Σκόρπια

Κλείνω το μάτι συχνά..Όχι σε κάποιον, αλλά ο φακός έχει θολώσει πολύ, χρειάζεται άλλαγμα. Να βρω τους βαθμούς μου και να παραγγείλω. Όχι όμως στο συνοικιακό, γιατί ο Π. άνοιξε μαγαζί και πρέπει να του κάνουμε κίνηση. Ο Π. επίσης μου έχει πει να περάσω για καφέ. Θα πάρω τους μηνιαίους. Με βόλεψαν στο αριστερό. Τα μάτια εξάλλου χρειάζονται προσοχή, είναι η μόνη ανοιχτή πληγή του ανθρώπινου σώματος..έτσι μου είπαν. Γι αυτό ίσως δακρύζουν τόσο εύκολα, δε νιώθουν όσο χρειάζεται. Μάτια περίεργα που γυαλίζουν και τα φοβάσαι , ένας άνθρωπος που μιλάει μόνος του στο λεωφορείο, κοιτάζεται στο τζάμι και μιλάει στην αντανάκλασή του..κάτι ψιθυρίζει στη διπλανή του ακατανόητες, μικρές λέξεις, και τα μάτια του νομίζεις ότι θα εκραγούν και θα πεταχτούν χείμαρροι ή φωτιές..Τόσο θλιμμένη φιγούρα , σκέτη θολούρα. Ένα γελάκι πονηρό και ξανά ένα αχανές βλέμμα. Τι έχεις κάνει στον εαυτό σου?
Μάτια που διασταυρώνονται, ανοιχτά, διαπεραστικά, μάτια που μένουν μέσα σου. Κατοικούν, κοιμούνται και ξυπνούν.. σα τις αρκούδες σε χειμερία νάρκη. Αρκούδα πρέπει να γίνω, που δεν θυμάται χειμώνα, μόνο άνοιξη και καλοκαίρι.. Να θυμηθώ να ευχηθώ στο λυχνάρι, αν το βρω ποτέ, ή μάλλον να ευχηθώ αιώνια αγάπη..Αλλά τι ξέρουν τα τζίνια από αγάπη..
Ένα δωμάτιο με στιβαγμένα έπιπλα, σκονισμένοι πίνακες, καρέκλες και τραπεζάκια εποχής 70,ένα δαχτυλίδι ακανόνιστο, μαύρο, μπουκάλια παντού, ένα βιβλίο με ποιήματα, γεμάτα και μισογεμάτα μπουκάλια, μια τσάντα λιλά και μία άσπρη, μπουκάλια από κρασί λευκά και κόκκινα, ένα μασάζ, ένα γαλλικό bordeau, μία μυρωδία Yves Rocher με καραμελένια γεύση, πασμίνες και ρούχα, ένας αναπτήρας για το τσιγάρο που έχω κόψει – ή έτσι λέω- ,ένα σπασμένο και ένα ζευγάρι σκουλαρίκια, ένα βολιώτικο μπρελόκ, φούξια εσώρουχα, βαλιτσάκι με χρώματα, μια τρίλιζα «για τις ώρες που βαριέμαι στο γραφείο» κι όλα μέσα σε σακουλίτσες, φιογκάκια και πολύχρωμα χαρτιά.. Μικρά και μεγάλα, και πίσω από όλα άνθρωποι, αγαπημένοι, γλυκύτατοι, δικοί μου, Μεγάλοι άνθρωποι..
Χαμόγελα, αυτό αγαπάω. Τα χαμόγελα στους ανθρώπους, το πιο όμορφο δώρο που μου έκαναν.. Έχω ζαλιστεί χωρίς να πιω, θα είναι από την κούραση, θα είναι από το τέλος μιας ημέρας, μιας εποχής. Κάποιοι ήταν μαζί μου και χαμογέλασαν, κάποιοι πάλι όχι. Το βιβλίο έχει πολλές σελίδες..Η πένα είναι καλογυαλισμένη με μπόλικο μελάνι και η σελίδα έτοιμη να αλλάξει, αρκεί να βρει το θάρρος ο συγγραφέας, που ο οίστρος του χρειάζεται μια μικρή ώθηση.
Ένα τακούνι έφυγε, ένα κορίτσι πήγε κουτσαίνοντας στη δουλειά. Ένας άνθρωπος έφυγε, ένα κορίτσι μπορεί να πάρει τη θέση του στη δουλειά. Κάτι έφυγε, το κορίτσι δεν κουτσαίνει, κάτι έφυγε αλλά δεν παίρνει τη θέση του..
Μπορεί ένα κόμμα, μια άνω τελεία μπορεί και μια τελεία.

