Μια καλή μέρα

Τι όμορφη μέρα!! Όχι δεν είμαι τρελή..Λίγα συννεφάκια, λίγο ψοφόκρυο και μια μικρή μουνταμάρα δε θα φανούν αρκετά να αλλάξουν τη διάθεσή μου... Το μόνο που με ενοχλεί είναι ότι είμαι μόνη μου σε ένα δωμάτιο με servers (δλδ computers) και παρέα έχω τις οθόνες..Αλλά από την άλλη έχω την ηρεμία μου,βλέπω τον κήπο και τα σύννεφα να ταξιδεύουν και συνοδεύει μουσικούλα από ράδιο.. Δεν είναι θαυμάσιο πώς κάποιοι άγνωστοι σε σένα, που απλά κάνουν "πρόγραμμα" επηρεάζουν τη ψυχολογία σου για την υπόλοιπη μέρα? Τον τελευταίο μήνα ξυπνάω χαρούμενη. Με 2 ακουστικά κι ένα χαμόγελο οδηγούμαι στη δουλειά όπως όταν πήγαιναμε με το σχολείο εκδρομή, όπου κουβαλούσαμε walkman, κασέτες με ξένες μπαλάντες-scorpions wind of change, nightmare,πυξ λαξ, κτασιμιχαίους, σιδηρόπουλο-να μ αγαπάς. Κολλούσαμε τα προσωπάκια μας στα τζάμια του πούλμαν και παρατηρούσαμε τον κόσμο να κινείται γύρω από εμάς, έξω από εμάς κι αναρωτιόμασταν γιατί να είναι τόσο σοβαροί όλοι, γιατί οι μεγάλοι δε γελάνε.. Κάναμε γκριμάτσες και κοροιδεύαμε τους περαστικούς και αναρωτιόμασταν πώς θα γίνουμε εμείς όταν μεγαλώσουμε, όταν θα είμαστε ελεύθεροι σε αυτόν τον έξω κόσμο..Και μετά μας άφηναν "ελεύθερα" σε ένα πάρκο/γήπεδο. Τα αγοράκια έπαιζαν ποδόσφαιρο και μπάσκετ, κάποια αθλητικά κορίτσια λίγο βόλλευ και μπάσκετ και τα υπόλοιπα καθόμασταν κάτω από δέντρα σε παγκάκια και μιλάγαμε, συμπληρώναμε λευκώματα, παιζάμε δε θυμάμαι όμως τι και λυπάμαι γι αυτό..Λυπάμαι που δε θυμάμαι πολλά από την παιδική μου ηλικία, γιατί παντά προσμονούσα να μεγαλώσω - να είμαι ελεύθερη- να βγαίνω όποτε θέλω-να μην αναφέρω σε κανέναν τίποτα.. και τώρα που "μεγάλωσα" αναπολώ όταν ήμουν μικρή και ήμουν ελεύθερη, έκανα βλακείες,είχα το άλλοθι, έτρεχα και δεν έδινα λογαριασμό,υποχρέωση άγνωστη λέξη.. Πόσο πιο ελεύθεροι είμαστε τελικά? Μήπως αυτό που έχουμε κατακτήσει είναι μια ελευθεριότητα- μη πραγματικότητα? Μικρή σκεφτόμουν ότι στα 25 μου θα είμαι γυναίκα, πετυχημένη στη δουλειά της, μάλλον σε σχέση (ακόμα τότε δε μπορούσα να φανταστώ πώς θα ήταν) και μάλλον γοητευτική και όμορφη και σίγουρα αδύνατη.. Αλλά ο άνθρωπος που φανταζόμουν ήταν ένας ξένος και τώρα χαμογελάω με την αφέλεια μου γιατί είμαι ο ίδιος άνθρωπος με τις ίδιες αδυναμίες και τις ίδιες δυνάμεις, με την ίδια ψυχή- ό,τι κι αν είναι αυτό-με τον ίδιο τρόπο σκέψης και μπορεί να μην είμαι η "γυναίκα" που θα θελα, αλλά είμαι το παιδί που πάντα θα έχω μέσα μου- κι ας μη το βλέπουν οι άλλοι- και για αυτό πιο πολύ από όλα είμαι χαρούμενη. Γιατί πάντα θα κοιτάω έξω από το παράθυρο και θα σκέφτομαι γιατί όλοι να είναι τόσο σκυθρωποί , κι όταν θα έχω τις μαύρες μου θα βρίσκω κάποιον και κάτι να μου τις βάφει άσπρες, και όταν τσαντίζομαι θα σκέφτομαι ότι αύριο θα είναι καλύτερα, κι όταν θα νευριάζω πολύ χωρίς λόγο και με λόγο και θα νιώθω τύψεις, θα έρχονται πάντα κάποιοι που αποδεικνύουν τη στοργή τους και την κατανόησή τους κι σ αφήνουν να συνειδητοποιήσεις το μεγαλείο της οικογένειας..