Πέμπτη, Ιουνίου 29, 2006

Πάω κάτι να βάλω να πιω..
Ωραία γέμισε το ποτήρι με παγάκια και ένα γλυκό ποτό με σκοπό γλυκάνει αυτές τις μοναχικές ώρες..
Ακούω μουσική...παράξενη αίσθηση, αλήθεια πόσο καιρό έχω να ακούσω μια μελωδία, ένα τραγούδι, ένα θρήνο σπίτι μου, μέσα μου..Τέτοιες ώρες μου λείπει το τσιγάρο..Ο καπνός που τα πνίγει όλα και σε φέρνει πιο κοντά στη μουσική , σε ρίχνει μέσα σου και είσαι πιο ευάλωτος στις μεθυστικές νότες ..
Empty rooms where we love to live with others.
Αλήθεια τι άδειο που είναι..
Τι είναι πραγματικότητα, αυτό που ζούμε , αυτό που ζήσαμε ή αυτό που θα έρθει? Τι έχει πραγματική ουσία και σημασία, τι κυνηγάμε όλοι μας να πετύχουμε κι ο πιο μεγάλος φόβος όλονων μας αν το πετύχουμε θα το συνειδητοποιήσουμε ?
Σήμερα έφυγαν οι γονείς μου..Σήμερα μου χάρισαν στη δουλειά ένα βραχιολάκι, χειροποιήτο, με κοχυλάκια και κορδελάκια..Θυμήθηκα και μια κορνίζα από τη Πέμπτη..Συγκινήθηκα. Κάποιος με σκέφτηκε, λέω, και μου αρκεί. Μου αρκει? Μου λείπει κάτι..
Ένα σπίτι γεμάτο με ανέσεις, κι όμως παραμένει άδειο. Χαίρομαι που έφυγαν, πήγαν να βρουν και πάλι τον εαυτό τους. Κάποτε φεύγαμε εμείς και ο μπαμπάς έμενε πίσω, τώρα αντιστράφηκαν οι όροι..Και τώρα μείναμε μόνοι μας, δυο αδέλφια, τι είναι αυτό που μας ενώνει και μας χωρίζει..Παλιά ερχόταν και κάποιος άλλος και αποκτούσε νόημα η νύχτα. Μου λείπει κάτι..
Μίλησα με μια φίλη, είπαμε να κανονίσουμε για το σκ ή για καφέ ή για μπάνιο, αλλά είναι απ αυτά που λες και τελικά δε γίνονται..Μίλησα και με μια άλλη, ήθελε να πάμε για καφέ, σήμερα...Όχι σήμερα είναι δική μου η νύχτα αυτή..Ήθελα να μιλήσω για όσα με πνίγουν αλλά δεν τα αφήνω να με νικήσουν.. Δεν είναι κάτι συγκεκριμένο, μια ανησυχία ίσως, επειδή κάτι μου λείπει.
Άδειασε το ποτήρι και διψάω και πάλι..Άδειασε η σκέψη μου και αναζητώ και πάλι..Άδειασε το σπίτι και ακούστηκε η σιωπή..
Μια φορά είχα φίλους και φίλες και τους άφησα και με άφησαν και τώρα παλεύω να βρω τις ισορροπίες με νέα πρόσωπα. Γράφω για να με εξορκίσω, για να εξαγνιστώ λίγο μέσα από τις λέξεις, αλλά δεν έχει ροή ο λόγος.. Κάποιος λέει ότι είμαι κακιά, ίσως...αλλά δε ξέρω πώς είναι ένας καλός, με ποιον θα συγκριθώ και ποιος θα με κρίνει? Εξάλλου όλοι πιστεύουμε στην καλοσύνη μας ή τουλάχιστον δίνουμε μια δικαιολογία στον εαυτό μας και βαδίζουμε. Και από δικαιολογίες πολλές.. Μέσα μου έχω ζητήσει πολλά συγγνώμη κι ας μην ακούστηκαν ποτέ, απλά πληρώνω τη σιωπή.. Οι κουβέντες στέρεψαν, τα λόγια απλά αιωρούνται κάπου ανάμεσα στο χρόνο και τα χείλη μας.
Πίνω στην επόμενη σιωπή που θα σπάσει. Και τότε ίσως να βρω αυτό που μου έλειπε.

11 σχόλια:

Γείτων είπε...

