Βόλος

Δεν έχω κάτι συγκεκριμένο στο μυαλό μου..Απλά είχα καιρό να γράψω. Από την άλλη έτσι είμαι τελευταία, όλα συγκεχυμένα και η σκέψη δε μπορεί να συγκεντρωθεί..Όποτε πάω να κάνω μια θετική σκέψη πιάνω τον εαυτό μου να με επαναφέρει στη μαύρη διάσταση των πραγμάτων. Και αντίθετα πιο έντονο το φαινόμενο της αποφυγής σκέψης λυπητερών δρωμένων..Είναι περίοδος άρνησης και φυσικής άμυνας ή όχι..Είναι η πρώτη φορά που δε μπορώ να με ερμηνεύσω, να με εξηγήσω και αφού δε μπορώ εγώ κανείς άλλος επίσης! Σαν το ημίτονο νιώθω, άλλοτε πάνω και άλλοτε κάτω από τον άξονα χ αλλά πάντα στο σύνολο 0(μηδέν). Από την άλλη τι έχει το μηδέν μια χαρά νούμερο στρογγυλό, ισορροπίας, είναι ίσως το μόνο σταθερό σημείο αναφοράς..Η ζωή τελικά κάνει κύκλους, κι επανέρχεσαι στο ίδιο σημείο, αλλά αυτήν τη φορά έχω επανέλθει με μια μικρή δόση εμπειρίας και γνώσης του σημείου..Δε με φοβίζει όπως πρώτα, αλλά υπάρχουν στιγμές που με φοβίζει ο εαυτός μου..

Πήγα Βόλο και λίγο Πήλιο- Μηλιές και Μακρυνίτσα..Λάτρεψα τα τσιπουράδικα στην παραλία του Βόλου, με τους απίστευτα φτηνούς και χορταστικούς μεζέδες, και τους πιο ευγενικούς ανθρώπους που έχω συναντήσει..Λάτρεψα το Art Cafe στην Μακρυνίτσα, που ήταν ένα μικρό δωμάτιο με πέντε τραπεζάκια, ένα τζάκι κι ένα παράθυρο να κορνιζάρει τη δύση του ηλίου πίσω από τα βουνά, 2 καρέκλες κρεμασμένες από το ταβάνι και μια κούκλα κρυμμένη στο φωτιστικό και να κάνει αισθητή την παρουσία της μόνο μέσα από έναν χρυσό καθρέφτη..Αγόρασα κάστανα με σοκολάτα για τη μητέρα μου, τσιπουράκια ατομικά για το γραφείο και για μένα και μια μινιατούρα αγγελάκι με πούπουλα για φτερά - που δε ξέρω ακόμα σε ποιον θα το δώσω..

Έχω απίστευτη διάθεση να γελάσω και να κλάψω, αλλά μερικές φορές η σιωπή υπερτερεί και τα σβήνει όλα.