Περί πίστεως, εμπειρικά

Ως ερέθισμα είχα όλες τις συζητήσεις και Posts που έγιναν από Λίτσα,dcd,sourfou,Mboy,Tboy,marialena και ως αφορμή το κείμενο του roidi ..Προσπάθησα να ανασύρω τις δικές μου μνήμες από το θέμα πίστη, που αν και περίπλοκο τελικά ήταν τόσο απλό και ομαλά εξελίχθηκε χωρίς να κλωνιστούν τα θεμέλιά μου..

Από όσο θυμάμαι τον εαυτό μου τις χριστιανικές γιορτές κλασσικά τις τιμούσαμε και τηρούσαμε όλα τα εθιμοτυπικά.Μας παρότρυναν, οσο ήμαστε μικρά, να στολίσουμε τον επιτάφιο, να ρίξουμε ροδοπέταλα κι άλλα χαζά πραγματάκια τα οποία σε έκαναν να νιώθεις περήφανη που συνέβαλλες με τον τρόπο σου στη διαδικασία αλλά και που εν μέρει έκανες κάτι "καλό" , σκεφτόμενη το Χριστό,κτλ.. Όταν ήμουν 8 ή 9 χρονών, αδυνατώ να θυμηθώ, η μητέρα μου με πήρε ένα Σάββατο και με πήγε στην εκκλησία, όπου ήταν μαζεμένα πολλά παιδιά-ή μάλλον μόνο κορίτσια- σχηματίζοντας γκρουπάκια ανάλογα τις ηλικίες. Ένιωθα μια κάποια αμηχανία και ντροπή, όπως κάθε φορά που μπαίνεις σε μια καινούργια ομάδα..Αλλά μια άλλη περίεργη αίσθηση μου έχει αφήσει αυτή η πρώτη επαφή, μια μικρή αντίδραση ίσως, μιας και θα πρεπε να ξυπνάω απο πρωί και το Σάββατο ή ίσως είχα νιώσει κάτι να με πλακώνει..ίσως ο τεράστιος τρούλος που βρισκόταν από πάνω, η αχανής έκταση της εκκλησίας ή τα παγωμένα παιδάκια γύρω μου..

Το δημοτικό πέρασε γρήγορα,με ιστοριούλες/παραμυθάκια/παραβολές, με θρησκευτικά τραγουδάκια, όπως τα Χριστιανόπουλα και άλλα που φυσικά αδυνατώ να ανασύρω από τη μνήμη μου..Η αλήθεια είναι ότι είχα αρχίσει να νιώθω δέος και κατάνυξη, το Πάσχα το ζούσα, τα Χριστούγεννα λιγότερο, αλλά πάλι χαιρόμουν, προσπαθούσα να ακούσω τα ευαγγέλια για να καταλάβω και να μπω στη θέση και στο πετσί του "Ιησού που θυσιάστηκε για εμάς"..
Αλλά αργότερα κάτι δε μου κόλλαγε σε όλα αυτά, οι διαφορετικές ερμηνείες ίσως, οι διαφορετικοί κανόνες που άκουγα κατά καιρούς..
Μέχρι τότε πάντως ήταν η παρηγοριά μου εν μέρει, κάθε βράδυ προσευχή πριν τον ύπνο...ΚΑΘΕ βράδυ. Στην αρχή μια απλή, τυπική προσευχή, που με είχαν μάθει να παπαγαλίζω, που εξελίχθηκε σε ένα σύντομο ευχολόγιο και μια πιο σύντομη προσευχή.. Μια παναγίτσα δεμένη πανω από το προσκέφαλό μου και ένα χάλκινο δισκάκι με απεικονισμένη την Παναγίτσα με το γιόκα της, φερμένο από την Πόλη, καρφωμένο στον τοίχο πάνω από το κεφάλι κι αυτό (τότε δεν ήξεραν από σεισμούς ??)..Και μετά την προσευχή δως του διπλά φιλιά, ένα στη μικρή εικονίτσα κι ένα στη μεγάλη.. Στην αρχή υπό την παρακολούθηση της μάνας κι ύστερα μόνη μου.
Το κατηχητικό στην αρχή του Γυμνασίου εξελίχτηκε, έγινε πιο διασκεδαστικό, πιο κοινωνικό, πιο διαδραστικό, πιο ανθρώπινο..Τραγούδια υπήρχαν και πάλι, αλλά αυτή τη φορά είχε και άλλα με ωραίες μελωδίες, και εκεί μπορούσα να τραγουδήσω με όλη μου τη δύναμη χωρίς να σκέφτομαι ότι δεν έχω καλή φωνή και χωρίς να χρειαστεί να περάσω από κριτική επιτροπή για να μπω σε κάποια χορωδία, ώστε να έχω "επισήμως " την άδεια να μάθω να τραγουδάω σωστά.. Υπήρχαν όμως και άλλα, παιχνίδια, δωράκια, εκδρομές και φυσικά ιστορίες αγίων..Οι κοπέλες αυτές ήταν πραγματικά παιδαγωγοί, ήξεραν να κρατούν αμείωτο το ενδιαφέρον ενός παιδιού, και θυμάμαι ακόμα τα ονόματα τους, Νάνσυ και Ηρώ..περίεργο αλλά είχα την εντύπωση ότι δε ξεχώριζαν καμία από εμάς. Σε μια από τις εκδρομές άκουσα τα κορίτσια της ηλικίας μου να ξελαρυγγιάζονται με τα τραγούδια του Ρουβά "θα σου κάνω μακαρόνια για να φας","αίμα,δάκρυα κι ιδρώτας" στην αρχή μου φάνηκε αστείο, αλλά πώς είναι δυνατό να μην τα είχα ξανακούσει.. Κι άκουσα και τη Τζαμάικα, που με μάγεψε και το μάθα από την πρώτη φορά που το άκουσα-σπάνιο για μένα..
"Κάθε πρωί που κίναγα να πάω στη δουλειά φεύγανε σαν πουλιά τα ψαροκάϊκα κάθε πρωί σκαρώναμε μαζί με το Μηνά ταξίδια μακρυνά ως τη Τζαμάικα
Κι αρμενίζαμε στα πέλαγα αγάπη μου παλιά
Κι ύστερα το βραδάκι μεθυσμενάκι στα καπηλιά σ' έπινα κοριτσάκι σαν το κρασάκι γουλιά γουλιά"

