Φεύγω again..αυτές οι τάσεις φυγής...Δεν την άντεξα την Αθήνα και δε με άντεξε. Θα κάνω αλλη μια τελευταία προσπάθεια να χαλαρώσω. Παλιά ήταν τόσο εύκολο ή απλά καθημερινότητα..Ξυπνάγαμε πρωί, τρέχαμε με λεωφορεία και αυτοκίνητα στη σχολή και αράζαμε σε ένα κυλικείο για να πιούμε τον πρώτο καφέ μας "μέχρι να ανοίξει το μάτι μας" και να χουμε διάθεση για μάθημα..Και το μάτι μας άνοιγε αλλά διαφορετικά, βλέπαμε τα "θέματα" που μας απασχολούσαν κατα καιρούς, μιλάγαμε με ένα-δυο αξιόλογα άτομα και με χιλια δυο άλλα μη αξιόλογα αλλά τουλάχιστον είχαν πλάκα βρε αδελφέ και περνούσε ο χρόνος χωρίς να το νιώθουμε, στο προσωπικό μας καφενείο είχαμε τους άτυπους κανόνες μας και όλα λειτουργούσαν ρολόι..Ένα ρολόι χωρίς δείκτες και όπου ο χρόνος δε μας απασχολούσε! Πατούσαμε για το γαμώτο σε κάποιο αμφιθέατρο και στα πρώτα 10 λεπτά είχαμε ξενερώσει και τρυπώναμε στο πρώτο αμξάκι που έβγαινε εκτός για καμιά καφετέρια με τάβλι και επιτραπέζια..είχε φτάσει η ώρα για το δεύτερο καφέ..Σκοτώναμε το χρόνο με τις βλακείες μας και τις καταστροφές μας και κάναμε και κανα απογευματινό εργαστήριο μόνο και μόνο για να δικαιολογήσουμε στον εαυτό μας την παρουσία μας στο χώρο της σχολής Έπειτα από την κοπιαστική αυτή μέρα αν ήμασταν τυχεροί βγάζαμε τα στοιχειώδη έξοδα μας (καφέδες φυσικά) με κάποιο part-time στυλ 131 σε βραδυνό ωράριο πού έπιανε και περισσότερα και δεν είχε και τόση δουλειά.. Στος τέλος της ήμερας επιστρέφαμε στο σπίτι μας κι αν είχαμε ακόμα διάθεση κι αντοχές κανονίζαμε για ποτό ή σινεμά και ο χρόνος δεν είχε σημασία παρα μόνο στην περίοδο της εξεταστικής.. Ίσως από την ανενεργεία και τις καταχρήσεις εκείνες τις περιόδους να κάηκαν πολλά εγκεφαλικά κύτταρα αλλά και πάλι δε θα άλλαζα τίποτα, το μόνο που θέλω πίσω είναι τον πέμπτο χρόνο σχολής..βιάστηκα να δουλέψω και τώρα μου λείπει πιο πολύ..
Και μετά τις διακοπές έρχεται ίσως η τελευταία εξεταστική έρχεται μια νέα δουλειά έρχονται νέα πρόσωπα και φεύγουν όλα τα παλιά..ανάμεσα τους θα φύγουν και μερικά άσχημα και μερικά όμορφα..Όσο για το blogging παραμένει κάπου μετέωρο..Αρκεί ο ρημαδοχρόνος να χωρέσει παντού και πιο πολύ στις καρδιές μας..
Καλές μου υπόλοιπες διακοπές/διάβασμα..
Θα σας βλέπω..

