


Artist: Phil Collins
Song: Another Day In Paradise

She calls out to the man on the street
"Sir, can you help me?
It's cold and I've nowhere to sleep,
Is there somewhere you can tell me?"
He walks on, doesn't look back
He pretends he can't hear her
Starts to whistle as he crosses the street
Seems embarrassed to be there

Oh think twice, it's another day for You and me in paradise
Oh think twice, it's just another day for you, You and me in paradise

She calls out to the man on the street
He can see she's been crying
She's got blisters on the soles of her feet
Can't walk but she's trying

Oh think twice... Oh lord, is there nothing more anybody can do
Oh lord, there must be something you can say

You can tell from the lines on her face
You can see that she's been there
Probably been moved on from every place
'Cos she didn't fit in there

Oh think twice...

Σήμερα άκουσα πολλά..

Σ αγαπώ

Μιλάμε, αλλά πόσο..τραγουδάμε, ζούμε, αγαπάμε αλλά πόσο? Σ αγαπώ αλλά πόσο?
Σκέφτομαι, κινούμαι, συζητάω, υπάρχω αλλά για πόσο? Σ αγαπάω νομίζω ή είναι αλήθεια..
Τρυπιέμαι, ρουφάω μνήμες, μυρωδιές, λέξεις, εικόνες αλλά πόσες? κι όλα γυρίζουν γύρω σου ή ακόμα αγαπάω..
Τραβάω, διασκεδάζω,... πιο πέρα, θολούρα και υπάρχεις τι άλλο θες?Σ αγαπάω..
Ρώταω, τι θα πει, τι θα γίνει, τι περιμένω...μπορείς..
Δεν υπάρχει, δε ζω, λείπει, σκέφτεσαι, κάτι, όλα, εσύ, αγαπάω, σκέψου, μέχρι, πότε, φοβάμαι, γιατί, κι όμως ..
Τρέλα ίσως, κάποτε σταματήσει, αλλά θα έχει ζήσει, θα φωτίσει, στο σκοτάδι εσύ, μόνο εσύ μέχρι τώρα, αλήθεια..
Τι κι αν..αλλά..Σ αγαπάω, με λυτρώνει, αναπνέω ακόμα..
ΝΑ το φωνάξω, δε μπορώ..Αγάπη είναι..
Αύριο πάλι!

