Μέρες περνούν

Την Κυριακή πήγαμε για μπάνιο προς Καβούρι μεριά και θυμήθηκα γιατί απέφευγα τις Αθηναϊκές παραλίες.. Μια μικρή παραλία που χωράει σε φυσιολογικές συνθήκες γύρω στα 50-80 άτομα είχε στοιβάξει πάνω από 200 άτομα..Τα έχασα δεν είχα ξαναδεί τόσο κόσμο μαζεμένο (εκτός ίσως από ορισμένα club, όπου η ασφυξία είναι ένα τρόπος νέας ψυχαγωγίας..), δε βρίσκαμε κενό σημείο στην αμμουδιά να απλώσουμε έστω μια πετσετούλα να κάτσουμε, κι επειδή δεν υπήρχε η πιθανότητα να εγκαταλείψουμε μιας και 1ον είχαμε ήδη πληρώσει για το parking 5 ευρώπουλα-καλύτερα από το να πληρώναμε είσοδο 15 στον Αστέρα που πήγε ο Brother (και καλά για καλύτερα) και 2ον όπου και να πηγαίναμε θα αντικρίζαμε την ίδια εικόνα.. Με τα πολλά βρήκαμε μια γωνίτσα, η θάλασσα βέβαια δε μας αποζημίωσε, μιας και ήταν τουλάχιστον θολή και ζεστή – γιατί δε θέλω να φαντάζομαι τι άλλο μπορεί να είχε.

Ας είναι καλά η φίλη μου, που μας έκανε και γελάσαμε πολύ, γιατί μερικοί άνθρωποι δε χάνουν ποτέ το κέφι τους, γιατί μερικοί άνθρωποι είναι γεννημένοι να κάνουν τους γύρω τους να χαμογελούν ακόμα κι αν τα πάντα γύρω τους γκρεμίζονται. Αναρωτιέμαι βέβαια αν είναι φυσιολογικό, αλλά από την άλλη είναι τόσο όμορφο να έχεις κάποιον τόσο χαρισματικό άνθρωπο στην παρέα σου, που δεν προβληματίζομαι περισσότερο.

Δευτέρα, επιστροφή στην πραγματικότητα και τη ρουτίνα. Το απόγευμα ο Viagros έκανε άλλη μια προσπάθεια (αποτυχημένη μάλλον..) να με μυήσει στα μυστικά του μπιλιάρδου, αλλά τελικά απογοητευτήκαμε και οι δύο από τις επιδόσεις μου- ανεπίδεκτη μαθήσεως! Δε με πάει ΟΥΤΕ αυτό το άθλημα :( . Παράξενο και κρίμα πάντως γιατί μου αρέσει..

Χθες απόγευμα, είχε έρθει από Κρήτη συγγενής του Viagros και καταλήξαμε Μοναστηράκι να αναζητάμε μαγαζί με ρακί-ούζο+ποικιλία. Αλλά όλος ο κόσμος φαίνεται να είχε συνωμοτήσει και είχε βγει παγανιά για τον ίδιο σκοπό..Και ξαφνικά βρίσκουμε ένα μαγαζάκι συμπαθητικό με τα χαρακτηριστικά τσίγκινα τραπεζάκια που διαθέτουν τα μεζεδοπωλεία και ως δια μαγείας δεν είχε πολύ κόσμο.. Έτσι κάτσαμε και αντί για καταλόγους μας φέρνει κάτι παραμύθια - έμενα είχε ένα λαγό απέξω- στα οποία είχαν γράψει με το χέρι την "ποικιλία" τους- που ωστόσο δεν ήταν μ εγάλη, αλλά περιοριζόταν μόνο σε φαγητά και σαλάτες. Δυστυχώς ήταν καφέ-εστιατόριο και δεν είχε ουζο-μεζέδες ουτε ρακί.. Περιοριστήκαμε σε πιο διεθνή παρασκευάσματα όπως μπύρα και ουίσκι - αν και με παρέα Κρητικούς η εικόνα δεν έδενε..

Πέρασε η ώρα, και ο ύπνος μου αντί να είναι πιο γαλήνιος γίνεται πιο ανήσυχος.. Κρύωνω, φωνάζω,τσακώνομαι, κλωτσάω, ξυπνάω,ξανακοιμάμαι, τρένα έρχονται και φεύγουν και εγώ εναγωνιωδώς να τρέχω να προλάβω το επόμενο και όλο να το χάνω..Προσπαθώ λέει να φύγω από Θεσσαλονίκη και είναι αργά. Θέλω να φορτώσω το αυτοκίνητο στο τρένο και είναι σαν το λουνα παρκ , έχω πάρει το εισιτήριο και περιμένω στην ουρά , αλλά ξεκινάει χωρίς να είμαι μέσα και δε μπορώ να φύγω, έχει νυχτώσει.. Και ξυπνάω και είμαι πάλι κουρασμένη.

Πώς θα περάσει κι αυτή η μέρα?

Νυστάζετε?

