Τελείωσα, παρέδωσα, έφυγε ένα βάρος..
Και η ζωή μου μπαίνει σε ένα ρυθμό πάλι..
Ή μήπως όχι? Κάτι με βαραίνει και το βάρος γίνεται όλο και πιο αβάσταχτο..Τα βράδυα δεν κοιμάμαι, και τις μέρες ονειρεύομαι, το αντίστροφο δεν έπρεπε να συμβαίνει?
Μια αγκαλιά...!για όλους?
Τέλος..
Οι άνθρωποι διακατέχονται από πολλά συναισθήματα αλλά το πρωτεύον, δυστυχώς, είναι ο εγωισμός..και συνήθως όσο πιο δυνατός, ισχυρός, με εξουσία, όμορφος, έξυπνος είναι κάποιος τόσο πιο εγωιστής και πεισματάρης μπορεί να γίνει..Βέβαια υπάρχουν βαθμίδες κι εξαιρέσεις...
Και δυστυχώς για να πνίξουμε τον εγωισμό μας, να βάλουμε στην άκρη κάθε πείσμα και να δούμε την απλή αλήθεια μας εμποδίζουν πολλά μαύρα σύννεφα και φυσικά ο χρόνος...Γιατί ο χρόνος τα λιαίνει όλα και θυμάσαι τα όμορφα και φεύγουν οι κακές/εγωιστικές/ζηλόφθονες/πεισματικές καταστάσεις..
Έτσι πέρασαν 3 χρόνια για να στείλω ένα μήνυμα, αλλά τελικά το έστειλα και είμαι επιτέλους ήρεμη..
Δε θέλω να αδικώ τους ανθρώπους και πόσο μάλλον να τους κοροϊδεύω, γι αυτό προσπαθώ να είμαι ειλικρινής μαζί τους και να λέω αυτό που σκέφτομαι και αισθάνομαι..Αλλά κανείς δεν είναι τέλειος και γι αυτό προσπαθώ να διορθώνω τα λάθη μου, ή την επόμενη μέρα ή σε 4 μήνες ή ακόμα και σε 3 χρόνια..
Και όσο σκληρή κι αν είναι η αλήθεια πρέπει να λέγεται , για να κάνει τον κύκλο του.. Ρίχνεις ένα κέρμα και θα φέρει ή γράμματα ή κορώνα τόσο απλό..
Το θέμα είναι όμως ότι πολλές φορές βρισκόμαστε σε διχάλες /ή τριχάλες,κτλ όπου όλες οι επιλογές, μας φαίνονται δελεαστικές αλλά και σε όλες υπάρχουν εμπόδια και δυσάρεστες καιρικές συνθήκες..Και τότε το παιχνίδι μετατρέπεται σε λαβύρινθο και η αναποφασιστικότητα παίζει με τα νεύρα σου και καταλήγεις να άγχεσαι με το παραμικρό.. Και όσο το παιχνίδι παρατείνεται, τόσο ρίχνεις τα ζάρια και προχωράς πιο βαθιά στο λαβύρινθο, τόσο περιμένεις να φέρεις τις μαγικές εξάρες που θα σε βγάλουν έξω..αλλά η αλήθεια είναι ότι οι εξάρες δε σε φτάνουν, πρέπει να χεις βρει και την άκρη του νήματος.. Και τελικά αφήνεσαι έρμαιο του παιχνιδιού, της τύχης και του χρόνου και η απόφαση γίνεται μια μικρή κουκίδα στον ορίζοντα τόσο μικρή που ξέχασες και το λόγο ύπαρξης του αρχικού διλλήματος (ή τρι-)..
..μη μου μιλάς για κόλαση
την έχω ζήσει όλη..
μη μου μιλάς για ουρανούς
για θείο περιβόλι..
μη μου μιλάς για τα παιδιά
που ψαχνούν στους δρόμους..
σαν τους αλήτες τους σοφούς
δε ξέρουν από νόμους..
μη μου μιλάς για τίποτα
δε ξέρω να απαντήσω..
μέσα στα ερείπια του καιρού
ζωή πάω να χτίσω..
έτσι απλά επειδή το άκουγα..
