Ξέσκασμα..

Παρασκευή πρωί, χαρούμενη μέρα.. Πας όμως με φορεμένη την πιο καλή σου διάθεση κι έχουν σκοπό να σε κουρελιάσουν..Ειρωνία, μυστικότητα, κακόγουστο χιούμορ από διαφορετικά άτομα και για να δέσει το γλυκό ένα αφεντικό που περνάει από μπροστά και αδιαφορεί/αγνοεί την ύπαρξη σου.. "Πόλεμος νεύρων ε?Δε θα υποκύψω.."
Παρασκευή απόγευμα, δουλειά, τηλέφωνο απο φίλη,
"είσαι επίσημα προσκαλεσμένη στο χωριο για το σκ"
"Μα έχετε τη βάπτιση, οικογενειακή υπόθεση"
"Έλα μην ακούω βλακείες, θα έρθεις" Κατέβασμα ακουστικού, σκέψη :
"λες?γιατί όχι..Ναι αλλά έχεις πρόβα αύριο-Ποιος τη χέζει την πρόβα- Ναι αλλά ο γάμος της γραμματέως από τη δουλειά -Σιγά άλλες που είναι και περισσότερα χρόνια και δε θα πάνε, εξάλλου δε θα γίνει αντιληπτή η απουσία σου, και στο κάτω κάτω της γραφής θα κάτσεις 2 μέρες και θα βράσεις στην Αθήνα για 1 ώρα σε μια εκκλησία, για μια κοινωνική υποχρέωση?" ΜΕ το άκουσμα της λέξης υποχρέωση, ανατρίχιασα.. Τηλέφωνο ξανά
"Οκ μάλλον θα ρθω.."
Ένταξει η μέρα αρχίζει να φτιάχνει πάλι, αλλά όχι για πολύ..
"Καλό σκ, θα ρθεις αύριο στο γάμο?"
"Μάλλον όχι, θα φύγω για Κύμη.."
"Α ναι?" (με ύφος σκεπτικό) "Κρίμα, θα στεναχωρηθεί η Γεωργία.." (με ύφος ακόμα πιο σκεπτικό)
(τύψεις)"Ναι ε?Θα δω τι μπορώ να κάνω" ($#@@ γιατί να στεναχωρηθεί κολλητές είμαστε?Ενα γεια λέμε καθημερινά..αλλά από την άλλη δε ξέρεις πώς σκέφτεται ο καθένας..Λες να αφήσω τα σχέδια προς εξοχάς, εξάλλου το ήξερα από καιρό, δε μπορώ να βρω δικαιολογία..Και το προηγούμενο Σάββατο που δεν είχες δικαιολογία, είδες πώς σε κοίταζαν μετά. Πώς έμπλεξα έτσι..) Σπίτι, περισυλλογή, συζήτηση, απόφαση..

"Φεύγω, δε θα κάτσω να σκάσω άλλο με τη δουλειά και με τα περι συναναστροφών και υποχρεώσεων"


Σάββατο χαλαρό ξύπνημα, αναχώρηση, κτελ, στάση Αλιβέρι,επόμενη στάση Κύμη.. Παραλία Κύμης καφεδάκι, μετά ταβερνάκι-ουζάκι (ναι πάλι!) - σπίτι χωριό ..Ωραίοι άνθρωποι.. Οικογενειακή Eurovision , καμία όρεξη για έξω..Συζήτηση.. Χαβαλές.
Κυριακή πρωι, καφές και φύγαμε να προλάβουμε,φορτηγάκι, χωματόδρομος 40 λεπτά.. Πρώτο παράθυρο, με θέα τη θάλασσα..

Και φτάνουμε στον επίγειο παράδεισο, παραλία άδεια, άσπρο χαλικάκι, νερά κρυστάλλινα και πεντακάθαρα και ο ήλιος μόλις είχε αρχίσει να μας αγγίζει.
Ένα μικρός δισταγμός για τη θερμοκρασία του νερού, αλλά η θάλασσα αυτή σε παρακαλούσε να την επισκεφθείς, ήταν αφοπλιστική και τελικά υπέκυψα.. Γέμισα,ανανεώθηκα, υπήρξα, ξαναγεννήθηκα, έζησα..
Αλλά ο χρόνος, ο χειρότερος εχθρός στις καλύτερες μας στιγμές , μας έτρεψε σε φυγή.. Μια αγελάδα με το μοσχαράκι της στη μέση του δρόμου συνομώτησαν στην καθυστερήσή μας, στο να απολαύσουμε κι άλλο την ομορφιά.

Αργοπορία στη βάπτιση, τραπέζι και οικογενειακό γλέντι. Οι γελαστοί και κεφάτοι άνθρωποι έδιωξαν την όποια αμηχανία και τελευταία αναστολή είχα.Χορός και κρασί πρωτοστάτησαν και ένιωσα μετά από πολύ καιρό πραγματικά ξέγνοιαστη.. Παιδιά και μωρά να παίζουν, γονείς χαρούμενοι, παπούδες και γιαγιάδες περήφανοι, όλοι μαζί να συνθέτουν μια απίστευτα χαρούμενη εικόνα, αναπόλησα τις παιδικές μου στιγμές "Αλήθεια το δικό μου σοι γιατί μου φαίνεται τώρα πιο μίζερο?". Τα δικά μου ξαδέλφια έπρεπε να πατήσουν τα 30 για να παντρευτούν, γιατί το σκέφτηκαν πολύ, γιατί ήθελαν να δοκιμαστούν, γιατί δεν το αποφάσιζαν, γιατί σπούδαζαν, κι ακόμα φυσικά μακρύς ο δρόμος.. Το ίδιο θα συμβεί και με την τεκνοποίηση-γιατί πλεόν πρόκειται για επιστήμη-θα το σκεφτούν πολύ, θα το ζυγίσουν, θα αργήσουν να το αποφασίσουν και ίσως δε θα κάνουν..

Οι οικογένειες που συνάντησα σήμερα έζησαν την παρόρμηση, έζησαν τον έρωτα, το όνειρο και μου φάνηκαν ευτυχισμένοι..αγόρια που δεν έχουν κλείσει τα 25 και παντρεύτηκαν,κοπέλες που στα 21 τους είχαν παιδιά.. "Δε γίνεται τόσο νέος.. Ή μήπως γίνεται?"

Υπέρμαχος της Λογικής ναι αλλά που πήγε η παρόρμηση?