Ο Διάλογος μας

Σήμερα θα γράψουμε μαζι. Όπου βλέπετε το γράμμα M ομιλεί η Marir1 όπου βλέπετε το γράμμα V γράφει ο ViAGrOS_i_atithasi..
Μ: Χθες ήταν η παράσταση χορού- ναι αυτή για την οποία έκανα πρόβες και ναι φόρεσα παραδοσιακή στολή με μαντίλα. Αν και πολύ ζεστή η στολή και παρόλο που εμοιαζε σαν κομμάτι ταπετσαριας από τοίχο παλιού σπιτιού δεκαετίας 60, ένιωσα να γυρίζω σε μια άλλη εποχή και γύρω μου τα πρόσωπα και τα γεγονότα άρχισαν να αποκτούν μια παράδοξη μορφή.. Μιας και σε όλα τα παιδικά μου χρόνια δε μου είχε δοθεί η ευκαιρία να συμμετάσχω σε κάποια παράσταση, με κοστούμια, κόσμο στα παρασκήνια, το τρακ και το αγχος της πρώτης εμφάνισης όλο το σκηνικό μου φάνηκε πρωτόγνωρο και παράξενο αλλά ταυτόχρονα και αστείο μιας και αφου ήμουν 24 πλέον ήμουν πολύ μεγάλη για να το ζω για πρώτη φορά..
V: 25
Μ: Δεν τα έχω κλείσει ακόμα, επομένως δικαιωματικά και σύμφωνα με τη λογική λέγομαι ακόμα 24!Άντε τώρα..πας να με χαντακώσεις.
(διακοπή-επίσκεψη σε συγγενικό σόι-επιστροφή σπίτι-διαπίστωση ότι κάπου ξεχάσαμε τα κλειδιά μας- κατάληξη σε internet cafe)
V:Και τώρα ένα ερώτημα. Ποιος ξέρει να μου πει από που βγαίνουνε τα μωρά?
M:Τώρα σε έπιασε η μλκ σου έτσι? Έχεις τα νεύρα σου που κλειστήκαμε έξω?
V: ΝΑΙ..
M:OK..Κι εγώ, αλλά μπορείς να το δεις από τη διασκεδαστική του πλευρά..Ειμαστε τα 2 μας σε ενα παρακμιακό καφε..και η ώρα πάει 3..
V:Είναι απίστευτο πόσοι ειναι στο internet cafe στις 3
M:Είδες υπάρχουν πιο κατεστραμμένοι από εμάς..Δεν είναι ένα είδος παρηγοριάς..?Πάντως αν δεν έκλεινε σε λίγο άνετα θα κοιμόμουν τώρα εδώ..
V:α! ΓΑΜΩ ΤΗ ΡΟΔΟ ΚΑΙ ΤΟ ΣΤΡΑΤΟ
Μ:χχχαχα..ΓΑΜΩ ΤΗΝ ΑΜΝΗΣΙΑ ΜΟΥ και ΤΑ ΚΛΕΙΔΙΑ μου..τα παμε και ξεθυμάναμε? τι άλλο θες να μου πεις?
V:ΓΑΜΩ ΤΟ ΜΗΤΣΟΤΑΚΗ ΚΑΙ ΤΗ ΜΠΑΚΟΓΙΑΝΝΗ(μεταφορικά πάντα)
Μ:Λες να μας ευχήθηκαν καλή διασκέδαση σήμερα?:p Δε μου είπες πώς ήμουν στη σκηνή τελικά..είμαι φυσικό ταλέντο ε?;P
V:όχι μάλλον τεχνητό. Δεν κατάλαβα γιατί τσακωνόντουσαν στα blogs?
Μ:Έστω..Αν και θα σε καταπλήξω του χρόνου! Για τα Blogs τώρα δε ξέρω γλυκέ μου εγώ απλά είδα μια γενική αναστάτωση, έναν εκνευρισμό διάχυτο..Ένας λόγος πρέπει να ήταν ο Proagellos που μας κατηγόρησε για συσπείρωση (είμαστε σπείρα εξάλλου)
V:Τι αναστάτωση ρε?Της πουτάνας έγινε. Βρισίδι κι άγιος ο θεός
Μ:Ήταν κι ένας ανώνυμος μπλογκερας (ή ήταν πολλοί τελικά) σαν τους ανωνυμους αλκοολικούς ένα πράγμα που είπε να βγάλει τα απωθημένα του στο bloghood θα μας πέρασε φαίνεται για ομάδα αποτοξίνωσης και ψυχοθεραπείας..Ε και οι γιατροί μας συνέστισαν το βρισίδι ως θεραπεία..
V:Ένα έχω να πω πάντως. ΑΓΑΠΗ παιδιά.ΑΓΑΠΗ ΚΑΙ ΠΟΛΥ ΣΕΞ.
Μ:χαχα..Ειρήνη υμίν και ημίν..
V:Και πάτερ ημων ο εν τοις ουρανοίς
Μ:Ασχολίαστο..Δε θυμάμαι και τι λέει μετά..:P
V:Άσχετη.
Μ:'Οχι άσχετη προτιμώ αν-ορθόδοξη..
V:Εγώ ανόμοια
Μ:χαχα οκ..κι εγώ αντέχω..Σεξ λοιπόν είπες έτσι? Λες να μας κάνει καλύτερους ανθρώπους και να μη βριζόμαστε?
V:Πάντως εγώ ξέρω μερικούς που βρίζουν πολύ στο κρεβάτι
Μ:Λες δηλαδή να βριζόμαστε μεταξύ μας έτσι ώστε να μη χρειαστεί να βρίζουμε τους υπόλοιπους?
V:Καλύτερα δεν είναι?Άσε που είναι σπαστικό να βρίζεις κάποιον στο internet,δεν τον βλέπεις,δεν το ευχαριστιέσαι..
Μ:Ναι αλλά μπορείς να βάλεις στο νου σου όποιον αντιπαθείς πιο πολύ (την πεθερά σου, το αφεντικό σου,κτλ) και έτσι να αποκτήσει ενδιαφέρον και εσύ να ξαλαφρώσεις από το πραγματικό σου απωθημένο..Εξάλλου έτσι δε γίνεται και στην οδήγηση.. Βλέπεις έναν μλκ και αν είσαι λίγο νευριασμένος/η με κάποιον άλλο αμέσως θα ανοίξεις το παράθυρο και θα φάει φασκέλωμα ή κάτι ανάλογο..
V:Απάντηση.Κταρχήν την πεθερα σου να την αφήσεις ήσυχη.Στο αφεντικό σου πες να γράφει στα blogs ως ανώνυμος και στην οδήγηση τουλάχιστον εγώ βρίζω πάντα το μπροστινό μου.
Μ:Κι επειδή μας διώχνουν κλωτσιδών-κλείνει βλέπεις το υπερ-μαγαζί ..Καληνύχτα ..Πάμε στο παγκάκι μας?
V:Πάμε.Κάτσε να πω καληνύχτα.Καληνύχτα.Γεια και χαρά.

Ρατσιστική υποκουλτούρα

Λοιπόν , έχουμε και λέμε.. Ας ξεκινήσω από το γενικό και πάμε στο ειδικό. Πίστευα πάντα ότι οι μορφωμένοι άνθρωποι έχουν μεγαλύτερες πιθανότητες να αποδειχθούν πιο ανοιχτόμυαλοι άνθρωποι, πιο πολυ-πολιτισμικά όντα, πιο συζητήσιμα άτομα τα οποία μπορούν να κρίνουν, να επικοινωνήσουν και να απορρίψουν ή να αποδεχθούν απόψεις και ιδέες.. Ίσως να έκανα λάθος, ίσως να έπεσα και στο μικρό ποσοστό της εξαίρεσης..

Η αλήθεια είναι ότι παρακολουθώ σπάνια τηλεόραση, ακόμα πιο σπάνια ακούω ραδιόφωνο και ίσως το μόνο παράθυρο μου στον κόσμο είναι το web και όσα ακούγονται από το περιβάλλον, δηλαδή πηγές όχι έγκυρες αλλά υποκειμενικές, αλλά και τα ΜΜΕ μήπως είναι έγκυρα ή αντικειμενικά? Το θέμα Τουρκίας-F16-Ελλάδα το πληροφορήθηκα από τη δουλειά και μετά διάβασα τα σχόλια σας και κατάλαβα τι παίζεται..ένας λόγος παραπάνω να μην ανοίξω την τηλεόραση, γιατί βαριέμαι αφάνταστα και με κουράζουν οι αντιπαραθέσεις του στυλ "εμείς και οι Τούρκοι" που διαδέχτηκε το "εμείς και οι μουσουλμάνοι" και γενικότερα όλο το μεσαιωνικό-ναζιστικό-χρυσαυγίτικο στυλάκι εμείς είμαστε καλύτεροι-ουάου κοιτάξτε μας! Αλλά όταν είναι να συγκριθούμε με την Ευρώπη(κι ότι γενικά θεωρούμε καλύτερο) κατεβάζουμε τα μάτια χαμηλά, ρίχνουμε τα βάρη των ευθυνών σε άλλους και κάνουμε τους κινέζους στηριζόμενοι σε επιχειρήματα , όπως αυτό της ελληνικής κουλτούρας που δύσκολα αλλάζει ή ότι εμείς όμως είμαστε και οι "γαμιάδες" που τα καταφέρνουν έστω την τελευταία στιγμή ή ότι είμαστε μεσογειακός λαός κι έχουμε ταπεραμέντο κι άλλα πολλά ανάλογα την περίσταση και τη σύγκριση..

Χθες συναντηθήκαμε με έναν συμφοιτητή μας, ο οποίος τέλειωσε Πολυτεχνείο, όπως εμείς, ο οποίος βρίσκεται στο μεταπτυχιακό όπως εμείς, αλλά οι ιδέες του δεν έχουν καμία σχέση με τις δικές μας.. Το ήξερα ότι δε συμπαθεί Αλβανούς και Τούρκους, απλά όποτε είχα προσπαθήσει να εκμαιεύσω τους λόγους αντιπάθειας και ρατσισμού, συνειδητοποιούσα ότι δεν υπήρχε τίποτα πίσω από αυτό, απλά φανατισμός και απόλυτη σκέψη.. Έτσι και χθες λόγω της επικαιρότητας κι ως ορκισμένος Ελληνάρας, που αν γίνει πόλεμος ,θα σφάξει όλους τους άπιστους Τόυρκους- κάθε είδους μουσουλμάνου γενικότερα προσπάθησα να του δείξω την άλλη πλευρά, να μην πιστεύει Ο,ΤΙ ακούει στην tv, γιατί υπάρχει κάτι ύπουλο, που λέγεται προπαγάνδα και ένα άλλο που λέγεται ιμπεριαλισμός, αλλά από ότι φαίνεται δε μπορεί να τ αντιληφθεί.. Η απάντησή του "Σιγά γιατί να λένε ψέμματα..Αποκλείεται όλοι να τα κρύβουν. Έχεις ακούσει ποτέ την Τουρκική πλευρά να δηλώνει ότι κάναμε παραβιάσεις?"
"1ον Ακούς Τουρκικές ειδήσεις? 2ον Έχεις μιλήσει/γνωρίσει Τούρκο που να το υποστηρίζει ? 3ον .. " Τι κι αν αράδιαζα χίλια δυο επιχειρήματα, η απάντηση η γνωστη.. ¨Αφού είναι κωλοφάρα και δέρνουν τις γυναίκες τους κι αναγκάζονται να φοράνε μαντιλες,κτλ¨
Δε θα σας αναλύσω όλη τη συζήτηση γιατί είχα βγει λίγο εκτος εαυτού με αυτά που ακουγα και όσο ψύχραιμη προσπαθούσα να φανώ για να μπορέσω να επιχειρηματολογήσω σωστά, τόσο πιο κουλές απαντήσεις λάμβανα με αποτέλεσμα να τα παρατήσω, και να παραδεχθώ ενδόμυχα ότι μερικοί άνθρωποι όση μόρφωση και να λάβουν αν δεν έχουν παιδεία παραμένουν άδεια τσουβάλια..

