Αέρας

κι έτσι πέρασαν 4 μήνες..μη ρωτάς πώς, ρώτα το γιατί..Αναρωτιέμαι μήπως δε θέλω να μάθω ούτε το γιατί, και φοβάμαι να εισχωρήσω πιο βαθιά..

Ο χρόνος κυλάει σα νερό μέσα μου χωρις να έχει αφήσει το σημάδι του..Δεν έχω σταθεί ούτε ένα λεπτό για μένα, κάπου..Και είμαι αέρας που περνά κι όσο περνά συναντά πολλούς ανεμόμυλους, που σε ζαλίζουν και σε μπερδεύουν, Ποτίζεται με το άρωμα των λουλουδιών αλλά για πολύ λίγο. Γεμίζει με καυσαέριο, ήχους από κόρνες και άρωμα σκουπιδιών και τρέχει να κρυφτεί στα υπόγεια για να πάρει λίγο από μούχλα. Καταλήγει στην ακρογυαλιά για να παίξει με τα φτερά των γλάρων, για να αναταράξει και να οργίσει τη θάλασσα ώστε να γευτεί λίγο από την αλμύρα της. Θέλει να μοιραστεί αυτήν την αλμύρα, να τη μεταφέρει σε χέρια, να τη μετατρέψει σε οσφρήσεις, σε σκέψεις και αισθήσεις...αλλά βρίσκει μόνο χέρια με γάντια, βουλωμένες μύτες και μπλοκαρισμένα μυαλά. Περνάει μέσα από το βουνό, στοβιλίζεται με παρέα το χιόνι, ατενίζει τις άλλες κορυφες βουνών,μαζί με τον ουρανό και σύντροφο τα σύννεφα και γλυστράει με ταχύτητα στην πλαγιά του και νιώθει ελεύθερος...Μπαίνει μέσα από τα παράθυρα στα γραφεία για να ξυπνήσει τους εργαζόμενους, και δηλητηριάζεται από καπνό και στρες.. Τρέχει και φυσάει αναμεσα στην πόλη, τον κόσμο , τα κτίρια, γεμίζει τα πνευμόνια και φευγει από αυτά αποδυναμωμένος.. Μερικές φορές αναγεννιέται , γεμίζει με ήχους μουσικής τάνγκο και νιώθει να ζωγραφίζουν μέσα του τα πόδια των χορευτών και να είναι σε απόλυτη αρμονια με τη μουσική..Μεταφερει το μήνυμα, τη μαγεία αλλά βρίσκει αυτιά κλειστά και μυαλά μπλοκαρισμένα.. Άνοιχτα χέρια και κάποιες απόχες πεταλούδων νομίζουν ότι μπορούν να τον αιχμαλωτίσουν.. Ακόμα και από μπαλόνια μετά από λίγο καιρό δραπετεύει..και αυτά ξεφουσκώνουν άδοξα. Η διαδρομή δεν είναι σταθερή, οι συνθήκες επίσης, μια βρεχεται και μια λιάζεται, μια ταξιδεύει από δω και μια απο κει.. αλλά πόσες φορές έχετε δει ανεμόμυλο χωρίς άνεμο? Γιατί τα στροβιλίσματα είναι στη φύση μας..

κι έτσι πέρασε ο χρονος..σαν αέρας τόσο γεμάτος αλλά και τόσο άδειος

Τριγυρνώντας στην Αθήνα

Ήταν καιρός μου να χαλαρώσω, να αρχίσω να βγαίνω για μένα κι όχι για τους άλλους, να βλέπω και να ακούω, να αφουγκράζομαι λίγο από τον κόσμο που κινείται γύρω μας και για τον οποίο τίποτα δεν αντιλαμβανόμαστε - δεν προλαβαίνουμε ή δε θέλουμε..

