Κόκκινες Γόβες

Πήρα ένα ζευγάρι κόκκινες γόβες, δεν είναι το κόκκινο το χτυπητό, αλλά έχει 10 πόντους τακούνι.. Δε ξέρω γιατί, αλλά τις ήθελα, χωρίς να ξέρω αν θα τις φορέσω κι αν ταιριάζουν με τα ρούχα μου..Και τις πήρα και είμαι χαρούμενη και τις φόρεσα ..ίσως τελικά να μην ήταν άσχημη η επιλογή μου ..αν και αρχικά η αντίδραση της μάνας μου με αποκαρδίωσε.."Ωραίες...στις απόκριες θα τις βάλεις?".. Ξέρει όμως πώς να σου τονώνει το ηθικό και να λέει την κατάλληλη στιγμή τα κατάλληλα λόγια..χα!

Τελευταία ψωνίζω πολύ, πάντα μου άρεσε το ωραίο στυλ, το ωραίο ντύσιμο που πάντα φοβόμουν ότι δεν είχα, κι ακόμα το ψάχνω..Τώρα όμως έχω την πολυτέλεια να δοκιμάζω και ίσως την εμπειρία να απορρίπτω από την αρχή ό,τι δε μου πάει. Δε σπαταλάω όμως χρόνο, δε μπορώ να πηγαίνω εξορμήσεις στα μαγαζιά, έχω κάποια συγκεκριμένα που τα επισκέφτομαι συχνά..αν και παρόλο που έχω γίνει πελάτισσα πλέον, δεν έχουν συνειδητοποιήσει ή μάλλον δεν τηρούν τους πελατειακούς κανόνες..Τουτέστιν δεν κάνουν καλύτερες τιμές, σε εποχές αιχμής δε μου δίνουν μεγάλη σημασία και τέλος μου έκαναν λιγότερη έκπτωση από ότι μου είπαν ότι θα έκαναν στην περίοδο των εκπτώσεων. Αλλά ρε γαμώτο έχουν μεγάλη ποικιλλία ρούχων και η υπεύθυνη σε κόβει με το μάτι, το νούμερο σου, τι σου πάει και τι όχι..

Αποτυχημένη αγορά φετινή, ένα κολάν..το διαισθανόμουν την ώρα που το αγόραζα! Έχω συνδέσει και την έννοια του κολάν με τα παιδικά μου χρόνια (βλέπε δημοτικό), όπου φορούσα μαύρο ή μπορντώ κολάν και μακριές φούτερ μπλούζες με σχέδια μπροστά. Κι αυτή ήταν η ένδυση μου στα περιβόητα πάρτυ της έκτης όπου τα κοριτσάκια περίμεναν από τα αγοράκια να τους ζητήσουν να χορέψουν blues-scorpions win of change μεγάλη επιτυχία της εποχής,κτλ Χορεύαμε και techno - because the night belongs to lovers χωρίς να αντιλαμβανόμαστε ακριβώς την έννοια των λέξεων, αλλά νιώθαμε έντονα, ζούσαμε, ρουφούσαμε... Με θυμάμαι να κάθομαι και να περιεργάζομαι το ντύσιμο μου και να σκέφτομαι πόσο ανάρμοστο ήταν με την περίσταση..κι από τότε τα μίσησα τα κολάν και τα φούτερ. Ώρες ώρες νιώθω το ίδιο κοριτσάκι που κάθεται και παρατηρεί και περιμένει να τη χορέψουν..μόνο που τότε δεν ερχόταν κανένας κι απλά ένιωθε..Τώρα νιώθει?

Πέπλο

Τρέξιμο πολύ, δουλειά πολλή, άγχος λίγο αλλά έρχεται και περιμένει στη γωνία για να ορμήσει και αυτό σα χείμαρρος και να τα παρασύρει όλα.
Κουβάλησα το βάρος μου και βρέθηκα σε ένα σκαμπό, να ανάβω ένα καφέ με στεγνή και γλυκόπικρη γεύση, να πίνω κάτι γλυκόξινο και να προσπαθώ να σκεφτώ τη διαφορετικότητα της στιγμής. Ένα κερί πάνω στη μπάρα έλιωνε , πλησιάζοντας το τέλος του, προσπαθούσε να κάψει ότι είχε απομείνει και φαινόταν πολύ..Το πρόδωσε όμως η ίδια του η θέρμη και κύλησε στο πλάι, άνοιξε ένα ρυάκι και σα να το μαχαίρωσαν άρχισε να ρέει καυτό, κόκκινο το αίμα του και αυτό να χάνει τις δυνάμεις του..Ένα ένα τα αιμοσφαίρια το εγκατέλειπαν, η δύναμη του κόκκινου, η ζεστή του λάβα..έκαψε κι έσβησε, όπως όλα. Το αίμα πάγωσε, έγινε σχήμα και ξεκόλλησε. Σα τα σύννεφα που ταξιδεύουν και όταν ακαριαία σταματούν πάνω από τη σκέψη μας αποκτούν σχήμα, ανάλογα τη διάθεση. Είχα δει κάποτε μια τσάντα, ένα κροκόδειλο..χθες είδα ενα ανθρωποφάγο μανιτάρι.
Μέσα από τις γρίλιες με παρακολουθούσαν 2 μάτια, σαγηνευτικά και πανέμορφα..Μια γυναίκα στεκόταν απεικονισμένη σε μια αφίσα, αλλά φαίνονταν τόσο ζωντανά τα μάτια, ενέπνεαν κάτι.. Θέλω να σβήσω μέσα τους, να περιπλανηθώ και να χαθώ στο βάθος..ποιο βάθος, το δικό μου,το δικό σου,το δικό του. Περιπλανώμενη να γίνω, να περνώ σαν αέρας από μέσα, σαν πέπλο από μετάξι ,να χαιδεύω, να αγγίζω, αναδιπλώνομαι και ταξιδεύω..