Τετάρτη, Ιουνίου 21, 2006

Το παιδί

Τις τελευταίες μέρες νιώθω μια ατονία, ίσως να φταίει ότι μπήκα σε κλίμα καλοκαιριού και με έχει καταβάλλει η άρνηση για δουλειά και η επιθυμία για βόλτα, παρεούλα, καλή συζήτηση και ποτό.. Δε μπορώ να συγκεντρωθώ όσο και να προσπαθώ το μυαλό τρέχει ήδη σε απομακρυσμένες παραλίες και το σώμα παραμένει βαρύ αμετακίνητο στην ίδια θέση στην οποία σωριάζεται από το πρωί μέχρι το απόγευμα..

Σήμερα έχουμε στο γραφείο ένα κοριτσάκι 6 χρονών, το οποίο ζωγραφίζει για όλους μας , τραγουδάει, παίζει με τις κούκλες , δεν περπατάει αλλά τρέχει, μιλάει γρήγορα, έρχεται και σε φιλάει και κάνει νάζια και νιαουρίσματα όλη την ώρα.. Είναι απλά παιδί κι όμως δε θυμάμαι τον εαυτό μου ποτέ έτσι, δε θυμάμαι να ήμουν χαρούμενο παιδί, δεν τραγούδαγα, δεν ήμουν κοινωνική με τα άλλα παιδιά και τους μεγάλους, ήμουν ίσως λίγο μαμόθρευτο- έτσι με αποκαλούσε η γιαγιά μου- έκλαιγα πολύ συχνά, έπαιζα σπάνια στο σχολείο, είχα 2-3 κούκλες όλες κι όλες, είχα κουζινικά και τέμπερες με πινέλα και έκανα συλλογές από χαρτιά αλληλογραφίας, αυτοκόλλητα και ότι άλλο μου κατέβαινε στο μυαλό. Λάστιχο και σκοινάκι δεν έπαιζα στα διαλείμματα γιατί δεν ήμουν καλή και φοβόμουν, και στα άλλα ομαδικά παιχνίδια σπάνια με διάλεγαν επειδή δεν έτρεχα γρήγορα.. Φίλες κολλητές δε θυμάμαι να είχα . Με την Αλίκη μόνο αρχίσαμε και κάναμε παρέα στην Πέμπτη και Έκτη και με την Αναστασία, που ήταν πιο ανεξάρτητο πνεύμα, μόνο στην Έκτη καταφέραμε να κάτσουμε μαζί..

Σίγουρα όμως έχω να θυμάμαι τα καλοκαίρια μου, όταν έτρεχα στους δρόμους του χωριού προκειμένου να κρυφτώ και να φωνάξω «Φτου ξελευθερία» (αλήθεια μήπως εννοούσαμε φτου και ελευθερία..) ή όταν προσπαθούσα να αποφύγω τη μπάλα στα μήλα, ή να την πιάσω αντίθετα στο κορόιδο, τυφλόμυγα, αγαλματάκια ακούνητα, βασιλιά βασιλιά με τα 12 σπαθιά, που ν το δαχτυλίδι, αυτοσχέδια παιχνίδια όπως τα μαγαζιά, ένα σπιτάκι, θεατρικές παραστάσεις, μπουγέλα, ποδήλατο, εξορμήσεις στην εξοχή και φυσικά παιχνίδια στην άμμο και στη θάλασσα.. Και ξαφνικά συνειδητοποιώ ότι παιδί υπήρξα μόνο τα καλοκαίρια, στην πόλη γινόμουν ένα μουντό και βαριεστημένο παιδί, ένα παιδί που φοβόταν να παίξει, κλεισμένο σε τέσσερις τοίχους και περιορισμένο από τα γκρίζα κτίρια της Αθήνας, έβλεπε ουρανό μόνο αν γύριζε το κεφάλι ψηλά και ήταν πολύ μακρυά το γαλάζιο για να το πιάσει και μετρούσε αντίστροφα το χρόνο, λες και ο χρόνος θα κύλαγε πιο γρήγορα έτσι, για να έρθει και πάλι καλοκαίρι.. Και έτσι κύλησε τελικά ο χρόνος και το παιδί προσπαθεί να ζήσει ό,τι δεν έζησε, το χαμένο χρόνο, να αρπάξει αυτό που του στέρησαν, να γίνει το παιδί που δεν ήταν και ίσως στο τέλος να θελήσει να μείνει για πάντα παιδί..

10 σχόλια:

mario είπε...

τρυφερό, όμορφο κείμενο Μαριρένα.
καλησπέρες

Unknown είπε...

κι εγώ τέτοιο παιδάκι ήμουν Μαριρένα..με τη διαφορά πως ειχα μια κούκλα μόνο!τι ωραίο κείμενο..ανυπομονώ να σε γνωρίσω από κοντά!

Eu-aggelos είπε...

κοιτα μετα το ποστ αυτό σκέφτομαι πολύ σοβαρά αύριο να σε αφήσω να τρέχεισ γύρω γύρω απ την παρέα και να φωνάζεις φτου ξελευθερία... :PP

Mari-R1 είπε...

Σ ευχαριστώ Μαριώ μου θα σε δούμε σήμερα? Αντε καιρό έχεις να μας τιμήσεις..
cherry χαίρομαι που έχω συμπαράσταση :P κι εγώ θέλω πολύ να σε δω, αν και θα παρατήσεις την Ωραία Ελένη για εμάς..:)
ey-aggele..xaxa δεν έχω κανένα πρόβλημα αρκεί εσύ να μετράς ως το 100 και να πεις "Φτου και βγαίνω"

zero είπε...

Tα παιδια ειναι η ελπιδα αυτου του κοσμου.

ζερο.

Tasis Plisis είπε...

Ωραιο Μαριρενα.

Η ζωη στην πολη ειναι κατι το αφυσικο.

mmg είπε...

same here M1 :)
alla zadore zwi sti poli,& malista the kentroer,the betterererer

:)))))))))))))

ptwsh είπε...

Basilia basilia me ta dwdeka spa8ia ti wra einai ?


Wra na fygoume...S-K erxetai da!

ΠΡΕΖΑ TV είπε...

Αχ αυτες οι αναμνησεις τι κανουν...
Η ιστορια της μνημης ειναι τελικα αυτη που μενει.Μονο στιγμες...

Τα παιδια ισως καποτε καταφερουν να σωσουν το κοσμο αρκει να τους εχουν δωθει οι καταλληλες βασεις και αγαπη.

Mari-R1 είπε...

yes in deed dcd
zero kai ws gnwstos i elpida pethainei teleytaia :P
mmg ki egw jadore life sto kentro alliws tha tin eixa kanei pro polloy alla de xerw ews pote
ptwsi xaxa ligoi padws to xeroyn ayto to paixnidi join the mystic club
πρεζα tv μας ταξιδεύουν και ζούμε μέσα από αυτές, είναι ο αναζωογωνητικός μας παράγοντας..το θέμα είναι να δημιουργείς καινούργιες