Τρίτη βραδάκι,ποτάκι σε ήσυχο μπαρ.. Ζευγάρι κάθεται δίπλα που βρίσκονται σε φάση αναγνώρισης, το παιχνίδι είναι διάχυτο, γελάκια και πειράγματα, ιστορίες από τη ζωή τους, την προσχολική, τη γυμνασιακή, τη πανεπιστημιακή..Η κοπέλα έχει τον αέρα της άνετης,κοινωνικής,easy-going και το αγόρι φαίνεται να κρέμεται από τα λόγια της, το πρόσωπο της, δεν έχει κοιτάξει πουθενά.. Αυτή παίρνει την πρωτοβουλία και παρεμβαίνει στο παιχνίδι μιας παρέας, που πετάνε βελάκια.. Από την άλλη μεριά η σερβιτόρα έχει ανησυχίες για την εντύπωση που βγάζει στον κόσμο όταν τη γνωρίζουν, και η γυναίκα πίσω από το μπαρ διαδραματίζει το ρόλο του ψυχαναλυτή..Έχει, τόσα χρόνια, μάθει να ακούει και να απάνταει με αλήθειες.. Και μετά πελάτες γνωστοί καταφτάνουν και ξεκινούν συζητήσεις στη μητρική τους γλώσσα με τη ψυχο-μπαργουμαν, πώς ήρθαν Ελλάδα και άφησαν τη ζωή τους πίσω..Τα βελάκια από τη αντίθετη μεριά τελείωσαν και βρέθηκαν να πίνουν όλοι μαζί μπύρες, χαλώντας έτσι το πιθανό ειδυλλιακό σκηνικό που είχε στο μυαλό του το αγόρι..Φωνές κι ομιλίες παντού κι εγώ στη μέση..
Προσπαθώντας να αδειάσω τις σκέψεις καταλήγω να τις γεμίσω πιο πολύ.

Κυριακή, ξυπνάω σε σπίτι φίλης, μου φτιάχνει καφέ, με φιλάει και μου λέει καλημέρα..τι πιο γλυκό κι όμορφο..Κι ας με ξύπνησε από τα άγρια χαράματα (10.00 ;P) κι ας μου ζήτησε να την πάω στη δουλειά της..όλα είναι μηδαμηνά μπροστά στο μεγαλείο της προσφοράς..
Βρίσκομαι στους δρόμους του Μοναστηρακίου μεσημέρι, ήλιος να βαράει, μουσική να ακολουθεί και τα μάτια ταξιδεύουν ανάμεσα στα μικρά, τα άχρηστα, τα παλιά, τα ξεθωριασμένα, που όλα μαζί συνθέτουν μια διαφορετικά όμορφη εικόνα, "του ξεχασμένου".. Αντικείμενα που έχουμε πετάξει κατα καιρούς στα σκουπίδια, αραδιασμένα πάνω σε πανιά στο δρόμο , τοποθετημένα και τακτοποιημένα σα να προέρχονται από κάποια σπάνια συλλογή, αποκτούν έτσι μια λάμψη που δε μπορούσες να τη φανταστείς, αποκτούν αξία..Χάνομαι στο πλήθος, στρίβω παίρνω μια εφημερίδα και ψάχνω απεγνωσμένα μια γωνιά για ένα καφέ..Στο δρόμο μου ένας "παπατζής" προσπαθεί να ξεγελάσει τον κόσμο, κάθονται κάποια τσιράκια του και ποντάρουν και φαίνεται ότι χάνουν..10 στις 10 φορές είχα βρει που είναι το φύλλο, αλλά ένας κυριούλης με συγκράτησε στο να ποντάρω/ καθώς και το γεγονός ότι δεν είχα λεφτα..Του έδωσα το ένθετο της εφημερίδας και έκατσε για καφέ παραδίπλα.."Ο τζόγος είναι άτιμος!"
Φτάνω σπίτι παίρνω κρασί, επιτραπέζιο και καφέ και βουρ στο εξοχικό φίλης, μέσα στο πράσινο, στο βουνό με παγωνιά..Κάναμε καμιά ώρα να ανάψουμε το τζάκι, αλλά το αποτέλεσμα μας αποζημίωσε στο μέγιστο..Κι απο κει ψηλά, καμιά επαφή με τον πολιτισμό, η Αθήνα φαινόταν μια φωτεινή καμπύλη,μια γραμμή με κουκίδες, που όλες ενώνονται κατά κάποιο τρόπο και υπογραμμίζουν τη μαγεία, τόσο ξένη αλλά και τόσο οικεία..