Κρίμα πάντως.. Θέλω να συνεχίζω να πιστεύω ότι είμαστε άνθρωποι πάνω από όλα, δε μου αρέσει ο φανατισμός, απεχθάνομαι κάθε ρατσιστική διάθεση και ακόμα προσπάθω η ίδια να αποβάλλω τα δικά μου κατάλοιπα..Όμως κάτι τέτοια άτομα με φανατίζουν κάτα κάποιο τρόπο και απεχθάνομαι όλους τους ρατσιστές.. αρά κι εγώ αυτομάτως γίνομαι ρατσίστρια με τους ρατσιστές?Άρα πέφτω στο δικό τους τρυπάκι? Η μόνη λύση είναι να μην τρέφεις αρνητικά συναισθήματα για κανέναν..Γίνεται όμως? Θέλω να προσπαθώ ακόμα..

Η πρώτη μου φορά στα blogs

Καταρχήν, επειδή είναι η πρώτη φορά που επιχειρώ να γράψω κάτι το οποίο θα διαβάσουν και άλλοι εκτός από μένα, θεωρώ ότι το λιγότερο που μπορώ να κάνω είναι να ευχηθώ στο δύστυχο αναγνώστη καλό κουράγιο. ΣΥΓΓΝΩΜΗ!
Δεύτερον, πρέπει να ομολογήσω ότι η συγγραφική αυτή απόπειρα προέκυψε από μια σχετική πίεση από το έτερον ήμισυ (το όποιο εδώ και καιρό παραπονιέται ότι δεν ασχολούμαι με τα blogs), καθως επίσης και από μια δικιά μου ανησυχία να πω κάτι.
Γι αυτο το λόγο λοιπόν ρωτάω. Ποιος από όλους μπορεί να πει ότι είναι απόλυτα ικανοποιημένος από αυτά που έχει? Ποιος μπορεί να πει ότι: ναι εγώ πάντα αυτό ήθελα στη ζωή μου και τίποτα παραπάνω? Ποιος μπορεί να αρκεστεί σε όσα του έχουν δωθεί, ή έχει κερδίσει, χωρίς να βαρυγκομάει και να μιζεριάζει? Πότε ήταν η τελευταία φορά που χαμογελάσαμε ή δακρύσαμε από χαρά? Και γιατί δυστυχώς η χαρά να μας δίνεται πάντα σε στιγμές ?
Όταν γελάω είμαι ευτυχισμένος γιατί θα το θυμάμαι. Όταν κλαίω είμαι ευτυχισμένος γιατί νιώθω τον οργανισμό μου να αντιδρά στα πράγματα γύρω του. Και αυτό θα το θυμάμαι. Κι όταν νευριάζω, κι όταν αγαπάω, κι όταν ενθουσιάζομαι. Κι αυτά θα τα θυμάμαι.
Αυτό που δε θα θυμάμαι όμως είναι όλες εκείνες τις φορές που δεν αισθάνομαι τίποτα, ή αισθάνομαι μέτρια. Πιστεύω ότι είναι το χειρότερο κακό. Το να μην αισθάνεσαι. Για τον οποιοδήποτε λόγο, είτε το επιλέγεις είτε όχι.
Επιστρέφω λοιπόν στα ερωτήματα. Κάποιος έχει πει ότι δεν έχει νόημα να λες κάτι αν δεν το υποστηρίζεις και με πράξεις. Και νομίζω ότι αυτό αρκεί για απάντηση.
Τέλος.
Κατά τα άλλα με λένε Βαγγέλη,είμαι 25 και είμαι καλά (χαχα).
Δε ξέρω γιατί, αλλά ενώ δεν είχα καμία διάθεση να γράψω κάτι σοβαρό, έγραψα αυτές τις μαλακίες.
Α! και το πιο σημαντικό. Είμαι μαζί με μια υπέροχη κοπελίτσα, το Μαριρενάκι, και το αγαπώ πολύ και το σκέφτομαι συνέχεια (αυτά τα γράφω για να μη γίνουμε κώλος).

By ViAGrOS_i_Atithasi

Ξέσκασμα..

Παρασκευή πρωί, χαρούμενη μέρα.. Πας όμως με φορεμένη την πιο καλή σου διάθεση κι έχουν σκοπό να σε κουρελιάσουν..Ειρωνία, μυστικότητα, κακόγουστο χιούμορ από διαφορετικά άτομα και για να δέσει το γλυκό ένα αφεντικό που περνάει από μπροστά και αδιαφορεί/αγνοεί την ύπαρξη σου.. "Πόλεμος νεύρων ε?Δε θα υποκύψω.."
Παρασκευή απόγευμα, δουλειά, τηλέφωνο απο φίλη,
"είσαι επίσημα προσκαλεσμένη στο χωριο για το σκ"
"Μα έχετε τη βάπτιση, οικογενειακή υπόθεση"
"Έλα μην ακούω βλακείες, θα έρθεις" Κατέβασμα ακουστικού, σκέψη :
"λες?γιατί όχι..Ναι αλλά έχεις πρόβα αύριο-Ποιος τη χέζει την πρόβα- Ναι αλλά ο γάμος της γραμματέως από τη δουλειά -Σιγά άλλες που είναι και περισσότερα χρόνια και δε θα πάνε, εξάλλου δε θα γίνει αντιληπτή η απουσία σου, και στο κάτω κάτω της γραφής θα κάτσεις 2 μέρες και θα βράσεις στην Αθήνα για 1 ώρα σε μια εκκλησία, για μια κοινωνική υποχρέωση?" ΜΕ το άκουσμα της λέξης υποχρέωση, ανατρίχιασα.. Τηλέφωνο ξανά
"Οκ μάλλον θα ρθω.."
Ένταξει η μέρα αρχίζει να φτιάχνει πάλι, αλλά όχι για πολύ..
"Καλό σκ, θα ρθεις αύριο στο γάμο?"
"Μάλλον όχι, θα φύγω για Κύμη.."
"Α ναι?" (με ύφος σκεπτικό) "Κρίμα, θα στεναχωρηθεί η Γεωργία.." (με ύφος ακόμα πιο σκεπτικό)
(τύψεις)"Ναι ε?Θα δω τι μπορώ να κάνω" ($#@@ γιατί να στεναχωρηθεί κολλητές είμαστε?Ενα γεια λέμε καθημερινά..αλλά από την άλλη δε ξέρεις πώς σκέφτεται ο καθένας..Λες να αφήσω τα σχέδια προς εξοχάς, εξάλλου το ήξερα από καιρό, δε μπορώ να βρω δικαιολογία..Και το προηγούμενο Σάββατο που δεν είχες δικαιολογία, είδες πώς σε κοίταζαν μετά. Πώς έμπλεξα έτσι..) Σπίτι, περισυλλογή, συζήτηση, απόφαση..

"Φεύγω, δε θα κάτσω να σκάσω άλλο με τη δουλειά και με τα περι συναναστροφών και υποχρεώσεων"


Σάββατο χαλαρό ξύπνημα, αναχώρηση, κτελ, στάση Αλιβέρι,επόμενη στάση Κύμη.. Παραλία Κύμης καφεδάκι, μετά ταβερνάκι-ουζάκι (ναι πάλι!) - σπίτι χωριό ..Ωραίοι άνθρωποι.. Οικογενειακή Eurovision , καμία όρεξη για έξω..Συζήτηση.. Χαβαλές.
Κυριακή πρωι, καφές και φύγαμε να προλάβουμε,φορτηγάκι, χωματόδρομος 40 λεπτά.. Πρώτο παράθυρο, με θέα τη θάλασσα..

Και φτάνουμε στον επίγειο παράδεισο, παραλία άδεια, άσπρο χαλικάκι, νερά κρυστάλλινα και πεντακάθαρα και ο ήλιος μόλις είχε αρχίσει να μας αγγίζει.
Ένα μικρός δισταγμός για τη θερμοκρασία του νερού, αλλά η θάλασσα αυτή σε παρακαλούσε να την επισκεφθείς, ήταν αφοπλιστική και τελικά υπέκυψα.. Γέμισα,ανανεώθηκα, υπήρξα, ξαναγεννήθηκα, έζησα..
Αλλά ο χρόνος, ο χειρότερος εχθρός στις καλύτερες μας στιγμές , μας έτρεψε σε φυγή.. Μια αγελάδα με το μοσχαράκι της στη μέση του δρόμου συνομώτησαν στην καθυστερήσή μας, στο να απολαύσουμε κι άλλο την ομορφιά.

