Προσωπικό

Έχουν περάσει μέρες,μήνας, καλοκαίρι ολάκερο και ούτε που το συνειδητοποιείς.. Φτάνεις στο παρατσακ του Σεπτεμβρίου και ουπς πάλι μέσα τα κεφάλια, που ξεπρόλαβαν για λίγο στο φως του ήλιου,στην αλμύρα της θάλασσας..Θέλω να φύγω, θέλω να φεύγω..δε με χωράει ο τόπος, δε με χωράει αυτή η γη..Πήγα Σπέτσες, Παξούς, στο νησί Μου-Άνδρο-, Τζιά και παρόλα αυτά δε μου φτασε..Δε θέλω να τελειώσει..είμαι γεννημένη για το νερό και δε ξέρω πώς κατέληξα αέρας

Θέλω να θυμάμαι πόσο τέλεια, ξέγνοιαστα πέρασα, τους ανθρώπους που συνάντησα και με αυτούς που συ-γέλασα, συ-ζήτησα,συν-ταξίδεψα..Ωστόσο θυμάμαι και άσχημες στιγμές.. Επομένως ένα καλοκαίρι έντονων εναλλαγών με απρόοπτες καταστάσεις και αρκετή κυκλοθυμία.


Δε ξέρω πως, κάθε φορά γι άλλο πάω να γράψω και το γενικεύω, απλά είναι τόσος ο καιρός που έχω να εκφράσω σκέψεις,συναισθημάτα, απόψεις,νεύρα, και να τα κλείσω σε μερικές προτάσεις που δε χωράνε με τίποτα όσο κι αν τα συμπιέζω..Είναι αλήθεια πώς τελικά με διαβάζουν κάποιοι- δε ξέρω ακόμα τον λόγο τον ψάχνω κι εγώ.. Δε λέω τίποτα ουσιαστικό, δεν υποστηρίζω τίποτα, ακόμα και η υπέρμετρη αισιοδοξία με την οποία αντιμετώπιζα τα θέματα τώρα τελευταία νιώθω να τη χάνω..Από την άλλη θέλω να ανισταθώ στη μαύρη τρύπα που μας ρουφάει όλους, στη δίνη που το επίκεντρο είμαστε εμείς και όλα γυρίζουν γύρω μας, και γκρινιάζουμε, απογοητευόμαστε και παντού συναντάμε το μάυρο..Ώρες-ώρες ,σαν κι αυτή σκοτεινή, δε μπορώ να αντισταθώ, γιατί όσο ανήκω στο νερό ανήκω και στη νύχτα..

Θα μπορούσα να μιλήσω για φωτιές, πολιτική, φίλους, διακοπές, παραλίες, δουλειά..αλλά είναι τα θέματα που τα ζω και τα συζητάω κάθε μέρα, αγανακτώ, αγανακτώ,αγανακτώ/αναπολώ,αναπολώ, σκέφτομαι.. Και την πιο βαθιά σκέψη, αυτή που σε ξεγυμνώνει στα μάτια σου με ποιον τη μοιράζεσαι..?

Μέσα στη μαυρίλα του θερινού τέλους ,που επικρατεί, θέλω να μοιραστώ με μένα, για να θυμάμαι τις αγκαλιές που έδωσα και πήρα..Μοιράστηκα στιγμές στις οποίες συνειδητοποιείς πόσο απλή είναι η ανθρώπινη επαφή και εμείς τη δυσκολεύουμε τόσο με τους φόβους μας,τα προσχήματα, τις μάσκες μας..Κουράστηκα με τα τυπικά,τα υποχρεωτικά, με ανθρώπους που δε νοιάζονται.. Αναρωτήθηκα για μένα, τόσα πολλά πρόσωπα κρύβω ή τόσες διαφορετικές εντυπώσεις δημιουργώ..Δε μπορώ να μου αποδώσω πλέον ούτε ένα επιθετικό προσδιορισμό κι επειδή αυτό το post έγινε πολύ εγωκεντρικό, θα πω αυτό που δε λεω, αυτό που σκέφτομαι και δε μπορώ να το εκφράσω - ακόμα κι εδώ- στο χώρο μου..

Δε φοβάμαι, νιώθω όμως κι έντονα, αντικρουόμενα, αλλά νιώθω..και αυτό με κάνει ζωντανή...

Σήμερα είδα ένα γνωστό μου και όταν τον ρώτησα για την κοπέλα του, το χαμόγελό του φώτισε όχι μόνο το πρόσωπό του αλλά αναζοπύρωσε τη μνήμη μου..Θαυμάζω όσους αγαπούν κι αγαπιούνται δυνατά,όσους διατηρούν άσβεστη τη φλόγα του παιδιού, όσους πιστεύουν ακόμα σε κάτι..

Δεν πιστεύω αλλά ερευνώ, και ίσως τα αποτελέσματα με απογοητεύσουν, ίσως όμως και με καταπλήξουν..

Κι επειδή κλείνουν οι βλεφαρίδες, ας κλείσω κι εγώ..
Θα ανοίξω όμως πάλι, αν όχι σύντομα, μια μεγάλη αγκαλιά για την επιστροφή μας..και καλό επόμενο καλοκαίρι