Σε έναν άλλο όροφο

"Σήμερα κοίταξα έξω από το παράθυρο, αλήθεια πόσος καιρός πέρασε από την τελευταία φορά..Δε θυμάμαι. Ίσως πέρσι το καλοκαίρι, ίσως και πριν 2 χρόνια..Πότε ήταν πριν 2 χρόνια? Ο χρόνος..διάχυτος, συγκεχυμένος..Δεν υπάρχει πια χρόνος για μένα. Ο ίδιος είναι πάντα, τα ίδια είναι πάντα..από τότε που έφυγε ο .. είναι τα ίδια.. Το κρεβάτι ίσως να άλλαξε.μπα όχι! Και πριν φύγει, μόνη μου κοιμόμουν..στο ίδιο κρεβάτι, στην ίδια στάση. Τι άλλαξε τότε..μόνο η κοπέλα που έρχεται και καθαρίζει αλλάζει.. Α άλλαξε και η κοπέλα στο φούρνο..Εγώ άλλαξα? Ισως..γιατί αλλιώς να φύγει?..Δεν πρέπει να κοιμάμαι πολύ, αλλα τι είναι πολύ..πολύ σε σχέση με τί..δε μετράω ώρες,μέρες..Ξυπνάω και είναι βράδυ, σηκώνομαι και προσπαθώ να στηριχτώ στο καροτσάκι.. ακόμα και τώρα δε μπορώ να το συνηθίσω χτυπάω με τις ρόδες του όλες τις πόρτες..Όταν ήταν εδώ ο..ναι ο..Γιατί τον θυμάσαι ακόμα?..πάει τελείωσε, σε παράτησε χώνεψε το επιτέλους..Σε παράτησε επειδή είσαι πια ανάπηρη ναι παράδεξου το! Είσαι ανίκανη! Σε χώρισε γιατί βρήκε μια όμορφη και δεν τον έχει ανάγκη να της φέρνει το φαι στο κρεβάτι..Την παντρεύτηκε και είναι ευτυχισμένος, και για σένα δεν είναι πια τίποτα..ένας άγνωστος! Μα δε μπορει κάποτε με αγάπησε κι εμένα, κάποτε ήμασταν εμείς ..Μην το πεις.. Όταν ακόμα περπατούσες βλαμμένη..Μετά έγινες ένα σκουπίδι που οι μισοί το κοίταζαν με οίκτο και οι άλλοι μισοί με αηδία και αδιαφορία..Μακάρι να είχα οίκτο...Κακομοίρα ούτε αυτό έχεις..Κοιτάζεσαι στον καθρέφτη και αυτο-λυπάσαι γιατί κανείς αλλός δε σε βλέπει για να σε λυπηθεί.. Η μόνη μου παρέα είσαι εσύ..Το ξέρω. Δε βγαίνεις από το σπίτι μου κι έχεις γίνει φάντασμα..Τα παιδάκια θα σε φοβόντουσαν αν σε έβλεπαν, αλλά ούτε εσύ θέλεις να τα βλέπεις, τα μισείς, γιατί ποτέ δεν απέκτησες ένα..Θέλω να φωνάξω, να ουρλιάξω αλλά το κάνω τόσα χρόνια και κουράστηκα πια..Και τι κάνεις λοιπόν κάθεσαι και κλαίγεσαι..Κάθομαι και κοιτάω τον τοιχο προσπαθώντας να τον τρυπήσω με τη σκέψη μου, βλέπω παράθυρα κλειστά και φαντάζομαι τι κρύβουν απο πίσω, μια εικόνα με χρώματα που κάποτε θύμιζε ευτυχία, ένα ξεχαρβαλωμένο κουτί με αναμνήσεις που καίγεται κάθε φορά που τα αγγίζω κι ένα καλώδιο κάτω από τα πόδια μου που γίνεται θηλιά μου..Ξέχνα τα όλα αυτά, τρελή θα γίνεις, ήδη λαμπυρίζει το βλέμμα σου και δεν είναι από δάκρυα..Όχι από δάκρυα στέρεψα είναι η λάμψη μιας άλλης ζωής που ξεφυτρώνει από τα μάτια και την πηγή της τη βρίσκει στις στιγμές που δεν έζησα.. Ξέχνα τα όλα αυτά, δεν έχεις ζωή, είσαι φυλακισμένη σε 4 τοίχους..Οι τοίχοι δύναται να ζωντανέψουν, μερικές φορές αναπνέουν τους ακούω τα βράδυα -ή τις μέρες δε θυμάμαι-στο σκοτάδι και γίνονται συντροφιά..Αφουγκράζομαι την πνοή τους, τόσο ζεστή, με γαργαλάει ,νιώθω να με χαιδεύει..έτσι να ναι ακόμα το χάδι?Μην αυταπατάσαι δεν υπάρχει άλλος στο δωμάτιο..Υπάρχει, υπάρχεις εσύ, εσύ με αγαπάς? Όχι σε μισώ..Καλύτερο από την αδιαφορία δε νομίζεις? Ναι γι αυτό υπάρχω ακόμα.."