End

Τελείωσα, παρέδωσα, έφυγε ένα βάρος..

Και η ζωή μου μπαίνει σε ένα ρυθμό πάλι..

Ή μήπως όχι? Κάτι με βαραίνει και το βάρος γίνεται όλο και πιο αβάσταχτο..Τα βράδυα δεν κοιμάμαι, και τις μέρες ονειρεύομαι, το αντίστροφο δεν έπρεπε να συμβαίνει?

Μια αγκαλιά...!για όλους?

Τέλος..

Εγωισμός εν γένει

Οι άνθρωποι διακατέχονται από πολλά συναισθήματα αλλά το πρωτεύον, δυστυχώς, είναι ο εγωισμός..και συνήθως όσο πιο δυνατός, ισχυρός, με εξουσία, όμορφος, έξυπνος είναι κάποιος τόσο πιο εγωιστής και πεισματάρης μπορεί να γίνει..Βέβαια υπάρχουν βαθμίδες κι εξαιρέσεις...

Και δυστυχώς για να πνίξουμε τον εγωισμό μας, να βάλουμε στην άκρη κάθε πείσμα και να δούμε την απλή αλήθεια μας εμποδίζουν πολλά μαύρα σύννεφα και φυσικά ο χρόνος...Γιατί ο χρόνος τα λιαίνει όλα και θυμάσαι τα όμορφα και φεύγουν οι κακές/εγωιστικές/ζηλόφθονες/πεισματικές καταστάσεις..

Έτσι πέρασαν 3 χρόνια για να στείλω ένα μήνυμα, αλλά τελικά το έστειλα και είμαι επιτέλους ήρεμη..

Δε θέλω να αδικώ τους ανθρώπους και πόσο μάλλον να τους κοροϊδεύω, γι αυτό προσπαθώ να είμαι ειλικρινής μαζί τους και να λέω αυτό που σκέφτομαι και αισθάνομαι..Αλλά κανείς δεν είναι τέλειος και γι αυτό προσπαθώ να διορθώνω τα λάθη μου, ή την επόμενη μέρα ή σε 4 μήνες ή ακόμα και σε 3 χρόνια..

Και όσο σκληρή κι αν είναι η αλήθεια πρέπει να λέγεται , για να κάνει τον κύκλο του.. Ρίχνεις ένα κέρμα και θα φέρει ή γράμματα ή κορώνα τόσο απλό..

Το θέμα είναι όμως ότι πολλές φορές βρισκόμαστε σε διχάλες /ή τριχάλες,κτλ όπου όλες οι επιλογές, μας φαίνονται δελεαστικές αλλά και σε όλες υπάρχουν εμπόδια και δυσάρεστες καιρικές συνθήκες..Και τότε το παιχνίδι μετατρέπεται σε λαβύρινθο και η αναποφασιστικότητα παίζει με τα νεύρα σου και καταλήγεις να άγχεσαι με το παραμικρό.. Και όσο το παιχνίδι παρατείνεται, τόσο ρίχνεις τα ζάρια και προχωράς πιο βαθιά στο λαβύρινθο, τόσο περιμένεις να φέρεις τις μαγικές εξάρες που θα σε βγάλουν έξω..αλλά η αλήθεια είναι ότι οι εξάρες δε σε φτάνουν, πρέπει να χεις βρει και την άκρη του νήματος.. Και τελικά αφήνεσαι έρμαιο του παιχνιδιού, της τύχης και του χρόνου και η απόφαση γίνεται μια μικρή κουκίδα στον ορίζοντα τόσο μικρή που ξέχασες και το λόγο ύπαρξης του αρχικού διλλήματος (ή τρι-)..

..μη μου μιλάς για κόλαση
την έχω ζήσει όλη..
μη μου μιλάς για ουρανούς
για θείο περιβόλι..

μη μου μιλάς για τα παιδιά
που ψαχνούν στους δρόμους..
σαν τους αλήτες τους σοφούς
δε ξέρουν από νόμους..

μη μου μιλάς για τίποτα
δε ξέρω να απαντήσω..
μέσα στα ερείπια του καιρού
ζωή πάω να χτίσω..