Κι ήταν ευχάριστη ανάμνηση για μένα, άνηκα σε μια ομάδα και μ άρεσε- κάτι σαν προσκόπους, δηλαδή ,αλλά αντί να μαθαίνουμε να δένουμε κόμπους, μας λέγανε για κάτι τύπους που είχαν "μαρτυρήσει" για την πίστη τους.. Και αναρωτιόμουν αν θα το έκανα ποτέ, αστραπιαία σκέψη κι έφευγε.. Φυσικά τα αγόρια δεν πρέπει να διασκεδάζανε ,όλα, τόσο, μιας και αρκετές τάξεις είχαν κάτι παπάδες για κατήχηση.. Αλλά δε ξέρω και πολλά μιας και τον αδελφό μου δεν τον είχαν στείλει, άλλο παράδοξο κι αυτό και μόλις τώρα το συνειδητοποίησα!

Στην τρίτη Γυμνασίου πέρασα στην άλλη τάξη, εκεί με περίμενε μια τελείως διαφορετική πραγματικότητα..Μια 70 χρονών κυρία έκανε μάθημα σε μεγαλο-κοπέλες, που σε ένα μεγάλο ποσοστό τους φορούσαν μακριές ή έστω σεμνές φούστες, το κλίμα ήταν αφόρητα σοβαρό-βαρετό- πάλι καλά τώρα που το σκέφτομαι. Οι συζητήσεις, που κατέληγαν να γίνονται μονόλογος, περιστρέφονταν συνεχώς γύρω από ένα θέμα και τις προεκτάσεις του "ο Θεός που μας αγαπάει όλους"..Δεν πρέπει να ξαναπάτησα..

Αλλά δεν ήταν μόνο αυτό που με ώθησε να εγκαταλείψω, ήταν η οργή της έφηβης, ήταν το μυαλό που έμπαινε σε λειτουργία, ήταν τα κενά στην ιστορία της δημιουργίας, ήταν τα μαθηματικά και οι επιστήμες, που με κατέκτησαν και ζητούσαν απόδειξη για κάθετι απτό και μη, ήταν που απαιχθανόμουν το άγιασμα+ευχέλαιο και όλο το ψυχαναγκασμό και ήταν το πρώτο σκίρτημα και η πρώτη φορά που αποφάσιζα και ενεργούσα για μένα χωρίς προσευχή-ευχή.. Σιγά σιγά , με αργά βήματα, άρχισα να συνειδητοποιώ ότι κάθε επιτυχία μου και σωστή απόφασή μου μέχρι τότε, την απέδιδα στη βοήθεια του Θεού, και τη ζητούσα όταν συναντούσα τα σκούρα...Τελευταία φορά ,που τη ζήτησα ήταν στο Λύκειο... αυθόρμητα μια σκέψη, που είχε συνηθίσει να αναδύεται στις δύσκολες στιγμές , πέρασε ακαριαία αλλά αμέσως σβήστηκε συνειδητά..