Το πάτωμα

Μια βαλίτσα ανοιγμένη στο πάτωμα του δωματίου, μερικά ρούχα τραβηγμένα έξω, όλα τα υπόλοιπα ακόμα καταχωνιασμένα , περιμένουν μία από τις επόμενες μέρες να αεριστούν, όταν η ιδιοκτήτρια ή κρίνει ότι η ενδυματολογική της προτίμηση περιλαμβάνει κάποια από αυτά ή όταν συγκεντρώσει δυνάμεις, θάρρος και πολύ κουράγιο να συμμαζέψει τα υπόλοιπα, καθώς οι μέρες της ΕΓ (Επέλασης Γονέων) πλησιάζουν και δεν έχει ανάγκη τη μουρμούρα και γι αυτό.. Δίπλα στη βαλίτσα μια σακούλα που περιέχει τα παπούτσια και τις σαγιονάρες, που είχε πρόθεση να πάρει στο ταξίδι της, αλλά πάνω στη βιασύνη του τελευταίου λεπτού και λόγω έλλειψης φωτός (ηλεκτρικού-είχε καεί η λάμπα- και φυσικού-ήταν βράδυ) τα άφησε να κείτονται κι αυτά στο πάτωμα, θυμίζοντας της πόσο απρόσεχτη μπορεί να γίνει, αλλά και πόσο μη απαραίτητα τελικά της είναι, όπως και πολλά άλλα που είχε πάρει μαζί της , αφού μια χαρά τη βόλεψε και το σανδαλάκι για 2 μέρες..Παραδίπλα άλλη μια σακούλα με τα αντικείμενα του μπάνιου, αυτή όμως άδειασε σχεδόν αμέσως...τα χρειάστηκε σχεδόν άμεσα με την επιστροφή της, μόνο που έχει πασαλειφθεί λίγο με μια κρέμα σώματος και μυρίζει ακόμα ωραία, πράσινο τσάι.. Το μαγιό φούξια εξέχει από τη βαλίτσα για να της τραβάει την προσοχή, σα σημαία θάλασσας ή γεύση καλοκαιρινών διακοπών. Πιο κάτω δίπλα στο κρεβάτι της (ημίδιπλο φετινό απόκτημα με ανατομικό στρωματάκι για τους πόνους της πλάτης- άρχισαν φαίνεται τα αρθριτικά..) ένα σωρό από χαρτιά, διαχρονική αξία, από όσο θυμάται τον εαυτό της.. Στην αρχή ήταν βιβλία σχολείου, μετά σημειώσεις και ασκήσεις μαθηματικών και φυσικής , μετά πάλι βιβλία αλλά της Σχολής και άντε πάλι σημειώσεις- αυτή τη φορά όχι δικές της, αλλά άλλων που παρακολουθούσαν- και ασκήσεις και δώς του ξενύχτια... με τα χαρτιά να πετάγονται από το κρεβάτι στο πάτωμα απαξιωτικά, το τελευταίο λεπτό πριν τον ύπνο παραδίδοντας τη θέση τους στο ταλαιπωρημένο της κορμί..ενίοτε μερικά χαρτιά έμεναν και δίπλα ή πάνω της να της κρατούν συντροφιά. Τώρα τελευταία όμως τα χαρτιά έχουν αντικατασταθεί από διάφορες περίεργες εκτυπώσεις, περιέχουν ποικίλλη ύλη, ιστορίες, αναλύσεις, συγγράματα, συζητήσεις, προσωπικές εξομολογήσεις και συγκεντρώνουν διάφορες ζωές και ιδέες ανθρώπων μέσα στον ίδιο σωρό.. Χαρτιά που περιέχουν ημερολόγια και της θυμίζουν πόσο μοιάζουμε τελικά αλλά και πόσο διαφορετικοί είμαστε. Αυτή είναι η συντροφιά της αυτές τις ώρες πια, αλλά τώρα δε τα ρίχνει αλλά τα τοποθετεί το ένα πάνω στο άλλο..
Αλλά πάντα έρχεται η γλυκιά ώρα του ύπνου τη στιγμή που κλείνουν τα βλέφαρα και παραδίδεται στα ταξίδια των ονείρων της και θα θελε να κρατούσε μια φορά για να δεις το τέλος..
Καληνύχτα σας

Εξομολόγηση

Το σκ ήρθε κι έσβησε..Το ταξίδι μου θα είναι από εκείνα τα αλησμόνητα, οι φωτογραφίες ήταν περιττές, αφού τα αποτύπωσα όλα στο φιλμ της μνήμης μου . Το έζησα σαν παρόν δεν ήθελα να το σκέφτομαι σαν παρελθόν, και οι φωτογραφίες θυμίζουν λίγο από παρελθόν. Η αλήθεια είναι ότι δε μπορώ να περιγράψω το νησί γιατί πλημμυρίζω από συναισθήματα και το μόνο που μένει σαν απόηχος όταν οι εικόνες σβήνουν είναι η αγάπη.
Νομίζω ότι συγκρίνεται με το πρώτο μας καλοκαίρι στην Ιεράπετρα..Ή μάλλον δε συγκρίνεται γιατί καθένα ταξίδι μας είναι μοναδικό, γιατί έχει περάσει τόσος καιρός και όμως με κάνεις και νιώθω ...
Ήθελα να μπορούσα να σταματήσω το χρόνο σε μια στιγμή και να κρατούσε για πάντα, ήθελα να μπορώ να χωρέσω σε λέξεις όσα με κάνεις και είμαι μαζί σου..

Ρόδο με την Παλιά Πόλη και το κάστρο σου,Λίνδο με τα σοκάκια σου και τη θέα σου, Φαληράκι με την τρέλα σου, Πρασονήσι με τον άνεμο σου και την παραλία σου,Μαριτσά με την γραφικότητά σου και τους μεζέδες σου, παραλία που μας πήρες στην αγκαλιά του Μορφέα, μεθυσμένο ζευγάρι Άγγλων που σας οδηγήσαμε στο ξενοδοχείο σας, Ηλιόπουλε με το γέλιο σου,μπάρμαν με τα σφηνάκια σου,φαντάροι απανταχού παρόντες και Λούλα (το αμαξάκι μας) σας ευχαριστώ αλλά πιο πολύ ευχαριστώ εσένα..

