Καλημέρα..ας με ξυπνήσει κάποιος pls στις 8 παρακαλώ για να πάω 9 δουλειά (ποπο πάλι άγρια χαράματα) για να ρθω νωρίς να σας βρω και για να φύγω σχετικά νωρίς, γιατί ξέχασα ότι μια φίλη εκθέτει κάτι φωτογραφίες και της είχα είπα ότι θα πάω--> ακράδαντο στοιχείο αμνησίας ή επίσκεψης του Γερμανού Αλτς..
Πολύ deja-vu σήμερα βρε παιδιά..δε ξέρω λες να φταίνε τα άστρα, έχει καμια πανσέληνο, να θυμηθώ να διαβάσω το ζώδιο μου..
Έχω πάει για καφέ- που κατέληξε σε μπύρα- σε συνηθισμένο μέρος με συνηθισμένα άτομα, οι κουβέντες μας πρέπει να είχαν επαναληφθεί κατά το 70% αλλά μερικές φορές θέλεις να επαναλαμβάνεσαι. Φεύγω, κλασσικά προσφέρεται ευγενικά να με γυρίσει ο ένας αλλά ντρέπομαι και η άλλη νυστάζει επομένως ταξάκι (η πρώτη φορά θα ήταν?)
Με το που σταματάω ένα και μπαίνω, τσουπ, κάτι μου θυμίζει λέω, λες να τον έχω ξαναπετύχει,αναρωτιέμαι.. Αμέσως του το πετάω, δε κωλώνω(έτσι γράφεται??πολλά ωμέγα μαζεύτηκαν) κιόλας
"Σε έχω ξαναπετύχει μάλλον.."
"Τι?! τα είχαμε και χωρίσαμε?"
"μπα δε θα σε θυμόμουν τότε.." :P
λολ ε μετά από αυτό ήμουν σίγουρη θυμήθηκα ακριβώς και το διάλογο που είχαμε κάνει την προηγούμενη φορά στο ταξί, πάνε 3-4 μήνες.. Και τον επανέλαβε άθελά του..Πολύ γελοίος τύπος αλλά πρέπει να το παραδεχτώ διασκεδαστικός. .Είναι κάποιοι άνθρωποι που έχουν ταλέντο στο να σου φτιάχνουν τη διάθεση!Αλλά πολλή επανάληψη βρε παιδί μου , λες επειδή ειναι καλοκαίρι και τα κανάλια παίζουν επαναλήψεις να επηρεάστηκε ο κόσμος?
Τουλάχιστον ξέχασε να βάλει το ρολόι να γράφει και βγήκα κερδισμένη..Το παζάρεψα και λίγο και παρόλο τη διπλή ταρίφα μόνο 2.5 ευρώ..
Άσε που και πριν 2 βδομάδες πέτυχα έναν άλλο ταξιτζη, που είχα όμως μια αίσθηση ότι τον έχω ξαναπετύχει..Είχε μια χαρακτηριστική μουστάκλα-και θυμόμουν οτι ενώ θύμιζε κρητικός πρέπει να ήταν από άλλου-Πελοπόννησο..Στο τέλος όταν έβγαινα τον ρώτησα διακριτικά και επιβεβαιώθηκε η αίσθηση που είχα!
Και καταλήγω στο εξής ηλίθιο συμπέρασμα 1ον ή έχω πάαααρα πολύ καλή μνήμη- που αμέσως απορρίπτεται λόγω άλλων ακράδαντων στοιχείων, που καταδεικνύουν ακριβώς το αντίθετο ή 2ον έχω σεληνιαστεί και πετυχαίνω γνωστούς παντού και όλοι μου θυμίζουν κάτι σαν θεωρία συνομωσίας ένα πράγμα ή 3ον έχω πληρώσει τα κερατιάτικά μου σε ταξί-που σημαίνει ότι έχω πάρει τόσα ταξί που θα είχα καλύψει τη διαδρομή Αθήνα-Πεκίνο δεκάδες φορές-προετοιμασία για τους ολυμπιακούς που αναμένονται ή αλλιώς παραδίδω την ολυμπιακή φλόγα και εκτελώ διαδρομές courrier-λαμπαδηδρόμου... Επομένως πόσα ταξί να υπάρχουν στην Αθήνα και πόσα από αυτά κάνουν διαδρομές στο κέντρο?!?! εμ φαίνεται τα έχω πάρει ΟΛΑ! και τώρα ξαναρχίζω από την αρχή.. Στο τέλος θα ανοίγω την πόρτα στο ταξί και θα λέω
"Οπ Μιχαλάκη πάλι εσύ?Ξέρεις τώρα... τη συνηθισμένη διαδρομή"
Αρχίζω να κιτρινι-άζομαι μου φαίνεται..Πάλι καλά αυτή την εβδομάδα παραλαμβάνει ο bro το νέο του απόκτημα- μια Α3 - που βέβαια θα κάνει το σκατό του παξιμάδι για να τη ξεπληρώσει αλλά έτσι είναι οι άντρες (ή ορισμένοι τουλάχιστον) περιορίζονται στο "φαίνεσθε", αλλά στην προκειμένη περίπτωση δεν πρέπει να γκρινιάζω ,γιατί προς στιγμή επωφελούμαι..το άλλο αμάξι μένει χωρίς διεκδικητή..αν και παλιό κάνει τη δουλειά του μια χαρά. Αν και πολύ φοβούμαι ότι θα ακουστεί μια καμπάνα σύντομα εκ των γονέων- αφού πήρε ο αδελφός σου αμάξι σκεφτόμαστε να πουλήσουμε το άλλο..ΧΑΧΑΧΑ και μόνο που το σκέφτομαι δακρύζω από τα γέλια που θα κάνω, γιατί θα ακουστούν πολλές καμπάνες, αλλά αυτές θα είναι δικές μου που θα χτυπάνε σαν τρελές..
Τεσπα μέχρι τότε θα θερίσω και πάλι τους δρόμους της Αθήνας, λέμε τώρα, αν και ακριβή η βενζίνη ρε γμτ.. Λες, αφου το κατέχω το σπορ και το έχω δει το έργο άπειρες φορές να διαδραματίζεται , να το βάψω κίτρινο , να βάλω έναν counter και μια ταμπελίτσα "Εδώ το καλό ταξί", να διαλέγω τις κούρσες μου και να βγάζω τα έξοδα μετακίνησης και κατιτίς παραπάνω για τη ψυχική οδύνη, γουάι νοτ? Αυτή είναι επιχειρηματικότητα όχι αστεία..:p
Και το παράδοξο συνέβη.. Χθες βράδυ σκεφτόμουν τις ατέρμονες σιωπές και μόλις σήμερα το πρωί έσπασε μία..Μία σιωπή 2 χρόνων. Μοιραίο, τύχη, παράλογο, ένστικτο,προαίσθηση δε ξέρω πως να το ονομάσω, τι τίτλο να του βάλω. Με τόση απλότητα και φυσικότητα μιλήσαμε σαν να μη μας άγγιξαν 2 παγωμένα χρόνια, δεν είπαμε τίποτα ουσιαστικό αλλά το χαμόγελο υπήρχε.. Και είμαι καλύτερα, κι ας μην ήταν όπως παλιά.., ξέρω ότι είναι καλά, μου αρκεί..
