Η Μίνι μου

Ύστερα από αίτημα της αγαπητής Cherry σας παρουσίαζω την αγαπητή Mini, αποθανατισμένη τη στιγμή που επιδίδεται σε ασκήσεις ισορροπίας με τα 2 διαγώνια πόδια της πάνω στη ρόδα...Απολαύστε την!

Κυριακές

Έχω δεθεί κόμπος..Περιμένω να ρθει η ώρα να λυθώ. Το μόνο καταφύγιο μου ήσουν εσύ και πλέον ούτε σε σένα δε μπορώ να εξομολογηθώ, να καταγράψω, να διαβάσεις τη σκέψη μου..Η πιο κρυφή μου σκέψη θα μείνει κλειδωμένη καλά, γιατί δεν υπάρχει πια χώρος για αυτή, δεν υπάρχει χρόνος και υπάρχει μόνος φόβος.

Ήθελα να σου μιλήσω για τις ευχάριστες εικόνες μου, για την οικογένεια μου, για το τραπέζι σήμερα σε ένα σπίτι με θέα τη θάλασσα απο μπροστά και το πράσινο βουνό απο πίσω, για το κούτσουρο που σιγόκαιγε στο τζάκι, για τα φύλλα από ορτανσία με γύψο και χρυσόσκονη πασπαλισμένη με κολλημένα πάνω τους ένα κόκκινο λουλούδι και ένα κόκκινο κερί σε σχήμα καρδιάς, για τα χαρούμενα πρόσωπα των αγαπημένων μου, για το ολόμαυρο Κοκεράκι 6 μηνών εν ονόματει Μίνι - σα το Hamsterακι μου- πoυ όλοι το χαιδεύαμε εκτός από τη Ρ. επειδή τα φοβάται, για το φαγητό που ήταν θαλασσινά και ξέρεις ότι δε μ αρέσουν, για το πουράκι με γεύση κονιάκ που έκανα επειδή ζήλεψα τους άντρες που κάπνιζαν, για το λαδάκι με άρωμα κανέλα που έβαλα να καίγεται και μοσχοβόλησε ο χώρος, για τις φωνές και τα γέλια μας, για τους γονείς μας που πήγαν βόλτα ενώ εμείς τους περιμέναμε στο σπίτι,για τον αραβικό καφέ με κάρδαμο που δοκίμασα, για τα χρόνια που πέρασαν και τα πρόσωπα που άλλαξαν και προστέθηκαν, για όλες τις αναμνήσεις μου, για τις στιγμές αυτές που είναι η μόνη σταθερά μου, όταν γύρω μου όλα αλλάζουν, περιστρέφονται, χάνονται..Έχω καρφώσει ένα ραβδί στο χώμα και κρατιέμαι με όλη μου τη δύναμη, όσο κι αν ο άνεμος λυσσομανάει ,με στριφογυρίζει και δεν πατάω πια στη γη..Έχω όμως το πρόσωπο μου στραμμένο προς αυτή και ξεκλέβω λίγο από τη ζεστασιά και σιγουριά της κάτι μέρες σαν τις Κυριακές..

..Λίγο από έκφραση

Βαθιά ανάσα..στητό σώμα και πάμε..Αργά,γρήγορα,γρήγορα,αργά..Κεφάλι έξω αριστερά ..χέρια να αγκαλιάζουν χωρίς να πέφτουν..καλή αντίσταση και στήριγμα από το μπράτσο..Ένα, δύο, τρία ,τέσσερα.. Βήματα, γόνατα που λυγίζουν, θέση ποδιών, κίνηση γοφών, μέση που λικνίζεται στις λάτιν νότες, κεφάλι που τινάζεται στο τανγκό, σώμα ρυθμικό, ακολουθεί τον καβαλιέρο, τον άντρα, αυτός που είναι ο ρόλος του να σε καθοδηγεί..όπως στην παραδοσιακή του μορφή.
Χορός που ζωντανεύει τις διψασμένες ψυχές, χορός αισθησιακός, χορός διασκεδαστικός, ξεσηκωτικός, αναζωογωνητικός, αργός, λυπητερός, χορός..έκφραση της ψυχής και καθρέφτης της το σώμα.

