Νυχτερινές διάσπαρτες σκέψεις

Λοιπόν δύσκολες και γεμάτες μέρες έρχονται.. Αλλά πρέπει να αφοσιωθώ και λίγο στη δουλειά μου, όχι τίποτα άλλο αλλά άρχισαν να λέγονται πάλι διάφορα που δε μου αρέσουν..
Αύριο, μεθαύριο φεύγω επιτέλους και από το υπόγειο ( επιτέλους κατάλαβαν τη μλκ τους!) με συνέπεια να χάσω βέβαια λίγο τον προσωπικό μου χώρο και την ησυχία μου.. Προκειμένου όμως να πάψω να δουλεύω σαν τον τυφλοπόντικα δε με νοιάζει, απλά θα ζητήσω ταπεινά συγγνώμη αν δεν είμαι πολύ συνεπής στο διάβασμά σας, αλλά υπόσχομαι να κάνω homework...Μου έχετε γίνει μια ευχάριστη συντροφιά, που η αλήθεια είναι ότι κανείς από τον περίγυρο μου δε μπορεί να καταλάβει..Ίσως επειδή δε το χουν ζήσει

Αλλά να εμένα πάντα κάτι με ελκύει σ αυτή την επικοινωνία, είναι που φαίνεται πιο καθαρά, πιο βαθιά, πιο αληθινά (ίσως) η σκέψη του άλλου.. Παλιότερα έγραφα πιο πολύ, στιγμές μελαγχολικές , επικοινωνούσα με τους ανθρώπους καλύτερα με το γραπτό λόγο (εξάλλου ποτέ δεν ήμουν καλή στα λόγια) .. Όπου ντρεπόμουν, όπου σκεφτόμουν, όπου ένιωθα έβγαζα ένα χαρτάκι από ένα εισιτήριο έως ένα τετράδιο κι έγραφα..Μπορεί κάποιοι να τα διάβαζαν μπορεί και όχι..

..και ξαφνικά σταμάτησα να γράφω και φοβάμαι από τότε μήπως σταμάτησα να νιώθω..
Και τώρα έχει ανοίξει αυτό το παραθυράκι που ξυπνάει, ξαναγεννάει κάποια κύτταρα μου και πάλι από έναν ύπνο βαθύ που διήρκεσε πολύ..Φοβάμαι όμως μήπως από το ψύχος στο οποίο βρίσκονταν δε λειτουργούν πια αλλά απλά υπολειτουργούν μέχρι να κοιμηθούν και πάλι.

Σήμερα ση δουλειά είχαμε διακοπή ρεύματος και όλη μερά την περάσαμε έξω πίνοντας καφέ.. Χαρα θεού, ήλιος σε ένα υποτυπώδες παρκάκι δίπλα στην Αλεξάνδρας..Οι άλλοι παραπονιόντουσαν για τη βουή των αυτοκινήτων και γω έριχνα το κεφάλι πίσω έβλεπα ουρανό και ήλιο έκλεινα τα μάτια κι άκουγα θάλασσα να σκάει 2 μέτρα από τα πόδια μας.."Τι θάλασσα τι λαοθάλασσα!" . Αλλά δεν κράτησε για όλη τη μέρα, είχαν δεν είχαν με συννεφιάσανε σήμερα, αρκετά μπορώ να πω..Πήγε να μου βγει ένας λυγμός αλλά τον έπνιξα.. Ο λυγμός είναι αδυναμία και η εργασία δε σηκώνει αδυναμίες και γυναικουλίστικες διαθέσεις!

Πρώτη φορά έπιασα τον προιστάμενο μου και του μίλησα, γιατί το ξέρω ότι είναι άνθρωπος με κατανόηση και πάνω από όλα Άνθρωπος.. Και ζήτησα κάτι που άλλοι θα με κοίταζαν σα χαζοί αν το άκουγαν.. Κι άλλη δουλειά! Το ξέρω ότι μπορεί να το μετανιώσω σύντομα και να καταραστώ θεούς και δαίμονες και πιο πολύ εμένα που κάθεται και υποκύπτει σε υπαινιγμούς και στο μικρό εγωισμό μου.. Αλλά ποτέ στη ζωή μου δε θέλω να τα παρατάω, θέλω να νιώθω χρήσιμη και δημιουργική. Και ξέρω είναι δύσκολο να τα πετύχεις όλα..αλλά τουλάχιστον να φεύγω με το αίσθημα της ικανοποίησης.. Κι αν με ρώταγαν τι θέλω να κάνω πάλι δε ξέρω θα τους έλεγα, αλλά ό,τι και να κάνω θέλω να μου προσφέρει ικανοποίηση..