Ένας βάρος έφυγε. Μια καλή ημέρα ήρθε.
Είδες τελικά αν έχεις κάτι στο μυαλό σου ή αν θέλεις κάτι συμβαίνει.
Πάω κάτι να βάλω να πιω..
Ωραία γέμισε το ποτήρι με παγάκια και ένα γλυκό ποτό με σκοπό γλυκάνει αυτές τις μοναχικές ώρες..
Ακούω μουσική...παράξενη αίσθηση, αλήθεια πόσο καιρό έχω να ακούσω μια μελωδία, ένα τραγούδι, ένα θρήνο σπίτι μου, μέσα μου..Τέτοιες ώρες μου λείπει το τσιγάρο..Ο καπνός που τα πνίγει όλα και σε φέρνει πιο κοντά στη μουσική , σε ρίχνει μέσα σου και είσαι πιο ευάλωτος στις μεθυστικές νότες ..
Empty rooms where we love to live with others.
Αλήθεια τι άδειο που είναι..
Τι είναι πραγματικότητα, αυτό που ζούμε , αυτό που ζήσαμε ή αυτό που θα έρθει? Τι έχει πραγματική ουσία και σημασία, τι κυνηγάμε όλοι μας να πετύχουμε κι ο πιο μεγάλος φόβος όλονων μας αν το πετύχουμε θα το συνειδητοποιήσουμε ?
Σήμερα έφυγαν οι γονείς μου..Σήμερα μου χάρισαν στη δουλειά ένα βραχιολάκι, χειροποιήτο, με κοχυλάκια και κορδελάκια..Θυμήθηκα και μια κορνίζα από τη Πέμπτη..Συγκινήθηκα. Κάποιος με σκέφτηκε, λέω, και μου αρκεί. Μου αρκει? Μου λείπει κάτι..
Ένα σπίτι γεμάτο με ανέσεις, κι όμως παραμένει άδειο. Χαίρομαι που έφυγαν, πήγαν να βρουν και πάλι τον εαυτό τους. Κάποτε φεύγαμε εμείς και ο μπαμπάς έμενε πίσω, τώρα αντιστράφηκαν οι όροι..Και τώρα μείναμε μόνοι μας, δυο αδέλφια, τι είναι αυτό που μας ενώνει και μας χωρίζει..Παλιά ερχόταν και κάποιος άλλος και αποκτούσε νόημα η νύχτα. Μου λείπει κάτι..
Μίλησα με μια φίλη, είπαμε να κανονίσουμε για το σκ ή για καφέ ή για μπάνιο, αλλά είναι απ αυτά που λες και τελικά δε γίνονται..Μίλησα και με μια άλλη, ήθελε να πάμε για καφέ, σήμερα...Όχι σήμερα είναι δική μου η νύχτα αυτή..Ήθελα να μιλήσω για όσα με πνίγουν αλλά δεν τα αφήνω να με νικήσουν.. Δεν είναι κάτι συγκεκριμένο, μια ανησυχία ίσως, επειδή κάτι μου λείπει.
Άδειασε το ποτήρι και διψάω και πάλι..Άδειασε η σκέψη μου και αναζητώ και πάλι..Άδειασε το σπίτι και ακούστηκε η σιωπή..
Μια φορά είχα φίλους και φίλες και τους άφησα και με άφησαν και τώρα παλεύω να βρω τις ισορροπίες με νέα πρόσωπα. Γράφω για να με εξορκίσω, για να εξαγνιστώ λίγο μέσα από τις λέξεις, αλλά δεν έχει ροή ο λόγος.. Κάποιος λέει ότι είμαι κακιά, ίσως...αλλά δε ξέρω πώς είναι ένας καλός, με ποιον θα συγκριθώ και ποιος θα με κρίνει? Εξάλλου όλοι πιστεύουμε στην καλοσύνη μας ή τουλάχιστον δίνουμε μια δικαιολογία στον εαυτό μας και βαδίζουμε. Και από δικαιολογίες πολλές.. Μέσα μου έχω ζητήσει πολλά συγγνώμη κι ας μην ακούστηκαν ποτέ, απλά πληρώνω τη σιωπή.. Οι κουβέντες στέρεψαν, τα λόγια απλά αιωρούνται κάπου ανάμεσα στο χρόνο και τα χείλη μας.
Πίνω στην επόμενη σιωπή που θα σπάσει. Και τότε ίσως να βρω αυτό που μου έλειπε.
μια ιδέα από Τέτση, αλλά σημείωση οι photos είναι από κινητό, δηλ χάλια ανάλυση και χρώματα, αλλά αυτό είχα επάνω μου εκείνη την ώρα..
Επέστρεψα και πονάω..Όχι μόνο συναισθηματικά αλλά και in real..Πονάω παντού σα να χτυπούσαν ανελέητα σα το χταπόδι πάνω σε ένα βράχο και τώρα να πρέπει να συρθώ πάλι μέσα στη θάλασσα..Πονάω γιατί επέστρεψα κι έχω αρχίσει να αναθεωρώ τη ζωή μου και τις επιλογές μου, ένα μεγάλο γιατί αιωρείται από το πρωί.. Γιατί δουλεύω, γιατί αναλώνομαι, γιατί δε μπορώ να προσφέρω, γιατί δεν υπάρχω και δε σκέφτομαι στο χώρο και το χρόνο που βρίσκομαι! Φέτος είπα να ξεκινήσω την ιδέα των αποδράσεων από πιο νωρίς αλλά ενώ μου δίνει δυνάμεις να συνεχίσω είναι αυτές οι πέντε μέρες την εβδομάδα που το χαλάνε το σκηνικό..ΚΑι ίσως βοηθάει λίγο η βόλτα , λίγο καμιά μπυρο/ουζο/ρακό/αλκοολο -κατάνυξη να περάσουν κι αυτές 5 ρημαδομέρες, αλλά το πρωί πώς ανοίγει το ρημαδοβλέφαρο?
Πέρα από τη γκρίνια της νύστας και της κούρασης της ώρας τούτης, έχω να δηλώσω ότι πέρασα όμορφα..με στιγμές υπέροχες και στιγμές καλές και σχεδόν καμία κακιά.. Το ταξίδι μου όμως άρχισε με εσάς την Πέμπτη το βράδυ, ένιωσα σα σπίτι μου με μια παλιοπαρέα και πολύ καλή διάθεση..
