Όνειρο ή εφιάλτης, όλοι μας βλέπουμε από ένα..κι όχι μόνο ένα. Ο ύπνος μας κάνεις κύκλους, όπως και η ζωή μας εξάλλου..Άλλα οι δίκοι του κύκλοι είναι πιο σύντομοι και συγκεκριμένα διαρκούν 2 ώρες μόνο. Στη φάση των 2 ωρών έχουμε δει μια σειρά επεισοδίων από όνειρα που συνδέονται κάπως μεταξύ τους, τότε ακριβώς που βρισκόμαστε σε λήθαργο είναι και η πιο δύσκολη ώρα να ξυπνήσουμε..Στο τέλος κάθε 2ωρου, πάλι, μας είναι αρκετά εύκολο, γι αυτό και έχω συνειδητοποιήσει ότι μπορώ να κοιμάμαι 6 ή 8 ώρες (μερικές φορές και 10!!-άγιες μέρες;P) Αν προσπαθήσω να ξυπνήσω στις 7 , θα πρέπει να υπάρχει ένας πολύ καλός λόγος ή ένας δυνάστης (μερικές φορές αποκαλείται κι εργοδότης) Δυστυχώς όσα όνειρα και να δούμε, όσες ιστορίες και να σχηματίσουμε με την άπειρη φαντασία του υποσυνειδήτου, δεν απομένει παρά μόνο η εικόνα του τελευταίου μας ονείρου, πριν ξυπνήσουμε, δηλαδή αυτό που διαδραματίζεται στο τελευταίο 2ωρο..
Από μικρή μου άρεσαν τα παιχνίδια που παίζει το μυαλό μας, πόσο μάλλον όταν δε το ελέγχουμε..Είναι αχαλίνωτο, το αφήνεις να καλπάσει, περίεργος για την κατάληξή του και προσπαθείς να θυμηθείς την πορεία του..να χαράξεις στο συνειδητό σου το παιχνίδι που διάλεξε για σήμερα το μαύρο κουτί του μυαλού σου, που τα καταγράφει όλα. Όλοι μας έχουμε να διηγηθούμε όμορφα, περίεργα,ερωτικά, φοβισμένα, εφιαλτικά ακόμα και σπλάτερ(!!:)) όνειρα. Κάποια από αυτά σου μένουν ανεξίτηλα κι αν τα διηγηθείς σε κάποιον τρίτο είναι σχεδόν σίγουρο ότι δύσκολα θα τα ξεχάσεις. Πολλές ήταν οι φορές όμως που είχα την αίσθηση απλά ότι είδα κάτι πολύ όμορφο ή περίεργο και έσπαγα κυριολεκτικά το κεφάλι μου να θυμηθώ έστω μια εικόνα, ώστε να ξετύλιγε πιο εύκολα το κουβάρι...μα κατέληγα τελικά να νιώθω ότι κυνηγάω την άκρη ενός νήματος που αυτό ανέπτυσσε μεγαλύτερη ταχύτητα από μενα και απέμενα να κοιτάω ένα μαύρο θόλο με μια κουκίδα στη μέση.Απίστευτο και συνάμμα εκνευριστικό αίσθημα.
