Σχετικά με τα όνειρα μας

Τελικά είμαι αναβλητική της πουτάνας..Όλο έλεγα να κάνω κάτι, κι όλο έλεγα έχω καιρό και τελικά δεν πρόλαβα.. Μήπως υποσυνείδητα όμως δεν ήθελα και να το πραγματοποιήσω? Ώρες ώρες είμαι τόσο αναποφάσιστη και απλά θα ήθελα ένα σπρωξιματάκι..Από την άλλη το υπερβολικό σπρώξιμο μπορεί να λειτουργήσει ανάποδα και να αντιδράσω..Επομένως ποια είναι η χρυσή τομή? Είμαστε τελικά τρελές οι γυναικές..Ενώ μπορεί να σκεφτόμαστε ότι δε χρειαζόμαστε κάτι ή κάποιον, αν μας το στερήσουν τρελαινόμαστε. Αλλά έτσι δεν είναι και οι άντρες? Απλά είναι εγωιστικό το θέμα..

Αυτά τα ολίγα βαθυστόχαστα.. Ας πιάσω τώρα κάτι πιο light. Χθες είχα βγει ξεχωριστά στο καπάκι με 2 κοπέλες για καφέ. Αυτό που αποκόμισα είναι ότι δε μπορούμε να λέμε μεγάλες κουβέντες. Η μία παλαιότερα κατέκρινε τη ζωή στην επαρχία και έλεγε ότι δε θα μπορούσε ποτέ να ζήσει εκτός Αθηνών και χθες καθόταν απέναντι μου και μου διηγόταν ότι είναι με κάποιον εδώ και 2 μήνες, που μένει στην πόλη με το καλό λάδι και αρχίζει απο Κ (ποια να ναι άραγε) και του δήλωσε ότι θα μπορούσε να πάει να ζήσει κάτω..Έμεινα λίγο κάγκελο αλλά το ξεπέρασα γιατί γνωρίζω ότι αυτά είναι λόγια του αέρα περισσότερο.. Η άλλη κοπέλα μου διηγήθηκε το story μιας γνωστής της που ήταν χρόνια με κάποιον και συγκατοικούσαν και ήταν αγαπήμενοι, αλλά δεν ήθελε να ακούσει για γάμο και παιδιά, το διαδήλωνε ότι ειναι κατά και εναντίον και καθέτως και οριζοντίως, τόσο απόλυτη που όταν πήραν δάνειο να αγοράσουν σπίτι, τον πάνω όροφο τον έγραψαν στο όνομα το δικό της και τον κάτω στο δικό του και ξεπλήρωναν ξεχωριστά..Επίσης επέμενε ότι ο ιδιωτικός τομέας είναι για αυτήν κι οχι ο δημόσιος...Τη συναντάει μετά απο 3 χρόνια η φίλη μου και της ανακοινώνει ότι όχι μόνο μπήκε στο δημόσιο αλλά κι ότι παντρεύτηκε! Έπεσε φυσικά από τα σύννεφα..

Αλλά τελικά κατά πόσο οι αρχικές επιθυμίες και τα ονειρά μας έχουν σχέση την υπόλοιπη ζωή μας ? Μήπως όταν ονειρευόμαστε δε γνωρίζουμε όλους τους παράγοντες και τις μεταβλητές που μας επηρεάζουν ή δε τους λαμβάνουμε σωστά υπόψη με αποτέλεσμα οι στόχοι μας να αποκλείουν κατά πολύ ίσαμε 180 μοίρες από τον τελικό μας προορισμό και την πραγματικότητα..? Τα θέλω μας εντέλει πού ακριβώς θεμελιώνονται, απλά στην αίσθηση των παιδικών μας χρόνων και στα πιο πρόσφατα εμπειρικά μας συναισθήματα ?! Και πότε η λογική και η πραγματικότητα μας χτυπάει το κουδούνι ώστε να εισβάλλουν στα ονειρά μας? Μέχρι πότε μπορούμε να είμαστε παιδιά?
Πολλές ερώτησεις για σήμερα..homework και αύριο τις απαντήσεις στο τετράδιο σας με καθαρά γράμματα (πάλι καλά που δε βλέπετε τα δικά μου-ορνιθοσκαλίσματα)
Αααα και προβλέπεται να λατρεύω το tango και waltz..έχουν ένα αέρααα αχ άλλο να το περιγράφω και άλλο να το βλέπεις+να το νιώθεις!