Και θα γίνω προβλέψιμη και θα επαναληφθώ , αλλά αν υπάρχει θέμα θα ήταν "Θάλαττα" αφιερωμένο και στην έκθεση του Μουσείου σύγχρονης τέχνης που είχε εγκαίνια αυτό το σκ. Ο Τέτσης εκθέτει το έργο του που είναι εμπνευσμένο από στοιχεία της φύσης όπως ήλιος, θάλασσα, φεγγάρι, φως , καιρός, βουνό και συνθέτει την τέλεια εικόνα με όλα τα χρώματα που μπορούν να συνυπάρξουν...μια έκρηξη χρωμάτων σε έναν πίνακα που άλλοτε απεικονίζει το ίδιο τοπίο ηλιόλουστο κι άλλοτε ανεμοδαρμένο και σκοτεινό. Και η θάλασσα, στοιχείο που βρίσκεται παντού και κυρίως μέσα μας άλλοτε γαλάζια, κίτρινη,πράσινη, κόκκινη, μωβ, μπλε άλλοτε άσπρη και άλλοτε μαύρη, είναι η ίδια όμως, και μέσα από διαφορετικό πρίσμα, κάτω από διαφορετικές συνθήκες αλλάζει, αεικίνητη, υπάρχει, φουντώνει, θυμώνει,αντιδρά στις καταιγίδες, ηρεμεί στο ουράνιο τόξο, ερωτευέται κάτω από το φως του φεγγαριού, μελαγχολεί τη νύχτα χωρίς φεγγάρι,και χαμογελάει στις ακτίνες του ήλιου.. Κι αν αυτή δεν υπάρχει μέσα μας τι άλλο υπάρχει?Κι αν αυτό δεν είναι ένα θαύμα τότε ποιος μιλάει για πίστη και για θέους όταν το μεγαλείο το έχεις μέσα σου. Η δύναμη που απορρέει από την εσωτερικότητά είναι μοναδική και είναι τόσο απλή..Θα ψάχνεις, θα γυρίζεις, θα μιλάς, θα σκέφτεσαι, θα τσακώνεσαι, θα πιστεύεις, θα αγαπάς,θα εξαπατάσαι κι όλο πάλι σε σένα θα επιστρέφεις, ο άνθρωπος που σε δέχεται, σε αγαπά και σε αντιπαθεί ανάλογα με τη στιγμή. Και γιατί κάνεις ό,τι κάνεις στη ζωή? Για να δεις μέσα από τις πράξεις σου κάτι ανύπαρκτο να γίνεται υπαρκτό, από ένα χαμόγελο που θα προκαλέσεις σε κάποιον έως την κατασκευή μιας γέφυρας και τη δημιουργία μιας νέας ιδέας. και όση μεγαλύτερη διάρκεια έχει, τόσο μεγαλύτερη η αποτελεσματικότητά του στην εσωτερική σου ικανοποίηση, στην ευχαρίστηση του εγώ σου, κι επομένως όλα καταλήγουν πάλι σε σένα, κι αυτό αποτελεί μια μορφή εγωπάθειας, που ναι μεν ενδιαφέρεσαι για το συνανθρωπό σου αλλά επιδιώκοντας να εξυψωθείς μέσα από το συναίσθημα του αλτρουϊσμού..Ένας φαύλος κύκλος, δηλαδή, την ενέργεια που θα προσφέρεις θα λάβεις..Και σε αυτή τη σκέψη μόνο στέκομαι, ενώ όλες οι άλλες έχουν μια φυσική συνέχεια ετούτη εδώ στριφογυρίζει συνεχώς, είναι επειδή παλαιότερα είχα προσπαθήσει να αποδείξω το αντίθετο μέσα από τα λόγια και τις πράξεις, νομίζοντας ότι ο έρωτας χωρίς ανταπόκριση είναι η μέγιστη απόδειξη της ύπαρξης μια μη εγωιστικής πράξης κι όμως κι αυτή καταρρίφθηκε μιας και ο έρωτας τελικά είναι περισσότερο προσωπικό θέμα, παρά διαδραστικό..
Γύρισα "σπίτι" και ένιωσα τη γλύκα του παιδιού να ξαναζωντανεύει μέσα μου, δεν έπαιξα όπως κάποτε όχι όσο θα ήθελα, αλλά βούτηξα στη δική μου ανάμνηση και ένιωσα όλες τις σταγόνες να με ποτίζουν με νοσταλγία και ελευθερία. Αέρας φύσηξε και πήρε όλες μου τις φοβίες, καθάρισε το μυαλό και με σήκωσε πάνω από θάλασσες και είδα τους γλάρους να πετάνε πάνω από το βράχο και είδα ένα σπουργίτι να τσαλαβουτάει στο νερό με τέλεια αρμονία, ένιωσα τη μουσική να δίνει ρυθμό, έκλεισα τα μάτια και αφέθηκα στη θέρμη του ήλιου και τα χάδια του ανέμου..
Τις τελευταίες μέρες νιώθω μια ατονία, ίσως να φταίει ότι μπήκα σε κλίμα καλοκαιριού και με έχει καταβάλλει η άρνηση για δουλειά και η επιθυμία για βόλτα, παρεούλα, καλή συζήτηση και ποτό.. Δε μπορώ να συγκεντρωθώ όσο και να προσπαθώ το μυαλό τρέχει ήδη σε απομακρυσμένες παραλίες και το σώμα παραμένει βαρύ αμετακίνητο στην ίδια θέση στην οποία σωριάζεται από το πρωί μέχρι το απόγευμα..
Σήμερα έχουμε στο γραφείο ένα κοριτσάκι 6 χρονών, το οποίο ζωγραφίζει για όλους μας , τραγουδάει, παίζει με τις κούκλες , δεν περπατάει αλλά τρέχει, μιλάει γρήγορα, έρχεται και σε φιλάει και κάνει νάζια και νιαουρίσματα όλη την ώρα.. Είναι απλά παιδί κι όμως δε θυμάμαι τον εαυτό μου ποτέ έτσι, δε θυμάμαι να ήμουν χαρούμενο παιδί, δεν τραγούδαγα, δεν ήμουν κοινωνική με τα άλλα παιδιά και τους μεγάλους, ήμουν ίσως λίγο μαμόθρευτο- έτσι με αποκαλούσε η γιαγιά μου- έκλαιγα πολύ συχνά, έπαιζα σπάνια στο σχολείο, είχα 2-3 κούκλες όλες κι όλες, είχα κουζινικά και τέμπερες με πινέλα και έκανα συλλογές από χαρτιά αλληλογραφίας, αυτοκόλλητα και ότι άλλο μου κατέβαινε στο μυαλό. Λάστιχο και σκοινάκι δεν έπαιζα στα διαλείμματα γιατί δεν ήμουν καλή και φοβόμουν, και στα άλλα ομαδικά παιχνίδια σπάνια με διάλεγαν επειδή δεν έτρεχα γρήγορα.. Φίλες κολλητές δε θυμάμαι να είχα . Με την Αλίκη μόνο αρχίσαμε και κάναμε παρέα στην Πέμπτη και Έκτη και με την Αναστασία, που ήταν πιο ανεξάρτητο πνεύμα, μόνο στην Έκτη καταφέραμε να κάτσουμε μαζί..
