Μέρες περνούν

Την Κυριακή πήγαμε για μπάνιο προς Καβούρι μεριά και θυμήθηκα γιατί απέφευγα τις Αθηναϊκές παραλίες.. Μια μικρή παραλία που χωράει σε φυσιολογικές συνθήκες γύρω στα 50-80 άτομα είχε στοιβάξει πάνω από 200 άτομα..Τα έχασα δεν είχα ξαναδεί τόσο κόσμο μαζεμένο (εκτός ίσως από ορισμένα club, όπου η ασφυξία είναι ένα τρόπος νέας ψυχαγωγίας..), δε βρίσκαμε κενό σημείο στην αμμουδιά να απλώσουμε έστω μια πετσετούλα να κάτσουμε, κι επειδή δεν υπήρχε η πιθανότητα να εγκαταλείψουμε μιας και 1ον είχαμε ήδη πληρώσει για το parking 5 ευρώπουλα-καλύτερα από το να πληρώναμε είσοδο 15 στον Αστέρα που πήγε ο Brother (και καλά για καλύτερα) και 2ον όπου και να πηγαίναμε θα αντικρίζαμε την ίδια εικόνα.. Με τα πολλά βρήκαμε μια γωνίτσα, η θάλασσα βέβαια δε μας αποζημίωσε, μιας και ήταν τουλάχιστον θολή και ζεστή – γιατί δε θέλω να φαντάζομαι τι άλλο μπορεί να είχε.

Ας είναι καλά η φίλη μου, που μας έκανε και γελάσαμε πολύ, γιατί μερικοί άνθρωποι δε χάνουν ποτέ το κέφι τους, γιατί μερικοί άνθρωποι είναι γεννημένοι να κάνουν τους γύρω τους να χαμογελούν ακόμα κι αν τα πάντα γύρω τους γκρεμίζονται. Αναρωτιέμαι βέβαια αν είναι φυσιολογικό, αλλά από την άλλη είναι τόσο όμορφο να έχεις κάποιον τόσο χαρισματικό άνθρωπο στην παρέα σου, που δεν προβληματίζομαι περισσότερο.

Δευτέρα, επιστροφή στην πραγματικότητα και τη ρουτίνα. Το απόγευμα ο Viagros έκανε άλλη μια προσπάθεια (αποτυχημένη μάλλον..) να με μυήσει στα μυστικά του μπιλιάρδου, αλλά τελικά απογοητευτήκαμε και οι δύο από τις επιδόσεις μου- ανεπίδεκτη μαθήσεως! Δε με πάει ΟΥΤΕ αυτό το άθλημα :( . Παράξενο και κρίμα πάντως γιατί μου αρέσει..

Χθες απόγευμα, είχε έρθει από Κρήτη συγγενής του Viagros και καταλήξαμε Μοναστηράκι να αναζητάμε μαγαζί με ρακί-ούζο+ποικιλία. Αλλά όλος ο κόσμος φαίνεται να είχε συνωμοτήσει και είχε βγει παγανιά για τον ίδιο σκοπό..Και ξαφνικά βρίσκουμε ένα μαγαζάκι συμπαθητικό με τα χαρακτηριστικά τσίγκινα τραπεζάκια που διαθέτουν τα μεζεδοπωλεία και ως δια μαγείας δεν είχε πολύ κόσμο.. Έτσι κάτσαμε και αντί για καταλόγους μας φέρνει κάτι παραμύθια - έμενα είχε ένα λαγό απέξω- στα οποία είχαν γράψει με το χέρι την "ποικιλία" τους- που ωστόσο δεν ήταν μ εγάλη, αλλά περιοριζόταν μόνο σε φαγητά και σαλάτες. Δυστυχώς ήταν καφέ-εστιατόριο και δεν είχε ουζο-μεζέδες ουτε ρακί.. Περιοριστήκαμε σε πιο διεθνή παρασκευάσματα όπως μπύρα και ουίσκι - αν και με παρέα Κρητικούς η εικόνα δεν έδενε..

Πέρασε η ώρα, και ο ύπνος μου αντί να είναι πιο γαλήνιος γίνεται πιο ανήσυχος.. Κρύωνω, φωνάζω,τσακώνομαι, κλωτσάω, ξυπνάω,ξανακοιμάμαι, τρένα έρχονται και φεύγουν και εγώ εναγωνιωδώς να τρέχω να προλάβω το επόμενο και όλο να το χάνω..Προσπαθώ λέει να φύγω από Θεσσαλονίκη και είναι αργά. Θέλω να φορτώσω το αυτοκίνητο στο τρένο και είναι σαν το λουνα παρκ , έχω πάρει το εισιτήριο και περιμένω στην ουρά , αλλά ξεκινάει χωρίς να είμαι μέσα και δε μπορώ να φύγω, έχει νυχτώσει.. Και ξυπνάω και είμαι πάλι κουρασμένη.