Άχρηστες εικόνες καθημερινότητας

Τις τελευταίες μέρες ένας συνάδελφος σιγοτραγουδάει το ΣΩΣΕ ΜΕ
Βέβαια με μια μικρή παραλλαγή δηλητήριο=διυλιστήριο.. Και έψαξα και βρήκα και τους άλλους στίχους

Μουσική – Στίχοι: Νίκος Καρβέλας

Σου το ‘χα πει,
πως αν τύχει κι εσύ να με προδώσεις,
καλύτερα να με σκοτώσεις,
δε θα ‘θελα να ζω.

Τώρα μου λες,
πως η αγάπη που μου ‘χες πια τελειώνει
σαν το χιόνι που λίγο-λίγο λιώνει,
μα σε παρακαλώ...

Σώσε με,
δώσ’ μου να πιω το δηλητήριο,
θα ‘ναι η ζωή μου ένα μαρτύριο,
τώρα που πια δε μ’ αγαπάς.

Φύγε, λοιπόν,
και δεν έχω ελπίδα πια καμία,
στου έρωτα την τρικυμία
μονάχη θα χαθώ.

Φύγε, λοιπόν,
και πίσω μην ξαναγυρίσεις
μα κάνε κάτι πριν μ’ αφήσεις
για χάρη στο ζητώ...

Σώσε με,
δώσ’ μου να πιω το δηλητήριο,
θα ‘ναι η ζωή μου ένα μαρτύριο,
τώρα που πια δε μ’ αγαπάς.

της Ρίτα Σακελλαρίου λέει..Τώρα τι κουλός συνδυασμός είναι αυτός Καρβέλα + Σακελαρίου..Επίσης το κομμάτι δεν το έχω ακούσει παραμόνο από το μουρμούρισμα του ευγενούς συναδέλφου.

Άλλο άσχετο που άκουσα μέσα στο τρένο "πώς λέγεται ο τραβεστί Γαλάτης? ΣυγγρούΦιξ" χα μαλακία
Άσχετο που διάβασα σε κάποιο blog που δε θυμάμαι "το πιο σύντομο ανέκδοτο: Ο σύντροφος Γκλέτσος με τη συντρόφισσα Μενεγάκη".. καλό και "πραγματικό"
Επίσης διάβασα ότι οΤοξότης είναι πολύ άπιστο ζώδιο, ότι θα πεθάνω 85 χρονών, ότι πρέπει να δαμάσω το Λέοντα-τον αδάμαστο-,είδα ένα βίντεο όπου κάποιου το αυτοκίνητο πλακώθηκε από νταλίκα/φορτηγό η οποία είχε πέσει στο πλάι κι ενώ ίσα ίσα που φαινόταν ότι υπήρχε τουτου, τελικά ο άνθρωπος βγήκε ανέπαφος, χωρίς καμιά γρατζουνιά... Τέλος πλήρωσα 3 ευρώ για μια αραβική με τυρί,σαλάτα,ντομάτα,πιπεριά + φέτα σε συνοικιακό καφέ(0,80 λεπτά=270 δραχμές ένα κομμάτι φέτα?ποιος να το λεγε!), 6 ευρώ για μια μπύρα MacFarland 60 ευρώ στο γιατρό - ο οποίος δε μου έκοψε κι απόδειξη και ντράπηκα να ζητήσω(γιατί άραγε?)- και κάτι ψιλά σε εισιτήρια..
Κι αύριο ξεκινάει μια καινούργια μέρα , θα διαβάσω + ακούσω χιλιάδες λέξεις , θα δω εκατοντάδες εικόνες που σε μια εβδομάδα θα τις έχω αποβάλλει ως άχρηστες πληροφορίες και σκουπίδια, whats the point..
Και ο χρόνος κυλάει χωρίς να το αντιληφθούμε, κυλάει σχεδόν ανέπαφα, γλιστράει πάνω μας και στάζει από τις σόλες των παπουτσιών μας και προσπαθούμε να συγκεντρώσουμε τις σταγόνες σε ένα ποτήρι μήπως και μας ξεδιψάσει . Εμάς που ζούμε σε μια έρημο αλλά επιζούμε σε μια ζούγκλα..μόνοι μέσα στη μοναξιά μας και μαζί στην αέναη πάλη με το χρόνο.
Κουράζεται το μυαλό και το βλέμμα να παρακολουθεί, να αγωνίζεται.. Σε ενα νησί να ξαποστάσει, με παρέα τους γλάρους και τα κοχύλια.. Και μαζεύεις σταγόνες για να γεμίσεις τη θάλασσα σου.