Πολλές σκέψεις μαζί

Χάθηκα.. Κανούργια δουλειά, νέα δεδομένα και πρόσωπα, ανάγκη για εξοικείωση και προσαρμογή, άγχος για καλή πρώτη εντύπωση τόσο επαγγελματικά όσο και κοινωνικά. Μελέτη, εργασία και χαρά. Είχα ξεχάσει το συναίσθημα αυτό...της παραγωγικότητας, του ενθουσιασμού για τη δουλειά, της εκτίμησης της αξίας σου. Φυσικά είναι αρχή και αυτά θα ξεθωριάσουν με τον καιρό, αλλά αυτή τη στιγμή θέλω να το απολαύσω..ξυπνάω και φεύγω χαρούμενη, απομακρύνοντας εκείνο το παλαιότερο βλέμμα "ποιος ηλίθιος άναψε τα φώτα" ή "γιατί ΓΜω το .. να πρέπει να δουλεύουμε?"

Μέσα σε όλα αυτά διαβάζω και για τα μαθήματα, της πλάκας βέβαια διάβασμα, αλλά όταν απαιτείται βάζεις το κεφάλι κάτω, όπως αυτό το σκ.. "Χρηματοοικονομική ανάλυση" και κάτι τύποι σαν κι εμάς , τα οικονομικά δεν τα πολυχωνεύουμε..κάτι μερίσματα,κάτι μετοχές και αποδόσεις λες και εμείς θα κάνουμε την τεχνική ανάλυση στην χρηματιστηριακή αγορά..
Και κάπου ανάμεσα στις σημειώσεις και τις ασκήσεις παίζει και μια τηλεόραση ακούγεται και ένα ραδιόφωνο, χτυπάει και κανά τηλέφωνο.. Στο πρώτο βλέπω να παίζει σε όλα τα κανάλια για συνολική διαφθορά σε όλα τα επίπεδα και τους τομείς.. "Μας είπαν κάτι καινούργιο τώρα, λες και δε το ξέρουμε" και φυσικά δεν αντιμετωπίζεται , γιατί αν πιστεύαμε σε μια ριζική αλλαγή αυτός θα μας έκανε ουτοπιστές ή απλά ρομαντικούς? Η αλλαγή στηρίζεται στο ήθος των ανθρώπων (κατα πόσο είναι επιρρεπείς στο έγκλημα με σποπό το προσωπικό κέρδος) πρώτον και δεύτερον στις ανάγκες τις υλικές/καταναλωτικές που σου έχει επιβάλλει το σύστημα (δηλαδή άλλοι άνθρωποι που αποσκοπούν επίσης στο κέρδος) Και καταλήουμε σε ένα φαύλο κύκλο γιατί για να ωφεληθεί κάποιος θα ωθήσει τον άλλο να επιδιώξει περισσότερο κέρδος και συνεχίζεται η αλυσίδα. Η αλυσίδα σπάει μόνο με ανθρώπους που ακόμα αντιστέκονται, πόσοι όμως είναι αυτοί..και από τι εξαρτάται ο βαθμός "ήθους" και ευαισθησίας, από την παιδεία που λαμβάνουν?Ίσως αλλά δυστυχώς σε αυτόν τον τομέα δεν επηρεάζουν μόνο γονείς και σχολεία αλλά και άλλοι παράγοντες όπως τα ΜΜΕ και κυρίως η τηλεόραση, που αποτελεί πλεόν τον κυρίαρχο τρόπο απασχόλησης/ψυχαγωγίας ενός μέσου παιδιού και φυσικά η τηλεόραση αποσκοπεί στο κέρδος..Αλλά και παλαιότερα που δεν υπήρχε και τα παιδιά εκείνα μεγάλωσαν σε πιο "υγιείς" συνθήκες, αυτά δεν είναι τώρα που σαν ενήλικες "διαφθείρονται" , παίρνουν μίζες, λαδώνονται κι όλα τα σχετικά? Τι ακριβώς έγινε με αυτή τη γενιά ή μήπως τελικά όλοι όσοι αποκτούν εξουσία διαφθείρονται γιατί έχουν τη λογική του ρουσφετιού "το ένα χέρι νίβει το άλλο και τα 2 το πρόσωπο.." αν με βοηθήσεις θα σε βοηθήσω και φυσικά οι χάρες πάνε κι έρχονται. Και οι περισσότεροι Έλληνες έχουν βολευτεί έστω μια φορά στη ζωή τους από αυτές τις χάρες, είτε στρατός λέγεται αυτό, είτε δημόσιο νοσοκομείο, είτε θέση δημοσίου..Όπως και να χει όλοι μας το συντηρούμε αυτό το σύστημα, γιατί? Γιατί μας βολεύει..όχι πάντα, αλλα ίσως και να μας ευνοήσει και μας τους κακομοίρηδες και όταν δε μας ευνοεί βγαίνουμε στις τηλεοράσεις και διαμαρτυρόμαστε και κατεβαίνουμε και σε απεργίες, κτλ