Επιστροφές

..2 βαλίτσες με περιμένουν μισάνοιχτες και με άρωμα διακοπών πλημμυρισμένες. Αλλά είναι η πρώτη φορά που έθεσα σε λειτουργία την επιχείρηση εκκένωση ευθύς αμέσως, και από την άλλη το μυαλό δε μπορεί, δε θέλει αλλά και δε χρειάζεται στο κάτω κάτω της γραφής να δουλέψει. Τρίτη μέρα στο γραφείο και ο κόσμος λείπει, τα γραφεία άδεια και σκοτεινά θυμίζουν λίγο εγκατάλειψη..στην αρχή βλέπεις κάποια φωτισμένα χαμόγελα ανθρώπων που πέρασαν καλά,γέμισαν και έφεραν τον ήλιο μαζί τους, έπειτα ακούς ένα ψέλλισμα, έναν απόηχο "καλό χειμώνα" κι αναρωτιέσαι αν είναι ευχή ή κατάρα ή ακόμα χειρότερα ακούς ένα "και του χρόνου" και εκεί συντελείται ομαδικό χαρακίρι-- μουδιάζεις ολόκληρος και σκέφτεσαι "ένας ολόκληρος χρόνος πάλι ρε πούστη μου"
Αυτή τη φορά όμως γύρισα χαλαρή - ακόμα- σκεφτόμενη ότι μου υπολείπεται άδεια που κάποτε -ευελπιστώ σύντομα- θα την πάρω. Οι ρυθμοί αργοί, παραπαίω μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας αλλά κάτι με καίει.. Δεν ήταν ούτε ο ήλιος της Κρήτης που με έκαψε ούτε η ρακί της..κάτι απροσδιόριστο. Γύρισα πιο ανήσυχη από ότι έφυγα, πώς γίνεται αυτό?Γίνεται.. Δεν έλιωσα κάτω από τον ήλιο αρκετά φαίνεται να με χτυπήσει τόσο ώστε να μη σκέφτομαι..το ριμάδι λειτουργεί ακόμα και σε αντίξοες συνθήκες (μα πού είναι επιτελούς αυτό το σουιτς οφ) για αυτό και το έπνιξα λίγο με την επιστροφή μου.
Θέλω να θυμάμαι τα όμορφα που είδα γι αυτο θα τα αποτυπώσω κάποια άλλη στιγμή για να ξορκίσω τα άσχημα..
Όση όμορφια και να δεις όμως αν δε τη νιώθεις..Η ομορφιά είναι μέσα μας λένε, ίσως και να χουν δίκιο..

ΑΔΕΙΟ-ΥΜΑΙ..

