Ανοιξιάτικη μυρωδιά

Πόσες σκέψεις περνάνε από το μυαλό μας σε μια μέρα? Πόσα θέματα μας απασχολούν σε μια μέρα?
Τον τελευταίο καιρό έχουν στιβάξει οι σκέψεις η μία πάνω στην άλλη και κάθε φορά που ανασύρω απο το κουτάκι μου μια αμέσως ξεπηδάει μαζί της κι άλλη μια..

Μια παρατήρηση που έκανα είναι σχετικά με τις ενδείξεις της άνοιξης..
Έχω συνδέσει τον ερχομό της με μια εξαίσια μυρωδιά που βγάζουν κάτι νερατζιές που ορθώνονται σε ένα στενάκι πιο πάνω από το σπίτι μου.. Βρώμικο στενάκι με παλιές πολυκατοικίες με στενά πεζοδρόμια και μικρό δρόμο, με τα φωτάκια έξω από τις πόρτες να ανάβουν και να περιμένουν τον επόμενο πελάτη να τις σπρώξει..Από την άλλη όμως η μυρωδιά που βγάζουν τα φύλλα τους και τα άνθη τους αμέσως μου ξυπνάει νοσταλγικές αναμνήσεις, μου υπενθυμίζει ότι πέρασε ο χειμώνας και αιφνίς η διάθεσή μου αλλάζει..προσπαθώ να επιβραδύνω τα βήματά μου κάθε φορά που περνώ για να εισπνεύσω όλη τη μυρωδιά, να μην αφήσω λίγη και να τη χωρέσω όλη στα πνευμόνια μου να την πάρω μαζί μου.. Είναι γλυκιά και έντονη, και ενώ τη μια μέρα περπατάς και φτάνουν μόνο δυσωδίες στα ρουθούνια την άλλη μέρα σε χτυπάει αυτή η μυρωδιά, λες και σε ένα βράδυ μπήκε η άνοιξη..Εικόνα παράδοξη ωστόσο και αντιφατική.

Είναι το στενάκι που ακολουθούσα μικρή όταν γύριζα από τα αγγλικά και μόλις είχαμε αρχίσει να κάνουμε παρέα με την Κατερίνα..Την πήγαινα σπίτι, οδός Καλύμνου, και περνάγαμε από αυτό το σημείο, και πάντα της το έλεγα, άραγε το θυμάσαι? Και πάντα γελάγαμε, δε θυμάμαι μάθημα που να μην είχαμε γελάσει, είναι η κοπέλα που μου το έμαθε καλύτερα από κάθε άλλον.. Τετάρτη δημοτικού στην αρχή αλλά δεν την είχα συμπαθήσει, δε ξέρω, ίσως είχε άλλον αέρα, πιο ζωντανό από μένα, νόμιζα κιόλας ότι δε με συμπαθούσε - δεν αποκλείεται κιόλας..Μπήκε σιγά σιγά στη ζωή μου όπως γίνεται με όλους τους παιδικούς φίλους που ξαφνικά συνειδητοποιείς πόσο μοιάζετε, αφου έχετε κοινά βιώματα..

Έδωσα πολλούς πολέμους για σένα κι ας μην τους έμαθες ποτέ όλους..Δε χρειαζόταν εξάλλου.. Σε αγάπησα για ότι δεν ήμουν κι ότι θα ήθελα να είμαι, το alter ego μου.. Με βοήθησες όπως κάνει κάθε σωστή φίλη και ήσουν πάντα εκεί.. Εγώ δε ξέρω τι ήμουν όμως, προφανώς όχι αρκετό σωστά? Ο εγωισμός μας σκότωσε, σκότωσε ότι πολυτιμότερο είχα στη ζωή μου και δεν το έχω παραδεχθεί σε κανένα...ούτε σε μένα..γιατί φοβάμαι τις αδυναμίες μου, ήθελα να μαι σκληρή γιατί κι αυτό εσύ μου το έμαθες, αλλά περίμενα να δεις πέρα από αυτό..να με δεις..και ένας κόμπος έχει ανεβει τώρα και δε μπορώ να σε θυμάμαι πια..
Δε θέλω να πω τίποτα άλλο απλά να ..είναι που η άνοιξη σε θυμίζει