Σίγουρα όμως έχω να θυμάμαι τα καλοκαίρια μου, όταν έτρεχα στους δρόμους του χωριού προκειμένου να κρυφτώ και να φωνάξω «Φτου ξελευθερία» (αλήθεια μήπως εννοούσαμε φτου και ελευθερία..) ή όταν προσπαθούσα να αποφύγω τη μπάλα στα μήλα, ή να την πιάσω αντίθετα στο κορόιδο, τυφλόμυγα, αγαλματάκια ακούνητα, βασιλιά βασιλιά με τα 12 σπαθιά, που ν το δαχτυλίδι, αυτοσχέδια παιχνίδια όπως τα μαγαζιά, ένα σπιτάκι, θεατρικές παραστάσεις, μπουγέλα, ποδήλατο, εξορμήσεις στην εξοχή και φυσικά παιχνίδια στην άμμο και στη θάλασσα.. Και ξαφνικά συνειδητοποιώ ότι παιδί υπήρξα μόνο τα καλοκαίρια, στην πόλη γινόμουν ένα μουντό και βαριεστημένο παιδί, ένα παιδί που φοβόταν να παίξει, κλεισμένο σε τέσσερις τοίχους και περιορισμένο από τα γκρίζα κτίρια της Αθήνας, έβλεπε ουρανό μόνο αν γύριζε το κεφάλι ψηλά και ήταν πολύ μακρυά το γαλάζιο για να το πιάσει και μετρούσε αντίστροφα το χρόνο, λες και ο χρόνος θα κύλαγε πιο γρήγορα έτσι, για να έρθει και πάλι καλοκαίρι.. Και έτσι κύλησε τελικά ο χρόνος και το παιδί προσπαθεί να ζήσει ό,τι δεν έζησε, το χαμένο χρόνο, να αρπάξει αυτό που του στέρησαν, να γίνει το παιδί που δεν ήταν και ίσως στο τέλος να θελήσει να μείνει για πάντα παιδί..
Dear all of u,
I had a wonderful time and I m glad I met you. I hope that you enjoyed your stay in Greece and you are welcomed to visit again our country. It’s a shame that I had not enough time to know all of you better, because meeting you, was a beautiful experience for me.. Και να, είναι που ένιωθα σαν οικοδέσποινα, ήρθατε στη χώρα μου και ήθελα να σας δείξω την ομορφιά της και δεν πρόλαβα να μοιραστώ μαζί σας όλα όσα έχουμε, όλα όσα είμαστε ή όλα όσα θέλουμε να δώσουμε..Αυτά ήταν τα λόγια με τα οποία επιθυμούσα να σας αποχαιρετήσω, θα ήθελα να είχα το θάρρος αλλά τα άφησα να φωλιάσουν μέσα μου, γιατί πολλές φορές ο φόβος είναι ανασταλτικός, ο χρόνος σύντομος και η εκδήλωση συναισθημάτων παρεξηγήσιμη.
Ήταν 4 μέρες απίστευτες, γνώρισα άτομα από Ρωσία, Καναδά, Ισπανία, Ιταλία, Ουγγαρία, Πολωνία, Ισραήλ, Γερμανία μίλησα με άτομα από Γαλλία, Αμερική, Δανία, Ιράν, Σερβία, Ινδία και υπήρχαν ακόμα τόσοι πολλοί, τόσες διαφορετικές κουλτούρες, τόσα να πεις.. Η αλήθεια είναι ότι είχα το πλεονέκτημα της «έδρας» και ήταν εύκολο, αλλά ήταν λίγο.
Για άλλη μια φορά θυμήθηκα τι όμορφο που είναι να γνωρίζεις καινούργιους, διαφορετικούς ανθρώπους να αντλείς τα θετικά από αυτούς, να επικοινωνείς, να μαθαίνεις και να συνειδητοποιείς ότι το γέλιο είναι κοινό χαρακτηριστικό όλων των ανθρώπων και η γλώσσα που χρησιμοποιείς ή η καταγωγή σου έχει ελάχιστη σημασία. Πολλοί μπορεί να ήρθαν για να κάνουν στρατηγικές ή επαγγελματικές γνωριμίες και ίσως αυτό να αμαυρώνει λίγο τη σύσταση ή τις συνθήκες, αλλά χθες κάτω από τον ελληνικό ήλιο του Σαρωνικού, δίπλα στη θάλασσα και με συντροφιά το κρασί η στρατηγική ξεχάστηκε και υπερίσχυσε η δύναμη του χαμόγελου και της καλής διάθεσης. Παίξαμε, γελάσαμε, κολυμπήσαμε, φάγαμε, ήπιαμε. Ξεκίνησε σα μια επαγγελματική υποχρέωση, σαν ένα συνηθισμένο βαρετό συνέδριο αλλά στην πορεία ένιωσα ξανά παιδί και ήταν από τις φορές που χαίρεσαι που είσαι Έλληνας, γιατί ο τόπος μας έχει μοναδικές ομορφιές που όλοι τις εκτίμησαν, γιατί γνώριζαν για την αρχαία ιστορία μας και την ελληνική μυθολογία, γιατί τους άρεσε η ελληνική μουσική και ο ελληνικός χορός , γιατί έχουμε φρέσκα ψάρια, χταπόδια, ντομάτα, ούζο και απλά πράγματα που για μας είναι συνηθισμένα και επειδή έχουμε ένα όμορφο, ζεστό κι αληθινό χαμόγελο που τους αρκεί.
Και ίσως να μη διαφέρουμε πολύ..
Συνταξιδιώτες μου πολλοί
Σκοπός μου να εξερευνήσω το καινούργιο
Οργή και θυμός να γίνουν κύμα
Η θλίψη μου να γίνει μαύρο σύννεφο και η σκέψη μου ήλιος φωτεινός
Τέλος μου κι αρχή να γίνουν νύχτα και φως του φεγγαριού να με οδηγήσει.
να έχω αυτή τη δύση του ηλίου πίνοντας το κοκτέιλ μου..
και το βράδυ να ξαπλώνω και να έχω αυτή τη θέα
ζητάω πολλά?
..επειδή η επιστήμη θέλει αποδείξεις όπως σωστά επισημαίνει η Λίτσα, η θερμοκρασία έχει ανέβει και το κλίμα έχει γίνει πιο ζεστό, ιδού:
Επειδή τώρα τελευταία λαμβάνω πολλά τέτοιες αγγελιές με Mail, που αποδεικνύουν την τρρέλα και το χιούμορ των Ελλήνων, θέλω να τα μοιραστώ μαζί σας και να μου πείτε ποια είναι η πιο πρωτότυπη..Υπάρχουν κι άλλες..
ΠΩΛΕΙΤΑΙ γραφείο αντί-κα, κατάλληλο για κυρία με χοντρά πόδια και μεγάλα συρτάρια.
ΠΩΛΕΙΤΑΙ πωλήτρια.
ΠΩΛΕΙΤΑΙ σκύλος. Τρώει τα πάντα, ιδιαίτερη αδυναμία στα παιδιά.