Πάω, φεύγω , αποχωρώ,αδειούμααααιιι- το μαγαζί κλείνει ωστόσο δεχόμαστε επισκέψεις και το κλείσιμο ραντεβού γίνεται κατόπι τηλεφωνικής συνενοήσεως, λόγω όμως έλλειψεως προσωπικού και γραμματέα/παιδί για όλες τις δουλειές αφήστε το μηνυμά σας μετά το χαρακτηριστικό ήχο.. Σας βάζουμε αρχικά στην αναμονή-κατάψυξη- ακούγωντας λίγο θάλασσα ή Σπανουδάκη ή U2 ή depeche mode ή Πρωτοψάλτη ή Μητροπάνο ή Βανδή ή έστω ότι γουστάρει ο καθένας.. Να ο προορισμός μου λοιπόν...Επιτέλους αρχίζει να κυκλοφορεί κάποιο aίμα στο μουδιασμένο μου κορμί και μυαλό.. Υπόσχομαι να μη με πειράξουν πολλά πράγματα, να γυρίσω ανανεωμένη με γεμισμένες τις αντλίες μου με οξυγόνο, με πολλές εικόνες, με πολλές ιστορίες για να έχω να θυμάμαι, με το αίσθημα ελευθερίας που έχω ξεχάσει, με τη ζωή στα χέρια μου, πιο αποφασιστική και ίσως μια νέα αρχή είναι προ των πυλών..Είμαι πολύ καλά κι έχουν βοηθήσει, έχετε βοηθήσει, έχει βοηθήσει αλλά κι εγώ μάλλον έβαλα το χεράκι μου:P Θέλω να δω, να ξεκουραστώ, να χορέψω, να λιώσω στον ήλιο, να πιω μέχρι θανάτου, να αράξω στην άκρη ενός γυαλού μέχρι να βυθιστεί ο ήλιος, να ξεφύγω, να μείνω, να είμαι χωρίς, να είμαι με, να νιώσω, να αισθανθώ, να ζήσω..Κι αν δε γίνουν δεν πειράζει και πάλι θα χω να θυμάμαι.. Φιλιά σε όλους φίλους/γνωστούς και λοιπούς συμπλογκερς.. πσ κι έχω βάλει και 2ο πλυντήριο και περιμένω.. πσ2 γιατί κάθε φορά που πάω να κάνω πάμπλις παίζει το "One" e? πσ3 Έτσι θα θελα να μαι.. Αλλά ας αρκεστούμε στην πραγματικότητα καλές σας διακοπές σε όλους.. Μπιιιιιιιιιιιππ...

Η εκδίκηση τωνΤζιτζικιών

Χθες γυρνούσα από Μαρούσι και λόγω έλλειψης κασετοφώνου σε όλη τη διαδρομή διαπίστωσα ότι ακουγονται τζιτζίκια..πολλά τζιτζίκια..χιλιάδες τζιτζίκια, παντού ..Τζι Τζι Τζι Τζι..Βράδυ μεσάνυχτα και να ακούς τόσα τζιτζίκια μου φάνηκε παράξενο, είναι φυσιολογικό? Στο χωριό , θυμάμαι ότι τη μέρα μόνο τζιτζικιάζουν και το βράδυ ακουγα μόνο κανά τρυζόνι, γκιώνη ή κάτι τέτοιο.. Λες τα τζιτζίκια να τρελάθηκαν? Και με το που μπήκα στην περιοχή που μένω, ούτε ένα, ούτε για δείγμα...Να φανταστείς άκουσα στην Πανεπιστημίου και ούτε ένα κοντά στο σπίτι μου.. Τι έγινε ρε παιδιά? (αλά Σπύρος Παπαδόπουλος-Απαράδεκτοι)

Τζιτζικιάστε μωρέ-τζιτζικιάστε όσο θέλετε- δε με νοιάζει θα φύγω και γω- 2 μέρες τόσες έμειναν..

Θα ήταν υπερβολικό?

Πέρασα 3-4 μερούλες με καλή παρέα, είδα φίλες, γέλασα, πήγα στη θάλασσα, σοβαρεύτηκα, γνώρισα κόσμο.. κι αμέσως εξαφανίστηκαν τα σύννεφα, έλαμψε και πάλι το χαμόγελο και ο ήλιος.

Σήμερα κατέβηκα με μια φίλη παραλιακή στο Kitchen Bar - από τις λίγες φορές που κατεβαίνω προς τα κάτω..Φάγαμε, είπαμε τα νέα μας, ένα μήνυμα 4 σελίδων μας έφτιαξε τη διάθεση και συνειδητοποιήσαμε πόσο μας λείπει αυτή η επικοινωνία..Θυμήθηκα αυτό που οι άνθρωποι ξεχνούν να κάνουν, να μιλούν, να εκφράζουν ΟΣΑ σκέφτονται χωρίς αναστολές και επίσης να ακούν, να αφουγκράζονται χωρίς κατακρίσεις..

