Σκόρπια

Κλείνω το μάτι συχνά..Όχι σε κάποιον, αλλά ο φακός έχει θολώσει πολύ, χρειάζεται άλλαγμα. Να βρω τους βαθμούς μου και να παραγγείλω. Όχι όμως στο συνοικιακό, γιατί ο Π. άνοιξε μαγαζί και πρέπει να του κάνουμε κίνηση. Ο Π. επίσης μου έχει πει να περάσω για καφέ. Θα πάρω τους μηνιαίους. Με βόλεψαν στο αριστερό. Τα μάτια εξάλλου χρειάζονται προσοχή, είναι η μόνη ανοιχτή πληγή του ανθρώπινου σώματος..έτσι μου είπαν. Γι αυτό ίσως δακρύζουν τόσο εύκολα, δε νιώθουν όσο χρειάζεται. Μάτια περίεργα που γυαλίζουν και τα φοβάσαι , ένας άνθρωπος που μιλάει μόνος του στο λεωφορείο, κοιτάζεται στο τζάμι και μιλάει στην αντανάκλασή του..κάτι ψιθυρίζει στη διπλανή του ακατανόητες, μικρές λέξεις, και τα μάτια του νομίζεις ότι θα εκραγούν και θα πεταχτούν χείμαρροι ή φωτιές..Τόσο θλιμμένη φιγούρα , σκέτη θολούρα. Ένα γελάκι πονηρό και ξανά ένα αχανές βλέμμα. Τι έχεις κάνει στον εαυτό σου?
Μάτια που διασταυρώνονται, ανοιχτά, διαπεραστικά, μάτια που μένουν μέσα σου. Κατοικούν, κοιμούνται και ξυπνούν.. σα τις αρκούδες σε χειμερία νάρκη. Αρκούδα πρέπει να γίνω, που δεν θυμάται χειμώνα, μόνο άνοιξη και καλοκαίρι.. Να θυμηθώ να ευχηθώ στο λυχνάρι, αν το βρω ποτέ, ή μάλλον να ευχηθώ αιώνια αγάπη..Αλλά τι ξέρουν τα τζίνια από αγάπη..
Ένα δωμάτιο με στιβαγμένα έπιπλα, σκονισμένοι πίνακες, καρέκλες και τραπεζάκια εποχής 70,ένα δαχτυλίδι ακανόνιστο, μαύρο, μπουκάλια παντού, ένα βιβλίο με ποιήματα, γεμάτα και μισογεμάτα μπουκάλια, μια τσάντα λιλά και μία άσπρη, μπουκάλια από κρασί λευκά και κόκκινα, ένα μασάζ, ένα γαλλικό bordeau, μία μυρωδία Yves Rocher με καραμελένια γεύση, πασμίνες και ρούχα, ένας αναπτήρας για το τσιγάρο που έχω κόψει – ή έτσι λέω- ,ένα σπασμένο και ένα ζευγάρι σκουλαρίκια, ένα βολιώτικο μπρελόκ, φούξια εσώρουχα, βαλιτσάκι με χρώματα, μια τρίλιζα «για τις ώρες που βαριέμαι στο γραφείο» κι όλα μέσα σε σακουλίτσες, φιογκάκια και πολύχρωμα χαρτιά.. Μικρά και μεγάλα, και πίσω από όλα άνθρωποι, αγαπημένοι, γλυκύτατοι, δικοί μου, Μεγάλοι άνθρωποι..
Χαμόγελα, αυτό αγαπάω. Τα χαμόγελα στους ανθρώπους, το πιο όμορφο δώρο που μου έκαναν.. Έχω ζαλιστεί χωρίς να πιω, θα είναι από την κούραση, θα είναι από το τέλος μιας ημέρας, μιας εποχής. Κάποιοι ήταν μαζί μου και χαμογέλασαν, κάποιοι πάλι όχι. Το βιβλίο έχει πολλές σελίδες..Η πένα είναι καλογυαλισμένη με μπόλικο μελάνι και η σελίδα έτοιμη να αλλάξει, αρκεί να βρει το θάρρος ο συγγραφέας, που ο οίστρος του χρειάζεται μια μικρή ώθηση.
Ένα τακούνι έφυγε, ένα κορίτσι πήγε κουτσαίνοντας στη δουλειά. Ένας άνθρωπος έφυγε, ένα κορίτσι μπορεί να πάρει τη θέση του στη δουλειά. Κάτι έφυγε, το κορίτσι δεν κουτσαίνει, κάτι έφυγε αλλά δεν παίρνει τη θέση του..
Μπορεί ένα κόμμα, μια άνω τελεία μπορεί και μια τελεία.