Μπορώ να βοηθήσω?.......................Φαίνεσαι χάλια, πώς μπορώ να βοηθήσω..
(ένας ξένος περαστικός)
Κι αυτομάτως σκέφτομαι..Ποιός φίλος, ποιος γνωστός, ποιος άνθρωπος που μπορεί να σε βλέπει και να σου μιλάει κάθε μέρα σε είδε "κάπως" και σου προσέφερε τη συμπαράστασή του
Παρόλα αυτά θα φορέσω το χαμόγελό μου και θα πάω Σπέτσες, γιατί είναι καλοκαίρι, το πάμε εξάλλου..Ας το πιστέψουμε κιόλας.
.. έχουν ψύχη..
Πόσοι, ποιοί και πώς σημαδεύουν τη ζωή μας..Πόσοι μας χαράζουν, ποιοί κερδίσανε τη σκέψη μας και την ευαισθησία μας, πώς τα σημάδια τους γίνονται εμφανή στο χρόνο ή και τελικά αφομοιώνονται?
Είμαστε οι ίδιοι μετά από χρόνια? Στα μάτια άλλων όχι..αλλά στη πραγματικότητα η προζύμη είναι η ίδια, τα θεμέλια του σπιτιού δε γκρεμίζονται..
Και αυτοί που πέρασαν και ακούμπησαν τη μικρή ζώη σου, το ξέρουν? Ή απλά κουβαλάς τα σημάδια τους μέσα σου σιωπηρά και με πόνο?
Άνοιξε το παράθυρο να μπει φως..να μας λούσει..είναι καλοκαίρι δε το βλέπεις?
1.Είδα σε μια αφίσα ότι έχει στο ΣΕΦ νομίζω ομιλία ο Κωστάκης και αναρωτήθηκα "ποιοί θα πάνε?αφου όλοι είναι απογοητευμένοι με όλους και όλα" ..Και φαντάστηκα/οραματίστηκα/ονειρεύτηκα σκηνικό να είναι μόνος του στη μέση ενός παντελώς κι εξολοκλήρου άδειου σταδίου, να σκάει δηλαδή μύτη ο χονΔρούλης και να παθαίνει πολυ-πολιτισμικό σοκ, αλλά παρόλο την αναστάτωσή του να αρχίζει να μιλάει/φωνάζει/υπόσχεται στους αόρατους/φανατικούς θεατές/οπαδούς του..και προς στιγμήν χαμογέλασα με το όραμά μου, αλλά γρήγορα έσκασε σα φούσκα, μιας και θυμήθηκα ότι υπάρχουν ακόμα οι φανατισμένοι ή αλλιώς οι βολεμένοι ή αλλιώς οι -θα θέλαμε κι εμείς να βολευτούμε κάπου διαμέσου μπατζανάκη ξαδέλφης θείου ο οποίος τυγχάνει να δουλεύει ως θυρωρός στην πολυκατοικία της προσωπικής "γραμματέως" του βουλευτή τάδε, και με το αντίτιμο της "σιωπής του" όλα είναι πιθανά..
Και θυμήθηκα και τα χειραγωγημένα παιδάκια των σχολών..που ίσως και να μην είναι τόσο χειραγωγημένα αλλά να εκμεταλλεύονται τις καταστάσεις αλλά άλλη ιστορία αυτό..
2.Ένα σκουπιδιάρικο προχωρούσε παράλληλα με την πορεία μου..Πρώτη ηλίθια σκέψη πώς είναι δυνατόν όλα μα ΟΛΑ τα σκουπίδια να έχουν την ίδια απαίσια δυσωδία? 2η (πιο) ευαισθητοποιημένη σκέψη πώς αντέχουν αυτοί που δουλεύουν στα απορριματοφόρα τη δυσωδία, ειδικά το καλοκαίρι, ή μήπως την έχουν συνηθίσει..κι όταν γυρίζουν σπίτια τους δεν έχει διεισδύσει η μυρωδιά στο πετσί τους?Τουλάχιστον πληρώνονται καλά (τι εστι καλά βέβαια να μου πει κανείς!)
