Μίλα

-Πες μου μια σκέψη σου..Μίλα μου, πες επιτέλους κάτι! Τίποτα?
-Να κάτι..
-Όχι το κάτι δεν είναι αρκετό. Θέλω να σ ακούσω γαμώτο, να λες, να ταξιδευεις, να ζεις, να παθιάζεσαι, να κλαις, να γινεις σκουπίδι, να πεφτεις,να πιάνεσαι από τις άκρες των μαλλιών,να αφεθείς και να αφήσεις, να ανοίξεις και εκεί κάπου στον αέρα με γεύση κατακάθι γλυκο πικρό με δυο παγάκια, εκεί που το μυαλό χάνει τον ορίζοντα μέσα σου, θα τον βρεις..
-Ποιον?
-Τον εαυτό σου, ξύπνα..
-Όνειρο?
-Όχι εφιάλτης με δόρατα και αίματα, ό,τι σε κάνει να τρομάζεις για να βάλεις τις φωνές..να ουρλιάξεις και να παλέψεις..
-...
-Μίλα μου...Μ ακούς?Εγω ειμαι πάντα στο πίσω μερος της σκηνής και φουσκώνω μπαλόνια για την παράσταση που είσαι πρωταγωνίστρια, μη ξεχνιέσαι, είναι αυτοσχέδια, μην αγχώνεσαι..Να πάρε το μπαλόνι και πέτα ψηλά για όσο αντέχεις, κι αν πέσεις θα σε πιάσω..Άντε βγες το κοινό περιμένει. Κι ας είναι άδεια η πλατεία, γεμισέ τη με τις σκέψεις σου και για χειροκρότημα θα σου χορέψω κλακέτες και για λουλούδια πολύχρωμες σαπουνόφουσκες που αιωρουνται για λίγο στον αέρα και για φιλί μια βουτιά στο βυθό.....
Αντε λοιπόν μην αργείς, νιώσε.
-Σε λίγο..