πσ κι όμως τίποτα δεν το περιγράφει

Περί πίστεως, εμπειρικά

Ως ερέθισμα είχα όλες τις συζητήσεις και Posts που έγιναν από Λίτσα,dcd,sourfou,Mboy,Tboy,marialena και ως αφορμή το κείμενο του roidi ..Προσπάθησα να ανασύρω τις δικές μου μνήμες από το θέμα πίστη, που αν και περίπλοκο τελικά ήταν τόσο απλό και ομαλά εξελίχθηκε χωρίς να κλωνιστούν τα θεμέλιά μου..

Από όσο θυμάμαι τον εαυτό μου τις χριστιανικές γιορτές κλασσικά τις τιμούσαμε και τηρούσαμε όλα τα εθιμοτυπικά.Μας παρότρυναν, οσο ήμαστε μικρά, να στολίσουμε τον επιτάφιο, να ρίξουμε ροδοπέταλα κι άλλα χαζά πραγματάκια τα οποία σε έκαναν να νιώθεις περήφανη που συνέβαλλες με τον τρόπο σου στη διαδικασία αλλά και που εν μέρει έκανες κάτι "καλό" , σκεφτόμενη το Χριστό,κτλ.. Όταν ήμουν 8 ή 9 χρονών, αδυνατώ να θυμηθώ, η μητέρα μου με πήρε ένα Σάββατο και με πήγε στην εκκλησία, όπου ήταν μαζεμένα πολλά παιδιά-ή μάλλον μόνο κορίτσια- σχηματίζοντας γκρουπάκια ανάλογα τις ηλικίες. Ένιωθα μια κάποια αμηχανία και ντροπή, όπως κάθε φορά που μπαίνεις σε μια καινούργια ομάδα..Αλλά μια άλλη περίεργη αίσθηση μου έχει αφήσει αυτή η πρώτη επαφή, μια μικρή αντίδραση ίσως, μιας και θα πρεπε να ξυπνάω απο πρωί και το Σάββατο ή ίσως είχα νιώσει κάτι να με πλακώνει..ίσως ο τεράστιος τρούλος που βρισκόταν από πάνω, η αχανής έκταση της εκκλησίας ή τα παγωμένα παιδάκια γύρω μου..

Το δημοτικό πέρασε γρήγορα,με ιστοριούλες/παραμυθάκια/παραβολές, με θρησκευτικά τραγουδάκια, όπως τα Χριστιανόπουλα και άλλα που φυσικά αδυνατώ να ανασύρω από τη μνήμη μου..Η αλήθεια είναι ότι είχα αρχίσει να νιώθω δέος και κατάνυξη, το Πάσχα το ζούσα, τα Χριστούγεννα λιγότερο, αλλά πάλι χαιρόμουν, προσπαθούσα να ακούσω τα ευαγγέλια για να καταλάβω και να μπω στη θέση και στο πετσί του "Ιησού που θυσιάστηκε για εμάς"..
Αλλά αργότερα κάτι δε μου κόλλαγε σε όλα αυτά, οι διαφορετικές ερμηνείες ίσως, οι διαφορετικοί κανόνες που άκουγα κατά καιρούς..
Μέχρι τότε πάντως ήταν η παρηγοριά μου εν μέρει, κάθε βράδυ προσευχή πριν τον ύπνο...ΚΑΘΕ βράδυ. Στην αρχή μια απλή, τυπική προσευχή, που με είχαν μάθει να παπαγαλίζω, που εξελίχθηκε σε ένα σύντομο ευχολόγιο και μια πιο σύντομη προσευχή.. Μια παναγίτσα δεμένη πανω από το προσκέφαλό μου και ένα χάλκινο δισκάκι με απεικονισμένη την Παναγίτσα με το γιόκα της, φερμένο από την Πόλη, καρφωμένο στον τοίχο πάνω από το κεφάλι κι αυτό (τότε δεν ήξεραν από σεισμούς ??)..Και μετά την προσευχή δως του διπλά φιλιά, ένα στη μικρή εικονίτσα κι ένα στη μεγάλη.. Στην αρχή υπό την παρακολούθηση της μάνας κι ύστερα μόνη μου.
Το κατηχητικό στην αρχή του Γυμνασίου εξελίχτηκε, έγινε πιο διασκεδαστικό, πιο κοινωνικό, πιο διαδραστικό, πιο ανθρώπινο..Τραγούδια υπήρχαν και πάλι, αλλά αυτή τη φορά είχε και άλλα με ωραίες μελωδίες, και εκεί μπορούσα να τραγουδήσω με όλη μου τη δύναμη χωρίς να σκέφτομαι ότι δεν έχω καλή φωνή και χωρίς να χρειαστεί να περάσω από κριτική επιτροπή για να μπω σε κάποια χορωδία, ώστε να έχω "επισήμως " την άδεια να μάθω να τραγουδάω σωστά.. Υπήρχαν όμως και άλλα, παιχνίδια, δωράκια, εκδρομές και φυσικά ιστορίες αγίων..Οι κοπέλες αυτές ήταν πραγματικά παιδαγωγοί, ήξεραν να κρατούν αμείωτο το ενδιαφέρον ενός παιδιού, και θυμάμαι ακόμα τα ονόματα τους, Νάνσυ και Ηρώ..περίεργο αλλά είχα την εντύπωση ότι δε ξεχώριζαν καμία από εμάς. Σε μια από τις εκδρομές άκουσα τα κορίτσια της ηλικίας μου να ξελαρυγγιάζονται με τα τραγούδια του Ρουβά "θα σου κάνω μακαρόνια για να φας","αίμα,δάκρυα κι ιδρώτας" στην αρχή μου φάνηκε αστείο, αλλά πώς είναι δυνατό να μην τα είχα ξανακούσει.. Κι άκουσα και τη Τζαμάικα, που με μάγεψε και το μάθα από την πρώτη φορά που το άκουσα-σπάνιο για μένα..
"Κάθε πρωί που κίναγα να πάω στη δουλειά φεύγανε σαν πουλιά τα ψαροκάϊκα κάθε πρωί σκαρώναμε μαζί με το Μηνά ταξίδια μακρυνά ως τη Τζαμάικα
Κι αρμενίζαμε στα πέλαγα αγάπη μου παλιά
Κι ύστερα το βραδάκι μεθυσμενάκι στα καπηλιά σ' έπινα κοριτσάκι σαν το κρασάκι γουλιά γουλιά"

