Άμυνα

Σήμερα δε ξύπνησα καλά, η αλήθεια είναι ότι όταν κοιμάσαι με νεύρα συνήθως και το πρωί ξυπνάς με νεύρα. Είχα διάφορους λόγους να νευριάσω και διάφορους λόγους να είμαι καλά. Τι επιλέγει όμως ο ανθρώπινος εγκέφαλος εξαρτάται από τη χρονική περίσταση. Έχω παρατηρήσει στον εαυτό μου ότι δημιουργώ πολλές άμυνες και λίγα πλέον πράγματα αφήνω να με επηρεάσουν, ίσως επειδή προστατεύω τον εαυτό μου και τη διάθεσή μου ίσως επειδή έχω βαρεθεί να ασχολούμαι με μικρά πράγματα και ανούσια στην τελική, ίσως τέλος επειδή μου αρέσει περισσότερο να γελάω.. Αλλά υπάρχουν φορές που το τείχος, που έχεις χτίσει με κόπο αρχίζει και επεκτείνεται προς το εσωτερικό, φαρδαίνει και επιμηκύνεται, αποκρούει περισσότερα πρόσωπα περισσότερες καταστάσεις με αποτέλεσμα να φοβάσαι μήπως πλέον υπάρχει μόνο τείχος και πέτρα. Αλλά πάντα υπάρχουν οι μπουκαπόρτες ή κάποια πέτρα ραγίζει και αφήνει νέα συναισθήματα να σε κατακλείσουν.


Τα πιο πολλά πλέον γεγονότα στη ζωή σου φιλτράρονται, σε άλλους το φίλτρο είναι ισχνό σε άλλους συμπαγές, άλλα η δομή του είναι ανάλογο της ηλικίας. Όσο είσαι παιδί αφήνεις να συναισθήματά σου πιο εύκολα να εκδηλωθούν, επηρεάζεσαι και πληγώνεσαι με φαινομενικά –σύμφωνα με την παρούσα ενήλικη οπτική γωνία-απλά πράγματα, κι όμως στιγματίζουν την παιδική σου ψυχή. Μετά μεγαλώνεις μπαίνεις στην εφηβεία , που εκεί δε φιλτράρεται σχεδόν τίποτα, τα πάντα λειτουργούν με βάση το συναισθηματικό κόσμο και η λογική ελάχιστα είναι κυρίαρχος στις σκέψεις, αλλά είναι η φάση στην οποία θα αρχίζουν να μπαίνουν σε εφαρμογή οι πρώτες θεωρητικές σκέψεις περί ιδεών, αξιών, φιλίας και σχέσεων, επομένως ασυναίσθητα έχει αρχίσει ο αμυντικός μηχανισμός να τίθεται σε λειτουργία. Στην πορεία , κάθε ερέθισμα αποτελεί ένας παράγοντας φιλτραρίσματος. Κάθετι πρωτόγνωρο ,που ζεις, είναι τόσο έντονο , επειδή δεν υπάρχουν τα «αντισώματα»,η μνήμη, η γνώση και η εμπειρία, και προφανώς δεν έχεις αναπτύξει ακόμα την άμυνα για το «καινούργιο» για να μπορέσεις να ανακόψεις τη φόρα του ενθουσιασμού ή το μέγεθος της στεναχώριας και της παράνοιας.


Μαθαίνεις λοιπόν στην πορεία να χειρίζεσαι τα συναισθήματά σου -ή μήπως το κάνω μόνο εγώ- έχοντας χάσει από τον αυθορμητισμό, αλλά έχοντας κερδίσει λίγο από την ηρεμία σου.. Από την άλλη υπάρχουν φορές που η ηρεμία σε πνίγει και τα νεύρα σου, χωρίς λόγο, είναι σα τεντωμένες χορδές , που προκαλείς και γυρεύεις το ξέσπασμα, είναι ίσως στιγμές που ψάχνεις τρόπο κάποιος να σπάσει το τείχος , αλλά από την άλλη μόνο εσύ έχεις τη δύναμη να το κάνεις, όσο αδύναμος και να νιώθεις, η πραγματική πηγή είναι μέσα σου και όλο τη βρίσκεις και όλο τη χάνεις..σαν να παίζει κρυφτό μαζί σου.


Όχι το ξέρω δεν είμαι ισορροπημένος άνθρωπος, ίσως δεν υπάρξω ποτέ, ίσως κάποτε βρω το σημείο ισορροπίας μου, αλλά μέχρι τότε θα έχω παράλογες, λογικές εκρήξεις θυμού, αγάπης και χαράς , γιατί ίσως έτσι είναι όλοι οι άνθρωποι , γιατί ίσως να μαθαίνω, γιατί δεν αντέχω τη φαινομενική ηρεμία , γιατί με ενοχλεί η αδράνεια, γιατί υπάρχουν ακόμα πρόσωπα που μπορούν να με εκπλήξουν, γιατί τίποτα δεν είναι σίγουρο και τίποτα σταθερό, γιατί η γη γυρίζει, γιατί μπαίνει καλοκαίρι, γιατί ο κόσμος συνεχίζει να ονειρεύεται, γιατί κάποιος σήμερα χαμογέλασε ενώ κάποιος άλλος έκλαψε, γιατί είδα μια πεταλούδα να ανοίγει τα φτερά της και έναν άνθρωπο να τη φυλακίζει.