Σε έναν άλλο όροφο

"Σήμερα κοίταξα έξω από το παράθυρο, αλήθεια πόσος καιρός πέρασε από την τελευταία φορά..Δε θυμάμαι. Ίσως πέρσι το καλοκαίρι, ίσως και πριν 2 χρόνια..Πότε ήταν πριν 2 χρόνια? Ο χρόνος..διάχυτος, συγκεχυμένος..Δεν υπάρχει πια χρόνος για μένα. Ο ίδιος είναι πάντα, τα ίδια είναι πάντα..από τότε που έφυγε ο .. είναι τα ίδια.. Το κρεβάτι ίσως να άλλαξε.μπα όχι! Και πριν φύγει, μόνη μου κοιμόμουν..στο ίδιο κρεβάτι, στην ίδια στάση. Τι άλλαξε τότε..μόνο η κοπέλα που έρχεται και καθαρίζει αλλάζει.. Α άλλαξε και η κοπέλα στο φούρνο..Εγώ άλλαξα? Ισως..γιατί αλλιώς να φύγει?..Δεν πρέπει να κοιμάμαι πολύ, αλλα τι είναι πολύ..πολύ σε σχέση με τί..δε μετράω ώρες,μέρες..Ξυπνάω και είναι βράδυ, σηκώνομαι και προσπαθώ να στηριχτώ στο καροτσάκι.. ακόμα και τώρα δε μπορώ να το συνηθίσω χτυπάω με τις ρόδες του όλες τις πόρτες..Όταν ήταν εδώ ο..ναι ο..Γιατί τον θυμάσαι ακόμα?..πάει τελείωσε, σε παράτησε χώνεψε το επιτέλους..Σε παράτησε επειδή είσαι πια ανάπηρη ναι παράδεξου το! Είσαι ανίκανη! Σε χώρισε γιατί βρήκε μια όμορφη και δεν τον έχει ανάγκη να της φέρνει το φαι στο κρεβάτι..Την παντρεύτηκε και είναι ευτυχισμένος, και για σένα δεν είναι πια τίποτα..ένας άγνωστος! Μα δε μπορει κάποτε με αγάπησε κι εμένα, κάποτε ήμασταν εμείς ..Μην το πεις.. Όταν ακόμα περπατούσες βλαμμένη..Μετά έγινες ένα σκουπίδι που οι μισοί το κοίταζαν με οίκτο και οι άλλοι μισοί με αηδία και αδιαφορία..Μακάρι να είχα οίκτο...Κακομοίρα ούτε αυτό έχεις..Κοιτάζεσαι στον καθρέφτη και αυτο-λυπάσαι γιατί κανείς αλλός δε σε βλέπει για να σε λυπηθεί.. Η μόνη μου παρέα είσαι εσύ..Το ξέρω. Δε βγαίνεις από το σπίτι μου κι έχεις γίνει φάντασμα..Τα παιδάκια θα σε φοβόντουσαν αν σε έβλεπαν, αλλά ούτε εσύ θέλεις να τα βλέπεις, τα μισείς, γιατί ποτέ δεν απέκτησες ένα..Θέλω να φωνάξω, να ουρλιάξω αλλά το κάνω τόσα χρόνια και κουράστηκα πια..Και τι κάνεις λοιπόν κάθεσαι και κλαίγεσαι..Κάθομαι και κοιτάω τον τοιχο προσπαθώντας να τον τρυπήσω με τη σκέψη μου, βλέπω παράθυρα κλειστά και φαντάζομαι τι κρύβουν απο πίσω, μια εικόνα με χρώματα που κάποτε θύμιζε ευτυχία, ένα ξεχαρβαλωμένο κουτί με αναμνήσεις που καίγεται κάθε φορά που τα αγγίζω κι ένα καλώδιο κάτω από τα πόδια μου που γίνεται θηλιά μου..Ξέχνα τα όλα αυτά, τρελή θα γίνεις, ήδη λαμπυρίζει το βλέμμα σου και δεν είναι από δάκρυα..Όχι από δάκρυα στέρεψα είναι η λάμψη μιας άλλης ζωής που ξεφυτρώνει από τα μάτια και την πηγή της τη βρίσκει στις στιγμές που δεν έζησα.. Ξέχνα τα όλα αυτά, δεν έχεις ζωή, είσαι φυλακισμένη σε 4 τοίχους..Οι τοίχοι δύναται να ζωντανέψουν, μερικές φορές αναπνέουν τους ακούω τα βράδυα -ή τις μέρες δε θυμάμαι-στο σκοτάδι και γίνονται συντροφιά..Αφουγκράζομαι την πνοή τους, τόσο ζεστή, με γαργαλάει ,νιώθω να με χαιδεύει..έτσι να ναι ακόμα το χάδι?Μην αυταπατάσαι δεν υπάρχει άλλος στο δωμάτιο..Υπάρχει, υπάρχεις εσύ, εσύ με αγαπάς? Όχι σε μισώ..Καλύτερο από την αδιαφορία δε νομίζεις? Ναι γι αυτό υπάρχω ακόμα.."