Κι ήταν ευχάριστη ανάμνηση για μένα, άνηκα σε μια ομάδα και μ άρεσε- κάτι σαν προσκόπους, δηλαδή ,αλλά αντί να μαθαίνουμε να δένουμε κόμπους, μας λέγανε για κάτι τύπους που είχαν "μαρτυρήσει" για την πίστη τους.. Και αναρωτιόμουν αν θα το έκανα ποτέ, αστραπιαία σκέψη κι έφευγε.. Φυσικά τα αγόρια δεν πρέπει να διασκεδάζανε ,όλα, τόσο, μιας και αρκετές τάξεις είχαν κάτι παπάδες για κατήχηση.. Αλλά δε ξέρω και πολλά μιας και τον αδελφό μου δεν τον είχαν στείλει, άλλο παράδοξο κι αυτό και μόλις τώρα το συνειδητοποίησα!

Στην τρίτη Γυμνασίου πέρασα στην άλλη τάξη, εκεί με περίμενε μια τελείως διαφορετική πραγματικότητα..Μια 70 χρονών κυρία έκανε μάθημα σε μεγαλο-κοπέλες, που σε ένα μεγάλο ποσοστό τους φορούσαν μακριές ή έστω σεμνές φούστες, το κλίμα ήταν αφόρητα σοβαρό-βαρετό- πάλι καλά τώρα που το σκέφτομαι. Οι συζητήσεις, που κατέληγαν να γίνονται μονόλογος, περιστρέφονταν συνεχώς γύρω από ένα θέμα και τις προεκτάσεις του "ο Θεός που μας αγαπάει όλους"..Δεν πρέπει να ξαναπάτησα..

