Σκόρπιες θάλασσες

Επέστρεψα και πονάω..Όχι μόνο συναισθηματικά αλλά και in real..Πονάω παντού σα να χτυπούσαν ανελέητα σα το χταπόδι πάνω σε ένα βράχο και τώρα να πρέπει να συρθώ πάλι μέσα στη θάλασσα..Πονάω γιατί επέστρεψα κι έχω αρχίσει να αναθεωρώ τη ζωή μου και τις επιλογές μου, ένα μεγάλο γιατί αιωρείται από το πρωί.. Γιατί δουλεύω, γιατί αναλώνομαι, γιατί δε μπορώ να προσφέρω, γιατί δεν υπάρχω και δε σκέφτομαι στο χώρο και το χρόνο που βρίσκομαι! Φέτος είπα να ξεκινήσω την ιδέα των αποδράσεων από πιο νωρίς αλλά ενώ μου δίνει δυνάμεις να συνεχίσω είναι αυτές οι πέντε μέρες την εβδομάδα που το χαλάνε το σκηνικό..ΚΑι ίσως βοηθάει λίγο η βόλτα , λίγο καμιά μπυρο/ουζο/ρακό/αλκοολο -κατάνυξη να περάσουν κι αυτές 5 ρημαδομέρες, αλλά το πρωί πώς ανοίγει το ρημαδοβλέφαρο?

Πέρα από τη γκρίνια της νύστας και της κούρασης της ώρας τούτης, έχω να δηλώσω ότι πέρασα όμορφα..με στιγμές υπέροχες και στιγμές καλές και σχεδόν καμία κακιά.. Το ταξίδι μου όμως άρχισε με εσάς την Πέμπτη το βράδυ, ένιωσα σα σπίτι μου με μια παλιοπαρέα και πολύ καλή διάθεση..

Και θα γίνω προβλέψιμη και θα επαναληφθώ , αλλά αν υπάρχει θέμα θα ήταν "Θάλαττα" αφιερωμένο και στην έκθεση του Μουσείου σύγχρονης τέχνης που είχε εγκαίνια αυτό το σκ. Ο Τέτσης εκθέτει το έργο του που είναι εμπνευσμένο από στοιχεία της φύσης όπως ήλιος, θάλασσα, φεγγάρι, φως , καιρός, βουνό και συνθέτει την τέλεια εικόνα με όλα τα χρώματα που μπορούν να συνυπάρξουν...μια έκρηξη χρωμάτων σε έναν πίνακα που άλλοτε απεικονίζει το ίδιο τοπίο ηλιόλουστο κι άλλοτε ανεμοδαρμένο και σκοτεινό. Και η θάλασσα, στοιχείο που βρίσκεται παντού και κυρίως μέσα μας άλλοτε γαλάζια, κίτρινη,πράσινη, κόκκινη, μωβ, μπλε άλλοτε άσπρη και άλλοτε μαύρη, είναι η ίδια όμως, και μέσα από διαφορετικό πρίσμα, κάτω από διαφορετικές συνθήκες αλλάζει, αεικίνητη, υπάρχει, φουντώνει, θυμώνει,αντιδρά στις καταιγίδες, ηρεμεί στο ουράνιο τόξο, ερωτευέται κάτω από το φως του φεγγαριού, μελαγχολεί τη νύχτα χωρίς φεγγάρι,και χαμογελάει στις ακτίνες του ήλιου.. Κι αν αυτή δεν υπάρχει μέσα μας τι άλλο υπάρχει?Κι αν αυτό δεν είναι ένα θαύμα τότε ποιος μιλάει για πίστη και για θέους όταν το μεγαλείο το έχεις μέσα σου. Η δύναμη που απορρέει από την εσωτερικότητά είναι μοναδική και είναι τόσο απλή..Θα ψάχνεις, θα γυρίζεις, θα μιλάς, θα σκέφτεσαι, θα τσακώνεσαι, θα πιστεύεις, θα αγαπάς,θα εξαπατάσαι κι όλο πάλι σε σένα θα επιστρέφεις, ο άνθρωπος που σε δέχεται, σε αγαπά και σε αντιπαθεί ανάλογα με τη στιγμή. Και γιατί κάνεις ό,τι κάνεις στη ζωή? Για να δεις μέσα από τις πράξεις σου κάτι ανύπαρκτο να γίνεται υπαρκτό, από ένα χαμόγελο που θα προκαλέσεις σε κάποιον έως την κατασκευή μιας γέφυρας και τη δημιουργία μιας νέας ιδέας. και όση μεγαλύτερη διάρκεια έχει, τόσο μεγαλύτερη η αποτελεσματικότητά του στην εσωτερική σου ικανοποίηση, στην ευχαρίστηση του εγώ σου, κι επομένως όλα καταλήγουν πάλι σε σένα, κι αυτό αποτελεί μια μορφή εγωπάθειας, που ναι μεν ενδιαφέρεσαι για το συνανθρωπό σου αλλά επιδιώκοντας να εξυψωθείς μέσα από το συναίσθημα του αλτρουϊσμού..Ένας φαύλος κύκλος, δηλαδή, την ενέργεια που θα προσφέρεις θα λάβεις..Και σε αυτή τη σκέψη μόνο στέκομαι, ενώ όλες οι άλλες έχουν μια φυσική συνέχεια ετούτη εδώ στριφογυρίζει συνεχώς, είναι επειδή παλαιότερα είχα προσπαθήσει να αποδείξω το αντίθετο μέσα από τα λόγια και τις πράξεις, νομίζοντας ότι ο έρωτας χωρίς ανταπόκριση είναι η μέγιστη απόδειξη της ύπαρξης μια μη εγωιστικής πράξης κι όμως κι αυτή καταρρίφθηκε μιας και ο έρωτας τελικά είναι περισσότερο προσωπικό θέμα, παρά διαδραστικό..

Γύρισα "σπίτι" και ένιωσα τη γλύκα του παιδιού να ξαναζωντανεύει μέσα μου, δεν έπαιξα όπως κάποτε όχι όσο θα ήθελα, αλλά βούτηξα στη δική μου ανάμνηση και ένιωσα όλες τις σταγόνες να με ποτίζουν με νοσταλγία και ελευθερία. Αέρας φύσηξε και πήρε όλες μου τις φοβίες, καθάρισε το μυαλό και με σήκωσε πάνω από θάλασσες και είδα τους γλάρους να πετάνε πάνω από το βράχο και είδα ένα σπουργίτι να τσαλαβουτάει στο νερό με τέλεια αρμονία, ένιωσα τη μουσική να δίνει ρυθμό, έκλεισα τα μάτια και αφέθηκα στη θέρμη του ήλιου και τα χάδια του ανέμου..