ΕΝΥΔΡΕΙΟ, διαστάσεων 92χ65χ48, ιταλικό ντιζάινε και ανανέωση αέρα αυτόματα, φωτισμόν σαν σκηνοθετημένον, ρεαλιστικώτατον, μαζί με 5 αιμοβόρα ψάρια Χονολουλούς πολεμικά, όλα μαζί 100.000 λόγω αναχωρήσεως
ΓΥΜΝΑΣΤΗΣ, επιθυμώ αξιόλογη ερμαφρόδιτη δεσποινίδα, που να έχει δουλέψει σε οικοδομή. 'ντρες αποκλείονται.
ΑΝΤΡΑΣ, ειλικρινής, παίρνει τα πάντα.
ΖΗΤΩ να μου χαρίσουν έγχρωμες τηλεοράσεις, στερεοφωνικά υπολογιστές, κινητά τηλέφωνα, πιστωτικές κάρτες, μηχανές, αυτοκίνητα, σκάφη αναψυχής, κότερα,. ΜΟΝΟ ΣΟΒΑΡΕΣ ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ ΔΕΚΤΕΣ.
ΕΝΟΙΚΙΑΖΕΤΑΙ κρασί χύμα.
ΕΥΚΑΙΡΙΑ, λόγω διάλυσης η εκκλησία Αγίας Θέκλας πουλάει 2 κολυμπήθρες Σιλωάμ, 7 εξαπτέρυγα, 500 κιλά κερί, ολόχρυσο σερβίτσιο Ιερού ( δισκοπότηρα κ.λ.π. ) και έναν πολυέλαιο.
ΣΦΥΡΟΔΡΕΠΑΝΟ του ΚΚΕ πωλείται από ατσάλι και σμάλτο, κεντημένο στο χέρι, για φινετσάτους προλετάριους, πολύτιμο οικογενειακό κειμήλιο από Οκτωβριανή Επανάσταση. Δώρο : ''Τα 'παντα του Λένιν'' ( 55 τόμοι, δύο ευρετήρια )
ΕΧΕΤΕ ΕΞΟΧΙΚΟ; Ελάτε Κάνιγγος 23, είδη εκφοβισμού ζώων, ανθρώπων, σε τιμές μπαράζ. Νόμιμη αγορά και κατοχή. Ο τρόμος σε πακέτο!
ΕΙΜΑΙ η χρυσοχέρα Δέσποινα. Ζυμάρι πιάνω και κολώνα της ΔΕΗ γίνεται. Θα σε κάνω να λιώσεις.
ΚΟΥΚΛΑ φουσκωτή, τριών οπών, μπαταρίας και ρεύματος, ψάχνει για αληθινό άντρα να την φουσκώσει. Τρόμπα ποδηλάτου.
ΖΗΤΩ να μου χαρίσουν έγχρωμες τηλεοράσεις, στερεοφωνικά υπολογιστές, κινητά τηλέφωνα, πιστωτικές κάρτες, μηχανές, αυτοκίνητα, σκάφη αναψυχής, κότερα,. ΜΟΝΟ ΣΟΒΑΡΕΣ ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ ΔΕΚΤΕΣ. 
Στη μία χούφτα του κρατούσε σφιχτά ένα τσίγκινο δαχτυλίδι, από αυτά τα ψεύτικα που πουλάνε στα διάφορα πανηγύρια για να προσελκύσουν το κοριτσίστικο πληθυσμό. Ήταν, βέβαια, πολύ μικρό για τα δικά του χοντροκομμένα δάχτυλα αλλά ακόμα και για γυναίκας δάχτυλα μικρό του φαινόταν, αν και είχε πολύ καιρό να δει τα δάχτυλα της ήταν σίγουρος ότι δεν της έκανε πια.. Τελευταία φορά τη θυμάται να το φοράει όταν πηγαίνανε σχολείο ακόμα, καθόταν σε ένα παγκάκι και ήρθε τρέχοντας κι έπεσε στην αγκαλιά του, μόλις τον είδε από μακρυά να πλησιάζει, χαρούμενη που το χε ξαναβρεί.Το χε χάσει ,βλέπεις, την προηγούμενη μέρα, στα βραχάκια που καθόντουσαν και ατενίζανε τη φεγγαράδα και της έπεσε κάπου εκει, από τότε το φύλαξε σε ένα κουτί για να μη το ξαναχάσει. Ήταν πολύτιμο.
Η αλήθεια είναι ότι δεν ήταν όμορφος, αυτή πάλι ήταν η κούκλα του νησιού. Δεν υπήρχε χώρος που να έμπαινε και να μην έλαμπε. Δεν υπήρχε άντρας του νησιού, από μωρά με τα παιχνίδια τους εως τους γέρους που κάθονταν ολημερίς στα καφενεία, που να μη γύριζαν να τη κοιτάξουν. Ίσως να έφταιγαν τα χρυσά της μαλλιά, ίσως τα αμυγδαλωτά της παιχνιδιάρικα μάτια, ίσως το παραμυθένιο της όνομα- Αλίκη, ίσως να ήταν θηλυκό πριν ακόμα καταλάβει τι σημαίνει γυναίκα. Ο ίδιος ένιωθε πολύ τυχερός, σαν να είχε κερδίσει το λόττο σε τζακ ποτ , αλλά και πάλι τα χρήματα δε χωρούσαν σε αυτό που ένιωθε, ήταν η πρώτη και τελευταία σκέψη του, ήταν ο άνθρωπος που τον συμπλήρωνε, ήταν η ματιά της που τον έκανε και πέταγε. Μετριέται ο έρωτας σε κέρδος? Αν ναι ήταν ο πιο πλούσιος άνθρωπος, χωρίς αμφιβολία. Αλλά όλα αυτά ήταν τώρα ήταν μια ανάμνηση, γλυκόπικρη , που γέμιζε τα σωθικά του με πόνο για την αδικία και τη σκληρότητα της ζωής. Το μόνο που του είχε μείνει από αυτήν ήταν αυτό το μικρό δαχτυλίδι, το οποίο του το δώσε την τελευταία μέρα που χωρίσανε, την τελευταία μέρα πριν μπει να «υπηρετήσει», πήρε το χέρι του μέσα στο δικό της του το άφησε στη χούφτα του και του το σφίξε, όπως τώρα το έσφιγγε μόνος του…
«Όταν θα είσαι έτοιμος…»
Το χε φανταστεί ίσως το τέλος, αλλά δεν περίμενε αυτή την απλότητα, δεν περίμενε ότι θα μπορούσε να το ξεστομίσει ή έστω να φύγει μακρυά του και πιο πολύ αυτό: πληγώθηκε ο εγωισμός του που τον εγκατέλειπε, τώρα που είχε το λούκι να τραβήξει. 