Πέπλο

Τρέξιμο πολύ, δουλειά πολλή, άγχος λίγο αλλά έρχεται και περιμένει στη γωνία για να ορμήσει και αυτό σα χείμαρρος και να τα παρασύρει όλα.
Κουβάλησα το βάρος μου και βρέθηκα σε ένα σκαμπό, να ανάβω ένα καφέ με στεγνή και γλυκόπικρη γεύση, να πίνω κάτι γλυκόξινο και να προσπαθώ να σκεφτώ τη διαφορετικότητα της στιγμής. Ένα κερί πάνω στη μπάρα έλιωνε , πλησιάζοντας το τέλος του, προσπαθούσε να κάψει ότι είχε απομείνει και φαινόταν πολύ..Το πρόδωσε όμως η ίδια του η θέρμη και κύλησε στο πλάι, άνοιξε ένα ρυάκι και σα να το μαχαίρωσαν άρχισε να ρέει καυτό, κόκκινο το αίμα του και αυτό να χάνει τις δυνάμεις του..Ένα ένα τα αιμοσφαίρια το εγκατέλειπαν, η δύναμη του κόκκινου, η ζεστή του λάβα..έκαψε κι έσβησε, όπως όλα. Το αίμα πάγωσε, έγινε σχήμα και ξεκόλλησε. Σα τα σύννεφα που ταξιδεύουν και όταν ακαριαία σταματούν πάνω από τη σκέψη μας αποκτούν σχήμα, ανάλογα τη διάθεση. Είχα δει κάποτε μια τσάντα, ένα κροκόδειλο..χθες είδα ενα ανθρωποφάγο μανιτάρι.
Μέσα από τις γρίλιες με παρακολουθούσαν 2 μάτια, σαγηνευτικά και πανέμορφα..Μια γυναίκα στεκόταν απεικονισμένη σε μια αφίσα, αλλά φαίνονταν τόσο ζωντανά τα μάτια, ενέπνεαν κάτι.. Θέλω να σβήσω μέσα τους, να περιπλανηθώ και να χαθώ στο βάθος..ποιο βάθος, το δικό μου,το δικό σου,το δικό του. Περιπλανώμενη να γίνω, να περνώ σαν αέρας από μέσα, σαν πέπλο από μετάξι ,να χαιδεύω, να αγγίζω, αναδιπλώνομαι και ταξιδεύω..