Ενα τρελό τρελό..

Θέλω να σου γράψω για αυτά που είδα και δε ξέρω αν έζησα αλλά σίγουρα ήταν ένα full σκ με λίγο από όλα μέσα..
Ας αρχίσουμε μετά της Παρασκευής..Χαλαρό ποτάκι με κοπέλα από δουλειά και λίγη αναδρομή στο παρελθόν- που λόγω της ημέρας επιβαλλόταν..Ξάφνου τηλ από το πουθενά και τελικά βρίσκομαι να πίνω ποτάκι με την ομάδα του site seein' στο Γκάζι- όλοι τους ένας κι ένας και συνθέτουν μια φοβερή ομάδα που πέρα από το μεράκι που διαθέτουν για το blog αποτελούν και καλή παρέα.Δεν πρόλαβα να εκμαιεύσω πολλές πληροφορίες μιας και οι ερωτήσεις επαναλαμβάνονταν * 5 κι ας όψεται και το πρωινο ξύπνημα... Εγερτήριο στις 7 (αν και το "7 ξυπνάμε" αρκετοί το παρέφρασαν "7 ξεκινάμε"..δε φταίω εγώ όμως:P) και ετοιμασίες για Παρνασσό, το 3ο σκ μέσα σε ένα μήνα που αποφασίζω να αποδράσω + άλλο ενα 3ημερο που κατέληξα στο Βόλο.. Σκοπός μου στη παρούσα φάση να εξοικειωθώ με το άθλημα του σκι και παρόλο τις αντίξοες συνθήκες -ομίχλη, έλλειψη χιονιού,κτλ- νομίζω ότι έχω βελτιωθεί.. Αλλά αρκετοί κακεντρεχείς προσπαθούν μάταια να αποδείξουν το αντίθετο, απλά σας παραθέτω το video-οποιαδήποτε ομοιότης με τη γραφούσα καθαρή σύμπτωσης- για να συνειδητοποίησετε το μέγεθος της ζήλειας τους..Τα ταλέντα εξάλλου δε κρύβονται..

Άνοιξαν οι πνεύμονες, χέρια, πόδια, ώμοι σε διάφορες τούμπες, αλλά δεν πτοούμαστε..Η απόλαυση της αίσθησης του αέρα που σε χτυπάει στο πρόσωπο, η αδρεναλίνη της στιγμής που χάνεις τον έλεγχο, το χιόνι άσπρο και καυτό που καίει τα απροστάτευτα μέρη του σώματος, η δύναμη του ανθρώπου να συνεχίζει ακόμα κι όταν γύρω του τα πάντα λευκά, βουνό χιόνι και ομίχλη ένα σύμπλεγμα και η όραση σου σε προδίδει και αποφασίζεις να αφεθείς στην κλίση ακολουθώντας το ενστικτό..Ευχαριστώ που δεν έβλεπα αλλά ένιωθα..
Και μετά κλασσικά στην ταβέρνα του Δήμου στο Πολύδροσο- παϊδάκια γι αυτους που τα τιμάνε, κρασί, γιαούρτι με γλυκό του κουταλιού - για μένα μήλο..
Επιστροφή στας Αθήνας και ετοιμαζόμαστε για έξοδο- παρόλο την απίστευτη κούραση..Εδώ τα καταφέραμε την προηγούμενη Κυριακή με σκι + έξοδο+ πρωινό ξύπνημα εδώ θα κωλώσουμε.. (Βέβαια διαγράφουμε από τη μνήμη μας ,τη βιαιη έξοδο εκ της μεσαίας λωρίδας προς την αριστερή και την παρολίγο πρόσκρουση με το κιγκλιδωμα της λεωφόρου λόγω στιγμιαίας υπνηλίας, χαρακτηριζόμνη ως ατυχές συμβάν) .. Η κοπέλα που γιόρταζε θα μας έβγαζε στο αγαπημένο μας- γι αυτή την περίοδο- μαγαζί με latin ρυθμούς και αύθονο χορό.. Συνάντησα πολλά πρόσωπα παλιά και νέα καθώς και τη δασκάλα μου συνοδευόμενη με έναν μ..... που τους πάω και τους 2 αφάνταστα και πολύ χάρηκα που τους είδα μαζί, παρόλο που φοβήθηκαν που με είδαν ξέρουν ότι δεν έχουν να φοβηθούν τίποτα από μένα, γιατί η χημεία των ανθρώπων μερικές φορές είναι πάνω από λόγια και πράξεις.
Κυριακή είχα αποφασίσει να χαλαρώσω.. Μετά την προσγείωσή μου και την οριζοντο-ποιήση μου θεωρούσα αδύνατη την ανάσταση..Κι όμως η μυρωδιά από μπακαλαράκι σε συνδυασμό με τη φωνή της και τα χέρια της ξαδέλφης ήταν υπερ-αρκετά για να με οδηγήσουν στα τυφλά στο στρωμένο από ώρα οικογενειακό τραπέζι.. Πήραμε τις απαραίτητες δυνάμεις λοιπόν και ξάφνου μήνυμα από τη φίλη, με όλη την παλιά παρέα πάμε καφέ Μοναστηράκι..Μαζεύω τους δικούς μου και βρισκόμαστε κατα μεσής στην πλατεία Ψυρρή (αφού έχει προηγηθεί παρολίγον κλοπή πορτοφολακίουν εκ της χειραποσκευής μου με τσάκωμα στα πράσα-αλλά με πολύ ήπια αντίδραση εκ μέρους μου-μεγαλόψυχη γαρ) να λιαζόμαστε σα τα χταπόδια στα βράχια..και η παρέα εναλλασσόταν συνεχώς έρχονταν, έφευγαν πρόσωπα που έχουμε ζήσει πολλά και μου θυμίζουν πολλά και ένιωσα και πάλι οικεία..Πήγαμε για παγωτό και μετά για ποτό και φτάνοντας σπίτι συνειδητοποιώ ότι αύριο έχω πρωινή εργασία..κι άλλο κύμα χαράς, αναρωτιέμαι μόνο πότε θα τελειώσει όλο αυτό..αλλά μέχρι τότε..