Και από τότε διάφορες σκέψεις έχουν γεννηθεί και πεθάνει μέσα στους λαβύρινθους του μυαλού και της συνείδησης κι όποια μου φαίνεται πιο λογική την υιοθετώ μέχρι να βρω την επόμενη..Το θέμα της πίστης μου εξελίχθηκε στην αναζήτηση της πρώτης ενέργειας που έδωσε την κινητήριο δύναμη, αλλά έπαψε να είναι απλά ένας Θεός, έγινε απλά μια "ενέργεια" που δεν αποφασίζει, ούτε επιβλέπει, ούτε μαλώνει, ούτε τον βρίσκουμε μετά θάνατο, ο θάνατος για μένα είναι απλός..μαύρο, κενό και σκουλήκια..δεν υπάρχει τίποτα, αυτή είναι η δική μου πίστη αν πάλι υπάρχει κάτι θα εκπλαγώ ευχάριστα.. Η ενέργεια! Αυτό μόνο με έχει προβληματίσει, άλλες φορές την απορρίπτω ακόμα κι αυτή, όλο και κάποια εξήγηση θα βρεθεί, απλά το μυαλό ακόμα είναι μικρό, όπως ήταν αυτών, πριν ακούσουν κι αποδεχθούν το Γαλιλαίο ή το Νεύτωνα ή τον Αινστάιν .. Περιμένω να μάθω περισσότερα και πάντα θα είμαι ανοιχτή σε νέες απόψεις.. Δε θυμάμαι την ακριβή στιγμή που σταμάτησα να Πιστεύω, ίσως όταν σταμάτησα να εναποθέτω τις ελπίδες μου σε κάτι ανώτερο από μένα, γιατί έτυχε να ερωτευτώ και να παραστρατήσω, αλλά στα δικά μου μάτια ήμουν στο πιο σωστό ,από ποτέ, δρόμο.
Και όταν πέθανε η γιαγιά μου , δε στεναχωρήθηκα το ομολογώ, για αυτή, αλλά για τη μητέρα μου και άναψα ίσως το τελευταίο πραγματικό κερί, επειδή αυτή Πίστευε..
Αλλά μερικούς μήνες αργότερα είδα ένα όνειρο, και ήμουν στο κρεβάτι μου στο δικό της σπίτι με σβηστά παντού τα φώτα.. Είδα ότι μου χτυπούσαν το κουδούνι και πάω στο θυροτηλέφωνο να ρωτήσω..
''Ποιός είναι?"
"Εγώ είμαι", η χαρακτηριστική φωνή της γιαγιάς με έκανε να τρομάξω και ν αναπηδήσω ως το ταβάνι
"?!!?!!"
με τρεμουλιασμένη φωνή συνέχισε "Ήθελα να σου πω, ότι ο Χριστός......δεν είναι όπως τον φανταζόμαστε!!!" φρίκαρα και ξύπνησα χεσμένη στο φόβο δε μπορούσα να κουνήσω, φοβόμουν ότι βρισκόταν στο ίδιο δωμάτιο, παράλογος φόβος αλλά χρειάστηκαν 1-2 ώρες να ηρεμήσω.
Και μια που λέω για όνειρα μετά από πολύ καιρό είχα δει και τον παππού ήρεμο, γαλήνιο και πράο με μαγκούρα να συναντιόμαστε σε ένα τρένο και να είμαι χαρούμενη που τον βλέπω , του μιλάω και σε μια στάση με δυσκολία σηκώνεται να κατέβει, να πάει στο καφενείο και σκέφτομαι να τον βοηθήσω και να τον ακολουθήσω..Εκείνη την ώρα σφυρίζει η πόρτα και μου λέει "Μην κατεβαίνεις μαζί μου.Εσύ θα κατέβεις σε άλλη στάση".. Αλλά ξύπνησα ήρεμη

Είναι μάλλον η αίσθηση που μας έχουν αφήσει οι άνθρωποι όσο είναι εν ζωή..

Η πίστη είναι περίπλοκη πάντως, αφορά το άτομο και οι παράγοντες είναι πολλοί όσοι και οι τρόποι αντίληψης της ,πχ ένας άνθρωπος, μεγαλωμένος στην ίδια οικογένεια, με το ίδιο "πρακτικό" μυαλό και χωρίς κατήχηση και καταλήγει να είναι πιο πιστός.. Την Παρασκευή μου επιτέθηκε φραστικά μια κοπέλα στο θέμα της πίστης, από τις ελάχιστες φορές που ανοίγω αυτό το θέμα, μιας και είναι πολύ προσωπικό, λέγοντας μου ότι "θεωρεί κακούς-ή κάτι τέτοιο- τους ανθρώπους που πιστεύουν μόνο στον εαυτό τους"-αυθαίρετο συμπέρασμα.
Φυσικά δεν μου έδωσε την ευκαιρία για μια φυσιολογική συζήτηση ή να της εξηγήσω, έτρεμε από τον εκνευρισμό της..

Όπως και να χει..όσο εναπέθετα τους φόβους μου,την άγνοια μου και τις δυσκολίες μου στο Θεό, υπήρχε η πίστη ότι θα βοηθούσε, τώρα πλέον μου ακούγεται αστείο , τώρα πιστεύω ότι μπορώ να σταθώ όρθια και μετά από καταιγίδα, ότι θα μάθω να εξηγώ τους φόβους μου και θα εμπλουτίσω τις γνώσεις μου και ότι δε θα χρειάζομαι ένα κατασκεύασμα της ψυχής για να ακουμπάω.. Αλλά επειδή η ζωή είναι μεγάλη και πάντα θα υπάρχουν ανατροπές καλύτερα να πιστέψω προσωρινά ότι δε θα ξαναπιστέψω..:p