3.Ένα αδέσποτο με ακολούθησε αλλά προχωρούσε μπροστά -και καλά αμέριμνο- και γυρνούσε κάθε λίγο για να βλέπει αν το ακολουθώ ακόμα..Εξαφανίστηκε κάποια στιγμή γιατί πήρε στο κατόπι μια σκυλίτσα, αλλά μετά από 2 τετράγωνα ξαναβρέθηκε μπροστά μου..Έξω από την εξώπορτα μου είδε ότι σταμάτησα και θέλησε να μπει μαζί μου..
Τελικά όλοι αδέσποτα είμαστε σε μια αχανή πολή που μερικές φορές παίρνει μια μαγευτική μορφή και μας θαμπώνει τόσο που ξεχνάμε..
Σήμερα έλαβα με mail πάνω από 3-4 διαφορετικά άτομα την ενημέρωση σχετικά με τη διαμαρτυρία/συγκέντρωση/απαίτηση για αναδάσωση που θα γίνει την Κυριακή 8 Ιουλίου στις 7μμ στο Σύνταγμα.. Κι επειδή μαζί με τα δάση κάηκαν και οι περισσότεροι από εμάς κι επειδή ΔΕΝ πρέπει να ξεχαστεί - όπως πολλά άλλα - παραθέτω links
Πρωτοβουλία για αναδάσωση
E-mail διαμαρτυρίας
Και κάτι τέτοιες στιγμές πολλοί μιλούν και σκέφτονται για την αδυναμία των πολιτικών, ηγετικών κομμάτων που κυβερνούν εναλλάξ τη χώρα μας..Πιο λίγοι μιλούν και σκέφτονται για τη δύναμη της ψήφου κι ελάχιστοι κάνουν πράξη τα λόγια και τις σκέψεις του, ενώ τελικά όλοι οι υπόλοιποι αδιαφορούν.. Παραθέτω, λοιπόν, κάποιες ενδιαφέρουσες απόψεις που θα εμπλουτιστούν στο μέλλον
Πόσα δάση?
Πάρνηθα τέλος? Οικολόγοι?
Για τη φιλελεύθερη συμμαχία?
Και φυσικά υπάρχουν και άλλες..δε λέω ότι υπάρχει η λύση αλλά μήπως την επόμενη φορά που θα φτάναμε μπροστά στη ρημαδοκάλπη να το σκεφτόμασταν όλοι λίγο καλύτερα?Από εμάς ξεκινάνε όλα..
..ώρες ώρες βλέπω το μάτι που γυαλίζει και σκιάζομαι..Πραγματικά η μόνη έκφραση που ταιριάζει στην περίσταση είναι ότι έχουμε ξεφύγει κι ότι έχετε σαλέψει..
Κι εξηγώ πάραυτα για να μην παρεξηγούμαι.. Ώρα 20.00 επιβιβάζομαι σε γνωστή γραμμή τρόλλευ για να πάω η άμοιρη στο σπιτάκι μου μετά από μια κοπιαστική και καυτερή μέρα..Προσπαθώ να μη με πάρει ο ύπνος από τη ζέστη- και γι αυτό φρόντισε και η μπόχα από τα σκουπίδια που εισχώρησε βίαια από τις πόρτες κατα τη διάρκεια μιας στάσης.. Μία στάση ακριβώς πριν τη δική μου, το τρόλλευ σταματάει τη "ξέφρενη"-ίσαμε 10χλμ/ώρα- πορεία του και ακινητοποιείται τελείως..Παράλληλα έχουν σκάσει από παντού πυροσβεστικά και περιπολικά και μας προσπερνάνε με τις μπάντες..ο κόσμος στα πεζοδρόμια έχει σταματήσει και κοιτάει αποσβωλομένος προς τα μπροστά και όλοι οι επιβαίνοντες έχουν σηκωθεί για να προσπαθήσουν να γίνουν και αυτοί θεατές στο συμβάν.. ΠΟΙΟ συμβάν? Κοιτάω με αγουρο-ξυπνημένο-βαριεστημένο ύφος και αναρωτιέμαι ρωτώντας το διπλανό μου τι έχει συμβεί (μπας και είχε καλύτερη θέα.. )Ανασήκωμα ώμων, ε εντός ολίγου ανοίγουν οι πύλες της κολάσεως και βγήκαμε στην πύρινη λαίλαπα -ώρα 20.30- κυριολεκτικά μιας που τελικά είχε πιάσει φωτιά ένα μαγαζί πιο μπροστά και έκλειναν το δρόμο..