Αποφάσισα, λοιπόν, μια περίοδο με το που ξυπνάω να επιδιώκω να θυμηθώ το όνειρό μου..Ομολογώ ότι στην αρχή ήταν δύσκολο, μετά από λίγη εξάσκηση όμως κατέληξα να θυμάμαι όλοκληρες ιστορίες - και τις πιο πολλές φορές για αγρίους- ανούσιες ίσως, αλλά πολλές από αυτές ήταν τόσο πλούσιες σε υλικό που ξεπερνούσαν τα όρια κάθε ταινίας επιστημονικής φαντασίας. Στην αρχή είχε πλάκα να τις διηγούμε, μετά από λίγο βαρέθηκα, όπως γίνεται με τα περισσότερα στη ζωή μας. Κάποια από αυτά είχαν κάποιο νόημα, ή μπορούσαν να εξηγηθούν λόγω των ερεθισμάτων της προηγούμενης μέρας, και τότε είχε ενδιαφέρον να βρίσκω τα κομμάτια του παζλ και να τα βάζω στη σωστή θέση..Κάποια άλλα απλά τα βίωσα τόσο βαθιά κι έντονα που ξεπερνούν ίσως και την πραγματικότητα..Κάποτε μου είπαν ότι αυτό είναι τραγικό, εγώ πάλι το θεωρώ φυσικό, αλλιώς γιατί θα το αποκαλούσαμε όνειρο αν δε ξεπέρναγε τις διαστάσεις μας, δεν έσπαγε τα τείχη του μυαλού μας και δε μας έδινε το ερέθισμα να το πραγματοποιήσουμε?
Θυμάμαι το πρώτο έντονο όνειρο στην ηλικία των 16..Ήμουν υποτίθεται ο Super Mario και βρισκόμουν μέσα στο παιχνίδι (Nintendo ήταν ή κάνω λάθος?)..Όλα γύρω μου ήταν τρισδιάστατα αλλά ψεύτικα, σαν εικονική πραγματικότητα, ήμουν σαν τον ήρωα του Matrix δηλαδή που ένιωθε ότι βρίσκεται σε υπολογιστή (μπροστά από την εποχή μου δηλαδή:)). Έτρεχα τόσο γρήγορα σαν τον Mario και με ακολουθούσαν και άλλα πλασματάκια , που προσπαθούσα να τα οδηγήσω σε ένα ασφαλές μέρος..Έτρεχα όπως στο παιχνίδι , τρώγοντας τα διάφορα που πεταγόντουσαν μπροστά μου (μανιταράκια ήταν?) ανεβοκατέβαινα λόφους, βουνά, πεδιάδες, διέσχισα μεγάλες αποστάσεις και ξαφνικά βρίσκω μια σπηλιά..Σκέφτομαι ότι μπορούμε να περάσουμε μέσα από αυτή και να βγούμε από την άλλη μεριά του βουνού..Έχω μείνει τελευταία και αφήνω όλα τα πλασματάκια να περάσουν μποστά μου, θέλοντας να βεβαιωθώ ότι είναι ασφαλή και μπαίνω κι εγώ στον πρώτο θάλαμο, πλέον όμως σαν κοπέλα..Έμπαινε ένα αμυδρό φως ακόμα από την είσοδο της σπηλιάς και ξαφνικά νιώθω την παρουσία κάποιου άλλου στον ίδιο μισοσκόταδο..ξεχνάω τα πάντα , και απλά νιώθω, δε βλέπω, απλά νιώθω,δεν ακούω, απλά νιώθω, αισθάνομαι περίεργα γιατί πρέπει να περάσω απο μπροστά του..Είναι καποιος το νιώθω, αλλά δεν έχει πρόσωπο, είναι σκοτάδι..Διστακτικά προσπαθώ να προχωρήσω και να μην τον αγγίξω, ή μήπως θέλω ?Πριν τη σκέψη, πριν το άγγιγμα, πριν..τον ένιωσα. Έκλεισα τα μάτια και ήταν μέσα μου, γύρω μου, με άρπαξε και μου χάρισε το πιο βαθύ φιλί, το πρώτο μου φιλί..Ξύπνησα τρέμοντας, προσπαθούσα να θυμηθώ ένα πρόσωπο αλλά δεν υπήρχε, ήταν απλά μέσα μου.
Και τότε μόνο ήξερα ότι ήθελα να ξαναζήσω το ίδιο, την ίδια αίσθηση, και το έκανα και ήταν το ίδιο σχεδόν καταπληκτικό
ΚΑι τώρα μπορώ να ευχηθώ γλυκά σας όνειρα ..