Η δική μου μέρα

..είναι σήμερα! Δεν είναι ότι έχω γενέθλια αλλά έχω συνδέσει πολύ καλές μνήμες γύρω απο τη μέρα αυτή. Η διαθεσή συνήθως βρίσκεται στο αποκορύφωμα και φέτος είναι μια από τις καλύτερς χρονιές και περιόδους τα τελευταία χρόνια.. Βέβαια πάντα υπάρχουν τα μαύρα στίγματα αλλά και χωρίς αυτά δε θα λεγόταν ζωή αλλά όνειρο.
Σήμερα θα μας πάνε και εταιρική εκδρομούλα στην Πάρνηθα με στόχο τη σύσφιξη "σχέσεων" (δε ξέρω αλλά αυτή η σύσφιξη μου κάνει κάτι σε ανόρθωση γλουτών χεχε), επομένως μου ρθε κουτί.. Έχω και ετοιμασίες και άγχος, προσμονή και χαρά...Αλλά δεν είμαι μόνο εγώ που προσμένω κάτι. Ο πατέρας μου θα ζήσει αύριο το όνειρο 35 χρόνων, θα υλοποίησει επιτέλους ένα ταξίδι επιστροφής, ενα ταξίδι που περίμενε ολάκερη τη ζωή του! Η δική του αγωνία πρέπει να έχει φτάσει στο κατακόρυφο, ανυπομονεί να πετάξει, να φύγει, να φτάσει..στη χώρα που τον μεγάλωσε, στους φίλους που έχει να δει 35+ χρόνια,στη δεύτερη "πατρίδα" του, για το μέρος που μας μιλούσε αρκετά αλλά ένιωθε πιο πολλά, για τις μέρες των παιδικών του χρόνων, για τη ζωή του ως φοιτητής, για να τιμήσει την ανάμνηση και την αγάπη του..
Απο μια μεριά θα θελα να μαι κει όταν θα φτάσουν στη Βραζιλία, να δω τον πατέρα μου να συγκινείται, να δω τις συσπάσεις του προσώπου του που μόνο τις φαντάζομαι , γιατί δε θυμάμαι να τον έχω δει να δακρύζει, γιατί ο πατέρας ήταν άντρας και οι άντρες τότε δεν έκλαιγαν - ή μηπως έκλαιγαν τα βράδυα για να μην τους ακούμε.. Μπορεί να μη του το χω πει ποτέ δε θυμάμαι, είναι κάποια πράγματα που εννοούνται και δε βρίσκεις ποτέ το θάρρος να τα πεις.. Απλα επιθυμούσα να είχα προλάβει να του κάνω εγώ αυτό το δώρο, το δώρο της επιστροφής στις ρίζες σου, γιατί πλέον έτσι τις νιώθει κι ας μη το παραδεχθεί ποτέ. Εγώ βλέπω τη σπίθα στα μάτια του. Το δικαιούται. Κόπιασε όλα αυτά τα χρόνια, έκανε θυσίες, τις οποίες έχω καταπατήσει πολλάκις και ντρέπομαι. Εύχομαι να ναι αυτό που φανταζόταν και ονειρευόταν όλα αυτά τα χρόνια, και αύριο είναι πιο πολύ, από όλα τα χρόνια, δική μου μέρα επειδή είναι Η δική του μέρα..

Τι συναισθηματισμός είναι αυτός που με έπιασε παναθέμα με.. :P Μήπως θα πρεπε να το κάνω λίγο πιο χαρουμενο μιας και γιορτάζουμε?!

Λοιπόν ως καλή οικοδέσποινα: Μπείτε, καθίστε - ή μείνετε όρθιοι-, σερβιριστείτε μόνοι σας, έχει κάτι lactakia στο μπολ, η μητέρα έχει φροντίσει για εδέσματα αλμυράν, ποτά μπόλικα, και γω θα βρίσκομαι δίπλα στο dj γι αυτό φωνάξτε dυνατά γιατί δε θα ακούω με τόσο δυνατά τη μουσική..:)

