Η πρώτη μου φορά στα blogs

Καταρχήν, επειδή είναι η πρώτη φορά που επιχειρώ να γράψω κάτι το οποίο θα διαβάσουν και άλλοι εκτός από μένα, θεωρώ ότι το λιγότερο που μπορώ να κάνω είναι να ευχηθώ στο δύστυχο αναγνώστη καλό κουράγιο. ΣΥΓΓΝΩΜΗ!
Δεύτερον, πρέπει να ομολογήσω ότι η συγγραφική αυτή απόπειρα προέκυψε από μια σχετική πίεση από το έτερον ήμισυ (το όποιο εδώ και καιρό παραπονιέται ότι δεν ασχολούμαι με τα blogs), καθως επίσης και από μια δικιά μου ανησυχία να πω κάτι.
Γι αυτο το λόγο λοιπόν ρωτάω. Ποιος από όλους μπορεί να πει ότι είναι απόλυτα ικανοποιημένος από αυτά που έχει? Ποιος μπορεί να πει ότι: ναι εγώ πάντα αυτό ήθελα στη ζωή μου και τίποτα παραπάνω? Ποιος μπορεί να αρκεστεί σε όσα του έχουν δωθεί, ή έχει κερδίσει, χωρίς να βαρυγκομάει και να μιζεριάζει? Πότε ήταν η τελευταία φορά που χαμογελάσαμε ή δακρύσαμε από χαρά? Και γιατί δυστυχώς η χαρά να μας δίνεται πάντα σε στιγμές ?
Όταν γελάω είμαι ευτυχισμένος γιατί θα το θυμάμαι. Όταν κλαίω είμαι ευτυχισμένος γιατί νιώθω τον οργανισμό μου να αντιδρά στα πράγματα γύρω του. Και αυτό θα το θυμάμαι. Κι όταν νευριάζω, κι όταν αγαπάω, κι όταν ενθουσιάζομαι. Κι αυτά θα τα θυμάμαι.
Αυτό που δε θα θυμάμαι όμως είναι όλες εκείνες τις φορές που δεν αισθάνομαι τίποτα, ή αισθάνομαι μέτρια. Πιστεύω ότι είναι το χειρότερο κακό. Το να μην αισθάνεσαι. Για τον οποιοδήποτε λόγο, είτε το επιλέγεις είτε όχι.
Επιστρέφω λοιπόν στα ερωτήματα. Κάποιος έχει πει ότι δεν έχει νόημα να λες κάτι αν δεν το υποστηρίζεις και με πράξεις. Και νομίζω ότι αυτό αρκεί για απάντηση.
Τέλος.
Κατά τα άλλα με λένε Βαγγέλη,είμαι 25 και είμαι καλά (χαχα).
Δε ξέρω γιατί, αλλά ενώ δεν είχα καμία διάθεση να γράψω κάτι σοβαρό, έγραψα αυτές τις μαλακίες.
Α! και το πιο σημαντικό. Είμαι μαζί με μια υπέροχη κοπελίτσα, το Μαριρενάκι, και το αγαπώ πολύ και το σκέφτομαι συνέχεια (αυτά τα γράφω για να μη γίνουμε κώλος).

By ViAGrOS_i_Atithasi