20 μήνες είναι αυτοί, δεν ήταν και λίγοι. Ίσως να έπρεπε τότε να της φωνάξει, όταν γύρισε την πλάτη της, ίσως απλά να την αγκαλιάσει και να της πει ότι την αγαπάει.. Αρκεί να μην την άφηνε να φύγει. Δεν πρέπει να είχε καταλάβει ποτέ της το μέγεθος της αγάπης του και της προσπάθειας που είχε καταβάλει για να μείνουν για πάντα μαζί.. Ήταν μαζί ήδη 7 χρόνια, από παιδιά γνωριζόντουσαν, μεγαλώσανε, ονειρευτήκανε μαζί και μετά έζησαν το όνειρο τους.. Όμως γλώσσες κακές παντού θα υπάρχουν και τι κι αν μην ήτανε από το ίδιο χωριό ,στην ουσία το νησί αποτελούσε από μόνο του ένα μεγάλο χωριό.. Οι γονείς του μέχρι τότε δεν είχαν κάποιο εμφανές πρόβλημα ή τουλάχιστον δεν είχαν εκφράσει ανοιχτά την άποψη τους για τη σχέση τους και δεν τους έπεφτε λόγος ίσως, στο κάτω κάτω συντοπίτισσα ήταν, τόσα χρόνια μαζί ήταν, ΛΟΓΙΚΑ δεν πρέπει να έφερναν αντίρρηση σε αυτό που είχε στο μυαλό του να τους ανακοινώσει. Μερικούς μήνες πριν παρουσιαστεί ένιωσε την ανάγκη να αντικαταστήσει το τσίγκινο δαχτυλιδάκι με ένα αληθινό, με ένα δαχτυλίδι που να αρμόζει στη γυναίκα των ονείρων του, το δαχτυλίδι που θα έδειχνε, όχι μόνο στην ίδια αλλά και σε όλον τον κόσμο, ότι τη θέλει για πάντα δίπλα του. Είχε τόσο μεγάλη χαρά και ανυπομονησία , ήθελε να το βροντοφωνάξει, να βγει στο μπαλκόνι και να ακούσει τη φωνή του να χτυπάει στα βουνά απέναντι και να επιστρέφει σαν ηχώ στα αυτιά του, αλλά συγκρατήθηκε. Υπήρχε βέβαια ένα πρόβλημα, τόσα χρόνια φοιτητής, μια πτυχίο, μια μεταπτυχιακό, δεν είχε προλάβει να δουλέψει σε κάποια εταιρεία της προκοπής, επομένως οι προσωπικές του οικονομίες ήταν ελάχιστες έως μηδαμινές. Σαν οικογένεια βέβαια ποτέ δεν είχαν οικονομική στενότητα, επομένως δεν τον είχε πολύνοιάξει ..μέχρι τότε βέβαια! Το πολυπόθητο δαχτυλίδι όμως κόστιζε αρκετά, δεν θα της έδινε ό,τι κι ό,τι, επομένως έπρεπε να επισπεύσει την ανακοίνωση στας γονέας. Τους μάζεψε όλους, αδελφό, γονείς, γιαγιά και τους το ξεφούρνισε χωρίς περιστροφές.
«Θέλω να την παντρευτώ γι αυτό πριν φύγω θέλω να αρραβωνιαστούμε»
Πρώτη ξεκίνησε η γιαγιά. Παρόλο που άνηκε σε άλλο χωριό ήξερε την οικογένεια της και δεν ήταν καλή, χωριάτες άνθρωποι και μάλιστα ο παππούς της – στην ίδια ηλικία με τη γιαγιά- παλιάνθρωπος, κλέφτης και φυσικά ούτε λόγος για περιουσία. Τους μπρίζωσε για τα καλά η γιαγιάκα και πιο πολύ το γιόκα της, δηλαδή τον πατέρα του, και αποφάσισε ότι δε θέλει να συγγενέψουν με «αυτή» την οικογένεια, μιας και οι ίδιοι είχαν ένα καλό όνομα.. Η μάνα του δε μιλούσε, ίσως να ένιωθε θλίψη, το έβλεπε στα μάτια της, αλλά ζούσε το δικό της δράμα μιας και αυτή ήταν η ξένη, από την Πελοπόννησο, που ήρθε από το χωριό της και κατάφερε να μεγαλοπιαστεί..
«Από μένα μην περιμένεις συγκατάθεση, ούτε λεφτά. Αυτήν την κοπέλα δε τη θέλουμε» τελευταία κουβέντα του πατέρα του, με τη γιαγιά να χαμογελάει αυτάρεσκα από πίσω. «Παλιοπουτάνα» σκέφτηκε.
«Αν δεν παντρευτώ αυτή, δε θα παντρευτώ καμία» είπε με την ορμή του πληγωμένου νέου .
Άβυσσος η ψυχή του, τα γρανάζια της σκέψης του είχαν πολλαπλασιαστεί, η στεναχώρια τον είχε μαραζώσει, τα τσιγάρα έσβηναν κι άναβαν αλλά λύση δεν έβρισκε.. Λεφτά δεν είχε, ούτε να δανειστεί μπορούσε, στρατό θα έμπαινε πώς θα τα ξεπλήρωνε, δαχτυλίδι γιοκ. Ρομαντικός από τη φύση του δε μπορούσε να φανταστεί να της ζητάει να μοιραστεί το υπόλοιπο της ζωής της μαζί του..με άδεια χέρια και πιο πολύ με άδειες τσέπες? Είχε ξενερώσει αφάνταστα, τόσο πολύ που η Αλίκη άρχισε να παρεξηγεί τη συμπεριφορά του, είχαν ακουστεί και διάφορα. Από στόμα σε στόμα είχε φτάσει και στα αυτιά της ότι η οικογένεια του δεν τη θέλει κι όταν τον ρώταγε αυτός απάντηση δεν της έδινε.. «Αν δε με θέλουν αυτοί μία εγώ δεν τους θέλω δέκα» δυναμική και αποφασιστική όπως ήταν δεν το πολυσκέφτηκε και του το επέστρεψε το τσίγκινο δαχτυλίδι, αν και όταν του το σφίγγε μέσα στην παλάμη του ένιωσε και τη ψυχή της να σφίγγεται και να θέλει να ουρλιάξει «Γιατί δε με θες? Μετά από όσα ζήσαμε μαζί..» Γύρισε την πλάτη της κι ένας λυγμός την έπνιξε και έφυγε λαχταρώντας να τρέξει να την αγκαλιάσει και να της πει ότι την αγαπάει ακόμα..Ήταν σίγουρη μάλλον ότι θα το έκανε, αλλά αυτός είχε μείνει στήλη άλατος να κοιτάζει τα χρυσά της μαλλιά καθώς απομακρύνονταν μαζί με το υπόλοιπο σώμα της.
Ο στρατός τελείωσε, οι ζωές τους πλέον είχαν χωρίσει, οι ψυχές τους όμως περιπλανιόνταν στην ίδια θάλασσα, στα ίδια σοκάκια που τα περπάτησαν μαζί, στα ίδια καλοκαίρια που γέλασαν μαζί. Τα χρόνια πέρασαν. Η Αλίκη δε ξαναπάτησε στο νησί, τα νέα της τα μάθαινε μέσα από γνωστούς, αυτή πάλι όχι. Είχε αποφασίσει να ξεκόψει τελείως να μην της θυμίζει τίποτα πια τις αναμνήσεις της. Έμαθε κι ότι παντρεύτηκε και ζήλεψε πολύ, πληγώθηκε αφάνταστα, μέσα του πάντα πίστευε ότι θα καταλήξουν μαζί, απατηλή ελπίδα ίσως. Κλείστηκε στον εαυτό του και δε ξαναγέλασε για χρόνια..