Αργοπορία στη βάπτιση, τραπέζι και οικογενειακό γλέντι. Οι γελαστοί και κεφάτοι άνθρωποι έδιωξαν την όποια αμηχανία και τελευταία αναστολή είχα.Χορός και κρασί πρωτοστάτησαν και ένιωσα μετά από πολύ καιρό πραγματικά ξέγνοιαστη.. Παιδιά και μωρά να παίζουν, γονείς χαρούμενοι, παπούδες και γιαγιάδες περήφανοι, όλοι μαζί να συνθέτουν μια απίστευτα χαρούμενη εικόνα, αναπόλησα τις παιδικές μου στιγμές "Αλήθεια το δικό μου σοι γιατί μου φαίνεται τώρα πιο μίζερο?". Τα δικά μου ξαδέλφια έπρεπε να πατήσουν τα 30 για να παντρευτούν, γιατί το σκέφτηκαν πολύ, γιατί ήθελαν να δοκιμαστούν, γιατί δεν το αποφάσιζαν, γιατί σπούδαζαν, κι ακόμα φυσικά μακρύς ο δρόμος.. Το ίδιο θα συμβεί και με την τεκνοποίηση-γιατί πλεόν πρόκειται για επιστήμη-θα το σκεφτούν πολύ, θα το ζυγίσουν, θα αργήσουν να το αποφασίσουν και ίσως δε θα κάνουν..

Οι οικογένειες που συνάντησα σήμερα έζησαν την παρόρμηση, έζησαν τον έρωτα, το όνειρο και μου φάνηκαν ευτυχισμένοι..αγόρια που δεν έχουν κλείσει τα 25 και παντρεύτηκαν,κοπέλες που στα 21 τους είχαν παιδιά.. "Δε γίνεται τόσο νέος.. Ή μήπως γίνεται?"

Υπέρμαχος της Λογικής ναι αλλά που πήγε η παρόρμηση?

Μέσα στην πόλη..

Κινείσαι κι όλα γύρω σου σταθερά..Μέσα στους δρόμους, μέσα στους ήχους, μέσα στους γυάλινους τοίχους.. Όλα ακίνητα και αεικίνητα, όλα εδώ κι όλα πιο πέρα, όλα χαμένα και όλα κερδισμένα.. Κέντρο ή απόκεντρο, η ζωή σου κι ένας κόσμος, γυρίζει και γυρίζεις, ποιος αρχίζει και ποιος ξεκίνησε, δεν έχει σημασία, στρίψε στην επόμενη γωνία..

Ποια πόλη, ποια χώρα, ποια θάλασσα με ταξιδεύει τώρα..

Θάλασσα

ΤΟ ΝΗΣΙ ΜΟΥ-Ανδρος (ναι δικό μου είναι:P) και To Αγκίστρι













Προετοιμαστείτε έρχεται καλοκαίρι..

Πλασματάκια

Επειδή μου αρέσει κάθε τι που είναι μικρο κι αθώο, μικρό και στρουμπουλό ή μικρό και χνουδωτό.. Επίσης απεικονίζεται το hamsterάκι μου (ευφιές σαν την ιδιοκτήτριά του)

Αυτά τα πανέμορφα κουταβάκια κρατούσαν παρέα στους φαντάρους της Σπάρτης ώσπου μια μέρα αποφάσισαν κάποιοι ότι ενοχλούν και τα "εξαφάνισαν".. Τώρα ποιοι είναι τα ζώα δε ξέρω.. Ανάλογο περιστατικό σε φυλάκιο της Ρόδου όπου ένα βοσκός πυροβόλησε κουτάβι με καραμπίνα επειδή γαύγιζε στα πρόβατά του.. Είμαστε ακόμα τριτοκοσμική χώρα δυστυχώς..

Τα κουνελάκια τα συνάντησα στο Mall το μόνο ευχάριστο που βρήκα εκεί..

Τα μωράκια μου τα έστειλαν με mms..

Θέλω να ζουλήξω,να ζουμπίξω..βρείτε μου ένα μωρό τώρα!

Eurovision Ημιτελικοί

..Δεν άντεξα τον πειρασμό, όλη η οικογένεια είχε κάτσει να το παρακολουθήσει και παρόλο που είμαι στην άλλη άκρη του σπιτιού και είχα απορροφηθεί από το διάβασμά μου τα επιφωνήματα και η περιέργειά μου με κάλεσαν μπροστά στην τηλεόραση..
Η αλήθεια είναι ότι δεν είχα παρακολούθησει τίποτα τον τελευταίο καιρό, ούτε καν το "δικό" μας βισσικό τραγούδι και φυσικά δεν περίμενα να δω κάτι διαφορετικό από ότι άλλες χρονιές.. Χώρες με την κλασσική συνταγή -θέαμα,καλό τραγούδι, ωραία γκόμενα- χώρες που πάνε να υποστηρίξουν ένα χάλια τραγούδι μόνο με την παρουσία καλλονών, χώρες με το σταυρό στο χέρι και χώρες που πάνε να πρωτοτυπήσουν, αφού δεν έχουν κάτι χάσουν.. Εξάλλου όσο πιο κοντά θεωρείς ότι είσαι στην κορυφή τόσα πιο πολλά επενδύεις..
Είδα το τρίπτυχο μπούτι-κώλος-βυζί σε πολλές διαφορετικές εκδόσεις, αρκετά βελτιωμένες αλλά πολύ κλισέ .. Και διαπίστωσα ότι ναι μεν κάθε χρόνο μειώνονται τα εκατοστά του υφάσματος από κάτω προς τα πάνω, αλλά με αποτέλεσμα να δω να βγαίνουν στο τέλος και με κορμάκια, δηλαδή ένα ίχνος φούστας μόνο να κρέμεται από πίσω (που σαι zouri να αποθανατήσεις τις στιγμές..) έλεος!
Αλλά θέλω να σταθώ στη φετεινή πρωτοτυπία-πρωτοβουλία που για μένα δεν είναι η Φινλανδία, (νομίζω και πέρσι είχαν εμφανισθεί ροκ-μεταλλάδες) παρόλο την εντυπωσιακή-θεατρινίστικη εμφάνισή τους.. Η πρωτοτυπία κι όλο το ζουμί της σημερινής βραδυάς στάθηκε στη Λιθουανία χώρα που έχει βγει για 2 χρόνια τελευταία (I thnik so) και η οποία ήρθε με ένα σαρκαστικό παιδικό τραγουδάκι που γελοιοποιεί τη Eurovision απλά με 5 λέξεις... "We are the winners!Vote!" Μπορώ να πω ότι ήταν απολαυστικοί, ήταν κωμικοί,ήταν σαρκαστικοί, ήταν "όχι eurovision" ίσως και περισσότερο eurovision από ότι μπορώ αυτή τη στιγμή να συνειδητοποιήσω..κι επειδή με έκαναν να γελάσω, έβαλα το bro να τους ψηφίσει (σιγά μη ξόδευα εγώ..χαχα) και τελικά φαίνεται δεν ήμουν η μόνη..Πέρασε λοιπόν, φαντάζεστε να βγει και πρώτη? ΘΑ θελα να ακούσω μετα τους σχολιασμούς όλων των υπόλοιπων χωρών..(Τατιάνηδων και Λαμπίριδων,κτλ)
Α και φυσικά η Ανέτ έφαγε μαύρο..
Αυτά τα ολίγα

