Κυριακές

Έχω δεθεί κόμπος..Περιμένω να ρθει η ώρα να λυθώ. Το μόνο καταφύγιο μου ήσουν εσύ και πλέον ούτε σε σένα δε μπορώ να εξομολογηθώ, να καταγράψω, να διαβάσεις τη σκέψη μου..Η πιο κρυφή μου σκέψη θα μείνει κλειδωμένη καλά, γιατί δεν υπάρχει πια χώρος για αυτή, δεν υπάρχει χρόνος και υπάρχει μόνος φόβος.

Ήθελα να σου μιλήσω για τις ευχάριστες εικόνες μου, για την οικογένεια μου, για το τραπέζι σήμερα σε ένα σπίτι με θέα τη θάλασσα απο μπροστά και το πράσινο βουνό απο πίσω, για το κούτσουρο που σιγόκαιγε στο τζάκι, για τα φύλλα από ορτανσία με γύψο και χρυσόσκονη πασπαλισμένη με κολλημένα πάνω τους ένα κόκκινο λουλούδι και ένα κόκκινο κερί σε σχήμα καρδιάς, για τα χαρούμενα πρόσωπα των αγαπημένων μου, για το ολόμαυρο Κοκεράκι 6 μηνών εν ονόματει Μίνι - σα το Hamsterακι μου- πoυ όλοι το χαιδεύαμε εκτός από τη Ρ. επειδή τα φοβάται, για το φαγητό που ήταν θαλασσινά και ξέρεις ότι δε μ αρέσουν, για το πουράκι με γεύση κονιάκ που έκανα επειδή ζήλεψα τους άντρες που κάπνιζαν, για το λαδάκι με άρωμα κανέλα που έβαλα να καίγεται και μοσχοβόλησε ο χώρος, για τις φωνές και τα γέλια μας, για τους γονείς μας που πήγαν βόλτα ενώ εμείς τους περιμέναμε στο σπίτι,για τον αραβικό καφέ με κάρδαμο που δοκίμασα, για τα χρόνια που πέρασαν και τα πρόσωπα που άλλαξαν και προστέθηκαν, για όλες τις αναμνήσεις μου, για τις στιγμές αυτές που είναι η μόνη σταθερά μου, όταν γύρω μου όλα αλλάζουν, περιστρέφονται, χάνονται..Έχω καρφώσει ένα ραβδί στο χώμα και κρατιέμαι με όλη μου τη δύναμη, όσο κι αν ο άνεμος λυσσομανάει ,με στριφογυρίζει και δεν πατάω πια στη γη..Έχω όμως το πρόσωπο μου στραμμένο προς αυτή και ξεκλέβω λίγο από τη ζεστασιά και σιγουριά της κάτι μέρες σαν τις Κυριακές..