Θα θέλαμε να εκφραστούμε, αλλά δεν είναι πάντα εύκολο, δεν είναι πάντα ευφικτό..Σκέψεις κι αναστολές μας συγκρατούν..Έχουμε μάθει και η ζωή μας έχει υπογραμμίσει τα λάθη μας και κάθε μας κίνηση συνοδεύεται από μια αλληλουχία εσωτερικών διαβουλεύσεων.. Η επόμενη κίνηση μας σα σε παρτίδα σκάκι, μπορεί να φέρει το πολυπόθητο ματ.. ή το αντίστροφο αποτέλεσμα. Και νιώθεις πιόνι στο ίδιο παιχνίδι που έστησες για σένα με αντίπαλο τον εαυτό σου..και νικητής δε φαίνεται να υπάρχει. Δε μπορεί, λες , θα το νιώσανε κι άλλοι. Κι όλο φεύγεις το τέλος πριν να δεις..

Πόσο συχνά νιώθουμε ότι δε θα υπάρξει ο άνθρωπος που θα μας συμπληρώσει ή χειρότερα δε θα βρούμε το άνθρωπο που θα τον αγαπήσουμε με όλο μας το είναι και πόσο συχνά λέμε στο εαυτό μας το όμορφο παραμύθι "όχι υπάρχει, τον έχω βρει" ή "κάπου εκεί περιμένει να με βρει"..Πόσο απαισιόδοξοι ή αντίστοιχα αισιόδοξοι είμαστε..΄Ολα παιχνίδια του μυαλού είναι και μεις προσπαθούμε να λύσουμε το μυστήριο, να παίξουμε μια παρτίδα και να ρίξουμε τα ζάρια.. και καλή τύχη!
Όσα, όλα, κάποια, εκείνα κι αυτά..δεν έχει σημασία, θα τα θυμάμαι, θέλω να ..αλλά δε μπορώ ακόμα..σε λίγο, μπορεί αύριο..δε θέλω δάκρυα, άξιζε πολλά περισσότερα, άξιζε χαμόγελα και πίστη. Αυτό ..να θυμάμαι. .. να σαι καλά..

Για ένα ποτήρι Amaretto

Μπήκε χειμώνας, κρύο έξω, ζέστη μέσα..μπαίνεις μέσα και μουδιάζουν τα χείλια σου καθώς επανέρχονται στη θερμοκρασία, τα νιώθεις πιο ζωντανά, σαν κάποιος να τα φίλησε. Έξω κρύο και έκρυψε τους ανθρώπους. 11.30 Παρασκευή βράδυ και περπατώ σε δρόμους άδειους και κρύους, ούτε κόσμος, ούτε αυτοκίνητα, σαν να έχουν εκκενώσει την πόλη, λόγω επερχόμενης καταστροφής.. Ένας συναγερμός χτυπάει από μακρυά και καθώς προχωράω δυναμώνει, σα σειρήνα πολέμου. Ποιός τον κύρηξε?Κανένας δε με ειδοποίησε.. Ένα παιδί περνάει από δίπλα μου, ξανακοιτάω, παιδί? Μόνο του, με ένα σάκο στην πλάτη, ένα σκούφο στα μαλλιά και ένα υπόστρωμα στο χέρι.. σαν αυτά που χρησιμοποιούμε στις κατασκηνώσεις..Από που ξέφυγε, τι ψάχνει, έμαθε για τον πόλεμο,το σκάσε από το σπίτι ή το έδιωξαν..Ξαναγυρνάω πίσω από τον ώμο μου και βλέπω και κάτι άλλους τύπους να το κοιτάνε παράξενα..Παιδί χαμένο, και μεις πιο χαμένοι που δε βρήκαμε το θάρρος να ρωτήσουμε πού πάει..

11.15 και βγήκα από το σινεμά με ένα αίσθημα ικανοποίησης, σαν να είχα το βουτήξει όλα μου τα δάχτυλα μέσα στο βάζο με το γλυκό και να τα ξερο-έγλυφα.. Καιρό είχα να ευχαριστηθώ ταινία "Τα παιδιά των ανθρώπων"(Children of Men)- υπέροχη σκηνή με το μωρό και τους στρατιώτες- υπέροχος ο ηθοποιός αυτός-που μου διαφεύγει το όνομα. Κάτσε να κάνω ένα ρεσερτς...Α ναι Clive Owen! Έβαλα και το λινκ..Και σαν Ελλάδα εκεί βαδίζουμε!Στην εξαφάνιση κάθε παιδιού και μωρού.. Στον κύκλο μου (συγγενείς και μη) δεν υπάρχουν μικρά παιδιά.Ρώτησα και κάποιον από το γραφείο το πρωι,που έχει ένα μικρό, σε τι ποσοστο οι φίλοι του είναι γονείς..απελπισία με έπιασε! Είμαστε ευθυνόφοβοι ή υπερβολικά υπεύθυνοι?