Κούραση

Την τελευταία εβδομάδα νιώθω πολύ εξαντλημένη και η αλήθεια είναι ότι ενώ έχω πάρα πολλά πράγματα να κάνω και να σκεφτώ καταλήγω να έχω κάνει τα μισά.. Έχω πάθει κι ένα είδους εξάρτησης μιας και καθημερινά πλεόν θα σας διαβάσω/σχολιάσω, αφιερώνοντας πολύυυ χρόνο τον οποίο τελικά κλέβω από τον ύπνο μου και τη δουλειά μου. Στη δουλειά, ενώ επιτέλους μετακόμισα από το υπόγειο στα ανώτερα στρώματα(ακα 1ος, έχουμε μέλλον μέχρι τον 4ο ), ο προιστάμενος δεν ακολούθησε με αποτέλεσμα να έχω αρχίσει να νιώθω ξεκομμένη. Η αλήθεια είναι ότι χρειάζεται να γίνω creative σε θέματα interface ενός website, δηλαδή να γίνω web designer ή έστω να προσπαθήσω, αλλά η φαντασία δεν είναι το ατού μου, καθώς και μου λείπουν βασικές γνώσεις κι έτσι νιώθω λίγο απελπισμένη.. (ο dcd έμαθα ότι είναι ο δημιουργικός ε?Αχχζηλεύω)
Έχω επίσης και τις πρόβες χορού για την παράσταση(δε θέλω σχολιασμούς του στυλ "μπαλαρίνα" πάλι, είπαμε παραδοσιακοί, θα φορέσουμε και στολή-το υπέρτατο ρεζιλίκι, άσε και που θα τραγουδήσουμε-εγώ θα ψιθυρίζω, πάλι, για το καλό τους), που ναι μεν είναι διασκεδαστικές, αλλά όσο να ναι όταν γίνονται 3-4 φορές την εβδομάδα χάνουν λιγάκι τη ψυχαγωγική τους ιδιότητα..
Έχω και τη σχολή..εντάξει ας είμαστε ειλικρινείς εδώ, της αφιερώνω μόνο 1 μέρα της εβδομάδας(επιμελής έτσι?), αλλά έρχεται η εξεταστική και έχω κι εργασίες κι απλά κάνω την πάπια ή τον κινέζο (διαλέγετε) μέχρι να νιώσω τη λαιμητόμο να χαιδεύει τα μαλλιά μου..
Έχω τους φίλους/-ες που προτείνουν βόλτες, που ας είναι καλά και με θυμούνται, και νιώθω άσχημα που τον τελευταίο καιρό έχω αρνηθεί εξόδους (ποιος εγω?!?)
Έχω το μικρό/γλυκό μου φανταράκι(που μου λείπει αφάνταστα), το οποίο έχει λαλήσει και θέλει ψυχολογική-συναισθηματική υποστήριξη(και για να λέμε του στραβού το δίκιο μάλλον εγώ τη χρειάζομαι) που συνεπάγεται 1-2 ώρες καθημερινά στο τηλέφωνο..
Προσπαθώ να τελειώσω κι ένα βιβλίο..(με ρυθμούς 2οσελ την ημέρα..χμχμ μουμπλε-μουμπλε 600σελ εεε σε 1-2 μήνες καλα είναι)
Και φαντάσου ότι δεν έχω δικό μου σπίτι-αχ και δε με βλέπω ποτέ να τα βγάζω πέρα αν αποκτήσω ποτέ- καλά με έλεγε η γιαγιά μου ανεπρόκοπη (ή τσαούσα αλλά αυτό πήγαινε αλλού, μάλλον για το αντιδραστικό του χαρακτήρα μου-θέλω να πιστεύω)..
ΚΑΙ επισημαίνω ότι αυτό το Post δεν είναι απολογητικό, γιατί εν ώρα εργασίας κάνω και τη σχετική έρευνα μου για τα blogs μας, για να μη νομίζετε δηλαδή..
Αυτά καληνυχτώ..
πσ..Βαρετό ποστ αλλά δε μπορούσα θα σκαγα.. μ αρέσει που ήθελα να αποφύγω να γράφω για μένα μόνο ε?Μλκ τεσπα..

Ανοιξιάτικη μυρωδιά

Πόσες σκέψεις περνάνε από το μυαλό μας σε μια μέρα? Πόσα θέματα μας απασχολούν σε μια μέρα?
Τον τελευταίο καιρό έχουν στιβάξει οι σκέψεις η μία πάνω στην άλλη και κάθε φορά που ανασύρω απο το κουτάκι μου μια αμέσως ξεπηδάει μαζί της κι άλλη μια..

Μια παρατήρηση που έκανα είναι σχετικά με τις ενδείξεις της άνοιξης..
Έχω συνδέσει τον ερχομό της με μια εξαίσια μυρωδιά που βγάζουν κάτι νερατζιές που ορθώνονται σε ένα στενάκι πιο πάνω από το σπίτι μου.. Βρώμικο στενάκι με παλιές πολυκατοικίες με στενά πεζοδρόμια και μικρό δρόμο, με τα φωτάκια έξω από τις πόρτες να ανάβουν και να περιμένουν τον επόμενο πελάτη να τις σπρώξει..Από την άλλη όμως η μυρωδιά που βγάζουν τα φύλλα τους και τα άνθη τους αμέσως μου ξυπνάει νοσταλγικές αναμνήσεις, μου υπενθυμίζει ότι πέρασε ο χειμώνας και αιφνίς η διάθεσή μου αλλάζει..προσπαθώ να επιβραδύνω τα βήματά μου κάθε φορά που περνώ για να εισπνεύσω όλη τη μυρωδιά, να μην αφήσω λίγη και να τη χωρέσω όλη στα πνευμόνια μου να την πάρω μαζί μου.. Είναι γλυκιά και έντονη, και ενώ τη μια μέρα περπατάς και φτάνουν μόνο δυσωδίες στα ρουθούνια την άλλη μέρα σε χτυπάει αυτή η μυρωδιά, λες και σε ένα βράδυ μπήκε η άνοιξη..Εικόνα παράδοξη ωστόσο και αντιφατική.

Είναι το στενάκι που ακολουθούσα μικρή όταν γύριζα από τα αγγλικά και μόλις είχαμε αρχίσει να κάνουμε παρέα με την Κατερίνα..Την πήγαινα σπίτι, οδός Καλύμνου, και περνάγαμε από αυτό το σημείο, και πάντα της το έλεγα, άραγε το θυμάσαι? Και πάντα γελάγαμε, δε θυμάμαι μάθημα που να μην είχαμε γελάσει, είναι η κοπέλα που μου το έμαθε καλύτερα από κάθε άλλον.. Τετάρτη δημοτικού στην αρχή αλλά δεν την είχα συμπαθήσει, δε ξέρω, ίσως είχε άλλον αέρα, πιο ζωντανό από μένα, νόμιζα κιόλας ότι δε με συμπαθούσε - δεν αποκλείεται κιόλας..Μπήκε σιγά σιγά στη ζωή μου όπως γίνεται με όλους τους παιδικούς φίλους που ξαφνικά συνειδητοποιείς πόσο μοιάζετε, αφου έχετε κοινά βιώματα..

Έδωσα πολλούς πολέμους για σένα κι ας μην τους έμαθες ποτέ όλους..Δε χρειαζόταν εξάλλου.. Σε αγάπησα για ότι δεν ήμουν κι ότι θα ήθελα να είμαι, το alter ego μου.. Με βοήθησες όπως κάνει κάθε σωστή φίλη και ήσουν πάντα εκεί.. Εγώ δε ξέρω τι ήμουν όμως, προφανώς όχι αρκετό σωστά? Ο εγωισμός μας σκότωσε, σκότωσε ότι πολυτιμότερο είχα στη ζωή μου και δεν το έχω παραδεχθεί σε κανένα...ούτε σε μένα..γιατί φοβάμαι τις αδυναμίες μου, ήθελα να μαι σκληρή γιατί κι αυτό εσύ μου το έμαθες, αλλά περίμενα να δεις πέρα από αυτό..να με δεις..και ένας κόμπος έχει ανεβει τώρα και δε μπορώ να σε θυμάμαι πια..
Δε θέλω να πω τίποτα άλλο απλά να ..είναι που η άνοιξη σε θυμίζει

Το 1ο μου μπάνιο!!

Ναι ναι ναι!!!!Μπήκε καλοκαίρι..επιτέλους!Μαγική στιγμή η πρώτη επαφή..
Πετσέτα,γυαλιά ηλίου, μαγιό και φύγαμε.. Προορισμός Αγκίστρι, μικρό νησί, αλλά ότι πρέπει για να ξεφύγεις από τη βαβούρα, μιας και οι λίγοι κάτοικοι και επισκέπτες κινούνται με τα πόδια, αυτοκίνητα καπούτ, απλά ηρεμία!
Καταμαράν της κακιάς ώρας και που δεν αξίζει τα λεφτά του, τη δουλειά του όμως την κάνει..σε μια ωρίτσα μόνο!
Πρώτη βόλτα και αμέσως αραλίκι κοντά στη θάλασσα για την πρώτη φραπεδιά, να ανοίξει και το μάτι από το πρωινό ξύπνημα..