Όλοι αναγκαζόμαστε να γίνουμε κακοί κάποιες φορές. Και όσοι το χουν συνειδητοποιήσει ξέρουν ότι η θέση του θύτη συχνά είναι πολύ χειρότερη από του θύματος. Μεταξύ του να αδικηθούμε απο κάποιον αγαπημένο ή να τον αδικήσουμε εμείς, οι περισσότεροι θα επιλέγαμε το πρώτο. Οι τύψεις συχνά φέρνουν σιώπη στη ζωή μας. Είναι κατάρα, μα είναι κι ευλογία. Ο άνθρωπος που πλήγωσε το απόγευμα, το βράδι είναι άνθρωπος πληγωμένος.Μα μόνο οι πληγές γεννούν την ανθρωπιά. Μόνο η σιωπή θα φέρει δημιουργία. Γι αυτό αλλοίμονο σ' οσους ποτέ δε περνούν νύχτες σαν την δική σου σήμερα

Λίτσα είπε...

Φτου σου, ξύπνια ήσουν βρε τέτοια ώρα; Μπήκα κατά τις 2.30, είδα την ανακοίνωση, αλλά λέω μπααα, θα έχει πέσει για ύπνο. Και μετά καταπιάστηκε με το σημερινό post.
Έχω να θέσω στα σοβαρά: στιγμές που περάσαμε και περνάμε όλοι μας. Η νύχτα και η μοναξιά τα γεννούν αυτά - αλλά τα θεωρούσα πάντα στάδια απαραίτητα μιας επιβεβλημένης κάθαρσης, μιας αναγέννησης που δεν καταλαβαίνεις πώς επέρχεται.
Κι επειδή δεν θέλω να παραμείνω σοβαρή για πολύ: έχεις αποκτήσει καινούριους φίλους και φίλες, και δεν θέλω ν' ακούσω το παραμικρό. Ισορροπίες; Μωρέ δεν με παρατάτε! (Και σιγά που θα βρεις ισορροπίες μέσα σ' εμάς τους ανισόρροπους). Με δυο λόγια, τα e-mail μας τα έχεις, τα τηλέφωνα επίσης, έχουμε όλοι αντιστρέψει τους όρους μέρας και νύχτας - ε, τι διστάζεις; Αλλά, ξέρω, τρισάθλια,είναι που θέλεις να τα πίνεις μόνη σου.

Λίτσα είπε...

Καταπιάστηκα, εννοείται, γράφω παραπάνω.

Epsilon είπε...

Καλά στα είπε η Λίτσα, αν ήμουν ξύπνια χτες θα έλεγα ακριβώς τα ίδια...άντε τώρα μην τα πάρω :-P...
Και μην αγχώνεσαι, δεν είσαι κακιά κι όποιος είπε κάτι τέτοιο, είναι βλαξ. Άντε μην τα πάρω πάλι :-P

mario είπε...

είναι η νύχτα, είναι η μοναξιά της στιγμής, είναι η σιωπή που μας κάνει να βγάζουμε μια ευαισθησία, ένα παράπονο ίσως..
καλημέρες Μαριρένα.
να βρεις αυτό που σου λείπει σύντομα.

Mari-R1 είπε...

xaxa Λίτσα έχεις δίκιο, η νύχτα και η μοναξιά τα γεννούν και η κάθαρση επήλθε εν μέρει.. Όχι δεν είναι παραπονιάρικο post και εννοείται ότι έχω βρει στην τρέλα συμπαράσταση..:P Η αλήθεια είναι ότι σκέφτηκα να σας στείλω mail, αλλά άργησα να θυμηθή ότι έχω τα Mails σας από to bloghood..τόσο σντουπ ήμουν χθες xaxa:P Ίσως αν η τρισαθλια φύση μου δε με άφησε να το κάνω..;)
γείτων έχεις δίκιο και σε αυτό στηριζόμουν όταν έγραφα..σ ευχαριστώ για το σχόλιο σου

Mari-R1 είπε...

epsilon :p ok ok arkei na min ta pareis..:P
mario se eyxaristw glykia moy kalimera

mmg είπε...

hi nyxteridoula :)
i wish u:
panta na sou leipei kati=>
panta na anazitas to kalytero 4 u=>pote na mi symvivazesai me ta imimetra
KALIMEEEEEEEEEERAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAA

Λίτσα είπε...

Μίλησε πάλι η σοφή mmg... Και, κλασικά, είπε τα καλύτερα.

mmg είπε...

taxoumepei-taxoumesymfwnisei emeis afta my dear FL :)
tidiaolo-me 1 1/2 nefro & 500gr sykwti taxoume plirwmena ta tsitata
;PPPPPPP

Mari-R1 είπε...

ayta einai texnasmata magisswn..:P den ta katalavainw alla eyelpistw sti magiki sas epidrasi..