έτσι απλά επειδή το άκουγα..

Με μια έξοδο 2 ταριφόνια

όταν κάποιος γεννιέται γύφτος μάλλον πεθαίνει και γύφτος.. Και με την έννοια γύφτος δεν έννοω τη φυλή των αθίγγανων αλλά των κιτρινιάρηδων "φίλων" μας..

Σάββατο 22.00: Ανασηκώνω διστακτικά το χέρι μιας και κανένα από τα ταξί που ξεπροβάλλουν στο βάθος δεν έχουν ελεύθερη τη σημαία..Από την άλλη ως βιαστική και κλασσικά αργοπορημένη, λέω να δοκιμάσω την τύχη μου..Πράγματικα ταρίφας σταματάει -έχοντας ήδη άλλη μια πελάτισσα στο πίσω κάθισμα-, παίρνει εμένα που οδεύω προς Κολώνακι (από Πατησίων) και ταυτόχρονα μια τρίτη κυριούλα που πάει Αλεξάνδρας..Ξαφνιάζομαι ολίγον και του λέω "βολεύει?" Ναι ναι, απαντάει σίγουρος, θα μπούμε από Ιπποκράτους και φτάσαμε..Επειδή με γυροφέρνει και μια ίωση και δεν έχω πολλές δυνάμεις, λέω χαλάλι..Δεν κοιτάω αμέσως το ρολόι, μιας που το χε επιτηδευμένα κρυμμένο στον καθρέφτη, κι όντας στη θέση του συνοδηγού μου ήταν δύσκολο να το εντοπίσω..Με συμβουλεύει να βάλω Ζώνη σε Προστακτικό αλλά πάντα ευγενικό τόνο :P αλλά ταυτόχρονα ανάβει και το τσιγάρο του χωρίς βέβαια να πάρει την άδεια κανενός- στα τέτοια του αν εγώ κόντευα να πάθω ασθματικό σύνδρομο από το βήχα..Με το που αδειάζει τις υπόλοιπες κυρίες, του επισημαίνω με ήπιο τόνο "ότι μάλλον κάναμε κύκλο τελικά".. Δε με παίρνει όμως να μιλήσω μιας και το αποδέχτηκα τελικά , σκέφτομαι..Το ρολόι έχει γράψει 4.70 αλλά μπήκα όταν έγραφε περίπου 2..Τον ρώταω πόσα χρωστάω "4 ευρώ"..μετράω τα ψιλά μου κι έχω 3.90 και το άλλο νόμισμα μετά ήταν 50ευρω..Και κάνω την αφελή ερώτηση "Έχω 3.90 σε ψιλά και μετά 50ευρώ" που κανονικά δε θα πρεπε καν να τον ρωτήσω ..αλλά ως όψεται η ευγενική μου φύση..:) Και ο ΓΥΦΤΟΣ προτίμησε να πάρει το 50ευρω και να μου δώσει ρέστα..για 10 ολόκληρα λεπτά, τα οποία μου τα είχε υπερκοστολογήσει.. Και μόνο που σκέφτομαι ότι η προηγουμενη από μένα του δωκε και παραπάνω 40 λεπτά συγχίζομαι..