Μια καλή μέρα

Τι όμορφη μέρα!! Όχι δεν είμαι τρελή..Λίγα συννεφάκια, λίγο ψοφόκρυο και μια μικρή μουνταμάρα δε θα φανούν αρκετά να αλλάξουν τη διάθεσή μου... Το μόνο που με ενοχλεί είναι ότι είμαι μόνη μου σε ένα δωμάτιο με servers (δλδ computers) και παρέα έχω τις οθόνες..Αλλά από την άλλη έχω την ηρεμία μου,βλέπω τον κήπο και τα σύννεφα να ταξιδεύουν και συνοδεύει μουσικούλα από ράδιο.. Δεν είναι θαυμάσιο πώς κάποιοι άγνωστοι σε σένα, που απλά κάνουν "πρόγραμμα" επηρεάζουν τη ψυχολογία σου για την υπόλοιπη μέρα? Τον τελευταίο μήνα ξυπνάω χαρούμενη. Με 2 ακουστικά κι ένα χαμόγελο οδηγούμαι στη δουλειά όπως όταν πήγαιναμε με το σχολείο εκδρομή, όπου κουβαλούσαμε walkman, κασέτες με ξένες μπαλάντες-scorpions wind of change, nightmare,πυξ λαξ, κτασιμιχαίους, σιδηρόπουλο-να μ αγαπάς. Κολλούσαμε τα προσωπάκια μας στα τζάμια του πούλμαν και παρατηρούσαμε τον κόσμο να κινείται γύρω από εμάς, έξω από εμάς κι αναρωτιόμασταν γιατί να είναι τόσο σοβαροί όλοι, γιατί οι μεγάλοι δε γελάνε.. Κάναμε γκριμάτσες και κοροιδεύαμε τους περαστικούς και αναρωτιόμασταν πώς θα γίνουμε εμείς όταν μεγαλώσουμε, όταν θα είμαστε ελεύθεροι σε αυτόν τον έξω κόσμο..Και μετά μας άφηναν "ελεύθερα" σε ένα πάρκο/γήπεδο. Τα αγοράκια έπαιζαν ποδόσφαιρο και μπάσκετ, κάποια αθλητικά κορίτσια λίγο βόλλευ και μπάσκετ και τα υπόλοιπα καθόμασταν κάτω από δέντρα σε παγκάκια και μιλάγαμε, συμπληρώναμε λευκώματα, παιζάμε δε θυμάμαι όμως τι και λυπάμαι γι αυτό..Λυπάμαι που δε θυμάμαι πολλά από την παιδική μου ηλικία, γιατί παντά προσμονούσα να μεγαλώσω - να είμαι ελεύθερη- να βγαίνω όποτε θέλω-να μην αναφέρω σε κανέναν τίποτα.. και τώρα που "μεγάλωσα" αναπολώ όταν ήμουν μικρή και ήμουν ελεύθερη, έκανα βλακείες,είχα το άλλοθι, έτρεχα και δεν έδινα λογαριασμό,υποχρέωση άγνωστη λέξη.. Πόσο πιο ελεύθεροι είμαστε τελικά? Μήπως αυτό που έχουμε κατακτήσει είναι μια ελευθεριότητα- μη πραγματικότητα? Μικρή σκεφτόμουν ότι στα 25 μου θα είμαι γυναίκα, πετυχημένη στη δουλειά της, μάλλον σε σχέση (ακόμα τότε δε μπορούσα να φανταστώ πώς θα ήταν) και μάλλον γοητευτική και όμορφη και σίγουρα αδύνατη.. Αλλά ο άνθρωπος που φανταζόμουν ήταν ένας ξένος και τώρα χαμογελάω με την αφέλεια μου γιατί είμαι ο ίδιος άνθρωπος με τις ίδιες αδυναμίες και τις ίδιες δυνάμεις, με την ίδια ψυχή- ό,τι κι αν είναι αυτό-με τον ίδιο τρόπο σκέψης και μπορεί να μην είμαι η "γυναίκα" που θα θελα, αλλά είμαι το παιδί που πάντα θα έχω μέσα μου- κι ας μη το βλέπουν οι άλλοι- και για αυτό πιο πολύ από όλα είμαι χαρούμενη. Γιατί πάντα θα κοιτάω έξω από το παράθυρο και θα σκέφτομαι γιατί όλοι να είναι τόσο σκυθρωποί , κι όταν θα έχω τις μαύρες μου θα βρίσκω κάποιον και κάτι να μου τις βάφει άσπρες, και όταν τσαντίζομαι θα σκέφτομαι ότι αύριο θα είναι καλύτερα, κι όταν θα νευριάζω πολύ χωρίς λόγο και με λόγο και θα νιώθω τύψεις, θα έρχονται πάντα κάποιοι που αποδεικνύουν τη στοργή τους και την κατανόησή τους κι σ αφήνουν να συνειδητοποιήσεις το μεγαλείο της οικογένειας..