Προχωράω μπαίνω σε ένα μαγαζί με ρούχα, κάνω μια γρήγορη επισκόπηση βγαίνω, μπαίνω σε δεύτερο δοκιμάζω ένα φόρεμα (100% silk -άσχετο) βγαίνω, μπαίνω σε ένα τρίτο - ναι τα πήρα σβάρνα !!ναι ψάχνω ρούχο για επικείμενο γάμο ξαδέλφης- βγαίνω γρήγορα μιας και είχε πάει ήδη 21.00..Μιλάω στο κινητό, περπατάω αργά και χαζεύω και φτανεί η ιερή στιγμή που καταφτάνω στην είσοδο του σπιτιού, ανοίγω, ανεβαίνω και φτάνω στο ανσασέρ και την ώρα που μπαίνω -και ήδη έχω αρχίσει να τρέμω από τη συγκίνηση στην ιδέα της δροσιάς του σπιτιού μου-μπαίνει κι ένας άλλος τύπος, τον κοιτάω και μου θυμίζει κάτι- όχι δεν είναι γείτονας- είναι ο τύπος από το τρόλλευ.. Στην αρχή κολλάω- τρελή σύμπτωση?!? Όχι βέβαια - οι συμπτώσεις τελικά είναι για τους ηλίθιους..
-"Είσαι ελληνίδα?"
-"Ναι"
Έπαθε παράκρουση ο τύπος, ενθουσιάστηκε τόσο πολύ που άρχισε να παραληρεί, λες και συνάντησε στην Ανταρκτική Έλληνα ένα πράμα.. Και κει τον ρωτάω σε ποιον όροφο πηγαίνει και εκεί σκάλωσε..και το ίδιο λεπτό συνειδητοποιώ τη φρίκη- την τραγελαφικότητα της στιγμής- την παρανοϊκότητα του μυαλού.. Δε μπορούσε να βρει ευκαιρία να μιλήσει σε όλη αυτή τη διαδρομή που κράτησε 40 λετπά και περιελάμβανε στάσεις σε όλους τους γυναικείους αγαπημένους -αντρικούς μισητούς- προορισμούς , ΟΧΙ, έπρεπε να με ακολουθήσει ως στο σπίτι μου, να μπει στα μουλωχτά από πίσω μου και να βρει την πολύποθητη ευκαιρία μέσα στο ασανσέρ, που δεν υπάρχει και τρόπος διαφυγής και αποφυγής.. Λίγο το ύψος του παραλίγο 2m, λίγο το μάτι που γυάλιζε, λίγο η αφαιρετικότητα του λόγου του και η ατάκα "έχεις φοβερό κορμί!(εδώ γελάμε...) σου πάει ό,τι και να φορέσεις(εδώ κλαίμε..γιατί συνειρμικά είχε στήσει μάτι και στο μαγαζι που δοκίμαζα)" μπορώ να πω ότι σκιάστηκα..Πάλι καλά που σηκώθηκε κι έφυγε από μόνος του, διάβασε - υποθέτω- τη φρίκη στα μάτια μου ή κατάλαβε ότι ανα πάσα στιγμή μπορεί να βγουν οι δικοί μου από το σπίτι..
Όπως και να χει- έχουν σαλέψει ΛΕΩΩΩ ..Το καλοκαίρι και οι υψηλές θερμοκρασίες μήπως καίνε και τα εναπομείνοντα εγκεφαλικά κύτταρά τους?
Και λέω καλοκαίρι, γιατί μόνο τότε συμβαίνουν τα κουλά (βλ πακιστανό πέρσι)
Φέτος είχαμε και την ελληνική version, η οποία φάνηκε και ιδιαίτερα φιλόπατρις..
Αυτά εν ολίγοις.. Άντε γεια!
