Γελάμε,χαμογελάμε,αφαιρούμαστε, σκεφτόμαστε, νιώθουμε, ζούμε,πληγωνόμαστε,κλαίμε,γελάμε..Αλλή μια από τα ίδια, πάμε πάλι από την αρχή! Δώσε κι άλλο, το αντέχουμε, πόσοι από εμάς και για πόσο? Είδα κάποιον να καταρρέει, πουλούσε μαρκαδόρους στο τρόλλευ, μαυροφορεμένος με γένια πολλά, δε μπορούσε να σταθεί όρθιος από την ανάγκη για μεθαδόνη-ή για ηρωίνη τελικα?..Έδειχνε τα χτυπημένα από πολλαπλά tattoo χέρια του πώς δε χτυπάει πια ενέσεις.. Έλεγε, έκλαιγε, καθόταν, παρακαλούσε να τον πιστέψουμε, δεν έφευγε.. Μάτια συμπόνιας πολλά, μάτια αδιαφορίας πολλά. Θέλεις να πιστέψεις, αλλά δε μπορείς, ή μάλλον δε θέλεις να πιστέψεις ότι υπάρχει δόση αλήθειας, κι ότι είναι τόσο σκληρή.
Βάζω τα ακουστικά μου και φεύγω, δε με νοιάζει, προσπερνάω, υπάρχω, γελάω αλλά δεν υπάρχω..Άνθρωποι τρέχουν να νιώσουν,να δεθουν, να αγαπηθούν.. Μου λείπει ένας καφές ζεστός, ένα τσιγάρο και καλή κουβεντούλα. Κοιτάω γύρω μου, όλοι στο ίδιο παιχνίδι, όλοι κι όλα γι αυτούς..Διαβάζω γύρω μου, άνθρωποι έξυπνοι, αστείοι, ευγενικοί και μόνοι τους..Ακούω για σχέσεις, για ψέμματα,για υποκρισία..Παντού τείχη που πρέπει να γκρεμίσεις και τελικά υψώνεις το δικό σου, αλλά γύρω γύρω βουνά και πάνω από το κεφάλι ξάστερος ουρανός..
Μωβ λουλούδια σπαρμένα σε έναν λόφο απέραντο,βουτάς από ψηλά και βλέπεις μόνο μωβ..Πέφτεις με φόρα,κατρακυλάς, ξαπλώνεις, σε αγκαλιάζουν, ένα πέπλο διάφανο καλύπτει τα μάτια, κι είναι όλα μωβ, ούτε μαύρα, ούτε κόκκινα, ούτε άσπρα..Ένα παλιο τραμ περνάει απο κάτω και άνθρωποι θαυμάζουν την κόκκινη, την άσπρη , τη μαύρη πλαγιά..ΜΑ είναι μωβ..