Αλλά δεν ήταν μόνο αυτό που με ώθησε να εγκαταλείψω, ήταν η οργή της έφηβης, ήταν το μυαλό που έμπαινε σε λειτουργία, ήταν τα κενά στην ιστορία της δημιουργίας, ήταν τα μαθηματικά και οι επιστήμες, που με κατέκτησαν και ζητούσαν απόδειξη για κάθετι απτό και μη, ήταν που απαιχθανόμουν το άγιασμα+ευχέλαιο και όλο το ψυχαναγκασμό και ήταν το πρώτο σκίρτημα και η πρώτη φορά που αποφάσιζα και ενεργούσα για μένα χωρίς προσευχή-ευχή.. Σιγά σιγά , με αργά βήματα, άρχισα να συνειδητοποιώ ότι κάθε επιτυχία μου και σωστή απόφασή μου μέχρι τότε, την απέδιδα στη βοήθεια του Θεού, και τη ζητούσα όταν συναντούσα τα σκούρα...Τελευταία φορά ,που τη ζήτησα ήταν στο Λύκειο... αυθόρμητα μια σκέψη, που είχε συνηθίσει να αναδύεται στις δύσκολες στιγμές , πέρασε ακαριαία αλλά αμέσως σβήστηκε συνειδητά..

Και από τότε διάφορες σκέψεις έχουν γεννηθεί και πεθάνει μέσα στους λαβύρινθους του μυαλού και της συνείδησης κι όποια μου φαίνεται πιο λογική την υιοθετώ μέχρι να βρω την επόμενη..Το θέμα της πίστης μου εξελίχθηκε στην αναζήτηση της πρώτης ενέργειας που έδωσε την κινητήριο δύναμη, αλλά έπαψε να είναι απλά ένας Θεός, έγινε απλά μια "ενέργεια" που δεν αποφασίζει, ούτε επιβλέπει, ούτε μαλώνει, ούτε τον βρίσκουμε μετά θάνατο, ο θάνατος για μένα είναι απλός..μαύρο, κενό και σκουλήκια..δεν υπάρχει τίποτα, αυτή είναι η δική μου πίστη αν πάλι υπάρχει κάτι θα εκπλαγώ ευχάριστα.. Η ενέργεια! Αυτό μόνο με έχει προβληματίσει, άλλες φορές την απορρίπτω ακόμα κι αυτή, όλο και κάποια εξήγηση θα βρεθεί, απλά το μυαλό ακόμα είναι μικρό, όπως ήταν αυτών, πριν ακούσουν κι αποδεχθούν το Γαλιλαίο ή το Νεύτωνα ή τον Αινστάιν .. Περιμένω να μάθω περισσότερα και πάντα θα είμαι ανοιχτή σε νέες απόψεις.. Δε θυμάμαι την ακριβή στιγμή που σταμάτησα να Πιστεύω, ίσως όταν σταμάτησα να εναποθέτω τις ελπίδες μου σε κάτι ανώτερο από μένα, γιατί έτυχε να ερωτευτώ και να παραστρατήσω, αλλά στα δικά μου μάτια ήμουν στο πιο σωστό ,από ποτέ, δρόμο.
Και όταν πέθανε η γιαγιά μου , δε στεναχωρήθηκα το ομολογώ, για αυτή, αλλά για τη μητέρα μου και άναψα ίσως το τελευταίο πραγματικό κερί, επειδή αυτή Πίστευε..
Αλλά μερικούς μήνες αργότερα είδα ένα όνειρο, και ήμουν στο κρεβάτι μου στο δικό της σπίτι με σβηστά παντού τα φώτα.. Είδα ότι μου χτυπούσαν το κουδούνι και πάω στο θυροτηλέφωνο να ρωτήσω..
''Ποιός είναι?"
"Εγώ είμαι", η χαρακτηριστική φωνή της γιαγιάς με έκανε να τρομάξω και ν αναπηδήσω ως το ταβάνι
"?!!?!!"
με τρεμουλιασμένη φωνή συνέχισε "Ήθελα να σου πω, ότι ο Χριστός......δεν είναι όπως τον φανταζόμαστε!!!" φρίκαρα και ξύπνησα χεσμένη στο φόβο δε μπορούσα να κουνήσω, φοβόμουν ότι βρισκόταν στο ίδιο δωμάτιο, παράλογος φόβος αλλά χρειάστηκαν 1-2 ώρες να ηρεμήσω.
Και μια που λέω για όνειρα μετά από πολύ καιρό είχα δει και τον παππού ήρεμο, γαλήνιο και πράο με μαγκούρα να συναντιόμαστε σε ένα τρένο και να είμαι χαρούμενη που τον βλέπω , του μιλάω και σε μια στάση με δυσκολία σηκώνεται να κατέβει, να πάει στο καφενείο και σκέφτομαι να τον βοηθήσω και να τον ακολουθήσω..Εκείνη την ώρα σφυρίζει η πόρτα και μου λέει "Μην κατεβαίνεις μαζί μου.Εσύ θα κατέβεις σε άλλη στάση".. Αλλά ξύπνησα ήρεμη

Είναι μάλλον η αίσθηση που μας έχουν αφήσει οι άνθρωποι όσο είναι εν ζωή..