Η Αλίκη πάλι είχε καταφέρει εν μέρει και είχε ξεχάσει ή έτσι πίστευε.Απλά είχε βάλει στην αποθήκη του μυαλού της ό,τι την πλήγωνε και συνέχισε γοργά την πορεία της, εξάλλου ήθελε να κάνει και παιδιά, το όνειρο της ζωής της! Παντρεύτηκε σχετικά γρήγορα, μόνο ένα χρόνο γνωρίζονταν, αλλά και δεν είχε μεγάλα περιθώρια, κόντευε να τριανταρήσει. Το παιδί άργησε να έρθει, είχε πρόβλημα τελικά της είπαν οι γιατροί, και μετά από πολλές θεραπευτικές αγωγές και προσπάθειες κατάφερε να συλλάβει το αγγελούδι της. Ο γιόκας της, ένα πανέμορφο πρασινομάτικο μωρό, ήταν ό,τι της έλειπε για να ολοκληρώσει την ευτυχία της. Όμως η ρουτίνα εισέβαλλε πιο γρήγορα από ότι είχε φανταστεί στη σχέση με τον άντρα της.. Ένας τυπάκος, που τη ζήλευε πολύ και δε μπορούσε να διανοηθεί η γυναίκα του να βγαίνει μόνη της ή να ντύνεται προκλητικά. Η Αλίκη όμως παρέμενε φρέσκια και ζωηρή, δε μπορούσε να μιζεριάσει, τι κι αν είχε φτάσει 35 στη ψυχή και στη διάθεση παρέμενε 20άρα.. Μια μέρα είδε μια φίλη από τα παλιά και την προσκάλεσε στο μαγαζί της να πιούνε ένα καφεδάκι. Μέσα στα πολλά, άνοιξε και το μπαουλάκι με τις αναμνήσεις και τόλμησε και ρώτησε
«Τι κάνει ο Νικολός?Παντρεύτηκε, έκανε παιδιά?»
Η φίλη της ξαφνιασμένη «Καλά δεν έχεις μάθει νέα του όλα αυτά τα χρόνια? Οι γονείς του, του προξένεψαν πολλές κοπέλες, αλλά αυτός έχει δηλώσει ότι μια γυναίκα ήθελε να παντρευτεί και αυτή ήσουν ΕΣΥ και δεν παντρεύεται άλλη!»
Ένιωσε το αίμα της να παγώνει, η καρδιά της σταμάτησε να χτυπά, η αναπνοή της βάρυνε, θόλωσαν γύρω της τα πάντα και το μόνο που αντηχούσε στα αυτιά της ήταν το «εσύ», «εγώ» δηλαδή..Τα γόνατα της έτρεμαν και αναγκάστηκε να καθήσει για να μη φανερώσει τη συγκίνησή της.. «Όλα αυτά τα χρόνια εμένα? Μα γιατί?» Όλο το βράδυ επέμενε να κοιτάζει το ταβάνι σαν ηλίθια μήπως και της έρθει η επιφοίτηση, όσο το κοίταζε όμως, τόσο πιο σίγουρο ήταν ότι δε θα της απαντούσε κι ότι τελικά τον αγάπαγε ακόμα.. Και αυτό όλο και γινόταν πιο διαυγές, πιο ξεκάθαρο μέχρι που απλώθηκε σε όλο της το είναι.. Μα πώς είχε καταφέρει να το πνίξει? Ναι τον αγαπούσε, πιο πολύ από τον άντρα της και στη διαπίστωση αυτή ξέσπασε σε κλάματα. Τα δάκρυα της, της ξέπλυναν τον πόνο και τις ενοχές, ήταν αποφασισμένη να τον πάρει τηλέφωνο, έστω για ένα γεια, να δει αν έχει αλλάξει , αν και το γνώριζε ότι δε θα περιοριζόταν σε ένα απλό τηλεφώνημα.
Ο Νικολός, πλέον επιτυχημένος επαγγελματικά , είχε αποκτήσει τη γοητεία των 40 και όλο το δυναμισμό που του έλειπε ως παιδί. Πολλές ήθελαν να βρεθούν στην καρδιά του ή έστω στο κρεβάτι του και κατά καιρούς νταραβεριζόταν με διάφορες, αλλά ένιωθε πιο μόνος από ποτέ.. Άλλη μια μέρα καθόταν στην οθόνη του υπολογιστή του κι έκανε ισολογισμούς, όταν χτύπησε το τηλέφωνο του γραφείου και ακούστηκε μια γυναικεία φωνή στο βάθος.. Στις δυο πρώτες λέξεις την είχε αναγνωρίσει, δε χρειάστηκε να προφέρει το όνομα της, σαν να μην πέρασε ούτε στιγμή από την τελευταία φορά που την είχε ακούσει. Του κόπηκε η ανάσα, τα γόνατα, και η γλώσσα.. Απορούσε με τον εαυτό του , γιατί είχε φανταστεί τόσες φορές τον εαυτό του να την παίρνει τηλέφωνο, το χε κάνει άπειρες φορές πρόβα και παρόλα αυτά δεν είχε προετοιμαστεί για το αντίστροφο.. Χωρίς να πουν πολλά κανόνισαν να βρεθούν από κοντά, «εξάλλου είχαν τόσα να θυμηθούν» του είπε στο τηλέφωνο.
Το ίδιο βράδυ κιόλας, κι όμως η αγωνία του βουνό. Δεν είχε τι να βάλει, του φαινόταν ότι είχε πάρει κάποια κιλά, είχαν γκριζάρει και τα μαλλιά του..χάλια μαύρα, αυτή πάλι, ήταν σίγουρος ότι θα λάμπει κι ένιωθε ήδη μηδαμινός μπροστά της.Την ίδια ώρα η Αλίκη κοίταζε τον καθρέφτη, χρυσομαλλούσα όπως πάντα, με τα μάτια πλαισιωμένα με μαύρο έντονο μολύβι όπως συνήθιζε, αλλά να κάτι ρυτιδούλες στις άκρες τους την έκαναν να αγχώνεται.. Φορούσε ένα κόκκινο φόρεμα που διέγραφε τις καμπύλες της, έβαλε ασορτί κόκκινες γόβες, ένα κόκκινο λουλούδι στα μαλλιά..Όσο και να της άρεσε το είδωλό της ήξερε ότι το δέρμα της είχε χάσει τη σφριγιλότητά του και το σώμα της δεν είχε καμία σχέση με αυτό της 20χρονης που θυμόταν. «Τι πάω θέε μου να κάνω?»
