Επιστροφές

40 Βαθμούς και άνω, καύσωνας, τα κορμιά μας να λιώνουν σα το βούτυρο στο τηγάνι, ο ήλιος αδίστακτος να μας χτυπάει με τις ολο-καυτές του ακτίνες και ήταν μόλις 9.30 το πρωί..Να ψάχνεις ένα κομμάτι σκιάς να ξαποστάσεις, να παρακαλάς για ένα αεράκι να σε δροσίσει, να εύχεσαι να ξεκινήσει το πλοίο να φτάσεις στη γη της επαγγελίας, να βουτήξεις στη θάλασσα και να εξατμιστείς.. Το μόλις 40 χρονων φέρρυ ξεκινά, τρέμει ολόκληρο, από το βάρος, ίσως, τόσων ναυτιλομένων, γέρνει από τη μια πλευρά σα να θέλει να αποφύγει κι αυτό τις ακτίνες του ήλιου, και σχίζει τα νερά με ρυθμούς πιο αργούς κι απο ψαροκάικο. Καμία αντίσταση αέρα, η σημαία ακίνητη,σα να έχει υποκύψει κι αυτή στον κάυσωνα..Μερικοί γυρίζουν γύρω-γύρω προκειμένου να ανακαλύψουν το πιο δροσερό σημείο..μάταια. Περνάς ανάμεσα σε τόσα τεντωμένα κορμιά και διακρίνεις τόσα ιδρωμένα πρόσωπα και η μόνη κοινή φράση που κρέμεται στα χείλη τους είναι "Αφόρητη ζέστη..!" και γίνονται τότε ένας άνθρωπος..διψασμένος που ζηταει λίγο παρηγοριά.

Και πάνω στο "παγωμένο" κατάστρωμα, το μόνο που κινείται είναι 2 παιδάκια, όχι απλά κινούνται τρέχουν, χοροπηδάνε, στριφογυρίζουν γύρω από ένα στύλο, κυνηγιούνται και δώσ' του πάλι από την αρχή υπό το άγρυπνο πάντα βλέμμα των γονέων..Αλήθεια, πού πήγε η δική μας παιδική ζωντάνια; Τα χάζεψα αρκετή ώρα, κάθισα στην κουπαστή κι αναρωτιόμουν πόση ώρα μπορούν να κάνουν το ίδιο πράγμα, πόσο εύκολα είναι ευτυχισμένα, πόσο οι γονείς αγχώνονται ενώ τα παιδιά δεν αντιλαμβάνονται το λόγο... Γύρισα από την άλλη και κοίταξα τη θάλασσα, φτάναμε σε λίγο ατην Αίγινα, εδώ θα κατέβαινε ο πολύς ο κόσμος, ίσως να κλέβαμε λίγο σκιά μέχρι το Αγκίστρι.. Τόσο γαλήνια δεν πρέπει να την έχω ξαναδεί και τόσο γαλάζια,ενωμένη με τον ουρανό, σαν να ήταν ξημερώματα αλλά κόντευε 11.00..Αυτή η κουφόβραση προμηνύει καταιγίδα, καλά το έλεγαν, ίσως τελικά καλά έκαναν και δεν ακολούθησαν οι άλλοι..

Ένα τράβηγμα νιώθω ξαφνικά στη φούστα, γυρνάω το κεφάλι μου και βλέπω μια φατσούλα να μου δείχνει κάτι..το κάτι στην αρχή ήταν "Το καλάβι" υποδεικνύοντας μια βάρκα..Η αδελφούλα του στην ερώτηση μου πόσο χρονών είσαι, σκούντηξε το μπαμπά της ρωτώντας "Μπαμπά πόσο χρονών είμαι..??!!!!" Ξαφνιάστηκε και εγώ χαμογέλασα..

Ο μικρός συνέχισε να δείχνει, όμως..
Ένα γλάρος,με παρατεταμένα πλήρως τα φτερά σε ευθεία πετούσε παράλληλα προς το καράβι.

Μετά από λίγο απέκτησε συντροφιά και πέταξαν χαμηλά, κάνοντας επιδρομές στη θάλασσα..