Άχρηστες εικόνες καθημερινότητας

Τις τελευταίες μέρες ένας συνάδελφος σιγοτραγουδάει το ΣΩΣΕ ΜΕ
Βέβαια με μια μικρή παραλλαγή δηλητήριο=διυλιστήριο.. Και έψαξα και βρήκα και τους άλλους στίχους

Μουσική – Στίχοι: Νίκος Καρβέλας

Σου το ‘χα πει,
πως αν τύχει κι εσύ να με προδώσεις,
καλύτερα να με σκοτώσεις,
δε θα ‘θελα να ζω.

Τώρα μου λες,
πως η αγάπη που μου ‘χες πια τελειώνει
σαν το χιόνι που λίγο-λίγο λιώνει,
μα σε παρακαλώ...

Σώσε με,
δώσ’ μου να πιω το δηλητήριο,
θα ‘ναι η ζωή μου ένα μαρτύριο,
τώρα που πια δε μ’ αγαπάς.

Φύγε, λοιπόν,
και δεν έχω ελπίδα πια καμία,
στου έρωτα την τρικυμία
μονάχη θα χαθώ.

Φύγε, λοιπόν,
και πίσω μην ξαναγυρίσεις
μα κάνε κάτι πριν μ’ αφήσεις
για χάρη στο ζητώ...

Σώσε με,
δώσ’ μου να πιω το δηλητήριο,
θα ‘ναι η ζωή μου ένα μαρτύριο,
τώρα που πια δε μ’ αγαπάς.

της Ρίτα Σακελλαρίου λέει..Τώρα τι κουλός συνδυασμός είναι αυτός Καρβέλα + Σακελαρίου..Επίσης το κομμάτι δεν το έχω ακούσει παραμόνο από το μουρμούρισμα του ευγενούς συναδέλφου.

Άλλο άσχετο που άκουσα μέσα στο τρένο "πώς λέγεται ο τραβεστί Γαλάτης? ΣυγγρούΦιξ" χα μαλακία
Άσχετο που διάβασα σε κάποιο blog που δε θυμάμαι "το πιο σύντομο ανέκδοτο: Ο σύντροφος Γκλέτσος με τη συντρόφισσα Μενεγάκη".. καλό και "πραγματικό"
Επίσης διάβασα ότι οΤοξότης είναι πολύ άπιστο ζώδιο, ότι θα πεθάνω 85 χρονών, ότι πρέπει να δαμάσω το Λέοντα-τον αδάμαστο-,είδα ένα βίντεο όπου κάποιου το αυτοκίνητο πλακώθηκε από νταλίκα/φορτηγό η οποία είχε πέσει στο πλάι κι ενώ ίσα ίσα που φαινόταν ότι υπήρχε τουτου, τελικά ο άνθρωπος βγήκε ανέπαφος, χωρίς καμιά γρατζουνιά... Τέλος πλήρωσα 3 ευρώ για μια αραβική με τυρί,σαλάτα,ντομάτα,πιπεριά + φέτα σε συνοικιακό καφέ(0,80 λεπτά=270 δραχμές ένα κομμάτι φέτα?ποιος να το λεγε!), 6 ευρώ για μια μπύρα MacFarland 60 ευρώ στο γιατρό - ο οποίος δε μου έκοψε κι απόδειξη και ντράπηκα να ζητήσω(γιατί άραγε?)- και κάτι ψιλά σε εισιτήρια..
Κι αύριο ξεκινάει μια καινούργια μέρα , θα διαβάσω + ακούσω χιλιάδες λέξεις , θα δω εκατοντάδες εικόνες που σε μια εβδομάδα θα τις έχω αποβάλλει ως άχρηστες πληροφορίες και σκουπίδια, whats the point..
Και ο χρόνος κυλάει χωρίς να το αντιληφθούμε, κυλάει σχεδόν ανέπαφα, γλιστράει πάνω μας και στάζει από τις σόλες των παπουτσιών μας και προσπαθούμε να συγκεντρώσουμε τις σταγόνες σε ένα ποτήρι μήπως και μας ξεδιψάσει . Εμάς που ζούμε σε μια έρημο αλλά επιζούμε σε μια ζούγκλα..μόνοι μέσα στη μοναξιά μας και μαζί στην αέναη πάλη με το χρόνο.
Κουράζεται το μυαλό και το βλέμμα να παρακολουθεί, να αγωνίζεται.. Σε ενα νησί να ξαποστάσει, με παρέα τους γλάρους και τα κοχύλια.. Και μαζεύεις σταγόνες για να γεμίσεις τη θάλασσα σου.