Κι όταν συναντήθηκαν ήξερε τι έπρεπε να κάνει, τι ήθελε να κάνει, τι της υπαγόρευε όλο της το είναι να κάνει. Στο βλέμμα της καθρεφτιζόταν μόνο αυτός και στο δικό του μόνο αυτή και ξαφνικά τα πάντα απέκτησαν νόημα. Είχαν γεννηθεί γι αυτή τη στιγμή και το έμαθαν μόλις τώρα. Τα κορμιά τους ενώθηκαν σε ένα, δεν υπήρξε χρόνος, ούτε δισταγμοί, μόνο αυτή κι αυτός, «εσύ κι εγώ» σε μια ατελείωτη στιγμή που έλαμψε στο σκοτάδι μια φορά, για πάντα
Ο Νικολός είχε φτάσει από ώρα και κάθε δευτερόλεπτο του φαινόταν αιώνας, κρατούσε σφιχτά στο ένα του χέρι ένα τσίγκινο δαχτυλίδι, από αυτά τα ψεύτικα που πουλάνε στα πανηγύρια, και στο άλλο τα λουλούδια.. Βρήκε τη δύναμη, χτύπησε την πόρτα του σπιτιού στο νησί και άνοιξε η Αλίκη λουσμένη στο φως, λευκή σα νιφάδα χιονιού, λουλουδένια σαν την άνοιξη τυλιγμένη σε ένα κατάλευκο τούλι. Το χαμόγελό της , τα μάτια της, όλη, τέλεια, αυτή ήταν Η γυναίκα, η γυναίκα της ζωής του..της έδωσε στο ένα χέρι το τσίγκινο δαχτυλίδι και στο άλλο την ανθοδέσμη και της ψιθύρισε
«Είμαι έτοιμος!»
Σήμερα δε ξύπνησα καλά, η αλήθεια είναι ότι όταν κοιμάσαι με νεύρα συνήθως και το πρωί ξυπνάς με νεύρα. Είχα διάφορους λόγους να νευριάσω και διάφορους λόγους να είμαι καλά. Τι επιλέγει όμως ο ανθρώπινος εγκέφαλος εξαρτάται από τη χρονική περίσταση. Έχω παρατηρήσει στον εαυτό μου ότι δημιουργώ πολλές άμυνες και λίγα πλέον πράγματα αφήνω να με επηρεάσουν, ίσως επειδή προστατεύω τον εαυτό μου και τη διάθεσή μου ίσως επειδή έχω βαρεθεί να ασχολούμαι με μικρά πράγματα και ανούσια στην τελική, ίσως τέλος επειδή μου αρέσει περισσότερο να γελάω.. Αλλά υπάρχουν φορές που το τείχος, που έχεις χτίσει με κόπο αρχίζει και επεκτείνεται προς το εσωτερικό, φαρδαίνει και επιμηκύνεται, αποκρούει περισσότερα πρόσωπα περισσότερες καταστάσεις με αποτέλεσμα να φοβάσαι μήπως πλέον υπάρχει μόνο τείχος και πέτρα. Αλλά πάντα υπάρχουν οι μπουκαπόρτες ή κάποια πέτρα ραγίζει και αφήνει νέα συναισθήματα να σε κατακλείσουν.
Τα πιο πολλά πλέον γεγονότα στη ζωή σου φιλτράρονται, σε άλλους το φίλτρο είναι ισχνό σε άλλους συμπαγές, άλλα η δομή του είναι ανάλογο της ηλικίας. Όσο είσαι παιδί αφήνεις να συναισθήματά σου πιο εύκολα να εκδηλωθούν, επηρεάζεσαι και πληγώνεσαι με φαινομενικά –σύμφωνα με την παρούσα ενήλικη οπτική γωνία-απλά πράγματα, κι όμως στιγματίζουν την παιδική σου ψυχή. Μετά μεγαλώνεις μπαίνεις στην εφηβεία , που εκεί δε φιλτράρεται σχεδόν τίποτα, τα πάντα λειτουργούν με βάση το συναισθηματικό κόσμο και η λογική ελάχιστα είναι κυρίαρχος στις σκέψεις, αλλά είναι η φάση στην οποία θα αρχίζουν να μπαίνουν σε εφαρμογή οι πρώτες θεωρητικές σκέψεις περί ιδεών, αξιών, φιλίας και σχέσεων, επομένως ασυναίσθητα έχει αρχίσει ο αμυντικός μηχανισμός να τίθεται σε λειτουργία. Στην πορεία , κάθε ερέθισμα αποτελεί ένας παράγοντας φιλτραρίσματος. Κάθετι πρωτόγνωρο ,που ζεις, είναι τόσο έντονο , επειδή δεν υπάρχουν τα «αντισώματα»,η μνήμη, η γνώση και η εμπειρία, και προφανώς δεν έχεις αναπτύξει ακόμα την άμυνα για το «καινούργιο» για να μπορέσεις να ανακόψεις τη φόρα του ενθουσιασμού ή το μέγεθος της στεναχώριας και της παράνοιας.
Μαθαίνεις λοιπόν στην πορεία να χειρίζεσαι τα συναισθήματά σου -ή μήπως το κάνω μόνο εγώ- έχοντας χάσει από τον αυθορμητισμό, αλλά έχοντας κερδίσει λίγο από την ηρεμία σου.. Από την άλλη υπάρχουν φορές που η ηρεμία σε πνίγει και τα νεύρα σου, χωρίς λόγο, είναι σα τεντωμένες χορδές , που προκαλείς και γυρεύεις το ξέσπασμα, είναι ίσως στιγμές που ψάχνεις τρόπο κάποιος να σπάσει το τείχος , αλλά από την άλλη μόνο εσύ έχεις τη δύναμη να το κάνεις, όσο αδύναμος και να νιώθεις, η πραγματική πηγή είναι μέσα σου και όλο τη βρίσκεις και όλο τη χάνεις..σαν να παίζει κρυφτό μαζί σου.
Όχι το ξέρω δεν είμαι ισορροπημένος άνθρωπος, ίσως δεν υπάρξω ποτέ, ίσως κάποτε βρω το σημείο ισορροπίας μου, αλλά μέχρι τότε θα έχω παράλογες, λογικές εκρήξεις θυμού, αγάπης και χαράς , γιατί ίσως έτσι είναι όλοι οι άνθρωποι , γιατί ίσως να μαθαίνω, γιατί δεν αντέχω τη φαινομενική ηρεμία , γιατί με ενοχλεί η αδράνεια, γιατί υπάρχουν ακόμα πρόσωπα που μπορούν να με εκπλήξουν, γιατί τίποτα δεν είναι σίγουρο και τίποτα σταθερό, γιατί η γη γυρίζει, γιατί μπαίνει καλοκαίρι, γιατί ο κόσμος συνεχίζει να ονειρεύεται, γιατί κάποιος σήμερα χαμογέλασε ενώ κάποιος άλλος έκλαψε, γιατί είδα μια πεταλούδα να ανοίγει τα φτερά της και έναν άνθρωπο να τη φυλακίζει.