Βρήκα τον ήλιο και δεν τον άφησα με τους υπόλοιπους, απλά του έκλεισα το μάτι πονήρα και του πα σήμερα δε θα κάνεις παιχνίδια με τα σύννεφα, είσαι δικός μου, και σα να συνωμότησε μαζί μου και μου αφέθηκε..

Επιφυλακτικά πλησιάσαμε και την αμμουδιά, άπλωμα πετσέτας, αμηχανία γδυσίματος σε κοινή θέα, μετά από 8 μήνες το σώμα ανέπνεε και πάλι από τις κακουχίες του χειμώνα. Ηλιο-θεραπεία (ναι θεραπεία= αποτοξίνωση από τις αγχωτικές/κακές σκέψεις) μέχρι να νιώσουμε να καιγόμαστε, μέχρι να πειστούμε ότι πρέπει να μας περιλάβει η θεά θάλασσα, και να μας πάρει το κάψιμο από το δέρμα και να μας φιλήσει γλυκά σε όλο μας το κορμί, να μας ρουφήξει μέσα της,να εξατμιστούμε, να εξαυλωθούμε για πάντα..

Πρώτη δοκιμή, ε κρύα είναι, με τον αέρα "όχι της πρωτάρας-κάνω μπάνιο το Μάιο" περπατάμε πιο βαθιά, ώσπου το νερό πάγωσε τόσο λες και ήθελε να μας εκδικηθεί για την αδιακρισία μας και τη θρασύτητά μας για το πρόωρο εγχείρημα.. και μείναμε στήλες άλατος ένα πάγωμα που μουδιάζει τα πάντα και νομίζεις ότι εξαπλώνεται και στα νευρικά κύτταρα του εγκεφάλου, η καρδιά σταματά ακαρίαια και νομίζεις ότι ο χρόνος σταματάει μαζί της και αρχίζει να χτυπά με δεκαπλάσιο ρυθμό για να προσφέρει θερμότητα, να σε ζεστάνει, αλλά μάταια..
Με γρήγορες διαδικάσιες είμαστε προς στην έξοδο παραδεχόμενοι την ήττα μας και το μεγαλείο της,αλλά ξάφνου σα να γλύκανε εκεί στα ρηχά, και επιτέλους νιώθω την εύνοια της.. Ξαπλώνω και αρχίζω να βουλιάζω, διεισδύω γλυκά μέσα της και δεν αντιστέκεται, είμαι δικιά της για πάντα.. Γλυκιά μου θάλασσα, μου έλειψες, αλήθεια..

Ξανά ηλιο-θεραπεία με τη γεύση του αλατιού στο στόμα και τα μαλλιά να στάζουν ακόμα..
Διστακτικό ντύσιμο, τώρα η γύμνια δε μας φαίνεται τόσο παράξενη, μια κοπέλα ημίγυμνη κι αμέριμνη παίζει ρακέτες με το φίλο της.. Ταβερνάκι, ουζάκι, καλαμαράκι και ξανά αραλίκι.. Σκυλιά, γατια δίπλα σα να διαισθάνονται τη χαρά μας και έρχονται να τη μοιραστούν μαζί μας..

Βόλτα, παγωτό, και πεζοπορία μέχρι την παραλία του "Κουφοντίνα", συνθήκες άσχημες, αέρας, κούραση και η πρώτη μελαγχολία του γυρισμού αρχίζει να μας τρυγιρίζει..Πεύκα τριγύρω μας και θάλασσα στον ορίζοντα..
"Κορίτσια περάστε μέσα να πιείτε έναν καφέ.."
"Δυστυχώς φεύγουμε σε 20 λεπτά"
"Κρίμα αν ξανάρθετε πάντως.."

Μέχρι την επόμενη φορά λοιπόν..έχε γεια!

Dουλεύω και νύχτα-24 το 24ωρο!

Αν και κουρασμένη έκατσα και έψαξα μερικά πραγματάκια.. Λοιπόν ένα εργαλείο που μπορούμε να χρησιμοποιούμε για να βλέπουμε αν έχουμε κάνει καινούργια posts, είναι το http://www.blogbridge.com/ . Σίγουρα υπάρχουν και άλλα, αλλά εγώ αυτό κατέβασα και το δοκίμασα, καλό φαίνεται..Βέβαια είναι εφαρμογή desktop που σημαίνει ή ότι περνάτε σε κάθε υπολογιστή που χρησιμοποιείται το προγραμματάκι αυτό αλλά τα blogs που διαβάζετε θα τα περάσετε 1 φορά και θα σας πω αν σας ενδιαφέρει πώς γίνεται να περαστούν και αλλού.
Διαδικασία:
Κάνεις download kai install το πρόγραμμα.
Δημιουργείς groups και σε αυτά βάζεις τα feeds τα οποία για μένα είναι το εξής http://marir1.blogspot.com/atom.xml με την προυπόθεση ότι όλοι μας στα settings να έχουμε ενεργοποιημένο το Site Feed(ελένξτε το καλού κακού) αλλιώς δε θα παίξει..

Από κει και πέρα μπορεί να τα μαρκάρεις ως διαβασμένα τα μέχρι τώρα Posts και να βάλεις επιλογή να σου εμφανίζονται μόνο τα αδιάβαστα..Καλό?
Αν θέλουμε κιόλας να μας διευκολύνουμε βάζουμε σα link κάπου στο blog μας και τη διεύθυνση που αντιστοιχεί στο δικό μας Feed..

Άντε σας έφτιαξα πάλι..Και μη μου πείτε ότι βαριέστε, πιο πολύ ώρα τρώτε με τα templates και τα backgrounds, but η ώρα των καλλιτεχνικών τελείωσε..Game over:P

Απορίες/οδηγίες εντός..

υγ. σε 90 min κλείνω το 24ωρο

Απορίες ενός μικρού παιδιού

:P

Nice weekend

Να έχετε ένα όμορφο σκ! Γεμάτο όμορφες εικόνες.. Εύχομαι άυριο να μην είμαι εδώ!

Περι Μπους τραγελαφικό..

Διάβασα αυτό κι έφριξα... Όχι ότι είχα καμιά αμφιβολία για την ηλιθιότητα που διακατέχει τον κύριο απλά νόμιζα ότι θα κατείχε κάποια βασικά στοιχειώδη πράγματα ειδικά περί ασφάλειας.. (τόσος φόβος δηλαδή περί τρομοκρατίας και ο ίδιος ατάραχος δίνει κωδικούς..τι να πω) Well done BushAmerican citizens!

Νυχτερινές διάσπαρτες σκέψεις

Λοιπόν δύσκολες και γεμάτες μέρες έρχονται.. Αλλά πρέπει να αφοσιωθώ και λίγο στη δουλειά μου, όχι τίποτα άλλο αλλά άρχισαν να λέγονται πάλι διάφορα που δε μου αρέσουν..
Αύριο, μεθαύριο φεύγω επιτέλους και από το υπόγειο ( επιτέλους κατάλαβαν τη μλκ τους!) με συνέπεια να χάσω βέβαια λίγο τον προσωπικό μου χώρο και την ησυχία μου.. Προκειμένου όμως να πάψω να δουλεύω σαν τον τυφλοπόντικα δε με νοιάζει, απλά θα ζητήσω ταπεινά συγγνώμη αν δεν είμαι πολύ συνεπής στο διάβασμά σας, αλλά υπόσχομαι να κάνω homework...Μου έχετε γίνει μια ευχάριστη συντροφιά, που η αλήθεια είναι ότι κανείς από τον περίγυρο μου δε μπορεί να καταλάβει..Ίσως επειδή δε το χουν ζήσει

Αλλά να εμένα πάντα κάτι με ελκύει σ αυτή την επικοινωνία, είναι που φαίνεται πιο καθαρά, πιο βαθιά, πιο αληθινά (ίσως) η σκέψη του άλλου.. Παλιότερα έγραφα πιο πολύ, στιγμές μελαγχολικές , επικοινωνούσα με τους ανθρώπους καλύτερα με το γραπτό λόγο (εξάλλου ποτέ δεν ήμουν καλή στα λόγια) .. Όπου ντρεπόμουν, όπου σκεφτόμουν, όπου ένιωθα έβγαζα ένα χαρτάκι από ένα εισιτήριο έως ένα τετράδιο κι έγραφα..Μπορεί κάποιοι να τα διάβαζαν μπορεί και όχι..