Σχετικά με τα όνειρα μας

Τελικά είμαι αναβλητική της πουτάνας..Όλο έλεγα να κάνω κάτι, κι όλο έλεγα έχω καιρό και τελικά δεν πρόλαβα.. Μήπως υποσυνείδητα όμως δεν ήθελα και να το πραγματοποιήσω? Ώρες ώρες είμαι τόσο αναποφάσιστη και απλά θα ήθελα ένα σπρωξιματάκι..Από την άλλη το υπερβολικό σπρώξιμο μπορεί να λειτουργήσει ανάποδα και να αντιδράσω..Επομένως ποια είναι η χρυσή τομή? Είμαστε τελικά τρελές οι γυναικές..Ενώ μπορεί να σκεφτόμαστε ότι δε χρειαζόμαστε κάτι ή κάποιον, αν μας το στερήσουν τρελαινόμαστε. Αλλά έτσι δεν είναι και οι άντρες? Απλά είναι εγωιστικό το θέμα..

Αυτά τα ολίγα βαθυστόχαστα.. Ας πιάσω τώρα κάτι πιο light. Χθες είχα βγει ξεχωριστά στο καπάκι με 2 κοπέλες για καφέ. Αυτό που αποκόμισα είναι ότι δε μπορούμε να λέμε μεγάλες κουβέντες. Η μία παλαιότερα κατέκρινε τη ζωή στην επαρχία και έλεγε ότι δε θα μπορούσε ποτέ να ζήσει εκτός Αθηνών και χθες καθόταν απέναντι μου και μου διηγόταν ότι είναι με κάποιον εδώ και 2 μήνες, που μένει στην πόλη με το καλό λάδι και αρχίζει απο Κ (ποια να ναι άραγε) και του δήλωσε ότι θα μπορούσε να πάει να ζήσει κάτω..Έμεινα λίγο κάγκελο αλλά το ξεπέρασα γιατί γνωρίζω ότι αυτά είναι λόγια του αέρα περισσότερο.. Η άλλη κοπέλα μου διηγήθηκε το story μιας γνωστής της που ήταν χρόνια με κάποιον και συγκατοικούσαν και ήταν αγαπήμενοι, αλλά δεν ήθελε να ακούσει για γάμο και παιδιά, το διαδήλωνε ότι ειναι κατά και εναντίον και καθέτως και οριζοντίως, τόσο απόλυτη που όταν πήραν δάνειο να αγοράσουν σπίτι, τον πάνω όροφο τον έγραψαν στο όνομα το δικό της και τον κάτω στο δικό του και ξεπλήρωναν ξεχωριστά..Επίσης επέμενε ότι ο ιδιωτικός τομέας είναι για αυτήν κι οχι ο δημόσιος...Τη συναντάει μετά απο 3 χρόνια η φίλη μου και της ανακοινώνει ότι όχι μόνο μπήκε στο δημόσιο αλλά κι ότι παντρεύτηκε! Έπεσε φυσικά από τα σύννεφα..

Αλλά τελικά κατά πόσο οι αρχικές επιθυμίες και τα ονειρά μας έχουν σχέση την υπόλοιπη ζωή μας ? Μήπως όταν ονειρευόμαστε δε γνωρίζουμε όλους τους παράγοντες και τις μεταβλητές που μας επηρεάζουν ή δε τους λαμβάνουμε σωστά υπόψη με αποτέλεσμα οι στόχοι μας να αποκλείουν κατά πολύ ίσαμε 180 μοίρες από τον τελικό μας προορισμό και την πραγματικότητα..? Τα θέλω μας εντέλει πού ακριβώς θεμελιώνονται, απλά στην αίσθηση των παιδικών μας χρόνων και στα πιο πρόσφατα εμπειρικά μας συναισθήματα ?! Και πότε η λογική και η πραγματικότητα μας χτυπάει το κουδούνι ώστε να εισβάλλουν στα ονειρά μας? Μέχρι πότε μπορούμε να είμαστε παιδιά?
Πολλές ερώτησεις για σήμερα..homework και αύριο τις απαντήσεις στο τετράδιο σας με καθαρά γράμματα (πάλι καλά που δε βλέπετε τα δικά μου-ορνιθοσκαλίσματα)
Αααα και προβλέπεται να λατρεύω το tango και waltz..έχουν ένα αέρααα αχ άλλο να το περιγράφω και άλλο να το βλέπεις+να το νιώθεις!