Την ώρα που φευγαμε, κάνουμε μια στάση στο λειντις ρουμ - το πα ευγενικά- όπου κατασκηνώσαμε κανα δεκάλεπτο και βγήκαμε από την πίσω πόρτα...Αφού έχουμε περπατήσει καμιά 200 μέτρα προς το αυτοκίνητο μας φωνάζει κάποιος - γύρω στα 30/35- από πίσω..
"Κοπέλες, συγγνώμη, μήπως καθόσασταν στο Kitchen ?"
(κοιταζόμαστε, αστραπίαια σκέψη κάτι θα ξέχασα στο τραπέζι κι έτρεξε ο τύπος να μας το φέρει..)"Ναι ..."
"Ίσως να σας φανεί παράξενο ή υπερβολικό.." κομπιάζει λίγο φαίνεται πολύ αγχωμένος- (σκέφτομαι τώρα θα μας ζητήσει καμιά χάρη..)
"Αλλά σε είδα να κάθεσαι ...., είμαι με μια παρέα παραδίπλα..... ε και μου άρεσες.." κομπιάζει πάλι
(....!!!!!!!...........) ψιλοχαμογελώντας "Καταρχάς σε ποια απευθύνεσαι?" ( δε φταίω κοιτούσε και τις 2 μας..:P)
"Σε σένα" - δείχνοντας εμένα - "σε είδα και...δε ξέρω αν θα ήθελες ίσως.." -
"Με τιμά πολύ αυτό, σ ευχαριστώ , αλλά δεν είμαι μόνη.." δεν προλαβαίνω να τελειώσω
"Είσαι πολύ ευγενική, καληνύχτα, γεια σας"
(???!??!?!?!? ) να κλάψω ή να γελάσω?
Η αλήθεια είναι αναρωτιέμαι ακόμα που βρήκε τόσο θάρρος, μας κυνήγησε κι έξω από το μαγαζί και από τον ύφος και το στυλάκι του καταλαβαίνω ότι χρειάστηκε πολλά κότσια αυτό που έκανε ...και μόνο την κίνηση την εκτιμώ αφάνταστα..Πλεον σπάνια συναντάς τέτοιους ανθρώπους, χωρίς να φοράνε το ρούχο "και να μη μου κάτσεις δεν πειράζει, εγώ έχω άλλες 10 που με περιμένουν σπίτι μου" άσε που οι ντροπάλοι συνήθως και σχεδόν πάντα παραμένουν κλειστοί στο καβούκι τους.. κι όσο οι φίλοι τους, τους παρακινούν τόσο αυτοί κολώνουν κι όσο αποφασισμένοι δείχνουν τόσο λιγοψυχούν..
Όπως και να χει έπαιξε κι έχασε - σόρρυ αλλά η φίλη ήταν έλευθερη, δε ξέρω βέβαια αν θα ενδιαφερόταν- αλλά η αντίδραση των κοπελιών μου έκανε εντύπωση..
"Σε τιμά??εγώ δε θα το λεγα ποτέ αυτό.." και η άλλη "Μήπως είναι κανένας παρανοικος, προσέξτε τώρα με το αυτοκίνητο, κλειδώστε"
Τι να πω..ίσως κάποια στιγμή θα το εκτιμήσουν κι αυτές..
ΥΓ Αντι-mariR1: Μεταξύ μας ήταν και λίγο κατεστραμμένος/καμμένος..
ΥΓ2 mariR1: Κι εσύ τι είσαι?:P
ΥΓ3 Δε λες πάλι καλά που δε είπε τίποτα για 100 ευρώ?! χαχ

listening U2 "Is it getting better
Or do you feel the same
Will it make it easier on you
Now you got someone to blame
You say
One love
One life
When its one need
In the night
Its one love
We get to share it
It leaves you baby
If you dont care for it
Did I disappoint you?
Or leave a bad taste in your mouth?
You act like you never had love
And you want me to go without

Well its too late
Tonight
To drag tha past out
Into the light
Were one
But were not the same
We get to carry each other
Carry each other
One

Have you come here for forgiveness
Have you come tor raise the dead
Havew you come here to play jesus
To the lepers in your head
Did I ask too much
More than a lot
You gave me nothing
Now its all I got
Were one
But were not the same
We hurt each other
Then we do it again
You say
Love is a temple
Love a higher law
Love is a temple
Love the higher law
You ask me to enter
But then you make me crawl
And I cant be holding on
To what you got
When all you got is hurt

One love
One blood
One life
You got to do what you should
One life
With each other
Sisters Brothers
One life
But were not the same
We get to carry each other
Carry each other
One"