Διάλειμμα 10.10 βγαίνω για ένα πουράκι με γεύση κονιάκ, γλυκαίνω λίγο τη γλώσσα μου με 10 τζούρες- είχα ξεχάσει πώς είναι να καπνίζεις στο διάλειμμα αν και θα προτιμούσα ένα φουαγιέ θεατρού και να βλέπω γύρω μου φάτσες ψευτο-αληθινό-κουλτούρας ..Το σβήνω βιαστικά, ούτε το 1/4 δεν πρόλαβα..

Φτάνω έξω από το σινεμά, βλέπω τι ταινίες παίζουν, χμμχ οι άλλες έχουν ήδη αρχίσει, αυτή ξεκινάει σε μισή ώρα, χμ αυτή εδώ που αρχίζει 21.10 για να δω ώρα?ουπς ακριβώς...Λες να μπω, λες να φανώ παράξενη..Μπα έχει κόσμο, θα χωθώ στο πλήθος, ας με κεράσω και κάτι μιας και μου χει σπάσει η μύτη..Ωραία μπροστά αρκετά και τριγύρω κι άλλοι μόνοι τους..Τελικά το σινεμά είναι μοναχικό άθλημα, γιατί πάμε με παρέα?

Το γραφείο άδειασε νωρίς, όλο και κάπου έχουν να πάνε..Σχηματίζω κάποια νούμερα, όπως και χθες, ..Τίποτα.. Κι όμως δε θέλω να γυρίσω, γυρνάω έτσι στους δρόμους..Πού έχει κάποιο μαγαζί που να μπορείς να πιεις με την ησυχία σου, μόνος σου ένα ποτό χωρίς να σε κοιτάνε περίεργα, χωρίς να σου την πέσουν και χωρίς να σου δώσουν γενικότερα σημασία.. Θέλω να νιώσω ξένη μέσα σε ξένους..Γιατί οι άντρες να το κάνουν πιο εύκολα από τις γυναίκες, είναι δηλαδή πιο κοινωνικά αποδεκτό? Δηλαδή το "όχι συνοδεύομαι" είναι πιο ισχυρό επιχείρημα από το "όχι είμαι μόνη"?..Θυμάμαι ένα που είχαμε πάει παλιά με τον Αντρέα και το Γιάννη, ήσυχο ήταν.. Κάγκελα κλειστά, ταμπελίτσα "ανοίγουμε στις 10" κοιτάω το ρολόι 8.30..Οι φλέβες μου ζητάνε πιο απεγνωσμένα το αλκοολ, χτυπάει το αίμα κόκκινο..Κατεβαίνω από το λεωφορείο..ένας μαύρος νόμισε ότι τον άγγιξα- του δείχνω τη σακούλα και χαμογελάει απορημένος. Παλιά κοιτούσαμε οι γυναίκες απορημένες.. Πλησιάζω το ήσυχο τεοπωλείο μου, το δικό μου μαγαζί, τις πιο όμορφες στιγμές μου..Κοιτάω πίσω από τα κουρτινάκια..Οι ραπτομηχανές Singer έχουν κόσμο, και η ώρα είναι 21.00 και κανένας δεν κάθεται στο πιάνο, κανείς δεν κρατάει καμιά κιθάρα, πάνε οι ωραίες εποχές..
Παρακατώ άλλο ένα μαγαζάκι κλειστό..Η γλώσσα μου και η ψυχή μου έχουν ξεραθεί..Τελευταία επιλογή εκείνο το ψαγμένο σκοτεινό ποτοπωλείο εποχής 50-60 που το χει ένας περίεργος ψωνισμένος τύπος..Τότε είχαμε κάτσει σε ένα διθέσιο καναπεδάκι και ήμασταν ακόμα στα μέλια μας, φιλιόμασταν χωρίς να είμαστε προκλητικοί-έτσι πίστευα- και ο τύπος μας την είπε "Δεν είμαστε τέτοιο μαγαζί" και κάτι του στυλ "Σας βλέπουν".. Κοιτάω παραξενεμένη γύρω μου, τελευταίο τραπέζι πίσω και οι μόνοι που μας βλέπουν οι πλάτες των μπροστινών και το μπαρ-όπου καθόταν ο ίδιος..

Κοίταω μέσα από τη βιτρίνα, σκοτάδι κι απέχθεια για τον ίδιο τύπο που κάθεται εκεί..Ουφ δε ρίχνω και μια ματιά και στις ταινίες δίπλα? Σήμερα έτσι κι αλλιώς δε το βλέπω να πίνω..

..

..μέσα στους δρόμους, μέσα στο πλήθος. Τρέχω στους δρόμους, ψάχνω στο πλήθος..

το ξέρω ότι είσαι κάπου..