Σάββατο προς Κυριακή επιστροφή με διπλή ταρίφα (ακολουθούμε αντίστροφη πορεία): Κιτρινιάρης νο2 σταματάει συνοδευόμενος από όμορφη παρέα παρευρισκόμενη στη θέση του συνοδηγού.. Ξανθούλα ξινισμένη μάλλον ανατολικού μπλοκ με μούτρα "τι τη θέλω τη ζωή μου, για να τη βγάζω νυχτιάτικα στους δρόμους!" και ελληναράς ταρίφας με το χαμόγελο ως τα αυτιά "τι γκόμενα κουβαλάω εγώ ο μάγκας..κι ας μου κάνει και τη δύσκολη" Και σουξου μούξου μαντάλακια..Όλο να της ρίχνει ματιές, να της μιλάει..αυτή τίποτα..ακάθεκτη, παγωμένη να κοιτάει το απόλυτο κενό -ευθεία.. Φτάνουμε γρήγορα κάτω από το σπίτι το ρολόι έχει γράψει 3.10 ΑΚΡΙΒΩΣ..(και με διπλή ταρίφα έτσι?!) Αποφασισμένη αυτή τη φορά ότι δε θα μου φάνε ούτε λεπτό, δίνω 5ευρω και 10 λεπτά και περιμένω ρέστα 2ευρω..Γυρνάει ο τύπος τα βλέπει και μου λέει κράτα θα σου δώσω εγώ ρέστα (όλοι μια μανία σήμερα να ξεφορτωθούν τα ψιλά τους..) και παίρνει μόνο το 5ευρω και μου δίνει κάτι νομίσματα..τα κοιτάω στο αμυδρό φως και είναι 1.40!!!
-"Εμ συγγνώμη τι είναι αυτά??!!!!"
-"Ε πόσα σου έδωσα"....ψάχνει λίγο ακόμα και μου δίνει άλλα ολόκληρα 20 λεπτά
-"Καλά με δουλεύετε? Το ρολόι έχει γράψει 3.10!"
Ξαναψάχνει με φανερά δύστροπο και δυσανασχετημένο ύφος - τι θέλει και αυτη πάλι!! δε μπορούσα να βρω κανένα κουτορνίθι ή κανένα μεθυσμένο παιδαρέλι - και μου δίνει άλλο ένα 20λεπτο..
Και τελικά έφυγα οργισμένη έχοντας πληρώσει 3.20 και με βγαλμένο τον αδόξαστο και την πίστη και όλα τα συγγενή θρησκευτικά ανάποδα..

Και δεν είναι τα 10 λεπτά..αλλά η κοροϊδία των ανθρώπων! Αλλά αυτοί που θέλουν να κοροϊδεύουν και να παίρνουν, δε ξέρουν και να δίνουν.. Και οι γύφτοι στα λεφτά είναι και τσιγγούνηδες στη ψυχή..γι αυτό λέω μια ζωή θα το πληρώνουν..

Μηχανικοί Ενωμένοι...

Το καλοκαίρι μου ήρθε μια επιστολή από το ΤΣΜΕΔΕ - και λόγω επερχόμενων διακοπών και βιασύνης έριξα μια γρήγορη ματιά την ώρα ακριβώς που έκλεινα την πόρτα πίσω μου για να πάω να απολαύσω λίγο γαλήνη..
Κάτι ακαταλαβίστικα και κάποιες σκόρπιες λέξεις μου έμειναν όμως, κάτι για ¨Ειδική προσαύξηση", εισφορές, 50 ευρώ-80 παραπάνω, "ΠΡΟΑΙΡΕΤΙΚΟ", και κάτι για 1000 ευρώ σύνταξη- τελειώς ουτοπιστική..

Η πρώτη ιδέα που σχηματίστηκε στο μικρό μου μυαλουδάκι είναι ότι κάποιος θέλει να δώσει στους τωρινούς συνταξιούχους μια αυξησούλα, για να κατευνάσει λίγο τα πνεύματα (μιας που τόσο καιρό, οι συντάξεις που σύμφωνα με το νόμο έπρεπε να παίρνουν οι μηχανικοί ήταν ανάλογες του δημοσίου, αλλά σύμφωνα με την πραγματικότητα ήταν πολύ μικρότερες), να πάρει και μερικούς ψήφους..κλασσικά πράγματα δηλαδή. Από την άλλη αυτό που με μπέρδευε είναι αυτό το προαιρετικό..Αν θέλουν να μας τα φάνε, γιατί για κάποιους να είναι προαιρετικό και για άλλους υποχρεωτικό..Και τι σημαίνει προαιρετικό για όσους είναι κάτω των 35 και έχουν δουλέψει λιγότερο από 10 χρόνια? Δηλαδή όταν θα γίνω 35 θα πάψει να είναι προαιρετικό και θα αναγκαστώ τότε να πληρώνω για μια σύνταξη που ίσως - τι ίσως δηλαδή ..-δε θα δω ποτέ?