Η πρώτη επαφή μου με το web..Τη θυμήθηκα σήμερα.. 1995, έβλεπα κατα καιρούς τον αδελφό μου να κάθεται στον υπολογιστή και να πληκτρολογεί μανιωδώς.. Του είχε δώσει το πανεπιστήμιο δωρεάν πρόσβαση στο web και έμπαινε τότε μέσω telnet σε ένα πρωτόγονης μορφής chat το οποίο αποτελείτο μόνο από συνδρομητές της HOL (Hellas Online) .. Γ Γυμνασίου εγώ δεν καταλάβαινα πολλά , δεν ενδιαφερόμουν πολύ.. Μια μέρα αρρώστησα όχι με πυρετό πολύ απλά δικαιολογία να κάτσω σπίτι έψαχνα, βαριόμουν όμως (ναι για άλλη μια φορά:P) και παρακαλώ τον big bro "να με βάλει εκεί που μιλάει με άλλους".. Και να σου εγώ με τις πυτζάμες μεσημεριάτικο και τυλιγμένη με τις κουβέρτες μπροστά σε μια μάυρη οθόνη και ένα πληκτρολόγιο να έχω μείνει πραγματικά "ηλίθια" να προσπαθώ να αποκωδικοποιήσω τα γράμματα , να γράφω μια λέξη σε λιγότερο από 5 λεπτά(wow!), και η καρδιά να πάει να σπάσει από την αγωνία και το άγχος της άγνοιας... Σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα αυτή η μαύρη οθνόνη έγινε ο καλύτερος μου φίλος..και όλα τα πρόσωπα που κρύβονταν πίσω μπήκαν στη ζωή μου αρπόσμενα και τη χάραξαν για πάντα..Στιγμές αγαπημένες, πρωτόγνωρες, πολύποθητες, στιγμές που τις κουβαλάω καθημερινά μέσα μου. Αισθήματα μπερδεμένα, μια παρέα, διαφορετικοί άνθρωποι, όλοι μαζί όμως κάθε βράδυ.. Ξημεροβραδυαζόμασταν μαζί, μοιραζόμασταν, αγαπιομάσταν (κι ας μη το χαμε πει ποτέ..) , γελούσαμε, κλαίγαμε, η ώρα της νύχτας αυτή που σε έφερνε πιο κοντά, αυτή που σε άνοιγε σαν τσόφλι κι έπαιρνε τη ψύχα σου.. Κι όλοι έτσι ήμαστε ψυχές..

Απαγορεύσεις και φοβίες απο γονείς.."δεν πρόκειται να τους συναντήσεις" κι αργότερα "to modem είναι δικό μας και δε θα το χρησιμοποιείς νύχτα" ..τσακωμοί,υστερίες και τελικά ψέμματα ...Και η αδρεναλίνη να ανεβαίνει κάθε φορά που νύχτωνε, ξάπλωνα και περίμενα να κοιμηθούν όλοι, περίμενα κανα μισάωρο για σιγουρια, σηκωνόμουν στα κλεφτά με ένα μαξιλάρι αγκαλιά και πατούσα αργά και βασανιστικά στις μύτες των ποδιών και μέχρι να φτάσω στον υπολογιστή μου φαινόταν αιώνας..Δίπλα δυστυχώς κοιμόταν η γιαγιά έκλεινα αργά τις πόρτες, άνοιγα τον υπολογιστή στα σκοτεινά, κάλυπτα με μαξιλάρι οτιδήποτε έκανε θόρυβο (το modem) και η μαγική στιγμή έφτανε, άνοιγε η πόρτα για τη χώρα του Οζ και της Αλίκης, ήμουν ξανά εκεί μαζί τους, στους άγνωστους/γνωστούς φίλους μου..Και η νύχτα πέρναγε και το πρωί ερχόταν και δεν το καταλάβαινα παρά μόνο από το ξυπνητήρι του πατέρα μου, ήχος τρομακτικός που προκαλούσε πανικό.. Και ξανά σχολείο σε 1 ώρα..Ζόμπι ναι, αλλά ζωντανή ναι πιο πολύ από ποτέ.. Η ευτυχία μου όλη συγκεντρωμένη σε ένα μηχάνημα και η αναμονή της νύχτας.. Κι όταν τελικά συνάντησα τους ιππότες μου από την παραμυθενια χώρα, ήταν ό,τι περίμενα και πολλά παραπάνω..Αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία..
Καληνύχτα