Η πίστη είναι περίπλοκη πάντως, αφορά το άτομο και οι παράγοντες είναι πολλοί όσοι και οι τρόποι αντίληψης της ,πχ ένας άνθρωπος, μεγαλωμένος στην ίδια οικογένεια, με το ίδιο "πρακτικό" μυαλό και χωρίς κατήχηση και καταλήγει να είναι πιο πιστός.. Την Παρασκευή μου επιτέθηκε φραστικά μια κοπέλα στο θέμα της πίστης, από τις ελάχιστες φορές που ανοίγω αυτό το θέμα, μιας και είναι πολύ προσωπικό, λέγοντας μου ότι "θεωρεί κακούς-ή κάτι τέτοιο- τους ανθρώπους που πιστεύουν μόνο στον εαυτό τους"-αυθαίρετο συμπέρασμα.
Φυσικά δεν μου έδωσε την ευκαιρία για μια φυσιολογική συζήτηση ή να της εξηγήσω, έτρεμε από τον εκνευρισμό της..

Όπως και να χει..όσο εναπέθετα τους φόβους μου,την άγνοια μου και τις δυσκολίες μου στο Θεό, υπήρχε η πίστη ότι θα βοηθούσε, τώρα πλέον μου ακούγεται αστείο , τώρα πιστεύω ότι μπορώ να σταθώ όρθια και μετά από καταιγίδα, ότι θα μάθω να εξηγώ τους φόβους μου και θα εμπλουτίσω τις γνώσεις μου και ότι δε θα χρειάζομαι ένα κατασκεύασμα της ψυχής για να ακουμπάω.. Αλλά επειδή η ζωή είναι μεγάλη και πάντα θα υπάρχουν ανατροπές καλύτερα να πιστέψω προσωρινά ότι δε θα ξαναπιστέψω..:p

Επιστροφές

40 Βαθμούς και άνω, καύσωνας, τα κορμιά μας να λιώνουν σα το βούτυρο στο τηγάνι, ο ήλιος αδίστακτος να μας χτυπάει με τις ολο-καυτές του ακτίνες και ήταν μόλις 9.30 το πρωί..Να ψάχνεις ένα κομμάτι σκιάς να ξαποστάσεις, να παρακαλάς για ένα αεράκι να σε δροσίσει, να εύχεσαι να ξεκινήσει το πλοίο να φτάσεις στη γη της επαγγελίας, να βουτήξεις στη θάλασσα και να εξατμιστείς.. Το μόλις 40 χρονων φέρρυ ξεκινά, τρέμει ολόκληρο, από το βάρος, ίσως, τόσων ναυτιλομένων, γέρνει από τη μια πλευρά σα να θέλει να αποφύγει κι αυτό τις ακτίνες του ήλιου, και σχίζει τα νερά με ρυθμούς πιο αργούς κι απο ψαροκάικο. Καμία αντίσταση αέρα, η σημαία ακίνητη,σα να έχει υποκύψει κι αυτή στον κάυσωνα..Μερικοί γυρίζουν γύρω-γύρω προκειμένου να ανακαλύψουν το πιο δροσερό σημείο..μάταια. Περνάς ανάμεσα σε τόσα τεντωμένα κορμιά και διακρίνεις τόσα ιδρωμένα πρόσωπα και η μόνη κοινή φράση που κρέμεται στα χείλη τους είναι "Αφόρητη ζέστη..!" και γίνονται τότε ένας άνθρωπος..διψασμένος που ζηταει λίγο παρηγοριά.