Κι ένας σμήνος γλάρων ακολουθούσε τη γραμμή του πλοίου για να θυμίζει κάτι ζωντανό, κάτι ελεύθερο, κάτι από έναν ανύπαρκτο ουρανό, και έναν αόρατο άνεμο.

Και φτάσαμε και περπατήσαμε και αραδιάσαμε τα μπογαλάκια μας και βουτήξαμε στην όχι και τόσο δροσερή αλλά ωστόσο καθαρή θάλασσα, ανάμεσα σε ανθρώπους που φαινόταν να αγαπούν το σώμα τους και είχαν ξεχάσει την έννοια της ντροπής.. Φάγαμε, ήπιαμε, μια μέλισσα προτίμησε να αυτοκτονήσει πάνω στο πόδι μου, θυμίζοντάς μου τον πόνο που είχα νιώσει στα 10 μου, όταν μάζευα λεβάντα από τον κήπο μας στο νησί, για μια περαστική που "της άρεσε όπως μύριζε και είχε τόσο καιρό να δει λεβάντα" κι από τότε δε ξαναπλησίασα το θάμνο. Ένα μαύρο σύννεφο γρήγορα κάλυψε τα πάντα και τα ξέπλυνε κι εμείς βρήκαμε καταφύγιο..ξέσπασε σε κλάμματα ο ουρανός, το κρατούσε τόση ώρα μέσα του γι αυτό και είχε φουντώσει..από την οργή του. Και τα δάκρυα του κύλησαν και ήρθε η γαλήνη..Και περπατώντας προς την αποβάθρα, ακούω μια φωνή..'''Marir1 τι κάνεις εδώ?"..Γιάννη? Φίλος μου παιδικός από το δημοτικό είχα να τον δω 6 μήνες και μαζί του άλλοι 2 που έχουμε περάσει διακοπές και έχουμε μοιραστεί πλάκες μαζί.. Χάρηκα που είδα το Γιάννη, είναι από τους μόνους αναλλοίωτους, αυθεντικούς ανθρώπους, είναι ακόμα το παιδί που ήταν , το ίδιο αξιοαγάπητος σε όλους..

Επιβιβαστήκαμε προσπαθώντας να μη χάσουμε το χέρι η μία της άλλης, άνοιξε η μπουκαπόρτα και ξεχύθηκε τρέχοντας ο κόσμος, κάποιος φώναξε "Γιούρρριιααα!!" και όλοι τρέχανε γελώντας, συνομοτώντας σε αυτό το ανέκδοτο.. Βρήκαμε μάλλον τις τελευταίες θέσεις, δίπλα από ένα ζευγάρι από κωφάλαλους .Η μάνα της κωφάλαλης κοπέλας, έπιασε τις θέσεις και παρακάλεσε την διπλανή να μην αφήσει κανέναν να κάτσει μιας και πήγαινε να φέρει ανθρώπους με ειδικές ανάγκες, αλλά ο χαρακτηρισμός ήταν ατυχής στα δικά μου μάτια ήταν απόλυτα φυσιολογικοί..

Επιστροφή, λοιπόν, άλλη μια φορά, τα μάτια μας συναντιούνται και διαβάζουμε τη κοινή μας σκέψη-ευχή -ο χρόνος να ήταν γεμάτος από ταξίδια χωρίς επιστροφές. Εκείνη την ώρα με σκουντάει "Κοίτα!"..έξω από παράθυρο , ο ήλιος έδυε χαρίζοντας την πιο όμορφη δύση που έχουμε αντικρύσει..βυθιζόταν και άφησε το κόκκινο, το ροζ και το μωβ να ζωγραφίσουν την παλέττα του ουρανού..

Le Fin - The end- Ende

πσ1..Μετά κι από αυτή τη σύμπτωση με φίλο/γνωστό είπα φτάνει ως εδώ

πσ2..Ας με συγχωρέσουν οι γονείς του μικρού για τη δημοσίευση της φωτο, αν ποτέ το δουν..

πσ3..Άλλη φορά ψηφιακή κάμερα με καλή ανάλυση, τέτοια στιγμιότυπα δεν πρέπει να μην αποτυπώνονται στο μέγιστο!