Αυτά μόνο από την τηλεόραση και μετά ακούω και στο ραδιόφωνο έναν κρατούμενο των νέων φυλακών Τρικάλων ο οποίος είχε πάρει 10ήμερη άδεια και έδινε συνέντευξη για τις νέες φυλακές, οι οποίες τα περιέγραψε σα ψυχιατρικές κλινικές, όπου δεν έρχεσαι σε επαφή με τους φύλακες αυτοί σε βλέπουν εσύ όχι, δεν έχουν καμία απασχόληση,ούτε εργαστήρια, ούτε βιβλιοθήκη παρα μόνο 2 τηλεοράσεις στους κοινόχρηστους χώρους και χορηγούν στην πλειοψηφία ψυχοφάρμακα χωρίς να τα χρειάζονται.. Και χτίζονται άλλες 17 τέτοιες φυλακές σε όλη την Ελλάδα. Χαρακτηριστικά είπε "Τον περισσότερο χρόνο καταλήγουμε να σκεφτόμαστε πώς να κάνουμε κακό στους εαυτούς μας και στους γύρω μας" Αν αυτό είναι σωφρονιστικό σύστημα εγώ είμαι ο Πάπας..
Χτυπάνε και τα τηλέφωνα .. Μια γνωστή που είχα να ακούσω πάνω από 2 χρόνια..Δεν είχε κανέναν άλλον να πάρει τηλέφωνο, να μιλήσει σε κάποιον, να μοιραστεί το παράπονό της. Όλοι μας μπορεί να έχουμε περάσει αυτή τη φάση γι αυτό την άκουσα, γιατί δυστυχώς όταν είμαστε στεναχωρημένοι λυπόμαστε τον εαυτό μας και όταν είμαστε αδύναμοι, χρειαζόμαστε κάποιον και να μας συμπονέσει αλλά και να μας δώσει τη δύναμη που ξεχάσαμε ότι κρύβουμε μέσα μας..Γιατί όταν στεναχωριόμαστε, δε σκεφτόμαστε λογικά, βυθιζόμαστε πιο πολύ στη λύπη μας, και υπάρχουν φορές που νιώθεις τη σκέψη σου να χάνεται, ξεφεύγεις από τα όρια του κατανοητού και σε φοβάσαι.
Και μέσα σε όλα αυτά βλέπω τυχαία και το τέλος μιας αγαπημένης μου ταίνιας που στηρίζεται στο Πεπρωμένο και το ρομαντισμό "Serendipity" και αναρωτιέμαι ... Τα τελευταία χρόνια, σταδιακά, έχω γίνει πολύ ρεαλίστρια έως απελπιστικά ίσως ρεαλίστρια. Δεν πιστεύω εύκολα λόγια και καταστάσεις. Το προηγούμενο Σάββατο παντρεύτηκε η αδελφή της φίλης μου κι ήταν ο τρόπος που την κοιτούσε, ο τρόπος που του τραγούδαγε και όπως χορεύανε αγκαλιασμένοι ξύπνησε μια ανάμνηση κρυφή μέσα μου. Ρομαντικές σαχλαμαρίτσες που σαν παιδί καθόμουν και ονειρευόμουν και σκάλιζα στο γλυπτό της φαντασίας μου..και απογοητεύτηκα με τη σημερινή μου διάσταση. Τι είναι προτιμότερο όμως? Kαι ακόμα δεν έχω καταλήξει αν υπάρχει πεπρωμένο και την ακριβή του έννοια.. Ο ρεαλισμός μου εναντιώνεται κάθετα αλλά η ξεχασμένη ρομαντική υπόστασή μου το αντιμετωπίζει καμπυλόγραμμα κι επιθυμεί να το δεχθεί.. Ακόμα κι εδώ όμως χρησιμοποίω όρους ορθολογικούς, μαθηματικούς..

Κι επειδή μπορεί να κάνω πολύ καιρό πάλι να γράψω..σας χαιρετώ προσωρινά.
Δε χάνομαι, απλά κάνω διάλειμματα.