Και πάνω στο "παγωμένο" κατάστρωμα, το μόνο που κινείται είναι 2 παιδάκια, όχι απλά κινούνται τρέχουν, χοροπηδάνε, στριφογυρίζουν γύρω από ένα στύλο, κυνηγιούνται και δώσ' του πάλι από την αρχή υπό το άγρυπνο πάντα βλέμμα των γονέων..Αλήθεια, πού πήγε η δική μας παιδική ζωντάνια; Τα χάζεψα αρκετή ώρα, κάθισα στην κουπαστή κι αναρωτιόμουν πόση ώρα μπορούν να κάνουν το ίδιο πράγμα, πόσο εύκολα είναι ευτυχισμένα, πόσο οι γονείς αγχώνονται ενώ τα παιδιά δεν αντιλαμβάνονται το λόγο... Γύρισα από την άλλη και κοίταξα τη θάλασσα, φτάναμε σε λίγο ατην Αίγινα, εδώ θα κατέβαινε ο πολύς ο κόσμος, ίσως να κλέβαμε λίγο σκιά μέχρι το Αγκίστρι.. Τόσο γαλήνια δεν πρέπει να την έχω ξαναδεί και τόσο γαλάζια,ενωμένη με τον ουρανό, σαν να ήταν ξημερώματα αλλά κόντευε 11.00..Αυτή η κουφόβραση προμηνύει καταιγίδα, καλά το έλεγαν, ίσως τελικά καλά έκαναν και δεν ακολούθησαν οι άλλοι..

Ένα τράβηγμα νιώθω ξαφνικά στη φούστα, γυρνάω το κεφάλι μου και βλέπω μια φατσούλα να μου δείχνει κάτι..το κάτι στην αρχή ήταν "Το καλάβι" υποδεικνύοντας μια βάρκα..Η αδελφούλα του στην ερώτηση μου πόσο χρονών είσαι, σκούντηξε το μπαμπά της ρωτώντας "Μπαμπά πόσο χρονών είμαι..??!!!!" Ξαφνιάστηκε και εγώ χαμογέλασα..

Ο μικρός συνέχισε να δείχνει, όμως..
Ένα γλάρος,με παρατεταμένα πλήρως τα φτερά σε ευθεία πετούσε παράλληλα προς το καράβι.

Μετά από λίγο απέκτησε συντροφιά και πέταξαν χαμηλά, κάνοντας επιδρομές στη θάλασσα..

Κι ένας σμήνος γλάρων ακολουθούσε τη γραμμή του πλοίου για να θυμίζει κάτι ζωντανό, κάτι ελεύθερο, κάτι από έναν ανύπαρκτο ουρανό, και έναν αόρατο άνεμο.

Και φτάσαμε και περπατήσαμε και αραδιάσαμε τα μπογαλάκια μας και βουτήξαμε στην όχι και τόσο δροσερή αλλά ωστόσο καθαρή θάλασσα, ανάμεσα σε ανθρώπους που φαινόταν να αγαπούν το σώμα τους και είχαν ξεχάσει την έννοια της ντροπής.. Φάγαμε, ήπιαμε, μια μέλισσα προτίμησε να αυτοκτονήσει πάνω στο πόδι μου, θυμίζοντάς μου τον πόνο που είχα νιώσει στα 10 μου, όταν μάζευα λεβάντα από τον κήπο μας στο νησί, για μια περαστική που "της άρεσε όπως μύριζε και είχε τόσο καιρό να δει λεβάντα" κι από τότε δε ξαναπλησίασα το θάμνο. Ένα μαύρο σύννεφο γρήγορα κάλυψε τα πάντα και τα ξέπλυνε κι εμείς βρήκαμε καταφύγιο..ξέσπασε σε κλάμματα ο ουρανός, το κρατούσε τόση ώρα μέσα του γι αυτό και είχε φουντώσει..από την οργή του. Και τα δάκρυα του κύλησαν και ήρθε η γαλήνη..Και περπατώντας προς την αποβάθρα, ακούω μια φωνή..'''Marir1 τι κάνεις εδώ?"..Γιάννη? Φίλος μου παιδικός από το δημοτικό είχα να τον δω 6 μήνες και μαζί του άλλοι 2 που έχουμε περάσει διακοπές και έχουμε μοιραστεί πλάκες μαζί.. Χάρηκα που είδα το Γιάννη, είναι από τους μόνους αναλλοίωτους, αυθεντικούς ανθρώπους, είναι ακόμα το παιδί που ήταν , το ίδιο αξιοαγάπητος σε όλους..