..και ξαφνικά σταμάτησα να γράφω και φοβάμαι από τότε μήπως σταμάτησα να νιώθω..
Και τώρα έχει ανοίξει αυτό το παραθυράκι που ξυπνάει, ξαναγεννάει κάποια κύτταρα μου και πάλι από έναν ύπνο βαθύ που διήρκεσε πολύ..Φοβάμαι όμως μήπως από το ψύχος στο οποίο βρίσκονταν δε λειτουργούν πια αλλά απλά υπολειτουργούν μέχρι να κοιμηθούν και πάλι.

Σήμερα ση δουλειά είχαμε διακοπή ρεύματος και όλη μερά την περάσαμε έξω πίνοντας καφέ.. Χαρα θεού, ήλιος σε ένα υποτυπώδες παρκάκι δίπλα στην Αλεξάνδρας..Οι άλλοι παραπονιόντουσαν για τη βουή των αυτοκινήτων και γω έριχνα το κεφάλι πίσω έβλεπα ουρανό και ήλιο έκλεινα τα μάτια κι άκουγα θάλασσα να σκάει 2 μέτρα από τα πόδια μας.."Τι θάλασσα τι λαοθάλασσα!" . Αλλά δεν κράτησε για όλη τη μέρα, είχαν δεν είχαν με συννεφιάσανε σήμερα, αρκετά μπορώ να πω..Πήγε να μου βγει ένας λυγμός αλλά τον έπνιξα.. Ο λυγμός είναι αδυναμία και η εργασία δε σηκώνει αδυναμίες και γυναικουλίστικες διαθέσεις!

Πρώτη φορά έπιασα τον προιστάμενο μου και του μίλησα, γιατί το ξέρω ότι είναι άνθρωπος με κατανόηση και πάνω από όλα Άνθρωπος.. Και ζήτησα κάτι που άλλοι θα με κοίταζαν σα χαζοί αν το άκουγαν.. Κι άλλη δουλειά! Το ξέρω ότι μπορεί να το μετανιώσω σύντομα και να καταραστώ θεούς και δαίμονες και πιο πολύ εμένα που κάθεται και υποκύπτει σε υπαινιγμούς και στο μικρό εγωισμό μου.. Αλλά ποτέ στη ζωή μου δε θέλω να τα παρατάω, θέλω να νιώθω χρήσιμη και δημιουργική. Και ξέρω είναι δύσκολο να τα πετύχεις όλα..αλλά τουλάχιστον να φεύγω με το αίσθημα της ικανοποίησης.. Κι αν με ρώταγαν τι θέλω να κάνω πάλι δε ξέρω θα τους έλεγα, αλλά ό,τι και να κάνω θέλω να μου προσφέρει ικανοποίηση..

Η πρώτη επαφή μου με το web..Τη θυμήθηκα σήμερα.. 1995, έβλεπα κατα καιρούς τον αδελφό μου να κάθεται στον υπολογιστή και να πληκτρολογεί μανιωδώς.. Του είχε δώσει το πανεπιστήμιο δωρεάν πρόσβαση στο web και έμπαινε τότε μέσω telnet σε ένα πρωτόγονης μορφής chat το οποίο αποτελείτο μόνο από συνδρομητές της HOL (Hellas Online) .. Γ Γυμνασίου εγώ δεν καταλάβαινα πολλά , δεν ενδιαφερόμουν πολύ.. Μια μέρα αρρώστησα όχι με πυρετό πολύ απλά δικαιολογία να κάτσω σπίτι έψαχνα, βαριόμουν όμως (ναι για άλλη μια φορά:P) και παρακαλώ τον big bro "να με βάλει εκεί που μιλάει με άλλους".. Και να σου εγώ με τις πυτζάμες μεσημεριάτικο και τυλιγμένη με τις κουβέρτες μπροστά σε μια μάυρη οθόνη και ένα πληκτρολόγιο να έχω μείνει πραγματικά "ηλίθια" να προσπαθώ να αποκωδικοποιήσω τα γράμματα , να γράφω μια λέξη σε λιγότερο από 5 λεπτά(wow!), και η καρδιά να πάει να σπάσει από την αγωνία και το άγχος της άγνοιας... Σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα αυτή η μαύρη οθνόνη έγινε ο καλύτερος μου φίλος..και όλα τα πρόσωπα που κρύβονταν πίσω μπήκαν στη ζωή μου αρπόσμενα και τη χάραξαν για πάντα..Στιγμές αγαπημένες, πρωτόγνωρες, πολύποθητες, στιγμές που τις κουβαλάω καθημερινά μέσα μου. Αισθήματα μπερδεμένα, μια παρέα, διαφορετικοί άνθρωποι, όλοι μαζί όμως κάθε βράδυ.. Ξημεροβραδυαζόμασταν μαζί, μοιραζόμασταν, αγαπιομάσταν (κι ας μη το χαμε πει ποτέ..) , γελούσαμε, κλαίγαμε, η ώρα της νύχτας αυτή που σε έφερνε πιο κοντά, αυτή που σε άνοιγε σαν τσόφλι κι έπαιρνε τη ψύχα σου.. Κι όλοι έτσι ήμαστε ψυχές..

Απαγορεύσεις και φοβίες απο γονείς.."δεν πρόκειται να τους συναντήσεις" κι αργότερα "to modem είναι δικό μας και δε θα το χρησιμοποιείς νύχτα" ..τσακωμοί,υστερίες και τελικά ψέμματα ...Και η αδρεναλίνη να ανεβαίνει κάθε φορά που νύχτωνε, ξάπλωνα και περίμενα να κοιμηθούν όλοι, περίμενα κανα μισάωρο για σιγουρια, σηκωνόμουν στα κλεφτά με ένα μαξιλάρι αγκαλιά και πατούσα αργά και βασανιστικά στις μύτες των ποδιών και μέχρι να φτάσω στον υπολογιστή μου φαινόταν αιώνας..Δίπλα δυστυχώς κοιμόταν η γιαγιά έκλεινα αργά τις πόρτες, άνοιγα τον υπολογιστή στα σκοτεινά, κάλυπτα με μαξιλάρι οτιδήποτε έκανε θόρυβο (το modem) και η μαγική στιγμή έφτανε, άνοιγε η πόρτα για τη χώρα του Οζ και της Αλίκης, ήμουν ξανά εκεί μαζί τους, στους άγνωστους/γνωστούς φίλους μου..Και η νύχτα πέρναγε και το πρωί ερχόταν και δεν το καταλάβαινα παρά μόνο από το ξυπνητήρι του πατέρα μου, ήχος τρομακτικός που προκαλούσε πανικό.. Και ξανά σχολείο σε 1 ώρα..Ζόμπι ναι, αλλά ζωντανή ναι πιο πολύ από ποτέ.. Η ευτυχία μου όλη συγκεντρωμένη σε ένα μηχάνημα και η αναμονή της νύχτας.. Κι όταν τελικά συνάντησα τους ιππότες μου από την παραμυθενια χώρα, ήταν ό,τι περίμενα και πολλά παραπάνω..Αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία..
Καληνύχτα

Α τα μάθατε?

Βγήκε επιτέλους το blogs.gr στον "αέρα"...για όποιον τον ενδιαφέρει πια..

Φόροι και #@$#$%$%@^ τα νεύρα μου!

Είμαι νευριασμένη..ουφ! Το παραδέχομαι ότι είμαι άνθρωπος της τελευταίας στιγμής, αλλά πάντα τα καταφέρνω να τα φέρνω βόλτα και μέχρι στιγμής δε με έχει ζημιώσει κάπου η συγκεκριμένη ιδιότητά μου...Ίσα ίσα που απολαμβάνω την ηρεμία μου όσο μπορώ ώσπου να αγχωθώ όσο δεν πάει..