Το ασφαλιστικό και το συνταξιοδοτικό αποτελούν τη ελληνική μάστιγα της εποχής μας, και δέχομαι το γεγονός ότι με τις εισφορές μου τώρα παίρνει μια αξιοπρεπή σύνταξη ο πατέρας μου..αλλά όταν εγώ θα φτάσω στην ηλικία του, ΠΟΙΟΣ θα δίνει αυτές τις εισφορές..Γιατί μέχρι τότε πολλές ανακατανομές, νέοι νόμοι, διατάγματα και ό,τι του κατεβάσει του καθενός ..μπορεί και συγχώνευση ταμείων να παίξει..

Κάποιοι φίλοι μου μηχανικοί προσπαθούν να εξηγήσουν τα ανεξήγητα , καθώς και να συσπειρωθούν απέναντι σε αυτή τη πρωτοφανή γελοιότητα, που στη πλασσάρουν ως "Επιλογή" σου ενώ στην ουσία δεν είναι.. Γιατί αν αποφασίσω να μην πληρώνω τις εισφορές, και να ξεγραφτώ από το ΤΣΜΕΔΕ θα πρέπει να επιστρέψω και την άδεια ασκήσεως επαγγέλματος- ανήκουστο!!

http://tee-tsmede.blogspot.com/
http://reengineering.wordpress.com/

ΠΡΟΤΙΜΩ να επιλέγω τα λεφτά μου που θα πηγαίνουν και να επενδύονται με καλύτερες προοπτικές, αυτό μόνο θα αποτελούσε ΕΛΕΥΘΕΡΗ επιλογή..

Σύντομη αναδρομή

Μωρό φασκιωμένο στην αγκαλιά της γιαγιάς, κοριτσάκι που δε μπορούσε να πει "ντομάτα" αλλά "τομάτα" και τον αδελφό της τον φώναζε Κώτα, παραλείποντας το σ..Στα 5 της έβαλε τα κλάμματα μπροστά στην τηλεόραση γιατί δε μπορούσε να δει και έτσι έβαλε κάτι τεράστια γυαλιά που κάλυπταν το μισό της πρόσωπάκι.Στο σχολείο πάντα Α στα μαθήματα κι όταν έφερε μια φορά Β με έξι ερωτηματικά η μαμά της βγήκε εκτός εαυτού..Στο γυμνάσιο απομονώθηκε και μελαγχόλησε, όλοι της φαίνονταν ξένοι..Στο λύκειο ερωτεύτηκε, άνοιξε ο κόσμος και ξέχασε τα πάντα. Στη σχολή γέλασε, διασκέδασε, δέθηκε..και τελικά αγάπησε δυνατά..Στη δουλειά έδωσε και δίνει την καλή της ενέργεια, κι επιτέλους κάνει αυτά που πάντα ήθελε...Κι έτσι πέρασαν 26 χρόνια..κι εύχεται να ζήσει και τα υπόλοιπα της χρόνια το ίδιο δυνατά και γεμάτα, κι εύχεται να μη ξεχάσει το παιδί, την έφηβη, τη φοιτήτρια, απεχθάνεται τον όρο "καρριερίστρια", θέλει να συνεχίσει να αισθάνεται, να αποφύγει να γίνει ρεαλίστρια και κυνική όσο κι αν έχει πείσει τον εαυτό της ότι πρέπει κι όσο κι αν υπάρχουν στιγμές που αυτο-προσδιορίζεται με αυτόν τον όρο, αλλά κυρίως επιθυμεί να προσφέρει και να συνεχίζει να δίνει στους γύρω της-όσο μπορεί!


Γέελα, γέλαα πουλί μου γέλα κι είναι η ζωή μια τρέλα..

ΥΓ Έπρεπε σήμερα να βρέχει καταρρακτωδώς(γκρίνια νο1) ?? Έπρεπε σήμερα να αρχίσει να κλείνει η φωνή μου, να με πιάνουν κομάρες και να με χτυπήσουν τα παπούτσια(γκρίνια νο2-3-4) ??:P
ΥΓ2 Ωστόσο όλοι οι φίλοι μου φέρνουν και μου υπενθυμίζουν την άνοιξη ..και τους ευχαριστώ..