Επιβιβαστήκαμε προσπαθώντας να μη χάσουμε το χέρι η μία της άλλης, άνοιξε η μπουκαπόρτα και ξεχύθηκε τρέχοντας ο κόσμος, κάποιος φώναξε "Γιούρρριιααα!!" και όλοι τρέχανε γελώντας, συνομοτώντας σε αυτό το ανέκδοτο.. Βρήκαμε μάλλον τις τελευταίες θέσεις, δίπλα από ένα ζευγάρι από κωφάλαλους .Η μάνα της κωφάλαλης κοπέλας, έπιασε τις θέσεις και παρακάλεσε την διπλανή να μην αφήσει κανέναν να κάτσει μιας και πήγαινε να φέρει ανθρώπους με ειδικές ανάγκες, αλλά ο χαρακτηρισμός ήταν ατυχής στα δικά μου μάτια ήταν απόλυτα φυσιολογικοί..

Επιστροφή, λοιπόν, άλλη μια φορά, τα μάτια μας συναντιούνται και διαβάζουμε τη κοινή μας σκέψη-ευχή -ο χρόνος να ήταν γεμάτος από ταξίδια χωρίς επιστροφές. Εκείνη την ώρα με σκουντάει "Κοίτα!"..έξω από παράθυρο , ο ήλιος έδυε χαρίζοντας την πιο όμορφη δύση που έχουμε αντικρύσει..βυθιζόταν και άφησε το κόκκινο, το ροζ και το μωβ να ζωγραφίσουν την παλέττα του ουρανού..

Le Fin - The end- Ende

πσ1..Μετά κι από αυτή τη σύμπτωση με φίλο/γνωστό είπα φτάνει ως εδώ

πσ2..Ας με συγχωρέσουν οι γονείς του μικρού για τη δημοσίευση της φωτο, αν ποτέ το δουν..

πσ3..Άλλη φορά ψηφιακή κάμερα με καλή ανάλυση, τέτοια στιγμιότυπα δεν πρέπει να μην αποτυπώνονται στο μέγιστο!

Deja-vu no2

Έχω ξεκινήσει να πίνω εν ώρα εργασίας..από τις 4 το απόγευμα μ ένα Breezer. Μετά βρήκα τα παιδιά και ήπια μια μπυρίτσα (μόνο δυστυχώς) μαζί τους μετά πήγα και βρήκα μια παρέα στο Θέατρο Πέτρας και ήπια άλλες 2 μπύρες και μετά πήγαμε για ούζα, που μάλλον ήπια 2-3 ποτηράκια ..χμ δηλαδή 10 ώρες συνεχόμενες κατανάλωσης αλκοολ.. καθόλου καλό..

Επίσης συνεχίστηκε η ισχυρή δόση Deja-vu αφού στο πρωτο μαγαζί η σερβιτόρα ήταν ΠΟΛΥ γνωστή φυσιογνωμία σε σημείο να ξέρω τις εκφράσεις τις..το ίδιο μου είπε κι αυτή..αλλά δεν καταφέραμε να βρούμε από που γνωριζόμαστε, αφού ανατρέξαμε εν συντομία τη ζωή μας-σπαστικό..
Με το που σκάμε μύτη στο Θέατρο Πέτρας βλέπω από μακρυά έναν από την παρέα της φίλης μου και λέω σε μία κοπέλα, αυτόν τον έχω ξαναδεί..Αυτή τη φορά όμως είπα να σιωπάσω-κοινώς να σκάσω- μιας και σε λίγο όλος ο κόσμος θα μου φαίνεται γνωστός, και θα με περάσουν για τρελή στο τέλος.. Και αφού καθόμαστε μου λέει ο ίδιος χωρίς να έχουμε μιλήσει
"Έσένα πρέπει να σε ξέρω κάτι μου θυμίζεις" ..Ε άι στο διάολο πια..
Τελικά δεν είμαι τρελή ή τουλάχιστον δεν είμαι η μόνη τρελή..Τουλάχιστον αυτός προσπάθησε να βρει το κοινό μας σημείο..ανακαλύψαμε ένα κοινό όνομα αλλά τίποτα παραπάνω, αφου χρειάστηκε πάλι ένα flash back..Μήπως να αναρτήσω τη ζωή μου αναλυτικά μπαας και θυμηθώ κι εγώ αυτούς τους ανθρώπους..Δε θέλω να ξεχνάω κι όμως έχω ξεχάσει.. Μια φρίκη μ έπιασε με τόσες συμπτώσεις τις 2 μέρες αυτές..θα δούμε τι μας επιφυλάσσει και το αύριο..