Μέσα σε αυτά της τελευταίας στιγμής συγκαταλέγεται και η φορολογική δήλωση, ίσως η μόνη κοινή ενέργεια όλονων μας..Είχα ξεχάσει τελείως να κοιτάξω μέχρι πότε πρέπεινα την υποβάλλω..Τελικά (πάλι καλά) το είδα την Τετάρτη ότι έχω διορία μέχρι αύριο (9 Μαίου) ...Πήγα ζήτησα από την εταιρεία μια βεβαίωση αποδοχών και ψάχνοντας στο web είδα ότι μπορώ να κάνω τη δήλωση μου ηλεκτρονικά..Γιατί να τρέχω λοιπόν? Έκανα μια εγγραφή και την άλλη μέρα είχα τους μαγικούς κωδικούς.. Η αλήθεια είναι όμως ότι επειδή από τη δουλειά μου είχαν κόψει και μια "λευκή" απόδειξη (δηλαδή εγώ λεφτά δεν είδα παρα μόνο μου πλήρωσαν τους φόρους που αναλογούσαν) κάθησα και άρχισα να μελετάω το μαγικό βιβλιαράκι των χρήσιμων οδηγιών ..μόνο που ξέχασαν να παραλείψουν ότι οι οδηγίες αυτές προορίζονται μόνο για τους λογιστές/κατέχοντες γνώση οικονομικών-λογιστικών όρων (ακόμα τα μπερδεύω αυτά τα 2)!

Αφού έστιψα πραγματικά το κεφάλι μου , νιώθωντας λίγο εως πολύ ηλίθια, κάνοντας τους γονείς να νιώσουν ότι ξαναζουν την προσχολική μου ηλικία , βομβαρδίζοντάς τους αυτή τη φορά με ερωτήματα που τις πιο πολλές φορές έμεναν αναπάντητα, κατέληξα σε μαθηματικές εξισώσεις που έβγαζαν ένα τρελό αποτέλεσμα - που έπρεπε να πληρώσω - και εντάξει σκέφτομαι κάποια λεφτά μου τα χει δώσει η εταιρεία (400 για την ακρίβεια) για να πληρώσω τον παραπάνω φόρο (λόγω της λευκής αποδείξεως) αλλά το υπόλοιπον??!!

Επείδη δεν έχω κάποιο άλλο εισόδημα, ούτε κάτι στο όνομά μου σκέφτομαι ότι δε θα πρεπε να πληρώσω κάτι σωστά? Κι εγώ με το χρήμα έχουμε μια πολύ καλή σχέση και με πιάνει μια δύσπνοια ένα κατιτίς στο άκουσμα του αποχωρισμού - χωρίς αιτία κιόλας..

Λέω αν το βάλω ηλεκτρονικά, θα μου βγάλει αμέσως το αποτέλεσμα που πρέπει να πληρώσω, επόμενως θα αποδειχθεί αν οι τρελοί μαθηματικοί υπολογισμοί μου ήταν σωστοί ..Με την ελπίδα να μην είναι, κάνω την υποβολή ηλεκτρονικά..Δε λέω ωραίο/εύκολο/γρήγορο σύστημα με μια έκπτωση 8 (ολόκληρα!) ευρώ επειδή την υπέβαλλες ηλεκτρονικά..αλλά με προβλημάτισε κάτι πριν πατήσω το τελικό οκ, μου βγάζει ένα είστε σίγουροι? Αν αποδειχθεί ότι κάνατε λάθος θα πρέπει να πάτε στην εφορία να ακύρωσετε/ξαναυποβάλλετε/τρέχα γύρευε.. Έτσι κι αλλιώς σκέφτομαι εγώ γράφω τα ποσά της βεβαίωσης αποδοχών..δεν έχω κάτι άλλο.. Και μου βγαίνει τελικά ένα ποσό 525 ευρώ..Ωραία λέω πλην τα 400 άρα 125 από τη δική μου τσέπη..

"Αλλά γιατι?"..μια αδιόρατη ακόμα ανησυχία

Πάω σήμερα στην εταιρεία, στο λογιστήριο, της λέω ότι μου ρθε να πληρώσω.. Α μου λεει μήπως είχες πάρει ένα επιπλέον επίδομα αδείας και bonus? Ναι.. Α γι αυτό το σύστημα υπολογίζει με βάση τους 14 μήνες και τελειώνει εκεί η κουβέντα..Σα να με καθησύχασε..αλλά στο πίσω μέρος το κονσερβοκούτι μου συνέχιζε να επεξεργάζεται τις πληροφορίες αυτές

"Ναι αλλά αν θυμάμαι καλά..χμμχμ"

Ερχόμενη σπίτι, ανατρέχω σε παλιά εκκαθαριστικά σημειώματα αποδοχών που μάζευα, και βλέπω ότι μου έχουν κρατήσει φόρο και για το επίδομα και για το bonus.Με μερικούς πρόχειρους υπολογισμούς/προσθέσεις βλέπω ότι ο φόρος που μου έχει παρακρατηθεί είναι παραπάνω από ότι μου είχαν γράψει στη βεβαίωση αποδοχών...κι αυτό γιατί το ηλίθιο σύστημα τους αντί να κάνει μια απλή πρόσθεση κάθεται και βγάζει για τους 14 μήνες...

Και να πληρώνω το κράτος εις διπλούν με κάνει κι εκνευρίζομαι!!

Κυκλοθυμία

2/5/2006

Κυκλοθυμική διάθεση..Μια εύθυμη, μια κατσουφιασμένη..Χαρά, θυμός, λύπη, ηρεμία..Το ένα διαδέχεται το άλλο και άντε πάλι από την αρχή! Οι ορμόνες παίζουν μπάλα με τους νευρώνες του εγκεφάλου, ανεβοκατεβαίνουν με τρελούς ρυθμούς και στο τέλος νιώθεις ότι φτάνεις τα όρια του παραλόγου, της τρέλας..

Εκνευριστικό, ναι αυτη ειναι η λέξη, που αρμόζει στην κατάσταση, όχι μόνο για τους άλλους αλλά και για σένα..Η αλήθεια είναι ότι ζητάς να σε καταλάβει κάποιος όταν εσύ αγνοείς την αιτία σου, τις διαθέσεις σου, το λόγο ύπαρξής σου! Ένα ατελείωτο, χαοτικό παιχνίδι που κυρίαρχός του μόνο ο εαυτός μας, το κέντρο του κύκλου, η πηγή και ο δέκτης των συναισθηματικών φορτίσεων, των σκέψεων,αντιλήψεων, των αντιδράσεων.., του κακού και του καλού..όλων!

Όταν εσύ είσαι η δράση, κάποιος θα αποτελέσει την αντίδραση και αντίστροφα...Κι αν μπορούσαμε να ελέγξουμε κάθε δράση μας, έχοντας δεδομένους τους αποδέκτες της και το περιβάλλον που τουε περιβάλλει, τότε θα γνωρίζαμε τις επιπτώσεις και τις πιθανές αντιδράσεις..Απλή φυσική! Όταν όμως οι δράσεις ξεφεύγουν απο τα όρια του ελέγχου, όταν η συμπεριφορά σου δε κινείται πάνω σε ράγες αλλά με αερόστατο, όταν οι πράξεις σου δεν είναι προσχεδιασμένες, δεν έχουν προλάβει να φιλτραριστούν, τότε οι αντιδράσεις που θα επιφέρουν είναι απρόσμενες..και είναι όλες πιθανές!
Τρέχεις να κρυφτείς, να σκεφτείς, να προσχεδιάσεις, γιατί έχεις μάθει να ελέγχεις... Τα απρόοπτα δε σου αρέσουν, γι αυτό και τα αποφεύγεις, και όταν το κέντρο ελέγχου χάνει την ισορροπία του, γλιστράει κάτω από τα πόδια σου το έδαφος, χάνεται η πραγματικότητα και αιωρείσαι πού? Νιώθεις χαμένη μέσα σε λαβυρίνθους χωρίς διέξοδο και ζεις με την εντύπωση ότι υπάρχει μία και σε περιμένει..είναι η ελπίδα της απόλυτης ευτυχίας.. Ουτοπία αυτή είναι η χώρα μας, αλλά τη στηρίζουμε με πεποίθηση!

Καλως ήρθα

Επειδή βαρέθηκα να περιμένω..
Επειδή βαριέμαι στη δουλειά..(για άλλη μια φορά)
Επειδή θα βαριέμαι χωρίς να γράφω και χωρίς να διαβάζω..
Επειδή ήθελα να μιλήσω..ή να γράψω, καλύτερα..

Mari-R1
ΥΓ. Αυτή τη φορά είπα να αλλάξω όνομα...
YΓ2. Πάλι το ξεκίνημα μου "βαρετό" χιχι..