Αγαπημένο μου blog,

σε παραμέλησα το ξέρω..και θες κι εσύ τη φροντίδα σου, το proderm και τα σχετικά..Αλλά ήθελα ένα είδους αποτοξίνωση, να αποτινάξω τη μαυρίλα από πάνω& μέσα μου χωρίς να τα γράψω και αποκτήσουν ουσία, γιατί ως γνωστόν αν δεν τα καταονομάσεις και τα γράψεις σε μια κόλλα χαρτί(ή webiki στην περίπτωση) γίνονται νερό που κυλάει και ξεχνιούνται πιο εύκολα ή μάλλον δεν υπήρξαν ποτέ..
Σήμερα θα σου πω για τους ανθρώπους..όλων των ειδών. Όλοι είμαστε καλοί, όλοι είμαστε κακοί, ανάλογα τη φάση, ανάλογα την οπτική γωνία..Ξέρω να συναντώ ανθρώπους, να μιλάω, να επικοινωνώ, να προσαρμόζομαι, να ανήκω σε μια ομάδα.. Μ αρέσουν οι άνθρωποι, όλων των ειδών - έτσι πίστευα μεχρί που συναντάς στην πορεία σου χαρακτηριστικά ανθρώπων που δε σου αρέσουν άρα αυτομάτως παύει να σε ενδιαφέρει ο άνθρωπος. Αλλά ως ον περίεργο I like to επεξεργάζομαι ακόμα και αυτούς.
Χρειάζεται προσπάθεια για να καταλάβεις κάποιον και να συνυπάρξεις..Δε ξέρω κανέναν που δεν κόπιασε, που δεν πληγώθηκε, που δεν απογοητεύτηκε αλλά αυτό μέσα στο παιχνίδι δεν είναι?Τι κάνει κάποιον όμως να εμπιστευτεί πάλι μια νέα σχέση/φιλία/άνθρωπο?

Τα τείχη έχουν υψωθεί και δε βρίσκονται εργάτες να σκάψουν με τις αξίνες τους...
Τα λόγια είναι λόγια και η μουσική παίζει το δικό της ρυθμό, μελωδία μεθυστική που σε χορεύει στις νότες της. Δύο ακουστικά η παρέα μου, μου μιλάνε και κρύβουν τις άλλες λέξεις. Λέξεις γλυκές και βάρβαρες που ξεχύθηκαν μέσα από πόνο και γεννήθηκαν από ματωμένες πληγές και κάτι σου θυμίζουν.

Ημερολογιάκι μου τώρα οι 2 μας, δε ξέρω για πόσο, μέχρι να σε βαρεθώ και σένα, μέχρι να βαρεθώ τις μοναχικές βραδινές ώρες, τις ώρες που με βρίσκω. Δεν έχει νόημα τίποτα από όσα σου γράφω, απλά για να θυμάσαι, για να θυμάμαι, πώς θα ρθουν κι άλλα. Δύσκολα?Δε ξέρω αλλά έχω συνηθίσει... Ο διακόπτης είναι σε ετοιμότητα on-off έτσι απλά. Σκληρό? Ίσως..αλλά πιο σκληρό για μένα και για σένα
Μπλογκουλινάκι μου σε φιλώ. Θέλω να φανείς δυνατό, αλλά δε σε φοβάμαι
Με αγάπη το μυξιάρικο χαμένο κορμί
Μ
υγ. Είμαι καλά+ ξεκίνησα και latin χορούς και είμαι χαρούμενη -tyfla na exei i Shakira diladi ena prama:) Χαμογελάτε το πρωί, χαμογελάτε το μεσημέρι και το βράδυ και θα δείτε ότι θα σας το ανταποδώσουν. Εγώ χαμογελάω σε όλη την κοινότητα και ξέρω ότι τα λόγια είναι λόγια Πάρτε και περσινές photos.

Ψάθα-θέλω να γίνω ήλιος

Λίμνη των Κύκνων -θέλω να γίνω κύκνος

Και μια φετινή

Χαμόγελο- θέλω να γίνω,I want to be, je voudrais que je etais, ich mochte ..οχι μάλλον δε θέλω ε?