Για ένα ποτήρι Amaretto

Μπήκε χειμώνας, κρύο έξω, ζέστη μέσα..μπαίνεις μέσα και μουδιάζουν τα χείλια σου καθώς επανέρχονται στη θερμοκρασία, τα νιώθεις πιο ζωντανά, σαν κάποιος να τα φίλησε. Έξω κρύο και έκρυψε τους ανθρώπους. 11.30 Παρασκευή βράδυ και περπατώ σε δρόμους άδειους και κρύους, ούτε κόσμος, ούτε αυτοκίνητα, σαν να έχουν εκκενώσει την πόλη, λόγω επερχόμενης καταστροφής.. Ένας συναγερμός χτυπάει από μακρυά και καθώς προχωράω δυναμώνει, σα σειρήνα πολέμου. Ποιός τον κύρηξε?Κανένας δε με ειδοποίησε.. Ένα παιδί περνάει από δίπλα μου, ξανακοιτάω, παιδί? Μόνο του, με ένα σάκο στην πλάτη, ένα σκούφο στα μαλλιά και ένα υπόστρωμα στο χέρι.. σαν αυτά που χρησιμοποιούμε στις κατασκηνώσεις..Από που ξέφυγε, τι ψάχνει, έμαθε για τον πόλεμο,το σκάσε από το σπίτι ή το έδιωξαν..Ξαναγυρνάω πίσω από τον ώμο μου και βλέπω και κάτι άλλους τύπους να το κοιτάνε παράξενα..Παιδί χαμένο, και μεις πιο χαμένοι που δε βρήκαμε το θάρρος να ρωτήσουμε πού πάει..

11.15 και βγήκα από το σινεμά με ένα αίσθημα ικανοποίησης, σαν να είχα το βουτήξει όλα μου τα δάχτυλα μέσα στο βάζο με το γλυκό και να τα ξερο-έγλυφα.. Καιρό είχα να ευχαριστηθώ ταινία "Τα παιδιά των ανθρώπων"(Children of Men)- υπέροχη σκηνή με το μωρό και τους στρατιώτες- υπέροχος ο ηθοποιός αυτός-που μου διαφεύγει το όνομα. Κάτσε να κάνω ένα ρεσερτς...Α ναι Clive Owen! Έβαλα και το λινκ..Και σαν Ελλάδα εκεί βαδίζουμε!Στην εξαφάνιση κάθε παιδιού και μωρού.. Στον κύκλο μου (συγγενείς και μη) δεν υπάρχουν μικρά παιδιά.Ρώτησα και κάποιον από το γραφείο το πρωι,που έχει ένα μικρό, σε τι ποσοστο οι φίλοι του είναι γονείς..απελπισία με έπιασε! Είμαστε ευθυνόφοβοι ή υπερβολικά υπεύθυνοι?

Διάλειμμα 10.10 βγαίνω για ένα πουράκι με γεύση κονιάκ, γλυκαίνω λίγο τη γλώσσα μου με 10 τζούρες- είχα ξεχάσει πώς είναι να καπνίζεις στο διάλειμμα αν και θα προτιμούσα ένα φουαγιέ θεατρού και να βλέπω γύρω μου φάτσες ψευτο-αληθινό-κουλτούρας ..Το σβήνω βιαστικά, ούτε το 1/4 δεν πρόλαβα..

Φτάνω έξω από το σινεμά, βλέπω τι ταινίες παίζουν, χμμχ οι άλλες έχουν ήδη αρχίσει, αυτή ξεκινάει σε μισή ώρα, χμ αυτή εδώ που αρχίζει 21.10 για να δω ώρα?ουπς ακριβώς...Λες να μπω, λες να φανώ παράξενη..Μπα έχει κόσμο, θα χωθώ στο πλήθος, ας με κεράσω και κάτι μιας και μου χει σπάσει η μύτη..Ωραία μπροστά αρκετά και τριγύρω κι άλλοι μόνοι τους..Τελικά το σινεμά είναι μοναχικό άθλημα, γιατί πάμε με παρέα?

Το γραφείο άδειασε νωρίς, όλο και κάπου έχουν να πάνε..Σχηματίζω κάποια νούμερα, όπως και χθες, ..Τίποτα.. Κι όμως δε θέλω να γυρίσω, γυρνάω έτσι στους δρόμους..Πού έχει κάποιο μαγαζί που να μπορείς να πιεις με την ησυχία σου, μόνος σου ένα ποτό χωρίς να σε κοιτάνε περίεργα, χωρίς να σου την πέσουν και χωρίς να σου δώσουν γενικότερα σημασία.. Θέλω να νιώσω ξένη μέσα σε ξένους..Γιατί οι άντρες να το κάνουν πιο εύκολα από τις γυναίκες, είναι δηλαδή πιο κοινωνικά αποδεκτό? Δηλαδή το "όχι συνοδεύομαι" είναι πιο ισχυρό επιχείρημα από το "όχι είμαι μόνη"?..Θυμάμαι ένα που είχαμε πάει παλιά με τον Αντρέα και το Γιάννη, ήσυχο ήταν.. Κάγκελα κλειστά, ταμπελίτσα "ανοίγουμε στις 10" κοιτάω το ρολόι 8.30..Οι φλέβες μου ζητάνε πιο απεγνωσμένα το αλκοολ, χτυπάει το αίμα κόκκινο..Κατεβαίνω από το λεωφορείο..ένας μαύρος νόμισε ότι τον άγγιξα- του δείχνω τη σακούλα και χαμογελάει απορημένος. Παλιά κοιτούσαμε οι γυναίκες απορημένες.. Πλησιάζω το ήσυχο τεοπωλείο μου, το δικό μου μαγαζί, τις πιο όμορφες στιγμές μου..Κοιτάω πίσω από τα κουρτινάκια..Οι ραπτομηχανές Singer έχουν κόσμο, και η ώρα είναι 21.00 και κανένας δεν κάθεται στο πιάνο, κανείς δεν κρατάει καμιά κιθάρα, πάνε οι ωραίες εποχές..
Παρακατώ άλλο ένα μαγαζάκι κλειστό..Η γλώσσα μου και η ψυχή μου έχουν ξεραθεί..Τελευταία επιλογή εκείνο το ψαγμένο σκοτεινό ποτοπωλείο εποχής 50-60 που το χει ένας περίεργος ψωνισμένος τύπος..Τότε είχαμε κάτσει σε ένα διθέσιο καναπεδάκι και ήμασταν ακόμα στα μέλια μας, φιλιόμασταν χωρίς να είμαστε προκλητικοί-έτσι πίστευα- και ο τύπος μας την είπε "Δεν είμαστε τέτοιο μαγαζί" και κάτι του στυλ "Σας βλέπουν".. Κοιτάω παραξενεμένη γύρω μου, τελευταίο τραπέζι πίσω και οι μόνοι που μας βλέπουν οι πλάτες των μπροστινών και το μπαρ-όπου καθόταν ο ίδιος..

Κοίταω μέσα από τη βιτρίνα, σκοτάδι κι απέχθεια για τον ίδιο τύπο που κάθεται εκεί..Ουφ δε ρίχνω και μια ματιά και στις ταινίες δίπλα? Σήμερα έτσι κι αλλιώς δε το βλέπω να πίνω..