υγ..μήπως να προσλάβω κανά μπρατσαρά με δερμάτινα, να βρω πού μένει ο τυπάς και να του τον στείλω πακέτο την ώρα που θα μπαίνει στον ανελκυστήρα
να τον στριμώξει και να του πει "Είσαι όμορφο και άτριχο αγοράκι..Είσαι ακριβώς ό,τι ονειρευόμουν τόσο καιρό.." ..Αει σιχτίρ πια! Σιχάθηκα...
Άνθρωποι..Άνθρωποι αχόρταγοι, αδηφάγοι, άπληστα όντα που δε σταματούν να θέλουν, να ζητούν, να αρπάζουν, να κλέβουν ο,τιδήποτε κι αν βρεθεί στο δρόμο τους..Από ένα τσιγάρο έως τη ψυχή του αδελφού τους.Κι όλο θέλουν ..κι όλο παίρνουν..
Κι αυτοί βρίσκονται σε πολλές θέσεις...και συνήθως όσο πιο αχόρταγος είναι κάποιος, τόσο πιο ψηλά θα τον βρεις να κάθεται..Έχει "φάει" και έχει κάτσει σε τόσες πλάτες που έχει γίνει τεράστιος κι απλησίαστος..Και εσύ που είσαι χαμηλά..βλέπεις την ασχήμια και την υπομένεις, ή μήπως δε τη βλέπεις?
Για κοίτα καλύτερα, γιατί αν δε τη βλέπεις μήπως την κουβαλάς κι εσύ μέσα σου?
Άπληστοι όλοι είμαστε ..
(και άπλυτοι και άπιστοι και ..και ..και...)
Γύρισα εξαντλημένη αλλά με ένα συναίσθημα πληρότητας..
Μαγευτική πόλη? Ίσως.. Ο Δούναβης της προσδίδει κύρος, αριστοκρατία, φως και λάμψη.. Με τις γέφυρες φωτισμένες, το εντυπωσιακό κοινοβούλιο και το κάστρο, που υψώνεται στη Βούδα, να ξεχωρίζουν τη νύχτα στις όχθες του ποταμού νιώθαμε να πλέουμε κι εμείς με τα νερά του και να ταξιδεύουμε.. Η ομορφιά βέβαια της πόλης δεν έχει ακόμα ενισχυθεί..Υπάρχουν πολλά σημεία της, παλιά νεοκλασσικά κτίρια τα οποία είναι εγκαταλελειμμένα, λες και ο χρόνος έχει σταματήσει γι αυτά στην περίοδο του "υπαρκτού" σοσιαλισμού..Ακόμα και ο κόσμος σα να κρύβει ένα "μεγάλο μυστικό" , απόμακροι, ξεχασμένοι σε μια άλλη εποχή.. Σκληρή εργασία, χαμηλοί μισθοί και υψηλό κόστος ζωής.. Συναντήσαμε και μια Ουγγαρέζα που δούλευε κάθε μέρα 12 ώρες σε καφετέρια και μας είπε ότι παίρνει ελάχιστα, ωστόσο ήταν ο πιο χαρούμενος και δεκτικός άνθρωπος που συναντήσαμε..
Λόγω της παρουσίασης/συνεδρίου γνωρίσαμε πολύ κόσμο, ξένους κι Έλληνες, και συνδυάσαμε τόσο την ενημέρωση όσο και τη διασκέδαση.. Παρόλο που η Βουδαπέστη δε φημίζεται για νυχτερινή ζωή όπως όλες σχεδόν οι πόλεις της Ευρώπης, με το αθάνατο ελληνικό μας πνεύμα, που ενισχύεται με ρυθμό ανάλογο της αποστάσεως από την πατρίδα, βρήκαμε τρόπους διαφυγής .. Γελάσαμε πολύ και απροσδόκητα περάσαμε τέλεια..Παιδιαρίσαμε, λοιπόν, και μου είπαν να μη ξεχνάω να δείχνω το τρελό παιδί μέσα μου και πιστεύω ότι θα ακολουθήσω τη συμβουλή.
Φωτογραφίες σύντομα θέλω να πιστεύω θα ανέβουν..
